Αυτή Είναι η Ιστορία του Αυτόπτη Μάρτυρα της Δολοφονίας Λαμπράκη

H παρακάτω ιστορία είναι του Λεωνίδα Κουντουδάκη, όπως τη διηγήθηκε στη Μελπομένη Μαραγκίδου.

Γεννήθηκα το 1940, οκτώ χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά. Δέκα μηνών ήμουν στη μάχη της Κρήτης, όταν έπεσαν οι αλεξιπτωτιστές στα χωριά μας και φύγαμε όλοι οι κάτοικοι, για να γλιτώσουμε από τις εκτελέσεις των Γερμανών. Η μάνα μου μας πήγε για έναν μήνα σε μία σπηλιά στο βουνό. Ο πατέρας μου ήταν ανάπηρος πολέμου της μάχης του Μπιζανίου. Επειδή είχε ξυλοπόδαρα, έμεινε στο χωριό. Ένας Γερμανός αξιωματικός τον σεβάστηκε και του έβαλε και φύλακα, για να μην τον εκτελέσουν.

Όταν ήρθε η Κατοχή, ευτυχώς τα χωριά μας ήταν πλούσια και δεν στερηθήκαμε τίποτα. Μεγαλώνοντας, ζήσαμε έντονα τους αγώνες του ΕΑΜ. Μάλιστα, στο χωριό μου είχαμε την ομάδα «Αετόπουλα» και ήμουν πρωτοπόρος. Μετά, ήρθε ο Εμφύλιος και όλοι μου οι συγγενείς ήταν χρωματισμένοι, δηλαδή χαρακτηρισμένοι αριστεροί. Είχα και τέσσερα πρωτοξαδέλφια αντάρτες. Επειδή ήμουν πιτσιρικάς και λίγο διαβολάκος, με είχαν για αγγελιοφόρο. Όποτε έβλεπα χωροφύλακες, στρατό, έτρεχα να ειδοποιήσω τους συγγενείς μου να λάβουν τα μέτρα τους. Επίσης, το χωριό μου ήταν τόπος διακίνησης ανταρτών, τροφίμων κτλ προς το βουνό. Ένα από τα ξαδέλφια μου με ξυπνούσε 11, 12 το βράδυ και μου έλεγε, «σήκω». Σηκωνόμουν και πηγαίναμε σε ένα μέρος που είχε κρύψει ο μπακάλης του χωριού καμιά 60αριά κιλά τρόφιμα για το αντάρτικο. Ο ξάδελφός μου σήκωνε τα πολλά και εμένα μου έδινε κάνα σακουλάκι, δέκα κιλά το πολύ. Πηγαίναμε στο βουνό, τα αφήναμε και κατέβαιναν μετά οι αντάρτες και τα έπαιρναν. Εγώ θεωρούσα μεγάλη μου τιμή που συμμετείχα στον αγώνα. Αργότερα, του λέω του ξαδέλφου μου: «Νίκο, γιατί με έπαιρνες εμένα κι όχι τον αδελφό μου να σε βοηθήσει, που ήταν μεγάλος και μπορούσε να κουβαλήσει;». Μου έλεγε ότι, «αν με έπιαναν στο δρόμο οι χωροφύλακες ή οι παρακρατικοί με τα τρόφιμα, θα με εκτελούσαν. Αλλά, επειδή εσύ ήσουν πιτσιρικάς, δεν θα τολμούσαν να σε εκτελέσουν, οπότε θα γλιτώναμε». Έπειτα, τα χρόνια αυτά έφυγαν και ήρθαν χρόνια ειρήνης.

Ως μαθητής Γυμνασίου ξεκίνησα τις πρώτες μου επαναστατικές δράσεις, με το Κυπριακό. Εγώ ήμουν στην ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), όπως και αρκετοί συγγενείς μου. Ήμουν πολύ ενεργός. Όταν έγιναν το '58 οι εκλογές, είχα ένα ποδήλατο και έτρεχα, για να πω σε γνωστούς και συγγενείς να ψηφίσουν ΕΔΑ, καθώς ήταν και υποψήφιος βουλευτής ένας Κοντουδάκης Γιάννης που ήταν θείος μου. Όταν πήραμε το 25%, εγώ ενθουσιάστηκα. Έλεγα πως στις άλλες εκλογές θα είμαστε εξουσία. Εντάξει, πέρασαν 50 χρόνια και είμαστε ακόμη στο ίδιο σημείο.

Δες την συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στο VICE:

Ήμουν άριστος μαθητής, ξεφτέρι. Πέρασα στη Γεωπονία, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είχα όνειρο από τα εφηβικά μου χρόνια να γίνω γεωπόνος σε κολχόζ. Βρέθηκα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, το 1960. Αχ, αν σας πω για τη Θεσσαλονίκη… ήταν ένα γκέτο. Εκεί πέρα, στο τελευταίο σπίτι, στο τελευταίο εργοστάσιο, στο τελευταίο μαγαζί έκανε κουμάντο η Αστυνομία. Τα πάντα ήταν ελεγχόμενα. Στην Κρήτη υπήρχε επίσης αστυνομικό κράτος, αλλά δεν μας έμπαιναν στα ρουθούνια. Οι αριστεροί που είχαν απομείνει εμφανίζονταν με δυσκολία, επειδή τους είχαν κυνηγήσει άγρια στη Μακεδονία - και όταν λέμε κυνηγητό, όχι μόνο ξύλο, καθάρισμα.
Αμέσως μόλις πήγα, έψαξα μέσα στη Γεωπονική να βρω ποιος είναι αριστερός. Βρήκα την Καίτη Τσαρουχά, είπα ποιος είμαι, ότι είμαι συγγενής του βουλευτή Κοντουδάκη. Αφού πήρε πληροφόρηση από Αθήνα, με έβαλε στην Οργάνωση και μάλιστα μου ανέθεσε όλη την οργάνωση της ΕΔΑ στη Γεωπονική Σχολή. Ξεκινήσαμε τους αγώνες του «1-1-4» και του «15%». Ήταν έντονα χρόνια. Είχαμε και το κίνημα Bertrand Russell για την ειρήνη.

Τον Λαμπράκη δεν τον ήξερα προσωπικά. Τον ήξερα από την Αυγή που τον διάβαζα. Τον συνάντησα πρώτη φορά, όταν ήρθε να μιλήσει στη Θεσσαλονίκη για το κίνημα Bertrand Russell, την ημέρα που τον δολοφόνησαν. Ήταν 22 Μαΐου του 1963. Μας είχαν ειδοποιήσει από το κόμμα να πάμε στην αίθουσα Πικαντίλι, ένα ημιυπόγειο κοντά στην πλατεία Αριστοτέλους. Εκεί υπήρχε ένα χαρτί που έλεγε ότι η εκδήλωση θα γίνει στην αίθουσα του ΔΕΣΚ - ήταν όπως σήμερα το ΠΑΜΕ. Πάμε εκεί και βλέπουμε κάτι αμυδρές μαζώξεις παρακρατικών και πολλούς αστυνομικούς. Δεν δώσαμε πολύ σημασία, μπήκαμε στην αίθουσα που ήταν στον 4ο όροφο και περιμέναμε να έρθει ο Λαμπράκης. Όταν ανοίξαμε τα μεγάφωνα, ξεκίνησαν να μας πετροβολούν. Έρχονταν τούβλα μέχρι τον 4ο όροφο. Αυτοί που τα έριχναν ήταν γομάρια και, όπως μάθαμε μετά, οι πιο πολλοί ήταν λιμενεργάτες. Αναγκαστήκαμε και κλείσαμε τα παντζούρια, για να μην σπάσουν τα τζάμια. Καταλαβαίνετε, σε τέτοιο ύψος να ρίχνουν τούβλα, τι δύναμη είχαν; Ήρθε ο Λαμπράκης κατά τις 20:30 και ήταν τρακαρισμένος, φοβισμένος και είχε και ένα καρούμπαλο στο κούτελο. Καταλάβαμε ότι, προτού έρθει, τον είχαν πλακώσει οι τραμπούκοι. Ξεκίνησε την ομιλία του για την ειρήνη, αλλά κάθε δέκα λεπτά διέκοπτε και έκανε έκκληση στον νομάρχη, στον αρχηγό της χωροφυλακής, στον εισαγγελέα, σε όλους, να προστατέψουν και τη συγκέντρωση και τον ίδιο. Κάθε δέκα λεπτά. Συνέχεια. Από κάτω οι τραμπούκοι φώναζαν άγρια συνθήματα. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Κατά τις 22:00 τελείωσε η ομιλία και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Η πόρτα ήταν κλειστή και ο αστυνομικός διευθυντής Θεσσαλονίκης μας είπε ότι δεν θα βγούμε έξω, μέχρι να απωθήσουν τους τραμπούκους. Οι τραμπούκοι μακάρι να ήταν 50 - οι υπόλοιποι 150 ήταν ασφαλίτες και χωροφύλακες. Μην νομίζετε ότι ήταν πολλοί οι τραμπούκοι. Ήταν θρασύδειλοι. Απλώς είχαν τη στήριξη της Αστυνομίας και ξεθάρρευαν. Μείναμε στην πόρτα εγκλωβισμένοι και τα πράγματα ήταν παγωμένα. Θυμάμαι, τότε έριξε ένα σύνθημα ο σύντροφος Τάκης, «όχι άλλο καρούμπαλο» και το λέγαμε οι υπόλοιποι. Τότε γέλασε για τελευταία φορά ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Του άρεσε.

Σε λίγο, άνοιξε την πόρτα ο διοικητής Θεσσαλονίκης, ο Κομνηνός και άφησε καμιά 20αριά με 30αριά άτομα να βγούμε και μετά έκλεισε και πάλι την πόρτα. Ανάμεσά μας ήταν και ο Λαμπράκης, με τους συνοδούς του. Μπήκαμε μπροστά 15 νέοι, στη μέση ήταν ο Λαμπράκης και από πίσω άλλοι 15 νέοι. Απέναντι ήταν τουλάχιστον 15 υψηλόβαθμοι της χωροφυλακής και ανάμεσα ο υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μήτσου, τον οποίο, επειδή ήταν ψηλός και εξείχε το κεφάλι του, είδα αμέσως. Υπήρχε πλήρης αστυνομική παρουσία. Προχωρήσαμε λοιπόν την Ερμού και φτάνοντας στη γωνία με τη Βενιζέλου, απέναντι στην έξοδο από το στενό, βρισκόταν η μεγάλη μάζα των τραμπούκων. Εμείς θεωρήσαμε σκόπιμο να ακολουθήσουμε το πεζοδρόμιο της Βενιζέλου που ήταν καθαρό από τραμπούκους, για να βγούμε στην Εγνατία. Προχωρήσαμε πέντε-δέκα μέτρα και ακούσαμε εκείνη την ώρα τη φωνή που ακόμη ηχεί στα αυτιά μου, του συντρόφου Σύλλα Παπαδημητρίου να λέει, «όχι από εκεί παιδιά, από εδώ» - και βουτάει τον Γρηγόρη να περάσουν απέναντι τη Βενιζέλου. Τότε, άκουσα το μαρσάρισμα του τρίκυκλου και μετά τη φωνή της συντρόφισσας Ειρήνης να φωνάζει, «τον σκότωσαν». Οι αστυνομικοί ήταν μιλημένοι. Δεν έκαναν τίποτα.

Συνήρθα, έριξα πέντε άλματα και έφτασα πάνω στον Λαμπράκη, έπεσα πάνω από το κεφάλι του, για να τον σηκώσω. Ήρθε ένας τραμπούκος με ένα σακ βουαγιάζ γεμάτο τούβλα, για να του δώσει τη χαριστική βολή, την έφαγα όμως εγώ στο κεφάλι και μου μαύρισε το μισό. Ο Λαμπράκης ήταν κάτω στον δρόμο. Το χτύπημα που δέχτηκε από το τρίκυκλο που πέρασε και τον σκότωσε του είχε διαλύσει το κρανίο. Τον έριξαν κάτω με σιδερολοστό, 100%. Θυμάμαι το κρανίο του που το είχε ακτινογραφία πάνω από το κρεβάτι που χαροπάλευε, το θυμάμαι σαν τώρα. Πώς είναι όταν ρίχνεις μία πέτρα στο τζάμι και σπάει ακτινωτά; Έτσι είχε σπάσει και το κρανίο του. Πώς έσπασε έτσι; Το τρίκυκλο που έτρεχε με 70 χιλιόμετρα ταχύτητα συν τη δύναμη του χεριού, είχε διπλή δύναμη.

Ο επικεφαλής της διμοιρίας έκανε βόλτες πάνω από τον Λαμπράκη με τα χέρια πίσω του. Τρία άτομα έβαλαν τον Λαμπράκη σε έναν σκαραβαίο που περνούσε, τον οποίο οδηγούσε χωροφύλακας. Χωροφύλακας! Δηλαδή, ήταν πολύ σχεδιασμένη υπόθεση. Όπως μου είπαν μετά, πήγε να τους κάνει και νερά, να μην τους πάει κατευθείαν στο Πρώτων Βοηθειών, για να καθυστερήσει τη μεταφορά, αλλά του έβαλαν τις φωνές και τον πήγαν. Ήταν όμως αργά. Εγώ όταν τον είδα κάτω στον δρόμο, κατάλαβα ότι είναι νεκρός.

Οι χωροφύλακες, ενώ είχαν κλείσει τη δίοδο, άφησαν το τρίκυκλο να περάσει, για να φύγει και μετά έκλεισαν ξανά τον δρόμο. Είδα τότε να πιάνεται πάνω στο τρίκυκλο από αριστερά ο σύντροφος Μανώλης Χατζηαποστόλου και από δεξιά ένας μεσήλικας. Έτσι όμως όπως πήρε μια στροφή κάποια στιγμή, ευνόησε τον Μανώλη να ανέβει στην καρότσα, ενώ ο άλλος σύντροφος κουτρουβάλησε στον δρόμο και έσκασε στα πόδια των γαλονάδων. Κανείς δεν αντέδρασε και πάλι. Του τρίκυκλου του είχαν καλύψει με λινάτσα τον αριθμό και πήγαιναν την υπόθεση για αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όπως έγραψαν άλλωστε την επομένη οι εφημερίδες της Δεξιάς. Ο Μανώλης εξουδετέρωσε τον Εμμανουηλίδη και τον έριξε κάτω και μετά έπιασε από τα μαλλιά τον Κοτζαμάνη που οδηγούσε. Τότε, έτρεξε ένας χωροφύλακας που ήταν εκεί για τα τροχαία και τους βούτηξε, για να δει τι συμβαίνει. Εκεί ο Κοτζαμάνης είπε ότι είναι ξάδελφός του ο άλλος και μαλώσανε, ο Μανώλης όμως είπε πως όχι. Τους πήγαν στο Τμήμα για αναγνώριση και έτσι έπιασαν τον Κοτζαμάνη. Όλα έγιναν τυχαία. Αν ο Μανώλης δεν προλάβαινε να ανέβει στην καρότσα, θα έλεγαν όλοι ότι ο Λαμπράκης πήγε από αυτοκινητιστικό. Η Αστυνομία όχι απλά δεν θα έψαχνε, θα συσκότιζε κιόλας την υπόθεση.

Αργότερα, πέρασα από το σημείο της δολοφονίας, για να μαζέψω τα πράγματά του Λαμπράκη. Είχα άγνοια κινδύνου. Μάζεψα την τσάντα του, τα χαρτιά του, κάτι αναπτήρες. Έπειτα, παρέδωσα τα πράγματα στα γραφεία της ΕΔΑ.

Τις επόμενες ώρες τις περάσα,ε στο νοσοκομείο. Αυτό που ανέδειξε διεθνώς τη δολοφονία του Λαμπράκη ήταν όταν, χωρίς προσυνεννόηση και χωρίς πολιτική οργάνωση, μάθαμε πως ήταν στο ΑΧΕΠΑ και χαροπαλεύει και μαζευτήκαμε εκεί οι φοιτητές. Κάτσαμε όλη νύχτα στα γρασίδια. Τότε, έκανε τόσο εντύπωση, που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αυτήν την εικόνα έδειξαν από τη δολοφονία του Λαμπράκη και έγραψαν, «Ο Λαμπράκης χαροπαλεύει- Οι φύλακές του ξενυχτούν απ' έξω». Μετά μάθαμε ότι ήταν κλινικά νεκρός και δεν υπήρχε ελπίδα.

Πέθανε στις 27 Μαΐου, τα ξημερώματα. Την ημέρα που γινόταν η κηδεία στην Αθήνα, εμείς κάναμε συγκέντρωση στον τόπο δολοφονίας στη Θεσσαλονίκη, για να καταθέσουμε λουλούδια. Μας την έπεσαν οι μπάτσοι και μας διέλυσαν.

Μετά τη δολοφονία, οι δεξιοί κοίταζαν να κρυφτούνε. Οι δεξιοί είναι κότες, όταν τους πάρει η κάτω βόλτα, γίνονται άφαντοι. Έγιναν και οι εκλογές που έφεραν πρώτο το κόμμα του Παπανδρέου και τότε ήταν ουσιαστικά το πρώτο δημοκρατικό ξέσπασμα.

Το κουβάρι της υπόθεσης δεν το ξετύλιξε ο ανακριτής Σαρτζετάκης, αλλά τυχαία γεγονότα και συμπτώσεις. Σκέψου ότι την τεχνική επίβλεψη της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη απ' ό,τι είδαμε όλοι εκεί την είχε ο υπομοίραρχος της Ασφάλειας Δημήτριος Κατσούλης. Δεν τον έπιασαν, όμως και ο Σαρτζετάκης δεν τον κάλεσε καν να καταθέσει.

Σημαντικό στοιχείο ήταν που ο Εμμανουηλίδης πήγε κορδωμένος αμέσως μετά τη δολοφονία στην εφημερίδα Ελληνικός Βορράς, που απευθύνονταν σε ακροδεξιό ακροατήριο και καμάρωνε ότι στραπάτσαρε τον Λαμπράκη, σε συνέντευξη που έδωσε στον Σαλονικίδη. Μετά από δύο ώρες, του είπε να μην γράψει τίποτα, επειδή έμαθε ότι πέθαινε ο Λαμπράκης. Αλλά τελικά ο Σαλονικίδης ήρθε και τα κατέθεσε όλα στο δικαστήριο.

Ένα βασικό επίσης στοιχείο βρέθηκε χάρη στον Νίκο Αθανασόπουλο, μετέπειτα υπουργό του ΠΑΣΟΚ. Τη βραδιά της δολοφονίας του Λαμπράκη, ήταν αντιεισαγγελέας υπηρεσίας στα δικαστήρια. Με τα γεγονότα, έτρεξε να πάρει την προκαταρκτική εξέταση. Τι κάνει; Πηγαίνει ο ίδιος στο σπίτι του Κοτζαμάνη, κάνει έρευνα και βρίσκει την ταυτότητα της παρακρατικής οργάνωσης «Καρφίτσα». Ποιος ήταν ο πρόεδρος, τα μέλη, όλα. Από εκεί ξεκίνησε να ξετυλίγεται το κουβάρι, με τη βοήθεια και τριών δημοσιογράφων. Ο Γιώργος Μπέρτσος, ο Γιώργος Ρωμαίος και ο Γιάννης Βούλτεψης. Αυτοί έκαναν τις αποκαλύψεις. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης ήταν παθητικός δέκτης των γεγονότων. Δεν έκανε ανάκριση, απλά έπαιρνε καταθέσεις και όταν πήγαμε οι αριστεροί αυτόπτες μάρτυρες, ελάχιστους άφησε να καταθέσουν. Εμένα με έβγαλε έξω.

Μου λέει ο Σαρτζετάκης, «Ήσουν εκεί;». «Βεβαίως ήμουν εκεί», λέω. Με ρωτάει αν ανήκα στην Αριστερά. «Βεβαίως ανήκω στην Αριστερά», του λέω και ξεκινάει να μου φωνάζει να βγω έξω και ότι δεν θέλει άλλους και να πω και στο κόμμα μου να μην του στείλει άλλους. Δεν κατέθεσα τότε. Όταν, όμως, ο Σακέτας εξιστόρησε το γεγονός, ο Δελαπόρτας, που ήταν εισαγγελέας στο δικαστήριο, βρήκε το όνομά μου, καθώς με είχαν χτυπήσει και εμένα και με κάλεσε να καταθέσω.

Η κλήση μου ήρθε, όταν ήμουν στον Στρατό. Πήγα και κατέθεσα στις 11 το βράδυ. Η αίθουσα χωρούσε το πολύ 100 άτομα και ήταν συγγενείς των κατηγορουμένων, τραμπούκοι, ασφαλίτες. Είχαν άγριες διαθέσεις. Όταν έφευγα, με έπιασε ένα παράπονο. Ρε φίλε, είχαμε φτιάξει τη Νεολαία Λαμπράκηδων. Πού ήταν όλοι οι Λαμπράκηδες στο δικαστήριο έστω πέντε, δέκα άτομα να συμπαρασταθούν στους μάρτυρες; Να μας τονώσουν το ηθικό; Από τότε μου έχει μείνει. Γι' αυτό σήμερα πηγαίνω κάθε φορά στη δίκη του Παύλου, που δικάζεται η Χρυσή Αυγή. Για ψυχική στήριξη.

Τότε αθωώθηκαν. Το αποτέλεσμα της δίκης ήταν μούφα. Φτιαγμένο. Μάλιστα, ο εισαγγελέας, ο κ. Δελαπόρτας είπε το αξέχαστο, «η απόφασίς σας, κύριοι δικαστές, μου θυμίζει το φως εξασθενημένης λυχνίας».

Τότε, το σύνθημα στο κόμμα ήταν, «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα». Τελείωσα στα πέντε χρόνια το Πανεπιστήμιο. Ακολούθησαν τα Ιουλιανά, η Χούντα. Έκανα Στρατό μέσα στη Χούντα και είχα διάφορες περιπέτειες. Έπειτα, πήγα στην Κρήτη να δουλέψω και έπειτα –μετά από πολλές περιπέτειες και εκεί- κατέληξα στην Αθήνα. Βρήκα δουλειά από μία αγγελία και στην πορεία έκανα καριέρα ως γεωπόνος. Συνέχισα με το ΚΚΕ Εσωτερικού.

Το σιχάθηκα κι αυτό το '89, με τη συνεργασία με τον Μητσοτάκη μου ήρθε να τρελαθώ. Με έπιασε παράκρουση. Έστειλα μία επιστολή στον Κύρκο και του έλεγα ότι, «σας στήριξα μέχρι τώρα, αλλά από εδώ και πέρα θα σας πολεμήσω». Πήγα στο ΠΑΣΟΚ και τους πολέμησα μέχρι το '94, που ακόμη δεν είχε βρωμίσει. Μετά βρώμισε και είπα ότι δεν μπαίνω ξανά σε κόμματα, σε στρούγκες.

Δεν είμαι σε κόμμα, είμαι όμως στον αγώνα. Το 2012 ήρθα σε επαφή με την Κατερίνα Θωίδου από την ΚΕΕΡΦΑ (Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή) στη Νίκαια. Οι χρυσαυγίτες εδώ στις γειτονιές μας αλωνίζανε, έριχναν ξύλο στους μετανάστες, κυνήγημα, μοτοσικλέτες, κακό. Τρελάθηκα. Είπα, εδώ ο φασισμός μπήκε μέσα στα σπίτια μας, κάτι πρέπει να κάνω. Κατεβαίνω στις πορείες, πηγαίνω μιλάω σε όποιον με φωνάξει. Αγωνίστηκα πολύ για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Όταν ο Αλέξης έκανε την κωλοτούμπα, τον λυπήθηκα. Τον Φεβρουάριο του '15, που είχαμε κάνει μία σύναξη, για να κρίνουμε τα αποτελέσματα, είχα πει: «Φίλοι, μην νομίζετε ότι ο Τσίπρας πήρε εξουσία, από τη στιγμή που ο Παναγιώτης Καμμένος είναι στις Ένοπλες Δυνάμεις και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι ο Παυλόπουλος. Ο ένας είναι εκπρόσωπος των Αμερικανών και ο άλλος του κατεστημένου. Οπότε ο Τσίπρας, δυστυχώς, θα κάνει τη λάντζα του συστήματος και όταν την κάνει, θα φάει κλωτσιά και θα πάρει κάτω τούμπες». Δυστυχώς, επιβεβαιώνομαι. Έκανε τη λάντζα του συστήματος, επειδή νόμιζε ότι θα μπορέσει να το ανατρέψει. Είχε φουσκωμένα μυαλά και αυτός, δεν τον κατηγορώ. Είναι νέος και εμείς στα νιάτα μας νομίζαμε ότι θα κάνουμε επανάσταση και ότι γρήγορα θα επικρατήσει. Δυστυχώς, η πράξη έδειξε ότι η πορεία των επαναστάσεων είναι αργή. Πάει βήμα-βήμα. Αν κάνουν άλμα, συνήθως πέφτουν σε κενό. Πρέπει να γίνεται διαρκής επανάσταση. Όχι ένοπλη, επειδή ο άλλος θα βρει την ευκαιρία να σε πελεκίσει και να σε γυρίσει πάλι 20 χρόνια πίσω. Διαρκής επανάσταση, δηλαδή αγώνας, αγώνας, αγώνας. Να γεμίσεις αγωνιστικά κύτταρα όλη τη χώρα, είτε λέγεται σωματείο είτε οργανώσεις βάσης, φοιτητικά σωματεία. Φτιάξε αριστερά κύτταρα. Η εξέλιξη του ανθρώπου είναι αργή, αλλά πάντα προς τα εμπρός, δεν σταματάει η εξέλιξη. Έτσι πιστεύω ότι μια μέρα θα προχωρήσει ο σοσιαλισμός και όλα τα ιδανικά που πρεσβεύουμε.

Περισσότερα από το VICE

Πώς Είναι να Βλέπεις τον Παρθενώνα για Πρώτη Φορά στα 80 σου Χρόνια

Φωτογραφίες Μιας Άλλης Ζωής

Οι Mayhem Είναι μια Νορβηγική Μπάντα που Εμφανίζεται στη Σκηνή Λουσμένη με Αίμα και Ψόφια Ζώα