Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.Παρασκευή βράδυ και η περίφημη τουριστική περιοχή της Κωνσταντινούπολης, η λεωφόρος Ιστικλάλ, σφύζει από ζωή. Ο Mouataz Arian, φορώντας ένα φρεσκοσιδερωμένο μπλε πουκάμισο, με τα μαλλιά χτενισμένα χωρίστρα και με μια τσάντα με περίεργο σχήμα κρεμασμένη στον ώμο, περπατάει ανάμεσα στον κόσμο ψάχνοντας πού θα σταματήσει για να στήσει το «κατάστημά» του. Τελικά, έχοντας τσεκάρει αρκετά σημεία, ο 32χρονος πρόσφυγας από τη Συρία σταματάει μπροστά από ένα μαγαζί με μεταλλικό ρολό, μπροστά από το οποίο υπάρχει ένα μικρό πεζούλι. Εκεί βγάζει το όργανό του από τη θήκη, ένα λαούτο, το οποίο αγόρασε πριν από έναν χρόνο για να αντικαταστήσει εκείνο που έσπασε στη διάρκεια της φυγής του από την γενέτειρά του, το Καμισλί. Αφού παίζει μερικά παραδοσιακά αραβικά τραγούδια, ο Arian αποφασίζει να παίξει μια απόδοση του σπουδαίου έργου του Μπετόβεν, Ωδή στη Χαρά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Αγαπώ την κλασσική μουσική» είπε στο VICE, ενώ τρώγαμε εκείνο το βράδυ. «Με μεταφέρει σ' έναν ωραίο κόσμο».
Πριν από τρία χρόνια, ο Arian βρισκόταν στη Συρία, όπου ήταν στο πέμπτο έτος των μουσικών σπουδών του στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού. Όταν όμως από το στρατό του Άσαντ τον απείλησαν με επιστράτευση, αποφάσισε να φύγει από τη χώρα.«Είναι πολύ σκληρή η ζωή εκεί» είπε. «Το καθεστώς θέλει να πάνε όλοι στον στρατό».Από τότε επιβιώνει δουλεύοντας περιστασιακά σε δουλειές του ποδαριού και παίζοντας μουσική στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, όπου βγάζει 20-25 δολάρια τη μέρα. Αν και είναι δύσκολο να τα βγάλει πέρα, λέει ότι προτιμά την οικονομική αβεβαιότητα από το να πολεμά σ' έναν πόλεμο στον οποίο δεν πιστεύει.
Ο Arian, ο οποίος έφυγε από το σπίτι του πριν από τρία χρόνια, προσφάτως ηχογράφησε μια σύνθεση με τον τίτλο «Μετανάστες», που φέρνει στον νου όσα υποφέρουν οι πρόσφυγες που εκτοπίστηκαν λόγω πολέμου.
Ο Arian είναι Σύρος Κούρδος, μια εθνική μειονότητας που παραδοσιακά έχει υποστεί φυλετικές διακρίσεις από την σιίτικη πλειοψηφία στη χώρα. Μεγαλώνοντας, του είπαν ότι δεν επιτρεπόταν να μιλήσει την ίδια του τη γλώσσα ή να μάθει για την δικό του πολιτισμό επειδή είναι παράνομη η έκδοση βιβλίων ή άλλου υλικού στην κουρδική γλώσσα.Είναι επίσης άθεος και πιστεύει ότι η θρησκεία είναι η «ρίζα» πολλών προβλημάτων στη Συρία και σε όλον τον κόσμο. Ένας από τους λόγους που ο Arian αγαπάει τη σύνθεση μουσικής είναι επειδή του επιτρέπει να εκφραστεί μ' έναν τρόπο που ξεπερνά τα εμπόδια τα οποία δημιουργούν η γλώσσα και η θρησκεία.«Η μουσική είναι το μήνυμα - μια έκφραση για το τι συμβαίνει στον κόσμο μας και ένας τρόπος να μεταφερθεί το μήνυμα "αγαπάτε αλλήλους" στην ανθρωπότητα» είπε στο VICE. «Είναι μια γλώσσα που δεν χρειάζεται μετάφραση».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Arian μπορεί να μην είχε πρόσβαση σε ζωντανή συμφωνική από τότε που έφυγε από τη Συρία αλλά εξακολουθεί να γράφει συνθέσεις ενώ είναι στην εξορία. Χάρη στο λογισμικό του υπολογιστή που ονομάζεται Finale, μπορεί να τις μεταγράφει και να τις ηχογραφεί. Τα τελευταία χρόνια, έχει γράψει αρκετά κομμάτια με τίτλους όπως «Συριακή Επανάσταση» και «Ελευθερία». Όταν η προσφυγική κρίση άρχισε να φεύγει από τον έλεγχο, εμπνεύστηκε για να γράψει μια σύνθεση αφιερωμένη σε εκείνους που έχουν πληγεί από αυτήν. Το τελευταίο του κομμάτι, του πήρε έξι μήνες να ολοκληρωθεί και είναι ένα πεντάλεπτο μελαγχολικό μοιρολόι με τίτλο Μετανάστες. Με κυρίαρχο όργανο ένα κλαρινέτο, τον σταθερό ήχο του τυμπάνου, τον αυξανόμενο ήχο της τρομπέτας και τα έγχορδα της ορχήστρας, ο Arian εξήγησε ότι το τραγούδι υποτίθεται πως είναι μια έκφραση της σωματικής και πνευματικής ταλαιπωρίας που βιώνουν οι ξεριζωμένοι από τον πόλεμο πρόσφυγες.«Μιλάει για τον πόνο της φυγής από το σπίτι, όπως τον αντιλαμβάνεται ένας μετανάστης» είπε.Τα τελευταία χρόνια ο Arian ψάχνει να βρει τρόπο να φύγει από την Τουρκία, έτσι ώστε να ξαναβρεί δουλειά σε ορχήστρα. Είπε ότι επιχείρησε να κάνει αίτηση για βίζα στη Γερμανία, πριν από έναν χρόνο, αλλά του την αρνήθηκαν. Όταν, όμως, άκουσε ότι ο Καναδάς θα δεχόταν 25.000 πρόσφυγες, αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει αίτηση αλλά μέχρι τώρα δεν έχει βρει τον τρόπο να το κάνει. Είπε ότι δεν θα σκεφτόταν να μπει σε βάρκα για να έρθει στην Ελλάδα, επειδή θα ήταν πολύ επικίνδυνο. Όπου κι αν καταλήξει όμως, ο Arian λέει ότι ελπίζει να μπορέσει να συνεχίσει τις μουσικές σπουδές του, έτσι ώστε μια μέρα να διευθύνει την ορχήστρα ενώπιον ενός διεθνούς κοινού σε μια αίθουσα συναυλιών.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
