Ο «Πειραματικός» Κόσμος του Μιχάλη Ρακιντζή

Ήταν πριν από περίπου τρία χρόνια όταν μίλησα για πρώτη φορά μαζί του για μια συνέντευξη που ήθελα να κάνω. Πάλι, πάνω-κάτω, τέτοια εποχή πρέπει να ήταν, λίγο πριν από την -κλασική πλέον- συναυλία του Gagarin 205. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω.

Βλέπεις ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι στη δισκογραφία από τα τέλη της δεκαετίας του '80, με πολλές επιτυχίες στην ελληνική pop σκηνή, με μια «εξαφάνιση» από τα φώτα της δημοσιότητας κάπου στα τέλη των nineties, αλλά και μια αμφιλεγόμενη επιστροφή με τη Eurovision το 2002 – μια εμφάνιση που δέχθηκε αρκετά πυρά από όλες τις πλευρές. Ναι, η αλήθεια είναι ότι τότε, πριν από τρία χρόνια, δεν ήξερε με τι άνθρωπο θα μίλαγα – χαλαρό, cool, ντίβα, νευριασμένο, σταρ.

Ευτυχώς, όπως και τότε έτσι και τώρα, ο Μιχάλης έχει τη δυνατότητα να σου διώχνει το άγχος (αν έχεις) λέγοντάς σου ξερά ένα «έλα, ωραία τώρα, ας μιλάμε στον ενικό» και δείχνοντάς σου ότι είναι ένας άνετος τύπος που ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Και όπως θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι που τον έχουν γνωρίσει, πάνω από όλα είναι «καλό παιδί». Με όλη την πραγματική έννοια αυτής της φράσης.

Άρα, λίγο πριν τη νέα του εμφάνιση στο Gagarin, το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου, αποφασίσαμε να τα πούμε για μισή ώρα.

VICE: Στις 27 Δεκεμβρίου επιστρέφεις στη σκηνή του Gagarin 205. Θεσμός έχει γίνει το live σου τέτοια εποχή.
Μιχάλης Ρακιντζής: (γέλια) Ήταν το 2010 που έπαιξα για πρώτη φορά στο Gagarin. Φέτος θα είναι η τρίτη φορά που τα τελευταία χρόνια θα εμφανιστώ στη συγκεκριμένη σκηνή και κάθε φορά είναι κάτι που με ενθουσιάζει. Μου αρέσει κιόλας που μπορώ να παρουσιάσω τη δουλειά μου και με διαφορετικούς τρόπους.

Άρα, φέτος, τι να περιμένει να δει από σένα ο θεατής στη συναυλία σου;
Τώρα είναι η σειρά να παρουσιάσω τα κομμάτια με μια full band, που θα αποτελείται από παλιούς γνώριμους μουσικούς που είχαμε παίξει και μαζί στο «Έτσι μ' αρέσει» με τον Ian Gillan. Τα κομμάτια θα έχουν μια πιο ροκ μορφή, αλλά αρκετά διαφορετικό από το καθιερωμένο ροκ που έχουμε στο μυαλό μας. Πιστεύω ότι έχουμε φτιάξει κάτι πρωτότυπο.

Όντως, κάτι έχω προσέξει με τους πειραματισμούς σου. Νομίζω μέχρι και με το hip hop έχεις ασχοληθεί.
Όχι hip hop. Ok, έγινε το 2009 δηλαδή, άλλα δεν ήταν ακριβώς hip hop. Απλά συνεργάστηκα σε μερικά κομμάτια μου με τον ράπερ Alex Trigs και αυτό ήταν όλο. Δεν πιστεύω ότι το hip hop είναι η μουσική που μου ταιριάζει.

Ok, ας συμφωνήσουμε για το hip hop. Αλλά έχεις δοκιμάσει σε αρκετά άλλα μουσικά είδη.
Μπορώ να πω ότι η κρίση στην δισκογραφία έχει και ένα καλό - ξεφεύγεις από τα κλισέ. Σταματάς να κοιτάς τις πωλήσεις και μπορείς να κάνεις απελευθερωμένα πάρα πολλά πράγματα, να ασχοληθείς με αυτά που πραγματικά σου αρέσουν. Είναι και λίγο στο χαρακτήρα μου να δοκιμάζω νέα πράγματα. Πάντα μου άρεσε να ψάχνομαι σε πάρα πολλά είδη μουσικής.

Ναι, αλλά αυτοί οι πειραματισμοί δεν πιστεύεις ότι ξενίζουν ορισμένους;
Κοίτα. Αρκετοί γύρω μου παραπονιούνται, κάποιες φορές ακόμα και οι μουσικοί που δουλεύουν μαζί μου. Δεν ξέρουν τι να περιμένουν τη επόμενη μέρα. Αλλά παράλληλα, νομίζω ότι αυτό τους εξιτάρει και αυτούς τους ίδιους. Πειραματιζόμαστε σε καινούρια πράγματα. Και αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι κάτι δεν βγαίνει καλά, επειδή απλά και μόνο είναι πειραματικό. Ο πειραματισμός είναι να το έχεις ψάξει καλά, να έχεις βρει τα σωστά ακούσματα και να παρουσιάζεις σωστά αυτό που θέλεις.

Σε μια συνέντευξή σου, πριν από αρκετούς μήνες, διάβασα ότι αυτή την περίοδο ασχολείσαι αρκετά με ανατολίτικους ήχους;
Πάντα άκουγα όλα τα είδη της μουσικής. Να σου θυμίσω, ότι πριν από πολλά χρόνια, στον πρώτο μου δίσκομ είχα αρκετά ανατολίτικα στοιχεία. Είχα μάλιστα και ένα κομμάτι, το «Ανατολή», το οποίο ήταν τομή για εκείνη την εποχή - ήταν μπλεγμένο με pop στοιχεία αλλά ανατολίτικες γραμμές και μελωδίες, που είχε κάνει επιτυχία. Άρα δεν είναι κάτι καινούργιο για εμένα να ψάχνομαι με αυτά τα πράγματα.

Πως εξηγείς ότι τόσο εσύ, όσο και τα κομμάτια σου είναι το ίδιο γνωστά και αγαπητά από 20αρηδες μέχρι 40αρηδες;
Είναι κάτι που σίγουρα με χαροποίει. Σκέψου ότι στις συναυλίες δεν βλέπω ανθρώπους πάνω από 40 ετών – άντε με το ζόρι κανένας 454αρης. Και είναι ωραίο να βλέπεις νέους ανθρώπους στο κοινό, γιατί η νεολαία είναι λίγο δύσκολη στο να αποδεχτεί κάτι παλιότερο – κρίνοντας και από τον εαυτό μου όταν ήμουν πιτσιρικάς. Όταν ήμουν νέος δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσω την μουσική που ακούγανε οι γονείς μου και οι θειοι μου, ας πούμε. Έπρεπε να βρω τα δικά μου ακούσματα, τα ακούσματα της γενιάς μου. Άρα είναι σημαντικό όταν βλέπεις τους νέους να σε έχουν αποδεχθεί και εσένα και τη μουσική σου. Βεβαία σήμερα δεν υπάρχουν και μουσικές αξιόλογες που μπορούν να τραβήξουν την νεολαία και μιλάω και σε διεθνές επίπεδο. Βγαίνουν αρκετά εμπορικά κομμάτια αλλά είναι και θέμα μάρκετινγκ.

Πως δεν έχεις συνεργαστεί με κάποιο εμπορικό όνομα του σήμερα;
Εάν κοιτάξεις παλιότερα δημοσιεύματα σχεδόν με έβριζαν επειδή έλεγαν ότι σνομπάρω τους πάντες. Έχω προτάσεις, σχεδόν, από όλη την ελληνική δισκογραφία για κάποια συνεργασία. Δεν ήθελα όμως και εφόσον μπόρεσα και το κράτησα αυτό στην αρχή δεν νομίζω ότι θα το χάλαγα τώρα.

Δηλαδή δεν έχεις πει «μάλλον θα έπρεπε να την κάνω αυτή τη συνεργασία»; Έστω και για τα λεφτά;
Ότι κάνουμε και ότι αποφάσεις παίρνουμε σε μια συγκεκριμένη εποχή σημαίνει ότι το θέλουμε και το κάνουμε ή ότι δεν το θέλουμε και δεν το κάνουμε. Το να ερχόμαστε μετά από χρόνια και να λέμε « ήταν λάθος», δεν έχει σημασία… Δεν μπορούμε να βαθμολογήσουμε την ζωή μας με αυτόν τον τρόπο. Ότι κάναμε, καλώς το κάναμε, γιατί την συγκεκριμένη στιγμή θεωρούσαμε ότι ήταν καλό να γίνει. Δεν ανατρέχω γενικά πίσω. Ίσως κάποια πράγματα που έκανα στο παρελθόν να μην τα έκανα σήμερα. Για παράδειγμα η συνεργασία με τον Βασίλη Καρρά, που μέσα σε 10 μέρες έγινε πλατινένια και τα κομμάτια ακούγονται ακόμα και τώρα. Σήμερα δεν θα την έκανα. Αλλά δεν την σνομπάρω, γιατί τότε ήταν επιλογή μου. Ήθελα να πειραματιστώ σε αυτό. Όμως δεν μετανιώνω.

Γενικά δεν μετανιώνεις στη ζωή σου;
Πρέπει να μετανιώνεις για κάτι το οποίο σε κάνει να ντρέπεσαι. Κατά τα αλλά ότι και να κάνεις είναι μια διαφορετική εμπειρία και στην ουσία δεν χρειάζονται τέτοια κολλήματα. Καλό είναι να έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας στην μουσική και να δεχόμαστε όλα τα είδη. Να σεβόμαστε την προσπάθεια που κάνει ο άλλος, έστω και αν δεν μας αρέσει το είδος - αρκεί να είναι καλή η προσπάθεια.

Αν και σπάνια κάνεις δηλώσεις για την επικαιρότητα, δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τη κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα.
Ποτέ δεν κάνω κάποια δήλωση. Όμως έχω την άποψη μου. Κρίνω κάποια πράγματα και κάποια άλλα δεν τα εγκρίνω - ιδιαίτερα με τη γενικότερη ταραχή που επικρατεί αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, με πρώτα τα οικονομικά, την κρίση κτλ. Θεωρώ όμως ότι τουλάχιστον εμείς οι μουσικοί είναι καλύτερο να ασχολούμαστε με την μουσική μας και να αφήνουμε τα αλλά εκεί που πρέπει. Δηλαδή επειδή έχω την γνώμη δεν χρειάζεται να αρχίσω να λέω βλακείες. Δηλαδή αρκετές ακούω από συναδέλφους μου, δεν θέλω να γίνω και εγώ σαν αυτούς. Ασχολούμαι με την μουσική. Για τα άλλα έχω την γνώμη μου, την κρίση μου όταν έρθει η ώρα της ψήφου όλοι μας ψηφίζουμε ανάλογα με ότι πιστεύουμε και μέχρι εκεί.

Βλέπεις τα πράγματα να ισιώνουν σύντομα στη χώρα;
Εγώ τα βλέπω όλα σε ατομικό επίπεδο, χωρίς να το λέω εγωιστικά. Πιστεύω δηλαδή ότι σαν Μιχάλης δεν έχω να ζητήσω τίποτα από κανέναν. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βελτιώνω τον εαυτό μου, να βελτιώνω την δουλεία μου και ότι προκύψει… Νομίζω ότι έτσι έπρεπε να γίνεται σε όλους τους χώρους. Μόνο η καλή δουλεία μπορεί να μας ανεβάσει σαν χώρα. Με δυο λόγια ο καθένας πρέπει να την παλέψει από μόνος του, να μην περιμένουμε από κανέναν τίποτα.

Αν μπορούσα να πραγματοποιήσω τρεις ευχές σου, ποιες θα ήταν αυτές;
Μια θα σου πω, την πρώτη. Και όπως για όλο τον κόσμο, έτσι και για μένα είναι η υγεία. Όλα τα άλλα έρχονται. Δεν θέλω κάτι άλλο. Μόνο μια ευχή.

Τι είναι αυτό, ωραίο ή άσχημο, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου;
Είναι οι φοβερές συναυλίες που έχω κάνει στα γήπεδα όλης της Ελλάδας. Ήταν συναρπαστική εμπειρία. Όπως και η συνεργασία μου με τους Gillan και Tyler. Δυο ανθρώπους που από πιτσιρικάς τους θεωρούσα «θεούς» και έτσι τα έφερε η τύχη να συνεργαστώ μαζί τους, αλλά και να κάνουμε συναυλίες. Νομίζω αυτές είναι οι σημαντικότερες στιγμές. Όλα τα άλλα ήταν καλά αλλά με την καθημερινότητα να τα πνίγει.

Αν σε πλησίαζε ένα πιτσιρικάς που ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική, ποια θα ήταν η πρώτη συμβουλή που θα του έδινες;
Θα του έλεγα πρώτα να μην το δει σαν επάγγελμα και μετά θα ήθελα να δω πόσο το αγαπάει αυτό που κάνει και για ποιο λόγο. Δηλαδή αν ήταν μια εσωτερική έκφραση ή αν ήταν απλά ένα ψώνιο για να βγάλουμε γκομενούλες και να μας χειροκροτάνε στα μαγαζιά. Αν πάρω χαμπάρι κάτι τέτοιο δεν δίνω ποτέ καμία σημασία. 'Όσο ταλέντο και να έχει και όσο καλή φωνή και να έχει εάν δεν είναι πηγαία η ανάγκη να φτιάχνει μουσική δεν το επικροτώ. Για τους τραγουδιστές δεν το συζητώ - η μισή Ελλάδα τραγουδάει.

Ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα που σου έχουν πει;
Στην τελευταία συναυλία στην Θεσσαλονίκη στο Principal άκουσα ένα ωραίο σχόλιο από έναν τύπο που έχει διάφορες ροκ σκηνές στην περιοχή. Μου είπε ότι «έχω δει πάρα πολύ ωραίες συναυλίες στην πόλη με πολύ κόσμο αλλά πρώτη φορά είδα τόσα χαμογελαστά και ευχαρίστα πρόσωπα». Και αυτό έχει σημασία για μένα ο κόσμος να ζει ευχάριστα αυτή την ώρα που παίρνει μαζί μας.

Στις 27 Δεκεμβρίου ο Μιχάλης Ρακιντζής εμφανίζεται στο Gagarin 205. Δες περισσότερα εδώ και εδώ

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.