Η Ένοχη Aπόλαυση να Bλέπεις Πλούσιους να Καταρρέουν στην Οθόνη

Δεν είναι μυστικό ότι ο κόσμος έχει εμμονή με τους πολύ πλούσιους. Τα ρούχα τους, τις διατροφικές τους συνήθειες, τα παράξενα τελετουργικά τους. Τίποτα δεν μας ενθουσιάζει τόσο όσο να μαθαίνουμε τα μυστικά τους. Μας αρέσει να τους βλέπουμε να αγοράζουν ακριβά σπίτια στο Selling Sunset, να τσακώνονται στο Succession ή να διαμορφώνουν την ιστορία στο The Crown. Αλλά αυτή η εμμονή μπορεί εύκολα να γίνει πικρία και πρωτόγονο μίσος - απολαμβάνουμε την πτώση τους από τότε που η Μαρία Αντουανέτα οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα το 1793. Φέτος μπήκε και το Χόλιγουντ στο παιχνίδι.

Από σατιρικά θρίλερ όπως το The Menu, μέχρι μαύρες κωμωδίες όπως το Triangle of Sadness, υπάρχει μια αύξηση των ταινιών «φάτε τους πλούσιους». Ακόμη και σειρές του HBO όπως το The White Lotus, στο οποίο μια αλυσίδα πολυτελών ξενοδοχείων μετατρέπεται σε έναν μικρόκοσμο της Αμερικής, μια δηκτική μαύρη κωμωδία που διερευνά τις υπερβολές των πλουσίων και την περιφρόνηση για τους «από κάτω». Αλλά αυτές οι ταινίες και οι σειρές δεν διερευνούν απλώς τις τερατώδεις συνήθειες των πολύ πλούσιων όπως τα Wolf Of Wall Street και Ready or Not στο παρελθόν. Όχι. Πλέον θέλουμε να δούμε τους πλούσιους να υποφέρουν.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την ταινία του Ruben Östland, Triangle of Sadness, που κέρδισε Χρυσό Φοίνικα: Ρώσοι δισεκατομμυριούχοι και μοντέλα influencers περνάνε ένα σαββατοκύριακο απολαύσεων σε ένα γιοτ. Τρώνε παράξενα τρεμουλιαστά φαγητά που έχουν μέσα κάτι ωμό, που δεν θα έπρεπε να είναι ωμό. Κάθονται στον ήλιο, έχουν τρελές απαιτήσεις από τους εργαζόμενους στο γιοτ και περνάνε βαρετές, αμέτρητες ώρες ποζάροντας για φωτογραφίες στο Instagram. Ως τα μισά της ταινίας, όμως, οι όμορφοι κακομαθημένοι χαρακτήρες μας αρχίζουν να ξερνάνε. Ανεξέλεγκτα. Στα παχιά χαλιά, στα ρούχα που είναι ραμμένα πάνω τους και στις ιδιωτικές σουίτες. Παντού.

Ο Östland δεν σταματάει εκεί. Στη διάρκεια του υπόλοιπου φιλμ μας προσφέρει ένα υπέροχο θέμα της απόλυτης πτώσης τους. Αλλά δεν είναι ένα απλό μαχαίρωμα ή μια απώλεια περιουσίας, όπως στο οσκαρικό Parasites του Bong Joon-Ho ή το θρίλερ Knives Out του Rian Johnson. Είναι ένα θέαμα γεμάτο εμετό, πείνα, πτώματα που επιπλέουν στο νερό, πρετζελ και εκδίκηση. Το Triangle of Sadness κάνει ό, τι μπορεί για να διαλύσει τους πλούσιους και διάσημους. Είναι αλλόκοτο, αμήχανο και παραδόξως ικανοποιητικό.

Το Triangle of Sadness δεν είναι μόνο του σε αυτό το καθαρτικό θέαμα. Ενώ στο Knives Out βλέπουμε την ταπεινή καμαριέρα της οικογένειας Thrombey να κληρονομεί όλα τα πλούτη της οικογένειας, η επόμενη ταινία του Johnson Glass Onion ανεβάζει τον πήχη καθώς το ιδιωτικό νησί ενός δισεκατομμυριούχου παίρνει ολόκλκηρο φωτιά. Παρομοίως, πλούσιοι εκπρόσωποι τού 1% καίγονται ζωντανοί στο The Menu, στο πλαίσιο μιας exclusive γαστριμαργικής εμπειρίας.

Ίσως η άνοδος των αντικαπιταλιστικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών -γιατί μιλάμε για ταινίες και σειρές που παρουσιάζουν την πτώση καθαρμάτων καπιταλιστών όπως του τρισεκατομμυριούχου Miles Born στο  Glass Onion-δείχνει ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή τηλεόρασης και ταινιών. Αντί να έχουμε εμμονή με το lifestyle των πλούσιων και διασήμων, έχουμε κουραστεί από την υπερβολή τους. Καθώς περνάμε μια οικονομική κρίση με μια απελπιστικά ασταθή κυβέρνηση, ίσως η κατάρρευση των πλουσίων να είναι πραγματικά στον ορίζοντα. Μακρινός ορίζοντας, οκέι, αλλά πόσο μακρινός; Ίσως όλοι μας να περιμένουμε κρυφά τη μέρα που η αυτοκρατορία του Elon Musk θα καταρρεύσει κι εκείνος θα καταλήξει ένας απλός ΙΤ σε ένα δημοτικό σχολείο. Ή τη μέρα που θα απαγορευτούν τα ιδιωτικά τζετ και θα πετάμε σε πτήσεις της Ryanair, παρέα με τον Jay Z και την Taylor Swift. Ίσως μια μέρα οι πλούσιοι καταλάβουν την απελπισία μας, που ακριβαίνουν ακόμα και οι προσφορές του σούπερ-μάρκετ.

Όπως και να ‘χει, αυτές τοι ταινίες και οι σειρές είναι ένα μικρό τίμημα που πληρώνουν αυτήν τη στιγμή. Μπορούν να συνεχίσουν τις υπέροχες ζωές τους εκτός οθόνης, αλλά μέσα στην οθόνη του λάπτοπ μας, το οποίο υπερθερμαίνεται, αντιμετωπίζουν επιτέλους την καθαρτική και συχνά άγρια τιμωρία για τις αμαρτίες τους σε έναν σύγχρονο κόσμο που μαστίζεται από την ανισότητα. Είναι λίγο σαδιστικό, ΟΚ (ηθικά αμφίσημο σίγουρα) αλλά αυτές οι ταινίες εκφράζουν έναν βαθύ θυμό. Είναι μια καυτή οργή για μια κοινωνική τάξη που ζει τόσο πολυτελώς ενώ οι υπόλοιποι υποφέρουμε. Πείτε το μαρξιστικό, πείτε το σοσιαλιστικό, πείτε το όπως θέλετε. Όσο συναρπαστικούς και αν τους βρίσκαμε πάντα, φαίνεται ότι φέτος -ίσως και πάντα όμως- θέλουμε να βλέπουμε τους πλούσιους να καταρρέουν.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

«Τα Χρόνια στις Πιάτσες Ήμουν σε Νo Man's Land» - Γιατί Πεθαίνουν Τόσοι Χρήστες Ναρκωτικών στην Ελλάδα

Φωτογραφίες Δείχνουν Ναρκωτικά Αξίας Μισού Δισεκατομμυρίου να Γίνονται Καπνός

«Είδα Όλη μου την Ιστορία σε Flashback» - Ένας Πρώην Κρατούμενος Περιγράφει τις Τελευταίες Στιγμές στη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.