Φαντάζομαι όλοι έχουμε δει ή έχουμε κάνει κάποιο από τα τεστ που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. «Ποια νεράιδα της Disney είσαι;», «Ποιος ζωγράφος του περασμένου αιώνα;», «Από τι πέθανες στην προηγούμενη ζωή σου;» και διάφορα άλλα. Ένα από αυτά είναι και το: «Πότε θα παντρευτείς;».

Με ερωτήσεις, τύπου «Νομίζεις ότι βρήκες τον ένα και μοναδικό;», «Σε ξωκλήσι ή σε δημαρχείο φαντάζεσαι το γάμο σου;», «Πού θες να σου κάνει πρόταση;», υπολογίζει πόσο σοβαρά το σκέφτεσαι και σε τι ηλικία περίπου θα τα καταφέρεις. Να παντρευτείς, εννοείται.

Ως εδώ, καλά. Στο σπίτι σου είσαι, μόνος σου το κάνεις και κανείς δε σε παίρνει είδηση. Τι γίνεται όμως όταν την ερώτηση αυτή την κάνει η μαμά σου; Ο μπαμπάς σου; Η γιαγιά ή κάποια ξεχασμένη θεία; Πόσο αστείο ή πόσο εκνευριστικό μπορεί να γίνει; Ποιος τελοσπάντων είναι ο καλύτερος τρόπος να απαντήσεις;

Η Ιωάννα μεγάλωσε στην Αθήνα. Οι γονείς της συντηρητικοί αρκετά, ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι την προοπτική μιας σχέσης για την κόρη τους. «Ποτέ δε με ρώτησαν αν έχω φίλο, ποτέ δε μου ζήτησαν να γνωρίσουν κάποιον, οπότε όταν άρχισαν οι ερωτήσεις "πότε θα κάνεις κάτι πιο σοβαρό στη ζωή σου;" (εννοώντας τον γάμο) ή ακόμα καλύτερα "πότε θα βρεις κάνα καλό παιδί;", η απάντησή μου ήταν: "Τώρα πετάγομαι στο σουπερμάρκετ, να πάρω ένα". Ε, μα… Από τη μια δεν αντέχεις την ιδέα να έχω φίλο κι από την άλλη θες να παντρευτώ; Δε ξέρω πολλούς να παντρεύτηκαν κατευθείαν. Υπάρχει μια διαδικασία πριν».

«Δε θυμάμαι ποτέ να ανησυχούν οι δικοί μου για το πότε θα παντρευτώ ή αν θα παντρευτώ. Όχι μέχρι τώρα, βασικά. Νομίζω ότι δεν υπάρχει τέτοιου είδους πίεση σε έναν άντρα. Όχι πριν περάσει τα σαράντα, τουλάχιστον. Γιατί ένας άντρας μπορεί να κάνει παιδί και μετά. Σε αυτό δεν ελπίζουν οι γονείς άλλωστε, όταν μιλάνε για γάμο; Οι γυναίκες τρώνε το πολύ πρήξιμο, αυτή είναι η αλήθεια».

Το βιολογικό ρολόι, αυτό το άτιμο και ο φόβος για το ράφι. Όσο αστείο ή παράλογο να ακούγεται, το «ράφι» τρομάζει ακόμα. Μπορεί τα όρια του να έχουν επεκταθεί (γύρω στα 38- 40 περίπου), αλλά η ρετσινιά του κολλάει ακόμα. Στην Κύπρο θεωρείσαι γεροντοκόρη στα 24, στη Βόρεια Ελλάδα στα 30-32, σε χωριά καλύτερα να μην το συζητήσουμε. Ακόμα και στα 22, για κάποιους έχασες το τρένο. Για τους άντρες, καλώς η κακώς δεν ισχύουν τα ίδια

Στην Κρήτη, μας λέει η Μαρία (Ιεράπετρα), είναι αυτονόητο ότι κάποιος θέλει να παντρευτεί. «Κάθε άλλη λογική απλά δεν υπάρχει. Άντε να περιμένουν να τελειώσεις τις σπουδές σου και μετά… γάμος. Είναι τόσο αυτονόητο που δε μιλάμε καν γι αυτό. Κανείς δε σου λέει κάτι. Μπορεί πίσω από την πλάτη σου να λένε διάφορα αλλά μπροστά σου, κουβέντα. Αν έχεις περάσει, ξέρεις, τα σαράντα και δεν…, σε θεωρούν καταραμένη ή κακομοίρα, στην καλύτερη. Μα τόσο άχρηστη, που δεν κατάφερες να βρεις κάποιον; Αποτυχία μεγάλη. Για τους άντρες είναι διαφορετικά, φυσικά. Αυτοί, απλά ήταν άτυχοι».

Ο Λευτέρης είναι γκέι. Θυμάται όταν το εκμυστηρεύτηκε στους γονείς του, ο πατέρας του στενοχωρήθηκε πολύ. Ήταν ο πρωτότοκος και οι ελπίδες για τη συνέχεια της οικογένειας και του ονόματος έπεφταν στο κενό. «Μεγάλο παράπονο, ο πατέρας μου. Ό,τι θα χαθεί τ' όνομά μας κι η γενιά μας. Του λέω εγώ λοιπόν: "Σιγά ρε πατέρα, τι είσαι; Η χελώνα καρέτα-καρέτα; Που θα χαθεί το είδος της; Θα κάνει η αδελφή μου παιδιά, ξεκόλλα"».

Η Ελευθερία είναι 40 χρονών και μεγάλωσε σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας. Η μητέρα της όχι απλά της έλεγε πράγματα για το θέμα του γάμου, αλλά την προετοίμαζε κιόλας. «Μου μάθαινε να μαγειρεύω, να κεντάω και γενικώς μου μιλούσε για το θέμα της παρθενιάς. Ότι θα πρέπει να μείνω παρθένα για το σύζυγό μου και τέτοια. Από πολύ μικρή με θυμάμαι να αντιδρώ. "Αν με πιέσετε να παντρευτώ … " τους έλεγα, "…θα πέσω από την καρυδιά". Είχαμε μια καρυδιά στην αυλή. Αυτά, γύρω στα 12-14. Ο πατέρας μου δεν έλεγε πολλά επί του θέματος, η μητέρα μου ήταν η σκληρή. Θυμάμαι μια φορά σ' ένα πανηγύρι, με είδε κάποιος και με "ερωτεύτηκε". Ήμουν γύρω στα 15, τότε. Πήρε μια θεία μου τηλέφωνο αυτός και της ζήτησε να μεσολαβήσει. Προξενιό κι έτσι. Όταν μου το είπε η μητέρα μου άρχισα να φωνάζω: "Με τον παιδεραστή θέλετε να παντρευτώ; Είστε σοβαροί;". Αυτό σταμάτησε μια και καλή την κουβέντα. Στο χωριό μου βέβαια, τα δεκαπέντε ήταν μια λογική ηλικία να παντρευτείς. Στα 20, σε θεωρούσαν γεροντοκόρη. Αυτό να σκεφτείς. Ευτυχώς έχουν αλλάξει τα πράγματα».

Βέβαια πάντα υπάρχουν μερικές αρκετές καλές απαντήσεις-δικαιολογίες στο μεγάλο ερώτημα των γονιών. «Τόσο καλά περάσατε εσείς που εύχεστε και για μένα το ίδιο;», «Δεν νομίζω ότι μπορώ να αντέξω έναν άνθρωπο για τόσα πολλά χρόνια». «Και τι θα ταΐζω το παιδί μου, χώμα;», «Εδώ δεν μπορώ να ζήσω μόνος μου, θα συντηρώ κι οικογένεια;». Οι δυο τελευταίες ταίριαξαν πολύ στην περίοδο της κρίσης, τα τελευταία χρόνια. Όχι ότι είναι δικαιολογία βέβαια. Ακόμα και να ήθελε κάποιος να πάρει μια τέτοια απόφαση, να παντρευτεί ή να κάνει παιδί, έπρεπε να το σκεφτεί πολύ-πολύ καλά. Το παιδικό δωμάτιο στο πατρικό, δεν το λες και κατάλληλη στέγη. Ούτε τα 300 ή 500, εισόδημα να στηριχτείς πάνω του.

Για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά όμως, πίσω από την ανησυχία των γονιών μας για το αν θα παντρευτούμε κρύβεται φυσικά κι ένα γνήσιο ενδιαφέρον.

«Νομίζω ότι τους νοιάζει να μην είμαστε μόνοι. Ή να είμαστε καλά. Ξέρουν ότι η ζωή είναι πιο εύκολη -όχι πάντα, βέβαια- όταν μοιράζεσαι τις δυσκολίες με κάποιον άλλον. 500+500= 1000. Η μοναξιά είναι σκληρή. Όχι ότι δεν τους απασχολούν κι οι κοινωνικοί λόγοι. Ζούμε σε μια κοινωνία άλλωστε που ενώ έχει αλλάξει, τα μυαλά της δεν έχουν αλλάξει στον ίδιο βαθμό. Ίσως γι' αυτούς να σηματοδοτεί μια ωρίμανση, πάλι. Ότι καταστάλαξες σε κάτι ή σε κάποιον στην προκειμένη, όποτε όλα τα άλλα θα έρθουν».

Για να μη ξεχνιόμαστε πάντως, υπάρχουν κι οι γονείς που από τη μια σε πιέζουν να παντρευτείς κι από την άλλη, όταν τους φέρεις τον λεγάμενο-λεγάμενη, τον βρίσκουν λίγο-λίγη. «Δεν κάνεις αυτός για σένα, δεν το βλέπεις;». Μερικές φορές, γι αυτούς τίποτα δεν είναι αρκετά καλό για μας. Και μη ξεχνάτε ότι λένε το λένε από «αγάπη». Εντάξει; (Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν).

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.