Οι Χούλιγκαν Έχουν τη Συνταγή της Αυτοκαταστροφής

​Υπάρχουν δεκάδες ομάδες χούλιγκαν στην Ουκρανία. Δημιουργήθηκαν ανεξάρτητα από τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους και εναρμονίστηκαν με Γερμανούς και Βρετανούς οπαδούς. Όταν ακολούθησα τους χούλιγκαν, στα ταξίδια και στις συμπλοκές τους, από τον Σεπτέμβριο του 2012 ως τον Αύγουστο του 2013, το εγχείρημα ήταν σχετικά μικρό, έτσι ο αριθμός των σοβαρών τραυματισμών ήταν επίσης μικρός, αυτό βέβαια δεν τον έκανε λιγότερο θλιβερό.

Ομάδες φασιστών και αντιφασιστών συμπλέκονταν μεταξύ τους έχοντας την αμοιβαία έχθρα τους ως κινητήρια δύναμη. Παρατηρούσα το σκηνικό για μήνες, μέσω φίλων και γνωστών, μέχρι που τελικά ήρθα σε επαφή με τους ηγέτες τους. Μετά από διαπραγματεύσεις, οι οποίες διήρκεσαν αρκετούς μήνες, είχα επιτέλους την άδεια να τους φωτογραφήσω, αλλά θα ήταν δύσκολο. Μου πήρε τουλάχιστον τέσσερις μήνες για να μπορέσω να κινηθώ ελεύθερα ανάμεσά τους χωρίς να τους τραβάω την προσοχή. Ήμουν συχνά στους δρόμους μαζί τους. Ήμουν συχνά παρόν και στις συμπλοκές τους. Κάποιες φορές ο εξοπλισμός μου υπέφερε, αλλά σχεδόν πάντα με σέβονταν, ειδικά όταν τους έλεγα ότι ήμουν έναw δημοσιογράφος που ήθελε μόνο να τους φωτογραφίσει. Μετά την πολιτική εξέγερση και την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία, δεν είναι ξεκάθαρο τι θα γίνει με αυτό το σκηνικό. Οι αντιπαλότητες μεταξύ των διαφόρων ομάδων ήταν τεράστιες.

Πολλά από τα μέλη των ομάδων δεν είχαν κλείσει ακόμα τα 17 και είχαν «στρατολογηθεί» απευθείας από τις σχολικές παιδικές χαρές ή από τις σχολές πολεμικών τεχνών. Πολλοί προέρχονταν από καλές οικογένειες και είχαν μπλεχτεί μέσω φίλων. Οι «προϋποθέσεις» εισόδου σε μια ομάδα ήταν τα ρούχα, η μουσική και φυσικά το ποδόσφαιρο. Είχαν ταυτόχρονα «κατηχηθεί» με μια λεπτή, σχεδόν υποσυνείδητη μορφή εθνικισμού. Μέσα από το άθλημα, τους έμαθαν ότι οι σεξουαλικές μειονότητες πρέπει να καταπιέζονται και ότι η χώρα και το έθνος πρέπει να είναι πάνω από όλα. Στη συνέχεια χωρίζονταν σε ομάδες μάχης. Στην αρχή έκαναν δοκιμαστικές συμπλοκές, κάτι σαν οντισιόν, και αν ήσουν καλός και το έδειχνες, θα μπορούσες να πας και σε άλλες πόλεις. Τα φασιστικά ή αντιφασιστικά αισθήματα των ομάδων ήταν πραγματικά ασαφή. Στο τέλος, και οι δύο πλευρές μάχονταν για την πίστη στην σημαία της ομάδας τους, πολεμώντας τον εχθρό και ακολουθώντας μια ιδεολογία που δεν χωρούσε αμφισβήτηση.

Με μια πρώτη ματιά, η ζωή αυτών των αγοριών ήταν παράξενα ρομαντική, αλλά στην πραγματικότητα, το όλο πράγμα ήταν καθοδηγούμενο από τα χρήματα. Στην ουσία, αυτά τα παιδιά, ήταν τα μικρότερα γρανάζια μιας μεγάλης επιχείρησης, και ταυτόχρονα, τροφή για τα κανόνια. Τα χρήματα μαζεύονταν κατά τη διάρκεια των ποδοσφαιρικών αγώνων και στη συνέχεια επενδύονταν στο άνοιγμα μπαρ και καταστημάτων για τους φαν των ομάδων. Οι χορηγίες χρησιμοποιούνταν επίσης για τα ταξιδιωτικά έξοδα, όταν οι χούλιγκαν έπρεπε να μετακινηθούν σε άλλες πόλεις. Τα πιο δυνατά αγόρια συγκρούονταν στο κέντρο της πόλης. Μερικές φορές «οι μάχες» οργανώνονταν και σε ουδέτερο έδαφος. Όλα κανονίζονταν μέσω των social media, όπως και ο τρόπος που αποφάσιζε η κάθε ομάδα να δράσει.

Τα παιδιά αυτά, είχαν καριέρες αντίστοιχες με αυτές των πραγματικών ποδοσφαιριστών. Οι περισσότεροι ξεκινούσαν από ομάδες δεύτερης κατηγορίας και αν ήταν καλοί, θα έπαιρναν «μεταγραφή» στις μεγάλες ομάδες. Υπήρχαν επίσης ηλικιακά όρια. Οι 18χρονοι δεν συγκρούονταν ποτέ με 15χρονους. Κάθε ομάδα μάχης είχε από 6 έως 15 αγόρια. Γύρω στα 19 με 20, συνήθως, σταματούσαν να αγωνίζονται. Τα μεγαλύτερα αγόρια φρόντιζαν την οργάνωση και την διανομή των χρημάτων, γίνονταν στην ουσία μάνατζερ, και συμμετείχαν σε διαπληκτισμούς μόνο όταν η ομάδα τους είχε δεχτεί κάποια προσβολή - τότε πραγματικά κινητοποιούνταν ενάντια στην αντίπαλη ομάδα.

Οι προγραμματισμένες συμπλοκές βασίζονταν σε έναν κώδικα δικαιοσύνης: Δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ όπλα, μόνο γροθιές και κλωτσιές. Αλλά αν οι συμπλοκές άρχιζαν αυθόρμητα, κάτι που συνήθως συνέβαινε αμέσως μετά το παιχνίδι, τα πράγματα άλλαζαν. Τότε ήταν μια καλή ευκαιρία να χρησιμοποιηθούν πέτρες, μπουκάλα και ρόπαλα. Αυτό συνέβαινε σπάνια, διότι όλοι γνώριζαν ότι αν κάποιος τραυματίζονταν σοβαρά, η αστυνομία θα έπρεπε να διερευνήσει τους πάντες. Στον χρόνο που πέρασα με τους χούλιγκαν, ένα αγόρι τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι. Η ομάδα που τον χτύπησε συγκέντρωσε χρήματα για τη θεραπεία του. Στο τέλος όλα πήγαν καλά.

Όλοι τους είχαν μια λιγότερο ή περισσότερο σοβαρή διάσειση, μώλωπες, σπασμένα κόκαλα, μύτες και κομμένους λοβούς αυτιών. Οι καυγάδες συνέβαιναν δεκάδες φορές τον χρόνο και τα περισσότερα αγόρια δεν πήγαιναν στο νοσοκομείο. Περιποιούνταν τα τραύματά τους σε σπίτια φίλων. Ποτέ δεν είπαν στις οικογένειές τους για το «χόμπι» τους. Οι θαρραλέοι στο πεδίον της μάχης, φοβόντουσαν τους γονείς τους. Αυτό είναι φυσικά παράδοξο. Οι καυγάδες περιόριζαν τις ζωές τους. Αν και ήταν τόσο νέοι, πολλοί από αυτούς είχαν προβλήματα με τη μνήμη και τη καρδιά τους. Συνέχιζαν όμως να πηγαίνουν στους δρόμους γιατί γι' αυτούς, δεν υπήρχε τίποτα πιο σημαντικό από την σημαία και την τιμή της ομάδας τους. Ακόμα κι αν απ' έξω, το όλο πράγμα, έμοιαζε με μια εξαιρετικά αργή αυτοκτονία.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.