H Κλιματική Αλλαγή Εξαφανίζει τις Αρσενικές Θαλάσσιες Χελώνες

Μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Nature Climate Change υποστηρίζει ότι η κλιματική αλλαγή έχει οδηγήσει σε αύξηση της αναλογίας των θηλυκών θαλάσσιων χελωνών έναντι των αρσενικών. Κι αυτό οφείλεται σε μια φαινομενικά παράλογη γενετική ιδιομορφία που ονομάζεται θερμοεξαρτώμενος καθορισμός φύλου (TSD) και συναντάται και σε άλλους οργανισμούς. Με βάση το TSD, στους 84,2 βαθμούς που είναι η θερμοκρασία  των χελωνών υπάρχουν 50/50 πιθανότητες το νεογνό να είναι αρσενικό ή θηλυκό. Όταν η θερμοκρασία αυξάνεται πολύ, ελάχιστα αρσενικά καταφέρνουν να ζήσουν και άρα να βοηθήσουν στη διαιώνιση του πληθυσμού τους.

Η μελέτη, με τον τίτλο Effects of Rising Temperature on the Viability of an Important sea Turtle Rookery (Οι Επιπτώσεις της Αύξησης της Θερμοκρασίας στη Βιωσιμότητα των Σημαντικών Αποικιών των Θαλάσσιων Χελωνών), δεν συνεπάγεται νέες ριζοσπαστικές βιολογικές αποκαλύψεις για τα γονίδια των χελωνών ή τη φυσιολογία τους. Για να υλοποιηθεί, ωστόσο, απαιτήθηκε εκτεταμένη γεωγραφική ανάλυση, διασταύρωση με χιλιάδες δεδομένα για το κλίμα και τα αριθμητικά μεγέθη των πληθυσμών. Το απογοητευτικό όμως είναι ότι η μελέτη δεν εξηγεί γιατί οι χελώνες αναπαράγονται με αυτό τον ηλίθιο τρόπο.

Οι συντάκτες της διαπίστωσαν ότι βραχυπρόθεσμα οι αριθμοί των θαλάσσιων χελωνών πρόκειται να αυξηθούν. Η μελέτη εστίασε σε ένα είδος, τις χελώνες loggerheads, που ζουν στο νησιωτικό σύμπλεγμα που βρίσκεται στο Πράσινο Ακρωτήρι, στη δυτική ακτή της Αφρικής και έφτιαξε ένα μοντέλο για το τι πρόκειται να τους συμβεί σε ένα διάστημα 150 ετών που θα χαρακτηρίζεται από αύξηση της θερμοκρασίας. Τα καλά νέα είναι ότι ο αυξανόμενος αριθμός των θηλυκών θαλάσσιων χελωνών-που κάνουν την επικίνδυνη δουλειά, δηλαδή να μεταφέρουν τα αυγά στο νησί όπου γεννήθηκαν και να τα εναποθέσουν σε κρυμμένες φωλιές- θα αυξήσει το συνολικό πληθυσμού των θαλάσσιων ζώων την επόμενη 30ετία.

Στη συνέχεια, ο αριθμός των αρσενικών θα αρχίσει να μειώνεται σημαντικά. Ο καθηγητής Graham Hayes μίλησε στην εφημερίδα The Guardian για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.«Μετά από 100 ή περισσότερα χρόνια, τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται σοβαρά. Θα έχουμε τόσα λίγα εναπομείναντα αρσενικά που πιθανώς θα αποτελεί πρόβλημα. Θα υπάρχουν ένα σωρό θηλυκά αλλά όχι αρκετά αρσενικά για να γονιμοποιήσουν  όλα αυτά τα αυγά». Οπότε μετά, καταλαβαίνετε ότι, θα εξαφανιστούν.

Ορισμένες σαύρες, κροκόδειλοι, ακόμα κι ένα είδος πουλιών, τα περισσότερα εκ των οποίων ζουν στην Αυστραλία, φυλοκαθορίζονται από τη θερμοκρασία και όχι από χρωμοσώματα φύλου όπως είναι τα δικά μας τα Χ και Ψ ή τα αντίστοιχα που βρίσκονται στα πουλιά. Οι χελώνες αποτελούν ένα ιδιαιτέρως ευάλωτο είδος και έπρεπε να μάθω γιατί διαθέτουν ένα χαρακτηριστικό που τις βάζει σε τέτοιο κίνδυνο.

Εντόπισα ένα podcastστο οποίο ο Ido Pen, ερευνητής του TSD μιλούσε για την έρευνα του και μετέγραψα τα βασικά σημεία για να τα διαβάσετε: «Εάν οι διακυμάνσεις κατά την πάροδο των ετών είναι πολύ μεγάλες, τότε η φυσική επιλογή θα στραφεί κατά του θερμοεξαρτώμενου καθορισμού του φύλου. Και ο λόγος είναι ότι εάν υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις μεταξύ των ετών, τότε θα προκύψουν χρονιές όπου θα γεννηθούν πολλά θηλυκά ή πολλά αρσενικά. Εδώ θα ενεργοποιηθεί η εις βάρους του [σημ.του χαρακτηριστικού] φυσική επιλογή».

Η έρευνα του Pen αποτελεί έναν έμμεσο τρόπο απόδειξης ότι το TSD είναι ιδιόμορφο χαρακτηριστικό. Είναι μια οδυνηρά προφανής παρατήρηση και σχεδόν παντελώς άχρηστη.

Μια παλιότερη μελέτη στο αντικείμενο που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Journal of Evolutionary Biology από τους F.J. Janzen και P.C. Phillips είχε δώσει τουλάχιστον κάποια στοιχεία. Ανέφερε τις παρακάτω απολύτως αναπόδεικτες υποθέσεις:

1.   «Φυλογενετική αδράνεια-το TSD είναι η προγονική κατάσταση σε αυτό τον κλάδο (clade) και απλώς διατηρείται σε υφιστάμενες γενιές επειδή επί του παρόντος είναι προσαρμοστικά ουδέτερη».

2.   «Προσαρμογή ομάδας- το TSD ενισχύει τον προσαρμοστικό έλεγχο της αναλογίας των φύλων έτσι ώστε η ομάδα να έχει καλή αρμοστικότητα».

3.   «Αποφυγή κλειστής αναπαραγωγής (σημ. αιμομιξίας)- το TSD ελαχιστοποιεί την αιμομιξία παράγοντας απογόνους του ίδιου φύλου».

4.   «Μεταβλητή αρμοστικότητα- το TSD παρέχει οφέλη αρμοστικότητας σχετικά με το φύλο, έτσι ώστε κάποιες θερμοκρασίες ανάπτυξης να είναι πιο ευνοϊκές για το ένα φύλο».

Ωστόσο το πιο ανησυχητικό είναι ότι η έκθεση δείχνει ότι η πιο πιθανή εξήγηση είναι η πρώτη, δηλαδή η φυλογενετική αδράνεια. Με άλλα λόγια, η αναπαραγωγή χελωνών μέσω του TSD λειτούργησε για εκατομμύρια χρόνια και τώρα είναι απλά ξεπερασμένη. Μια adhocλύση που έπρεπε να είχε αναπροσαρμοστεί καιρό πριν.

Κι αυτό είναι το τελευταίο πλήγμα που δέχονται οι θαλάσσιες χελώνες, μια ομάδα ειδών που ήδη δέχεται πολλά χτυπήματα στο βασίλειο των ζώων. Όχι μόνο εναποθέτουν τα αυγά τους μία φορά κάθε τρία χρόνια, αλλά βγάζουν τα σαρκώδη και νόστιμα σώματα τους έξω από το νερό σε εχθρική στεριά και έπειτα εγκαταλείπουν τα αυγά τους σε απροστάτευτη φωλιά.

Στην περίπτωση που τα αυγά καταφέρουν να εκκολαφθούν, τα χελωνάκια πρέπει να αγωνιστούν για να ζήσουν σε αυτή την εχθρική παραλία και στη συνέχεια να φροντίσουν τον εαυτό τους σε ένα εξίσου εχθρικό υδάτινο περιβάλλον.

Κι αν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για τις θαλάσσιες χελώνες, τώρα έχουν και τους ανθρώπους που κλέβουν τα μαζικά τα αυγά τους για να τα φάνε, αφανίζοντας μερικές φορές ολόκληρους πληθυσμούς. Επίσης καμιά φορά, τα χελωνάκια μπερδεύουν τα φώτα των πόλεων με το φως των αστεριών που δείχνει το δρόμο προς τον ωκεανό κι αντί να βρεθούν στο νερό πεθαίνουν σε κάποιο πάρκινγκ αυτοκινήτων. Ακόμα όμως κι αν κινηθούν προς τη θάλασσα, η καυτή άμμος που θερμαίνουμε με τις εκπομπές CO2 θα τα μαγειρέψει. Κι όταν φθάσουν στο νερό πεινασμένα και ανοίξουν το στόμα για να φάνε αυτό που νομίζουν ότι είναι μια ωραία μέδουσα, θα γευτούν την πλαστική σακούλα που κάποιος πέταξε στη θάλασσα.

Σύμφωνα με το ConserveTurtles.org, οι θαλάσσιες χελώνες και τα εξίσου καταδικασμένα φιλαράκια τους οι μανάτοι , βρίσκονται μεταξύ των μόνων ειδών που τρέφονται με φύκια, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας για τον κύκλο ζωής των υποθαλάσσιων λιβαδιών. Θα τους πιστέψω. Ακόμα κι αν τα υποθαλάσσια λιβάδια δεν τις χρειάζονται, νομίζω ότι σε όλους αρέσει να παρακολουθούμε τις θαλάσσιες χελώνες να κολυμπούν με τα θαυμάσια μπροστινά πόδια τους που μοιάζουν με φτερά. Θα ήταν κακό να τις χάσουμε.