Η Gabriela ετοίμαζε τσιμπούσι. Είχε φτιάξει βουνά από μπιφτέκια με τραγανά κομματάκια μπέικον, είχε μαγειρέψει μια σπιτική σάλτσα για να ρίξει πάνω από τα μπιφτέκια, είχε ψήσει τα περίφημα μάφιν καρύδας με τσέρι και είχε κάνει σπιτικό παγωτό για επιδόρπιο. Ο καλεσμένος της Gabriela σε δείπνο ήταν μόνο ένας και το να τον ταϊσει θα ήταν τα προκαταρκτικά τους.

Με ύψος 1,57μ και βάρος 59 κιλά, η Gabriela απέχει πολύ από τον τύπο των γυναικών που συχνά εκπροσωπούν το feederism, ένα φετίχ που δίνει ερωτική διάσταση στο τάισμα, την κατανάλωση φαγητού και την αύξηση του βάρους. Υπάρχουν σχετικά λίγες πληροφορίες στα κοινά μέσα ενημέρωσης για το feederism, αλλά αυτές συχνά πλαισιώνονται με αισθησιακές φωτογραφίες γυναικών με φουσκωμένες κοιλιές, που τρώνε τόσο πολύ ώστε δεν μπορούν να κουνηθούν αφού καταναλώσουν γεύματα που θα μπορούσαν να προορίζονται για ολόκληρες οικογένειες. Η Gabriela δεν είναι από αυτές τις γυναίκες. Δεν θέλει να την ταΐζουν, θέλει να ταΐζει.

Αλλά η ιστορία της Gabriela, όπως κι άλλων γυναικών ταϊστών δεν είναι εκείνη που απεικονίζεται στην ακαδημαϊκή έρευνα, τα μέσα ενημέρωσης ή ακόμα και στη mainstream κοινότητα του feederism που υπάρχει online. Σχεδόν δεν υπάρχει ίχνος γυναικών ταϊστών σε οτιδήποτε έχει γραφτεί για το φετίχ. Εάν δεν εμβαθύνεις στην υποκουλτούρα, μόλις που θα γνώριζες ότι υπάρχουν γυναίκες ταϊστές.

Ο ρόλος των γυναικών στην κοινότητα του feederism τράβηξε το ενδιαφέρον της Δρ. Kathy Charles, ψυχολόγου στο πανεπιστήμιο Edinburgh Napier, η οποία συνυπογράφει το πρώτο ακαδημαϊκό βιβλίο για το feederism, που θα εκδοθεί αργότερα φέτος.

«Υπήρχαν κάνα δυο ντοκιμαντέρ για το feederism –ιδιαιτέρως για γυναίκες που ταΐζονται έως ότου δεν μπορούν να κινηθούν-παρουσιάζοντας το feederism ως κάτι επικίνδυνο» μου λέει η Charles. Είδε ιστορίες γυναικών όπως η Donna Simpson, η οποία έγινε διάσημη στα μέσα της δεκαετίας του 2000 επειδή ήθελε να γίνει η πιο χοντρή γυναίκα στον κόσμο. Το 2007, η Simpson έφτιαξε έναν ιστότοπο όπου οι θαυμαστές μπορούσαν να την βλέπουν να τρώει σε πραγματικό χρόνο. Το ανώτερο που έφτασε το βάρος της ήταν τα 273 κιλά.

Το ενδιαφέρον της Charles κεντρίστηκε. «Θέλαμε να δούμε γιατί ο κόσμος το έκανε αυτό και γιατί θα εμπλέκονταν σε αυτού του είδους τη σχέση».

Έτσι η Charles και ο Michael Palkowski—ο συνάδελφος και έτερος συγγραφέας του βιβλίου- άρχισαν να κάνουν ακαδημαϊκή έρευνα. Αυτό που βρήκαν ήταν μια εκπληκτικά περιορισμένη, με βάση το φύλο άποψη για την κοινότητα του feederism. Επανειλημμένως, οι μελέτες κατέγραφαν τη λήψη βάρους ως γυναικεία δραστηριότητα και το τάισμα ως ανδρική. Ένα βιβλίο για τη σεξουαλικότητα, του 2006, προχώρησε τόσο ώστε να υπονοεί ότι η υποκουλτούρα ήταν ελκυστική γιατί για τις γυναίκες το να τρώει κανείς είναι «τόσο αισθησιακό όσο όταν έχεις οργασμό».

Τα ίδια θέματα και ενισχυμένες κατασκευές με βάση το φύλο εμφανίστηκαν στα περισσότερα, εάν όχι σε όλα, τα μέσα ενημέρωσης που μιλούσαν για το feederism. Η υποκουλτούρα εμφανίστηκε σε ξεχωριστά επεισόδια του Strange Sex στο TLC και του Taboo στο National Geographic, όπου και στα δυο παρουσιάστηκαν γυναίκες που προσπαθούσαν να πάρουν βάρος (το Strange Sex έδειξε την Donna Simpson, η οποία εκείνη την εποχή εμφανίστηκε σε πολλά ντοκιμαντέρ). Όταν το περιοδικό Bitch έγραψε για την υποκουλτούρα το 2009, προσδιόρισε το φετίχ ως «ένας 'ταϊστής' (συνήθως άνδρας) ενθαρρύνει έναν 'ταϊζόμενο' (συνήθως γυναίκα) να πάρει βάρος». Ένα χρόνο αργότερα, ο Guardian έγραψε ένα κομμάτι για το θέμα «οι γυναίκες που θέλουν να είναι παχύσαρκες» εξηγώντας: «Υπάρχουν πολλοί άνδρες στις ιστοσελίδες feederism, αλλά είναι οι φωτογραφίες των γυναικών που παίρνουν βάρος, οι οποίες τραβούν το βλέμμα. Στο σημερινό τοπίο της ομοιομορφίας των σωμάτων, ξεχωρίζουν ως αμφιλεγόμενα και τολμηρά». Πουθενά, δεν υπήρχε αναφορά σε γυναίκες που τους άρεσε να ταΐζουν.

Το 2011, το αφήγημα γύρω από το φετίχ άλλαξε ελαφρώς. Μια ομάδα ερευνητών από το πανεπιστήμιο του Lethbridge έπεσε πάνω σε αυτό που ονόμασαν «περίεργη περίπτωση γυναικείου feederism». Η μελέτη που προέκυψε, ονομάστηκε «το φετίχ Feederism σε μια γυναίκα», και περιέγραφε την εμπειρία ενός υποκειμένου, της Lisa η οποία φαντασιωνόταν με την αύξηση βάρους και το τάισμα. Η ίδια η Lisa δεν ήταν υπέρβαρη και είχε μονογαμική, μη-ταϊστική σχέση, αλλά η σκέψη να ταΐζει τον σύντροφό της ήταν ιδιαιτέρως διεγερτική. Ωστόσο η Lisa ποτέ δεν ενεπλάκη σε πραγματικά ταϊστική σχέση. Αυτό, κατέληξαν οι ερευνητές, ήταν αρκετά παράξενο ώστε να θεωρηθεί «πρωτοφανής παραφιλία».

Οι Charles και Palkowski πίστεψαν ότι υπήρχαν κι άλλα σε αυτό τον κόσμο από άνδρες που τάιζαν γυναίκες και έτσι άρχισαν να κάνουν συνεντεύξεις με ανθρώπους εντός της κοινότητας. Κατέληξαν να μιλήσουν σε αυτό που αποκαλούν τη μεγαλύτερη κοινότητα ταϊστών και ταϊζομένων, η οποία έχει ποτέ συλλεχθεί στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία. «Και σίγουρα δεν βρήκαμε ότι κυριαρχείται από άνδρες ταϊστές και γυναίκες ταϊζόμενες» λέει η Charles.

Αντί αυτού, οι Charles και Palkowski μου λένε ότι σχεδόν όλες οι κύριες αντιλήψεις σχετικά με το feederism είναι λάθος-ή τουλάχιστον δεν αντιπροσωπεύουν την ποικιλομορφία της κοινότητας και το ρόλο της γυναίκας μέσα σε αυτή.

Μια από αυτές τις γυναίκες είναι η Tanya, η οποία μου λέει ότι γοητεύεται με την αύξηση του βάρους όλη της τη ζωή. Μπορεί να θυμηθεί να ακούει την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που κατάπιε μια μύγα ως παιδί και αμέσως να νιώθει διέγερση. «Κάτι έκανε κλικ μέσα μου. Έβλεπα όνειρα για αυτό. Ήμουν μόνο έξι, οπότε δεν ήμουν ακριβώς ερεθισμένη, αλλά δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου».

Σήμερα η Tanya περιπλανιέται στις κοινότητες feederism καθημερινά- σε ιστοσελίδες όπως η Dimensions, που έχει ταινίες επιστημονικής φαντασίας και ερωτικές για την αύξηση του βάρους και μια άλλη που ονομάζεται Curvage και εξιστορεί τις περιπτώσεις γυναικών που παίρνουν βάρος. Παρόλο που επισκέπτεται αυτές τις ιστοσελίδες χρόνια τώρα και απολαμβάνει το θέαμα άλλων να παχαίνουν, η Tanya ποτέ δεν συμμετέχει σε online συζητήσεις ή εμπλέκεται σε προσωπικές συζητήσεις με άλλα μέλη.

«Είναι σχεδόν όλοι άνδρες που είναι ταϊστές σε αυτές τις ιστοσελίδες» μου λέει, προσθέτοντας ότι νιώθει «εκτός τόπου» στα περισσότερα από αυτά τα φόρουμ ως γυναίκα που δεν ενδιαφέρεται να πάρει βάρος. «Ο τρόπος που μιλάνε για τις γυναίκες εκεί μέσα, είναι σαν να πρόκειται για λέσχη ανδρών».

Υπάρχουν άφθονα μέρη στο διαδίκτυο για να μοιραστούν οι γυναίκες τις ιστορίες τους για αύξηση βάρους -όπως το Fantasy Feeder, μια ιστοσελίδα ραντεβού που δέχεται επισκέψεις από μεγαλόσωμες γυναίκες και τους θαυμαστές τους. Υπάρχουν επίσης ιστοσελίδες όπως η Grommr, ανάλογη του Grinder που εξυπηρετεί γκέι ταϊστές και ταϊζόμενους. Ωστόσο σύμφωνα με την Gabriela, «είναι σχεδόν ανύπαρκτες οι ιστοσελίδες που εστιάζουν σε ετεροφυλόφιλους ταϊζόμενους άνδρες και γυναίκες ταϊστές».

Στην αρχή όταν ξεκίνησε να συναντάει ανθρώπους στην κοινότητα, η Gabriela δοκίμασε την ιστοσελίδα Fantasy Feeder, που έχει αναχθεί στην πλέον δημοφιλή σελίδα feederism. Αλλά απηύδησε από τις ορδές μηνυμάτων που έπαιρνε από άνδρες, οι οποίοι υπέθεταν ότι ήθελε να πάρει βάρος. «Υπάρχουν ένα σωρό άνδρες ταϊστές εκεί μέσα που υποθέτεις ότι όλες οι γυναίκες γουστάρουν να παίρνουν βάρος» λέει, «ακόμα κι αν βάλεις στο προφίλ σου ότι είσαι ταϊστής, εξακολουθούν να σε ρωτάνε».

Η Myriam, που συστήνεται τόσο ως ταϊστής όσο και ταϊζόμενη, εξέφρασε την ανησυχία ότι «ποτέ δεν ένιωσε πραγματικά σαν στο σπίτι της» στο Fantasy Feeder. «Η ιστοσελίδα πραγματικά κυριαρχείται από γυναίκες που παίρνουν βάρος και άνδρες που ταΐζουν» λέει. «Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό με αυτό, φυσικά, απλά δεν είναι αυτό που ψάχνω».

Αντί αυτού, η Myriam συχνά ψάχνει μέσα στο Tumblr, όπου μπορεί ήσυχα να παρακολουθεί ταϊζόμενους να μοιράζονται τις προοδευτικά αυξανόμενες κοιλιές τους. «Αναστατώνομαι τόσο τους 'tummy Tuesdays' όπου πολλές "αρκούδες" αναρτούν νέα για τις κοιλιές του» μου λέει.

Τόσο η Myriam όσο και η Gabriela είναι επίσης εγγεγραμμένες στο Grommr, όπου περιέργως και οι δυο λένε ότι είχαν μερικές από τις καλύτερες εμπειρίες τους. Παρόλο που είναι σχεδιασμένο για γκέι άνδρες, οι γυναίκες δεν αποκλείονται ρητά από τον ιστότοπο και η Gabriela λέει ότι εκεί βρήκε αρκετούς αμφιφυλόφιλους άνδρες που ήθελαν να πάρουν βάρος-κάποιοι εκ των οποίων χάρηκαν, εάν δεν εξεπλάγησαν, ότι βρήκαν γυναίκα ταϊστή.

Παρόλα αυτά, η Gabriela εξέφρασε το παράπονο ότι δεν υπάρχουν ιστοσελίδες σχεδιασμένες για γυναίκες που είναι ταϊστές και γενικά δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες που να συμμετέχουν στις online κοινότητες feederism—όχι επειδή οι γυναίκες δεν το γουστάρουν αλλά «επειδή οι γυναίκες συνδέονται με ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό της κοινότητας του φετίχ» και αυτό λείπει σε πολλές από τις ιστοσελίδες. Προσφάτως έκδωσε ένα περιοδικό, το HORNGRY, για να μοιράζονται οι γυναίκες ταϊστές όπως η ίδια τις εμπειρίες τους, κίνηση που ελπίζει να φέρει στο φως περισσότερες γυναίκες ταϊστές.

Η λανθασμένη αντίληψη ότι το feederism σχετίζεται εγγενώς με το φύλο, απηχεί κι άλλες αντιλήψεις για το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Το τάισμα θεωρείται κυριαρχικό, ακόμα και χαρακτηριστικό ελέγχου, ενώ το να σε ταϊζουν παθητικό και στοιχείο υποταγής.

«Ταιριάζει με την συνηθισμένη ιστορία της ετεροφυλοφιλικής σεξουαλικότητας, όπου ο άνδρας είναι πιο κυριαρχικός και η γυναίκα πιο υποταγμένη» εξηγεί η Charles. Επιπλέον, προσθέτει, «κάνει για αισθησιακά ντοκιμαντέρ όπου υπάρχει μια πολύ, πολύ μεγαλόσωμη γυναίκα η οποία δεν μπορεί να κινηθεί και που είναι εντελώς αβοήθητη. Αυτό είναι πιο διασκεδαστικό για τον κόσμο από το να βλέπω δυο γυναίκες που αλληλοταϊζονται ή ενός άνδρα που τον ταΐζουν».

Ωστόσο, ο χαρακτηρισμός της κοινότητας feederism ως κάποιας όπου οι ταϊστές είναι οι κυρίαρχοι ή που ταΐζουν αναγκαστικά τους συντρόφους τους στο πλαίσιο μιας σχέσης υποταγής είναι επιζήμιο και επίσης δεν είναι αλήθεια. (Τόσο η Gabriela όσο και η Myriam διαφώνησαν με το χαρακτηρισμό του ταϊσματος ως «dominant», αφού θεωρούν ότι ο ταϊζόμενος είναι σε θέση ελέγχου όταν αυτός ή αυτή ζητάει περισσότερο φαγητό).

«Με τους ταϊστές και τους ταϊζόμενους που έχουμε μιλήσει, κανένας δεν έχει εκφράσει την επιθυμία να εξαναγκάσει κανένα» μου λέει η Charles. «Μέρος της διέγερσης προέρχεται από το ότι ο ταϊζόμενος θέλει να φάει το φαγητό και να κερδίσει βάρος. Δεν έχουμε μιλήσει σε κανέναν που να είναι υπέρ του εξαναγκασμού λήψης τροφής.» Το ίδιο ισχύει και για το θέμα της ακινησίας. Οι Charles και Palkowski στη διάρκεια της έρευνάς τους δεν συνάντησαν κάποιον που να είχε τέτοιο στόχο.

Η Tanya, που σερφάρει online καθημερινά αναζητώντας έμπνευση μέσα από το τάισμα, μόλις άρχισε να εξερευνά τους τρόπους που το φετίχ μπορεί να εφαρμοστεί και στις αληθινές σχέσεις και μου λέει ότι είναι αγχωμένη. Ποτέ στο παρελθόν δεν έχει μιλήσει για αυτό στους συντρόφους της γιατί δεν θέλει οι προθέσεις της να παρεξηγηθούν.

Έχει αγόρι, στο οποίο προσφάτως είπε ότι ενδιαφέρεται να παρακολουθεί γυναίκες να παίρνουν βάρος σε βίντεο στο διαδίκτυο. Το πήρε καλά. Επίσης θα ήθελε να τον ταϊσει -σιγά-σιγά- και να δουν εάν του αρέσει αυτό το παιχνίδι.

Όταν μιλήσαμε, ταξίδευε και δεν την είχε δει ένα μήνα. Όταν επιστρέψει ίσως του μαγειρέψει. «Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι εάν έχει πάρει βάρος από τότε που έφυγε» μου είπε. «Ανυπομονώ να τρίψω την κοιλιά του».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.