Την Τραγωδία τη Βλέπεις στο Twitter Αλλά η Οργή μας Πρέπει να Ξεφύγει από τα Social Media

Την περασμένη εβδομάδα, στα σημαντικά social media γεγονότα συμπεριλαμβάνονταν μια κηδεία, ένας πυροβολισμός από αστυνομικό και ένας αποκεφαλισμός. Δεν θέλω να πω ότι η τελετή για τον Mike Brown στο Φέργκιουσον, ο πυροβολισμός του Kajieme Powell λίγα μίλια μακριά ή ο αποκεφαλισμός του James Foley στη Συρία ήταν σημαντικά γεγονότα μόνο στα social media. Όλα ήταν τραγωδίες, που πήραν και κατέστρεψαν ζωές. Ωστόσο, πολλά εκατομμύρια από εμάς, τα κατανάλωσαν, τα συζήτησαν και τα μοιράστηκαν μέσω του Twitter και του YouTube. Δεν υπάρχει τίποτα ιδιαιτέρως καινοτόμο ή ιδιαιτέρως περίεργο γύρω από αυτό το γεγονός και μόνο - είναι ο τρόπος που μεταδίδονται οι ειδήσεις αυτή την εποχή.  Κάτι που είναι επώδυνο ή άθλιο δεν εξαιρείται από το να πάρει αφηγηματική μορφή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο μπορούμε ακόμα να δούμε κριτικά τον τρόπο με τον οποίο η τραγωδία και ο τρόμος διοχετεύονται μέσω αυτών των δικτύων και πως αυτό μπορεί να μας επηρεάσει. Πρόσφατα γεγονότα κατέδειξαν κάποια εκκρεμή ηθικά διλήμματα γύρω από την online διαμεσολάβηση τόσο της τραγωδίας όσο και της υπερβολικής βίας. Το YouTube και το Twitter θεώρησαν ότι το βίντεο του αποκεφαλισμού του Foley ήταν πολύ φρικιαστικό για να το επιτρέψουν και έτσι το περιεχόμενο απαγορεύτηκε (μια κίνηση με την οποία διαφώνησα, αλλά κατανόησα). Έπειτα την Δευτέρα, άκουσα περισσότερα από ένα άτομα να εκφράζουν δυσφορία με την ιδέα ότι η κηδεία του Brown θα προβληθεί μέσω live streaming. (Το VICE News ήταν μεταξύ των ΜΜΕ που την προέβαλαν ζωντανά και με συνεχή ενημέρωση, και το live streaming ήταν ανοιχτό στο κοινό) Αυτά τα δυο πολύ διαφορετικά περιστατικά, που μπήκαν στην ίδια κατηγορία μόνο λόγω του ότι είναι σύγχρονα στους ειδησεογραφικούς κύκλους, προκάλεσαν μια ταραχή που ήταν δύσκολο να ορίσει κανείς. Κάποιοι έχουν την αίσθηση, ότι ίσως, αυτά τα γεγονότα μετέφεραν πολύ τρόμο ή πόνο για να μεταδοθούν μέσω των στενών ορίων των tweets ή του live streaming.  Το ντιμπέιτ για τον τρόπο παρουσίασης του ανθρώπινου πόνου στα μέσα ενημέρωσης υπάρχει πριν τα social media. Είχε προκύψει, για παράδειγμα, με την βραβευμένη με Pulitzer φωτογραφία του Kevin Carter που έδειχνε ένα παιδί στο Σουδάν το οποίο λιμοκτονούσε και δίπλα να κάθεται ένας γύπας. Τα ηθικά ζητήματα που είχαν προκύψει αφορούσαν -όπως και σήμερα- τους ρόλους των παρατηρητών, των ηδονοβλεψιών και εκείνων που παρεμβαίνουν. Ωστόσο σήμερα, σε αντίθεση με τότε, αλληλεπιδρούμε σε ένα μιντιακό τοπίο όπου όλοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε το δίλημμα του Carter πιο άμεσα. Αντιμετωπίζουμε την πολύπλοκη πρόκληση τόσο όσο αφορά την παρακολούθηση όσο και τη συνδιαλλαγή της τραγωδίας. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας για να επισημάνει ότι δεν υπάρχει σαφές όριο μεταξύ παρατήρησης και παρέμβασης σε μια κατάσταση. Και χωρίς καμία αμφιβολία, μιλάμε για το θάνατο του Brown λόγω της κοινωνικής απήχησής του στα social media και τα συστήματα που καθορίζουν μια τέτοια τραγική μοίρα. Η ίδια η έννοια της ζωντανής μετάδοσης της κηδείας προϋποθέτει ότι πρόκειται για ένα θάνατο που δεν θα πρέπει να αποσιωπηθεί, όπως έχει γίνει τόσες φορές στο παρελθόν σε παρόμοιες τραγωδίες. Οι πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης φαίνεται να προσφέρουν κάτι ως αντάλλαγμα: σύμφωνα με τον προηγμένο τεχνολογικό καπιταλισμό, οι φωνές εκείνων που παραδοσιακά δεν ακούγονταν αποκτούν κοινό και γίνονται πιο δυνατές, αλλά μόνο όταν περνάνε μέσα από τον έλεγχο που απαιτούν οι πλατφόρμες (που ας μην ξεχνάμε, είναι επίσης συχνά μεγάλες εταιρίες). Η ουσία είναι αυτή όμως. Το Ισλαμικό Κράτος δεν θα το σταματήσουν τα μποϊκοτάζ στα social media. Η ανεξέλεγκτη βία της αστυνομίας και ο δομικός ρατσισμός στις ΗΠΑ δεν θα αποδομηθεί με retweets. Απλώς και μόνο επειδή ένα θέμα το βλέπουν σε όλη τη χώρα μέσω των social media δεν σημαίνει ότι αντιμετωπίζεται κιόλας.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.