Λίγο Πριν την Αυγή σε ένα Swinger Club του Βερολίνου

Μετά από τρία τζιν τόνικ, ο φίλος μου, Χάνο, και εγώ  καταλήξαμε σε μια απόφαση: Πρέπει να πάμε σε ένα swinger club. Είχαμε και άλλοτε πετάξει την ιδέα να επισκεφτούμε το Zwanglos III –όπως και χιλιάδες άλλοι θα έχουν συζητήσει μια βόλτα σε παρόμοια κακόφημα κέντρα αφού τα έχουν τσούξει με τζιν τόνικ- αλλά για κάποιο λόγο, τέλος τα λόγια απόψε, θα πάμε στ' αλήθεια. Ο Χάνο είναι ψυχολόγος και εγώ μια δημοσιογράφος, άρα και οι δύο μας μπορούμε κάπως να προφασιστούμε κάποιο ενδιαφέρον για το εγχείρημα, άσε που δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε απόψε το βράδυ.

Καθώς πλησιάζουμε, χαχανίζουμε και οι δύο νευρικά -να, σαν ζευγάρια που για πρώτη φορά πάνε σε ένα swinger club, υποθέτω. Και μόνο που σκέφτομαι όλα αυτά τα σπέρματα που θα κολυμπούν πίσω από τα σφραγισμένα παράθυρα, κάπως ανακατεύομαι. Μια ξεθωριασμένη πινακίδα δίπλα στην πόρτα μας πληροφορεί για την τιμή εισόδου -οι κυρίες δωρεάν και πιο ακριβά για τους ασυνόδευτους άνδρες απ' ό,τι για τα ζευγάρια, μια τιμολογιακή πολιτική με προφανή στόχο να μην καταντήσει το κλαμπ συναπάντημα για πεσμένα τριχωτά πέη που θα κάνουν παρεούλα μεταξύ τους.

Η πόρτα ανοίγει και η κοπέλα του μπαρ -καπνίζοντας και φορώντας μαύρο τοπ και εσώρουχο από δαντέλα και πλαστικό- μας υποδέχεται μέσα. Δεν μπορώ να καταλάβω  αν πλησιάζει τα σαράντα κακογερασμένη, ή αν το μακιγιάζ  κρύβει μια πενηντάρα. «Έχετε ξανάρθει;»,ρωτά. Κουνάμε αρνητικά το κεφάλι μας.

«Ξέρετε όμως τι είναι το swinger club;».

Κομπιάζουμε, μπερδεύουμε τα λόγια μας και το μόνο που τραυλίζουμε είναι κάτι του τύπου: «Είναι η πρώτη μας φορά. Θέλουμε να δούμε αν είναι κάτι που μας ταιριάζει».

«Εδώ είναι swinger club», λέει η γυναίκα, μάλλον χωρίς λόγο. «Δεν υπάρχουν πρέπει, μόνο μπορώ, σύμφωνοι; Τα ντουλάπια βρίσκονται εδώ μπροστά. Πρέπει να γδυθείτε. Ορίστε οι σαγιονάρες και οι πετσέτες σας. Και αυτά είναι τα κλειδιά σας, οι αριθμοί 21 και 19. 49 ευρώ, παρακαλώ».

Βγάζω την μπλούζα μου, με την ιδέα ότι το λεοπάρ σουτιέν που φορώ ταιριάζει με το περιβάλλον, τυλίγω όμως την πετσέτα γύρω από τους γοφούς μου για να μην δουν όλοι το στριγκάκι μου. Άλλωστε δεν ήρθα εδώ για να κάνω σεξ.

Ρίχνω μια ματιά στην επονομαζόμενη «αίθουσα του μπαρ» και το μάτι μου πέφτει σε έναν ωραίο, καλοφτιαγμένο, μελαχρινό άντρα που μου κάνει νόημα. Φαίνεται ενθουσιασμένος με την άφιξή μου. «Γλύκα, δώσε μου μια φωτογραφία», λέει και αναρωτιέμαι αν οι swingers είναι πράγματι όλοι ωραίοι άντρες. Ίσως να περάσω καλά.

Ο Χάνο κι εγώ μπαίνουμε στην αίθουσα αγκαζέ και αμέσως πέφτει επάνω μου ένα κοκκινωπό φως και ένας σωρός από φτηνιάρικα φωτορυθμικά που αναβοσβήνουν στο ρυθμό απαίσιας γερμανικής ποπ μουσικής. Όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τουλάχιστον μια τηλεόραση να παίζει σκληρή τσόντα. Υπάρχει μια πίστα για χορό σε στύλο στην δεξιά γωνία μπροστά από ένα καναπέ φτιαγμένο από δερματίνη.

Τρεις θαμώνες κάθονται στο μπαρ: Μια μεσήλικας γυναίκα με βαμμένο πλατινέ μαλλί που κοιτούσε το κενό με ένα ποτήρι στα χείλη της. Η διπλανή της, μια γυναίκα με βαμμένο μαύρο μαλλί, που γύρισε να μας κοιτάξει. Κι ένας κοντόσωμος Ινδός που μας χαμογελά. Στο βάθος, τρεις γυναίκες κι ένας άντρας έχουν απλωθεί σε έναν καναπέ αρκετά μεγάλο για να χωρά 7-8 άτομα κανονικού μεγέθους. Και μπορώ να τους ακούσω να τραγουδούν μαζί με τη μουσική: «Σαλαλαλα! Σαλαλαλα!».

Καθόμαστε σε δύο άδεια σκαμπό του μπαρ και παραγγέλνουμε τζιν τόνικ. Ένας γέρος έρχεται πλάι μας -μόλις είχε βγει από το διπλανό δωμάτιο λαχανιασμένος σαν ταλαιπωρημένο σκυλί. Φαίνεται να ξέρει τι παίζει εδώ και τον ρωτάω τι σημαίνει η πινακίδα στο μπαρ. «Gang Bang με τιραμισού, Δευτέρα 10π.μ.-3μ.μ.», γράφει.

Μου εξηγεί ότι υπάρχει μία που την λένε «Τιραμισού», που έρχεται μια φορά την εβδομάδα και γαμιέται με όλους. «Ναι, αλλά αυτό δεν είναι το πραγματικό «swinger style», μου λέει. «Πληρώνουμε ακριβότερο εισιτήριο και το κλαμπ της δίνει μεροκάματο. Είναι επαγγελματίας».

Αυτό που δεν μας είπε είναι ποιος ακριβώς έρχεται στο κλαμπ στις δέκα το πρωί για gangbang.

Σηκωνόμαστε από το μπαρ και αρχίζουμε την αυτό-ξενάγησή μας. Δίπλα στη πίστα, υπάρχει μια εσοχή σαν σπηλιά για ζευγάρια, διακοσμημένη με ψεύτικο ξύλο και πλαστικά μαξιλάρια. Υπάρχει ντουζιέρα και ένας μπουφές με σάντουιτς και ζυμαρικά. Ελάτε για το σεξ, μείνετε για να τσιμπήσετε, σκέφτομαι.

Ακόμα πιο μέσα, βρίσκουμε μια σάουνα και περισσότερα δωμάτια -ένα από αυτά διαθέτει κάτι που μοιάζει με την καρέκλα γυναικολόγου- καθώς επίσης αυτό που ονομάζουν «τζακούζι», που είναι απλά μια μισογεμάτη (ή μισοάδεια) μπανιέρα με κάποια στόμια. Ανατριχιάζω και μόνο που το βλέπω με την απορία πόσο συχνά να το καθαρίζουν. Το κλαμπ λειτουργεί άλλωστε 24ώρες το 24ωρο.

Βλέπουμε και έναν χώρο φτιαγμένο από μαύρη και κόκκινη δερματίνη, με πίνακες ζωγραφισμένους με φωσφοριζέ χρώματα και φωτισμένους με μαύρο φως. Στη μέση του δωματίου ένα ζευγάρι τα δίνει όλα, σκληρά στα τέσσερα, ενώ δύο άνδρες πιο δίπλα αυνανίζονται γονατιστοί -ίσως περιμένοντας ότι η γυναίκα, που την υπολογίζω πάνω από τα πενήντα, κάποια στιγμή θα έρθει και σε αυτούς. Αργότερα θα μάθω ότι οι δύο που ξεσκίζονταν ήταν «πραγματικό ζευγάρι» που έρχονται συχνά στο κλαμπ. Το κάνουν μόνο μεταξύ τους, αλλά δεν τους χαλούν οι ματάκηδες.

Όταν επιστρέφουμε στη μπάρα, μια από τις κυρίες στον καναπέ, μας καλεί να τους κάνουμε παρέα. Λέγεται Στέφι, έχει φακίδες και κοντές, ξανθές κοτσίδες που προεξέχουν από το κεφάλι της. Η φάτσα της μου θυμίζει τσοντού που το έσκασε από τα πλατό ταινίας τύπου «Πίπι η φακιδομύτη», για μια ζωή άνετη με παγωτό και χάμπουργκερ.

Ο Χάννο κάθεται με την ομήγυρη και ο Ντέρκ, ο γκόμενος της Στέφι, αρχίζει να του μιλά και να τον συμβουλεύει πατρικά για το swinging. «Βλέπεις πώς φλερτάρει η γυναίκα σου με τον τύπο στο μπαρ;» του λέει, δείχνοντας εμένα. «Ξέρεις ότι θέλει να την γαμήσει. Δεν το ανέχονται όλοι αυτό, ειδικά στην αρχή. Αν δεν σου αρέσει, πας εκεί και τους το λες». Ο Χάννο τον διαβεβαιώνει ότι μου έχει πλήρη εμπιστοσύνη και ο Ντερκ με πεσμένα σαγόνια και διάπλαση που θυμίζει  χοντρό ερωτηματικό, κουνά το κεφάλι του συγκαταβατικά..

Πράγματι, φλέρταρα με τον ωραίο άντρα που είδα όταν μπήκα μέσα. Μου είπε ότι τον έλεγαν Τόμας. Όταν ήταν έφηβος, έφυγε από το Σεράγεβο και ήρθε στη Γερμανία. Και ανάμεσα στις φιλοφρονήσεις που μου πέταγε, μου λέει ότι του αρέσει να ρουφάει κοκαΐνη τα σαββατοκύριακα και ότι ψάχνει μια καυτή γκόμενα.

Το σύντομο τετ-α-τετ μας διακόπτει μια γυναίκα, όταν στην άλλη πλευρά της αίθουσας φωνάζει, «Φίλε, σταμάτα να παίζεις με το πουλί σου στο πρόσωπό μου». Ο Χάνο με πείθει να κάτσω μαζί του στον καναπέ, κι έτσι γνωρίζω τον Ντερκ που φαίνεται μες την καλή χαρά και χωρίς συμπλέγματα. Είναι μαζί με τη Στέφι 15 χρόνια και στα έντεκα από αυτά, κάνουν swinging -της αρέσει να τον «δανείζει» σε άλλες γυναίκες και το απολαμβάνει να τους βλέπει μαζί, πράγμα που δεν συνηθίζεται, λέει. Συνήθως οι άνδρες θέλουν να βλέπουν την γυναίκα τους με άλλους άνδρες.

Και όμως, η Στέφι δεν φαίνεται απόψε να ψάχνει άντρες. Την ενδιαφέρω περισσότερο εγώ. Μου λέει να κάτσω στο μικρό κενό ανάμεσα σε εκείνη και την εξίσου χοντρή μεθυσμένη πενηντάρα δίπλα της και απλώνει το χέρι της γύρω μου, ακουμπώντας με το δάκτυλο το λαιμό μου.

Ο Ντερκ μου λέει να αγγίξω τη Στέφι, έτσι κι εγώ απλώνω το χέρι μου γύρω από τον ώμο της -μέχρι εκεί μπορώ. Συνεχίζει το μάθημα για αρχάριους: Είναι πολύ σημαντικό τα ζευγάρια να έχουν κανόνες και θέλει να μάθει αν ο Χάνο κι εγώ έχουμε συμφωνήσει  «για τα ναι και τα όχι». «Πάντα ασφάλεια» είναι το πιστεύω του αλλά και ο γενικός κανόνας. Προφανώς όμως υπάρχουν καταστάσεις όπου ο κόσμος ρωτά αν οι νέοι τους σύντροφοι είναι υγιείς, εχέμυθοι και δεν τους ενδιαφέρουν τα προφυλακτικά, κάτι που μου φαίνεται εξαιρετικά επικίνδυνο. Ποιος, πάνω στην κάβλα, θα παραδεχτεί ότι έχει αφροδίσιο νόσημα;

Να και μερικοί άλλοι κανόνες: Αν σε έναν άντρα παίρνουν πίπα, θα πρέπει να πει πότε πλησιάζει στον οργασμό. Αν η γκόμενα συνεχίσει μετά την προειδοποίηση, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα αν τελειώσει στο στόμα της.

Η Στέφι κοιτά τον Ντερκ (προσπαθώ να αδιαφορήσω για τον τρόπο που χαϊδεύει την πλάτη μου) και λέει, «Ο Ντερκ μου σε γουστάρει. Ελπίζω να τα πηγαίνει καλά με τον φίλο σου. Μπορούμε να πάμε όλοι μαζί στα πίσω δωμάτια»! Νιώθω ανατριχίλα.

Και μετά τον Ντερκ, συνεχίζει η ίδια να δίνει μαθήματα για την συμπεριφορά του swinger. Υπάρχει μια τεράστια ποικιλία από ζευγάρια και προσωπικότητες. Κάποια ζευγάρια είναι χρόνια μαζί και θέλουν να ανανεώσουν την ερωτική τους ζωή. Άλλοι έχουν μόλις γνωριστεί και θέλουν να ζήσουν την εμπειρία του swinger (κακή ιδέα, κατά την άποψη της Στέφι). Άλλοι έχουν προβλήματα στη σχέση τους και ελπίζουν ότι θα τα λύσουν εδώ (ούτε αυτή είναι καλή ιδέα). Άλλοι θέλουν να έρχονται μόνοι. «Σάββατο βράδυ και δεν έχουν οργανώσει κάποιο πάρτι», αναρωτιέμαι.

«Οι νέοι έπαψαν να έρχονται,» απαντά η Στέφι. «Δεν ξέρω γιατί».

«Ίσως να προτιμούν τα κέντρα διασκέδασης, τα ναρκωτικά και το κανονικό σεξ με κόσμο που γνωρίζουν», λέω εγώ.

«Ναι, ίσως, δεν μου' χει περάσει ξανά από το μυαλό».

Αλλάζει την κουβέντα για να περιγράψει έναν άλλο τύπο swinger, τους λεγόμενους «νοικάρηδες». Αυτοί είναι κυρίως γυναίκες που εκμεταλλεύονται την δωρεάν είσοδο για τις ασυνόδευτες γυναίκες και περνούν την περισσότερη μέρα τους στα κλαμπ αυτά, απολαμβάνοντας το δωρεάν φαγητό και ποτό, και ίσως, το πιο σημαντικό, το δωρεάν λουτρό. Κάποιες από αυτές έχουν μικρό ή ανύπαρκτο  εισόδημα. Η γυναίκα με το πλατινέ ξανθό μαλλί στο μπαρ φαίνεται ότι ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Η μουσική γίνεται πιο ρυθμική και ηλεκτρονική, και ο Τόμας με πλησιάζει και με καλεί να χορέψουμε. Μου υποκλίνεται –Κύριος! – αλλά η Στέφι δεν με αφήνει. Κρατιέται από τα τιραντάκια του σουτιέν μου και σκυλιάζει όταν της λέω πόσο απίστευτα ελκυστικός είναι αυτός ο άντρας. «Ουφ! Ενας Αλί είναι», λέει χρησιμοποιώντας την γερμανική αργκό για τους άντρες από τη Μέση Ανατολή.

Φτάνει ως εδώ, λέω μέσα μου, καθώς παίρνω το χέρι του Τόμας που με σηκώνει και με μεταφέρει στον στύλο. Θα σου δείξω εγώ. Αρχίζουμε να χορεύουμε οι δυο μας γύρω από το στύλο, το στιβαρό του μπράτσο γύρω από τη μέση μου, και για πρώτη φορά τη νύχτα αυτή αισθάνομαι γύρω μου ερωτισμό. Ανεβαίνω πάνω του, με στροβιλίζει και μετά με αφήνει χωρίς να έχω καν αντιληφθεί ότι όλοι μας κοιτάζουν. [Όλοι εκτός από το ζευγάρι με τους μεσήλικες επιδειξίες, δηλαδή, αυτοί έχουν μάτια μόνο ο ένας για τον άλλο].

«Τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί,» λέει ο Ντερκ, που μας κοιτά σαν πεινασμένος. Αισθάνομαι κάπως άβολα που αποκάλυψα ένα άγνωστο μέχρι πρότινος ταλέντο μου στο pole-dancing μπροστά σε κόσμο αλλά, ειλικρινά, δεν το έκανα για να κάνω επίδειξη σε εκείνον και στους άλλους. Φαντάζομαι, όμως, πως ό,τι συμβαίνει σε ένα κλαμπ σαν κι αυτό στις πέντε το ξημέρωμα δεν βγαίνει παραέξω.

Καθόμαστε με τον Τόμας στη μπάρα για να πάρουμε ανάσα, αλλά η Στέφι δεν θέλει να παραδεχτεί ότι δεν με ενδιαφέρει. Ακόμα και όταν κάθομαι κυριολεκτικά πάνω στα γόνατα του Τόμας και του δίνω υπόσχεση ότι θα βγούμε μαζί την άλλη εβδομάδα, η Στέφι φιλά και χαϊδεύει τους ώμους μου.

Τότε κάνει την εμφάνισή του ο Ντερκ, ανοίγει τα πόδια της και βάζει το χέρι του μέσα στην διπλωμένη σάρκα της. Η Στέφι μου ζητά να της πιάσω τα στήθη, αλλά προτιμώ να την πασάρω στον Χάνο, τον Τόμας και τον Ινδό που καθόταν όλη την ώρα στο μπαρ -τουλάχιστον αυτός την γουστάρει. Καθώς η μπαργούμαν ανακοινώνει ότι πέρασε η ώρα (αν θέλουμε να μείνουμε μετά τις έξι το πρωί, πρέπει να πληρώσουμε είσοδο ξανά), η Στέφι πέφτει πάνω μου και με ακουμπά στο μπαρ. Μπορώ να δω το μικρό κεφάλι του Ινδού να πιέζεται στα τεράστια, χοντρά, ωχρά στήθη της. Ακόμα και o Χάνο «δοκιμάζει λίγο Στέφι». Πιάνω το βλέμμα του -επιτέλους, ό,τι περιμέναμε σε ένα τέτοιο μέρος.

Η Στέφι θέλει να την αγγίξω. Ανοίγει το στόμα της και βγάζει τη γλώσσα της για να αγγίξει το στήθος μου. Ανεβαίνω πάνω στην μπάρα για να το αποφύγω, και πέφτει το μάτι μου σε έναν από τους άντρες που αυνανίζονταν νωρίτερα, παίρνοντας μάτι το ζευγάρι που πηδιόταν: Αγκαλίτσα με την πιο ηλικιωμένη και πιο παχουλή γυναίκα στο μαγαζί. Ο καθένας μπορεί να βρει ταίρι στο Zwanglos III.

Λίγο πριν τις 6 π. μ., η μπαργούμαν βάζει τα κλειδιά των ντουλαπιών μας πάνω στη μπάρα και μας αποχαιρετά. Ο Χάνο και εγώ βγαίνουμε έξω, μόλις έχει αρχίσει να χαράζει. Ούτε τσόντα, ούτε εκκωφαντική μουσική, κανένας που να προσπαθεί να μου βάλει χέρι ή να θέλει να του βάλω εγώ. Είναι όμορφα.