Mossless Magazine Interviews Eliot Dudik

H Mossless in America είναι μια στήλη που φιλοξενεί συνεντεύξεις με φωτογράφους ντοκιμαντέρ.  Η σειρά παράγεται σε συνεργασία με το Mossless magazine, μια πειραματική φωτογραφική έκδοση που διευθύνεται από τους Romke Hoogwaerts και Grace Leigh. Ο Romke ξεκίνησε το Mossless το 2009, ως μπλογκ όπου κάθε δυο μέρες δημοσίευε μια συνέντευξη από διαφορετικό φωτογράφο. Από το 2012, το περιοδικό έχει εκδώσει δυο έντυπα τεύχη, καθένα από τα οποία ασχολείται με ένα διαφορετικό είδος φωτογραφίας. Το Mossless είχε εξέχουσα θέση στην έκθεση-ορόσημο Millennium Magazineστο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, το 2012. Υποστηρίζεται από την Printed Matter, Inc. Το τρίτο τεύχος του, ένας μεγάλος τόμος-αφιέρωμα στην αμερικανική φωτογραφία ντοκιμαντέρ των τελευταίων δέκα ετών, με τίτλο Οι Ηνωμένες Πολιτείες (2003-2013) θα εκδοθεί αυτή την άνοιξη.

Φωτογραφία από τον Eliot Dudik, από τη σειρά Broken Land

Ο Eliot Dudik μέσα από τη δουλειά κρατάει ζωντανή μια περιοχή  και μια κουλτούρα που τείνει να εξαφανιστεί. Καθώς προχωρούσαν τα σχέδια για την επέκταση του US Route 17- ενός αυτοκινητόδρομου που τέμνει τη 'lowcountry' της Νότιας Καρολίνας, δηλαδή μια περιοχή που είναι σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τον ωκεανό και έχει βάλτη, έλη και νησιά- ο Dudik έστρεψε τον φακό του στα ιστορικά σπίτια και τα αιθέρια τοπία που θα καταστρέφονταν από την κατασκευή, καθώς επίσης και στους ανθρώπους που τα κατοικούν. Αυτή η σειρά, με τίτλο Road Ends in Water, έγινε πρόσφορο έδαφος για το πρώτο φωτογραφικό λεύκωμα του Dudik. Να σημειώσουμε, ότι αυτές οι φωτογραφίες που κάνουμε για το Mossless αντανακλούν τη δουλειά του πατέρα της Grace, του Jack Leigh  ο οποίος κατέγραψε την καθημερινότητα των ανθρώπων στο Νότο με ένα βαθμό ταπεινότητας και γενναιοδωρίας που σπανίως συναντάται σήμερα. Για αυτό το λόγο, αφιερώσαμε το τρίτο τεύχος του Mossless στη μνήμη του.

Mossless: Τι σου αρέσει να φωτογραφίζεις περισσότερο; 

Dudik: Τοπία, ιδιαιτέρως σε κακοκαιρία.

Που μεγάλωσες;

Μεγάλωσα σε μια φάρμα προβάτων στην κεντρική Πενσυλβάνια. Πιστεύω ότι από εκεί προέρχεται η έλξη μου για τα τοπία, μια και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της  νιότης  μου περιτριγυρισμένος από αυτά.

Ανέφερες στη συνέντευξή σου για το The Great Leap Sideways ότι βρίσκεις το Τσάρλεστον στη Νότια Καρολίνα, πολύ καλύτερα διατηρημένο από τη Σαβάνα. Πως το εννοείς; Πως είναι η ζωή στο Τσάρλεστον;

Ναι, αγαπώ το Τσάρλεστον στη Νότια Καρολίνα, περισσότερο από κάθε τόπο όπου έχω βρεθεί μέχρι σήμερα. Όταν είπα ότι το βρήκα καλύτερα διατηρημένο, εννοούσα ότι πιστεύω πως το Τσάρλεστον έχει κάνει καλύτερη δουλειά στην αποκατάσταση της παλιάς αρχιτεκτονικής της πόλης σε καταπληκτικές εγκαταστάσεις και κατοικίες που ακόμα διατηρούν την ιστορική γοητεία τους. Η Σαβάνα στην Τζόρτζια, επίσης το έχει αυτό, αλλά όχι στο βαθμό που το κάνει το Τσάρλεστον. Από πολλές απόψεις η Σαβάνα είναι πολύ υποβαθμισμένη και το Τσάρλεστον είναι μια πολύβουη, όμορφη μικρή πόλη με το καλύτερο φαγητό που φαντάστηκα ποτέ. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ψηφίζεται συνεχώς ως ο καλύτερος τουριστικός προορισμός στη χώρα

Φωτογραφία από τον Eliot Dudik, ο "Bud," από τη σειρά Road Ends in Water

Πες μας μια ιστορία για ένα από τα θέματά σου.

Ας μιλήσουμε για τον Bud, ο οποίος είναι το θέμα της πρώτης φωτογραφίας στο βιβλίο μου. Συνάντησα τον Bud στο κατάστημα πούρων όπου εργαζόμουν όσο δούλευα στο Τσάρλεστον. Ή πιο σωστά, τον συνάντησα στο μαρτίνι μπαρ πάνω από το κατάστημα πούρων. Περάσαμε πολλές ωραίες βραδιές εκεί πάνω μιλώντας για την ιστορία του Τσάρλεστον, τις εν δυνάμει εφευρέσεις, να παντρευτεί κανείς ή όχι και τη διατήρηση της γης όπου ζει στο Edisto Island, στη Νότια Καρολίνα.

Τον επισκεπτόμουν συχνά στο νησί. Έχει μία από τις μακρύτερες αποβάθρες που έχω ποτέ δει. Εκτείνεται  πάνω από το αλυκή μέχρι το κανάλι. Καθόμασταν εκεί και πίναμε  Heineken, την αγαπημένη του μπύρα και μετά παίρναμε ένα από τα μικρότερα σκάφη και πηγαίναμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Κάποτε μου είχε πει ότι είχε δει ένα τρελό φαινόμενο όπου τα δελφίνια θα έπεφταν σαν τορπίλες στην λάσπη της ακτής εκσφενδονίζοντας ένα σωρό ψάρια και καθώς κυλούσαν θα τα έτρωγαν. Εκείνη την ημέρα όταν πήγαμε βόλτα με το σκάφος, το είδαμε ξανά.

Στον Bud άρεσε πολύ να εφευρίσκει πράγματα. Εφηύρε ένα πράγμα που λέγεται Whirly Bird και το οποίο ήταν απλώς ένα δοχείο όγκου ενός γαλονιού με Gatorade αναποδογυρισμένο με κομμένα πτερύγια στα πλαινά για να πιάνει τον άνεμο. Αναποδογυρισμένο, το δοχείο ήταν τοποθετημένο πάνω σε ένα καρφί και περιστρεφόταν από τον αέρα κρατώντας τα πουλιά μακριά από την αποβάθρα, που διατηρούνταν καθαρή από τις ακαθαρσίες. Επίσης είχε ρίξει μια πετονιά κατά μήκος της κουπαστής της αποβάθρας, την οποία κρατούσαν τεντωμένη καρφιά τοποθετημένα κατά διαστήματα, με αποτέλεσμα να προκαλείται βουητό. Κι αυτό κρατούσε τα πουλιά μακριά από τις κουπαστές. Σκέφτηκα ότι ήταν ευφυές και παρήγαγε φανταστικό ήχος.

Μια από τις πιο δυνατές αναμνήσεις μου με τον Bud είναι όταν τον βοηθούσα να πάρει το Trauler του-ένα μεγάλο σκάφος- από το σημείο όπου είχε πάει για να καθαρίσουν το κάτω μέρος του. Καθώς πλέαμε στο κανάλι Intracoastal Waterway, ο Bud έκανε άκρη για να αφήσει ένα μεγαλύτερο σκάφος να περάσει. Δυστυχώς αυτό είχε ως συνέπεια να χτυπήσουμε σε αβαθή νερά και να κολλήσουμε. Το μεγαλύτερο σκάφος πέρασε αρκετές φορές προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει τα απόνερα του για να μας ελευθερώσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Όταν κολλήσαμε στην αρχή, φαινόταν να υπάρχει άφθονο νερό, αλλά πολύ γρήγορα άρχισε η παλίρροια.

Σιγά-σιγά, το σκάφος άρχισε να γέρνει προς τη μία πλευρά, μέχρι που κατέληξε καρφωμένο σε ξερό έδαφος υπό 45ο γωνία. Έπρεπε να τηλεφωνήσω στη δουλειά και να τους πω ότι δεν θα πήγαινα. Ο Bud κι εγώ πήραμε έναν υπνάκο ενώ περιμέναμε 6-8 ώρες να γυρίσει η παλίρροια και να μας αφήσει να φύγουμε. Όταν τελικά ξεκολλήσαμε, είχε αρχίσει να νυχτώνει και ο Bud δεν ήξερε προς τα πού πηγαίναμε, οπότε ρίξαμε άγκυρα και κοιμηθήκαμε.

Φωτογραφία από τον Eliot Dudik, από τη σειρά Still Lives

Αισθάνεσαι ότι ακολουθείς τα φωτογραφικά βήματα κάποιου;

Η ερώτηση που αφορά «τις επιρροές» είναι πάντα δύσκολο να απαντηθεί όλος περιέργως, αλλά μου αρέσει η ιδέα να ακολουθώ τα βήματα κάποιου. Νομίζω ότι όλοι ακολουθούμε τα βήματα καθενός που υπήρξε πριν από εμάς. Είναι ο ίδιος λόγος που αγαπώ την ιστορία, ακόμα και την ιστορία ενός αντικειμένου. Απολαμβάνω να σκέφτομαι πως τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα μπορεί να ήταν διαφορετικά εάν είχε συμβεί κάτι ελαφρώς διαφορετικό στο παρελθόν.

Σίγουρα, αισθάνομαι ότι χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη στους ερασιτέχνες και τελικά εφευρέτες της φωτογραφίας, τους πρώτους επαγγελματίες και πειραματιστές, τους φωτογράφων των περιπετειωδών αποστολών, τους πικτοριαλιστές (κάνουν την καλλιτεχνική φωτογραφία να μιμείται τη ζωγραφική και τη χαρακτική), τους ‘καθαρούς’ φωτογράφους, τους σουρεαλιστές, τους φωτογράφους ων κοινωνικών ντοκιμαντέρ και ούτω καθεξής. Όλοι έχουν διαμορφώσει  αυτό που θεωρούμε φωτογραφία σήμερα. Μου αρέσει να μελετάω φωτογραφίες, παλιές και καινούργιες και να λαμβάνω υπόψη μου που θα μπορούσαν να ταιριάξουν με το όλο σύνολο. Δεν είμαι πραγματικά βέβαιος πότε μπορεί να συμβεί, αλλά φοβάμαι τη μέρα που θα συνειδητοποιήσω ότι είναι η μέρα που δεν απολαμβάνω πια να βγάζω φωτογραφίες.

Τι αγαπάς να απολαμβάνεις όταν φτιάχνεις φωτογραφικά λευκώματα;

Το απολαμβάνω πάρα πολύ. Εάν μπορούσα, θα έκανα μόνο βιβλία. Έχω κάνει βιβλία με σχεδόν μόνο δικές μου εικόνες, οπότε το πρόβλημα που έχω τώρα είναι ότι πρέπει να φτιάχνω νέες εικόνες αρκετά γρήγορα για να έχω κάτι να δέσω σε βιβλίο. Προσφάτως άρχισα να δουλεύω με επιλεγμένους καλλιτέχνες για να δέσω και δικές τους φωτογραφίες σε λευκώματα. Θα δούμε πως θα πάει αυτό, αλλά είμαι ενθουσιασμένος.

Μου αρέσει να κάθομαι κάτω παρέα με ένα σύνολο εικόνων και να προσπαθώ να τις επιλέξω περιορίζοντας τον αριθμό τους σε ένα περιεκτικό και σε ακολουθία σύνολο. Ανακάλυψα νωρίς ότι τίποτα δεν φαίνεται πιο οριστικό από το δέσιμο μιας ομάδας εικόνων σε ένα βιβλίο και για αυτό η ανάγκη να γίνει σωστή επεξεργασία και αλληλουχία είναι σημαντική. Μου αρέσει αυτό. Κάντο σωστά από την πρώτη φορά, δεν υπάρχει γυρισμός.

Από την οπτική των χειροποίητων βιβλίων, μου αρέσει να δουλεύω με τα χέρια. Μου αρέσει η ακρίβεια, η σαφήνεια και η ορθότητα που είναι απολύτως απαραίτητες για να φτιαχτεί ένα βιβλίο και πιθανώς είναι ο ίδιος λόγος που είμαι εθισμένος στο να παίζω βελάκια. Μου αρέσει να εργάζομαι σκληρότερα από ότι είχα ποτέ σκεφθεί στο παρελθόν και έπειτα να μπορώ να κρατήσω το αντικείμενο που δημιούργησα γνωρίζοντας ότι θα το απολαμβάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αυτό είναι. Αγαπώ τα βιβλία.

Ο Eliot Dudik είναι φωτογράφος καλών τεχνών που επί του παρόντος εξερευνά την κουλτούρα και τα τοπία του Νότου με ένα στυλ μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ. Ο εκδοτικός οίκος SAGA δημοσίευσε την πρώτο μονογραφία του, το Road Ends in Water, το 2010. Αφού σπούδασε Ανθρωπολογία, Τέχνες και Ιστορία των Τεχνών στο Κολέγιο του Τσάρλεστον, ο Dudik πήρε μάστερ από το Κολέγιο Τεχνών και Σχεδίου της Σαβάνα. Το 2011, ο Eliot ξεκίνησε να εργάζεται ως επίκουρος καθηγητής φωτογραφίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.