ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι 18αρηδες
«Είμαι μαθητής στην Γ' Λυκείου και θέλω να σπουδάσω στη φιλοσοφική της Αθήνας. Από μικρός η εκλογική διαδικασία μου προξενούσε εντύπωση. Κάθε φορά που είχαμε εκλογές και τύχαινε να συνοδεύω τους γονείς μου όταν πήγαιναν να ψηφίσουν, έλεγα πως περιμένω με ανυπομονησία να έρθει πλέον και η δική μου σειρά να συνεισφέρω με την απόφασή μου. Οι νέοι πολίτες συχνά υποτιμόμαστε στην χώρα που με περισσή περηφάνια αποκαλούμε πατρίδα, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούμε την πλέον ενεργή ομάδα στο κοινωνικό σύνολο. Θεωρούμαστε όχι μόνο ανώριμοι, αλλά ακόμη και ανίκανοι να πούμε την γνώμη μας για την πολιτική πορεία της χώρας μας. Τη στέρηση του πολιτικού μου δικαιώματος αισθάνομαι ότι αποτελεί ποινή, μία ποινή που υφίστανται εγκληματίες σε άλλη περίπτωση με βάση το νόμο. Και ποιο είναι το έγκλημά μου; Ίσως το γεγονός ότι είμαι νέος κι ότι γεννήθηκα σε μία εποχή όπου τα κομματικά συμφέροντα όλων των παρατάξεων είναι πιο σημαντικά από την ελευθερία που μου έχει δώσει ο θεσμός της Δημοκρατίας να λαμβάνω αποφάσεις για το μέλλον, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και το δικό μου».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Είμαι μαθητής στη Γ' Λυκείου, συμμετείχα στις κινητοποιήσεις με τις καταλήψεις στα σχολεία το περασμένο διάστημα και τώρα που φτάνει η στιγμή να δηλώσω τη διαφωνία μου σε όλο αυτό το σύστημα και με την ψήφο, μου στερείται το δικαίωμα. Πιστεύω ότι μας φοβούνται. Φοβούνται τη νέα γενιά γιατί θέλουμε κάτι καινούριο. Φοβούνται όλους εμάς που βγήκαμε στο δρόμο και κλείσαμε τα σχολεία μας. Θα πήγαινα να ψηφίσω γιατί πιστεύω ότι με την αποχή αυτοί είναι που κερδίζουν κι όχι εμείς. Θα συμμετέχω σε ό, τι κινητοποίηση υπάρχει για να καταφέρουμε μέχρι τελευταία στιγμή να μπορέσουμε να ψηφίσουμε. Έχω όνειρα για το μέλλον όσο κι αν δεν μας αφήνουν να ονειρευόμαστε. Θέλω να καταφέρω να φύγω από την Ελλάδα και να κάνω αυτό που αγαπώ, να παίζω μουσική».
Οι ανιθαγενείς
«Ήρθα στην Ελλάδα από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό το 1985 σε ηλικία ενός έτους. Πήγα σε ελληνικό σχολείο και είμαι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μικρότερος έβλεπα φίλους και γνωστούς να πηγαίνουν να ψηφίζουν και δεν ένιωθα τίποτα. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ποια είναι η αξία της ψήφου, ειδικά όταν κρίνεται και η δική σου ζωή. Το να σου στερείται η δυνατότητα να ψηφίσεις και να κρίνεις ποιοι θα σε αντιπροσωπεύσουν, ποιοι θα πάρουν την πορεία του τόπου στα χέρια τους είναι κάτι που σε στεναχωρεί. Νιώθουμε αποκλεισμένοι. Αν είχα τη δυνατότητα θα πήγαινα να ψηφίσω, είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας, δεν μπορώ να πω δεν ψηφίζω. Αν δεν ψηφίσεις δεν αλλάζει τίποτα απολύτως, δεν μπορείς να δώσεις λευκή επιταγή σε κάποιον. Εμείς σαν generation 2.0 έχουμε αρχίσει μία καμπάνια που λέγεται «Έλληνας όσο εσύ» και προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο και να τον ενημερώσουμε σε σχέση με το ποιοι είμαστε, γιατί ο κόσμος δεν ξέρει τα προβλήματά μας. Εγώ βιώνω ρατσισμό, γιατί με την κρίση οι μετανάστες είναι τα εύκολα θύματα για όλο αυτό που συμβαίνει. Κι εμένα με έχουν πάρει στη διεύθυνση αλλοδαπών για 5 ώρες χωρίς λόγο όταν κάνουν επιχειρήσεις σκούπα. Είναι ζήτημα πολιτικής πρωτοβουλίας για να αλλάξουν όλα αυτά.Προσωπικά είμαι από τους πλέον απαισιόδοξους για το αν θα πάρω την ιθαγένεια. Είναι μια ιστορία που κρατάει χρόνια και τα νομοσχέδια αλλάζουν συνέχεια. Μην έχοντας την ιθαγένεια είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν μπορούμε να ψηφίσουμε στις εκλογές, δεν μπορούμε να εξασκήσουμε διάφορα επαγγέλματα, δεν έχουμε δυνατότητα να σπουδάσουμε στο εξωτερικό με ίσες ευκαιρίες. Θέλουμε να γίνουμε μέλος της κοινωνίας για να μπορέσουμε να ζήσουμε και καλύτερα από τους γονείς μας και να ανταποδώσουμε στην ελληνική κοινωνία αυτό που έχουμε λάβει. Είναι χαζό για κάποιον που έχεις πληρώσει από φόρους τα δίδακτρα από το νήπειο μέχρι το λύκειο, μετά να τον αποκλύεις και να λες εσύ είσαι ξένος. Ας μας το έλεγαν εξαρχής να φύγουμε από τα σχολεία να πάμε να κάνουμε άσχετες δουλειές και να μην έχουμε ούτε αξιώσεις ούτε τίποτα. Τώρα παλεύουμε για τα αυτονόητα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι κάτοικοι εξωτερικού
«Είμαι απόφοιτος της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου και μετά από πολύ ψάξιμο πήρα δύο υποτροφίες, και κάπως έτσι βρέθηκα να κάνω το δεύτερο μεταπτυχιακό μου στο Παρίσι. Πίσω στην Ελλάδα, πέρα από κάποιους φίλους και τους γονείς σου, σε περιμένει μόνο μια κατεστραμμένη παραγωγή, ελάχιστες προοπτικές δημιουργίας, αυτοέκφρασης και προόδου, και φυσικά, μια γελοία έως επικίνδυνη πολιτική κατάσταση. Αυτή η γελοία έως επικίνδυνη πολιτική κατάσταση, εντέλει ίσως ευθύνεται και προκαλεί πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε. Και ξεπερνάει τα κλισέ που άκουγες στα καφενεία ότι «για όλα φταίνε οι πολιτικοί». Μπορείς να αποστασιοποιηθείς από τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, αλλά δεν αποστασιοποιούνται ποτέ αυτά από εσένα. Οι γελοιότητες των πολιτικών της χώρας σου σε κυνηγούν σε κάθε περίσταση και μοιραία μονοπωλούν τις συζητήσεις σου με συναδέλφους στη δουλειά, θες δεν θες, εκμαιεύοντας μονίμως το ερώτημα, «μα τι στο καλό τρέχει (πάλι) στην Ελλάδα;». Γυρίζεις σπίτι και σε κυνηγούν τα ίδια βασανιστικά ερωτήματα στα κοινωνικά δίκτυα, στα σχόλια των ηλεκτρονικών ειδήσεων, στις αναφορές που σου δίνουν οι γονείς σου όταν μιλάς μαζί τους στο τηλέφωνο τα βράδια. Εντέλει και που έφυγες, δεν έφυγες ποτέ. Κουβαλάς μαζί σου την πολιτική ζωή του τόπου, ενώ σε αγχώνει και σε φθείρει εξίσου, κι ας μην σε αγγίζει πλέον άμεσα. Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, θεωρώ λοιπόν απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο το γεγονός ότι δε μπορώ να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα στην πρεσβεία της χώρας μου, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι φίλοι μου. Πέραν του αντιδημοκρατικού της όλης υπόθεσης, είναι και ανήθικο. Δεν επιλέξαμε όλοι εμείς μια ωραία πρωία να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και τους δικούς μας ανθρώπους, ούτε κάνουμε τουρισμό εδώ που βρισκόμαστε. Πάνω από όλα, δεν ρίξαμε μαύρη πέτρα πίσω μας. Καλώς ή κακώς, είμαστε με το ένα πόδι εδώ που βρισκόμαστε και με το άλλο πόδι στην Ελλάδα. Το ελάχιστο που ζητάμε λοιπόν, είναι το αυτονόητό μας δικαίωμα να τοποθετηθούμε επί των εξελίξεων και των αποφάσεων που αφορούν τη χώρα στην οποία γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, έχουμε τους γονείς και τις εστίες μας. Μια χώρα της οποίας εξακολουθούμε και είμαστε πολίτες και στην οποία ιδανικά θα θέλαμε στο μέλλον να επιστρέψουμε. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».
«Τα τελευταία χρόνια ζω στο εξωτερικό για σπουδές και πλέον για δουλειά στο Λονδίνο. Από τη μία τα αεροπορικά έξοδα, από τη άλλη η έλλειψη άδειας (που χρησιμοποιήθηκε στις διακοπές των Χριστουγέννων, πριν προκυρηχθούν εκλογές) θα είναι οι λόγοι που για πρώτη φορά δεν θα καταφέρω να ψηφίσω. Πιστεύω ότι σαν τη δική μου περίπτωση υπάρχουν πάρα πολλές σε νέους που έχουν φύγει στο εξωτερικό και θα έπρεπε να στηθούν κάλπες και στις ελληνικές πρεσβείες και προξενεία του εξωτερικού. Αν είχα τη δυνατότητα θα ψήφιζα και με δυσχεραίνει η μη δυνατότητα να ψηφίσω από εδώ. Δεν μπορώ να πω όμως ότι νιώθω αποκλεισμένος στην ουσία. Αποκλεισμένοι είναι οι πολίτες που μολονότι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν ή ζουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην Ελλάδα δεν τους επιτρέπεται να ψηφίσουν, όπως για παράδειγμα τα παιδιά χωρίς ιθαγένεια και οι μετανάστες που ζουν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα».Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.