Όταν Απαθανατίζεις Κατά Λάθος τα Θλιβερά Επακόλουθα ενός Πυροβολισμού

Στη ζωή, υπάρχει μια τάση να ακολουθείς ένα πλάνο. Πας στη δουλειά, τρως, πίνεις, πας σε εκδηλώσεις που έχεις προγραμματίσει να πας. Και καμιά φορά, προκύπτει κάτι τόσο αναπάντεχο, που πρέπει να παρατήσεις όλα σου τα σχέδια. Να πάρεις μεγάλες αποφάσεις, εδώ και τώρα.

Αρχές Ιουνίου του 2014, ο παραγωγός Marcus Haney έκανε ένα μουσικό βίντεο για τους φίλους του, τους Bear’s Den –ένα ευχάριστο και ευάκουστο folk σχήμα. Πήγε στο Σηάτλ για να τραβήξει τους φίλους του αδερφού του στο τέλος του εξαμήνου. Ήταν μια παρέα με συντηρητική, χριστιανική ανατροφή αλλά ήταν η πρώτη φορά που αμφισβητούσαν τους γονείς τους και ανακάλυπταν την ελευθερία και τον κόσμο.

Το γύρισμα ξεκίνησε κανονικά. Οδηγούσαν μηχανές, πήγαιναν στο δάσος, κάπνιζαν, έπιναν μπύρες, άναβαν φωτιές και έκαναν τατουάζ. Ήταν όμορφο γύρισμα και όλοι περνούσαν καλά. Φαινόταν καλό.

Κατά τη διάρκεια του τετραήμερου γυρίσματος, ένας πιστολάς –ο Aaron Ybarra- επιτέθηκε στο πανεπιστήμιο όπου έμεναν ο αδερφός του Marcus και οι φίλοι του, σκότωσε τον 19-χρονο φίλο τους, Paul Lee, και τραυμάτισε άλλους δυο. Οι χαρούμενες καταστάσεις που υπολόγιζε να καταγράψει ο Marcus, μετατράπηκαν σε θλίψη και φόβο, που δεν είχε ξαναζήσει.

Τότε χρειάστηκε να αποφασίσει. Θα παράταγε το γύρισμα; Ή θα συνέχιζε όπως εξελίσσονταν τα πράγματα;

Μιλήσαμε με τον Marcus για το τι συνέβη μετά και πώς πήρε αποφάσεις.

Noisey: Προφανώς, σε συνεπήραν τα γεγονότα. Πριν τον πυροβολισμό, όμως,  ποια ήταν η αρχική ιδέα του βίντεο;

Marcus: Για να είμαι ειλικρινής, μισώ τα μουσικά βίντεο. Αλλά όταν άκουσα το κομμάτι, το ερωτεύτηκα, και ήθελα να κάνω κάτι. Ξέρω τους Bear’s Den, και έχουν μια επιρροή από Mumford & Sons, οπότε ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, απροσδόκητο.

Γνώριζα μια ομάδα παιδιών από τον αδερφό μου. Ήταν σε ένα συντηρητικό κολλέγιο, και όλοι από συντηρητικές οικογένειες. Ήταν σε μια τρυφερή ηλικία που θέλανε να μάθουν τι τους γίνεται, και συνειδητοποιούσαν ότι ό, τι τους έλεγαν οι γονείς τους και η εκκλησία, δεν ήταν απαραίτητα αλήθεια. Μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και ήθελα να είναι παρόντες στο βίντεο.

Ποιο ήταν το πλάνο όταν άρχισες τα γυρίσματα;

Βρίσκονταν σε ένα χριστιανικό κολλέγιο, και αμφισβητούσαν τα πάντα. Κάπνιζαν, έπιναν, και προσπαθούσαν να καταλάβουν το λάθος και το σωστό. Οπότε, ήθελα να τους τραβήξω όπως ήταν –να κάνουν ότι θα έκαναν κανονικά- με τους φίλους τους. Να πηγαίνουν στον καταρράκτη, να κάνουν skate, να κάνουν εκδρομές στο δάσος –με τη σκέψη ότι θα λάμψει η αυθεντικότητα τους. Δεν είναι προκατασκευασμένοι hipsters, είναι κανονικοί άνθρωποι.

Ήσουν εκεί για να κάνεις ένα μουσικό βίντεο, όχι ντοκιμαντέρ. Πώς και αποφάσισες να συνεχίσεις τα γυρίσματα;

Άφησα τους συμμετέχοντες να αποφασίσουν. Και είπαν ότι ήθελαν να συνεχίσω. Αλλά ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Κατά κάποιο τρόπο, πίστευα ότι ήταν σημαντικό και άξιζε να τα καταγράψω. Και νομίζω πως δεν είχε ξαναγίνει βίντεο με τέτοιο θέμα. Ταυτόχρονα όμως, ένιωθα ότι εκμεταλλεύομαι τις καταστάσεις για να φτιάξω το βίντεο. Δεν μου ήταν άγνωστοι –ήταν ο αδερφός μου και οι φίλοι του. Έπρεπε να υπάρχει μια λεπτή ισορροπία.

Πώς ήταν εκείνη τη νύχτα, που μαθεύτηκε για τον πυροβολισμό;

Το σαββατοκύριακο μετά τον πυροβολισμό, έμεινα στη εστία του Paul. Τη νύχτα πριν ανακοινωθούν τα ονόματα των θυμάτων, ένα παιδί πήρε το στρώμα του και το έβαλε μπροστά στο ασανσέρ, στο διάδρομο. Ήθελε, όταν θα άνοιγε ο Paul την πόρτα του ασανσέρ, να τον έβλεπε πρώτος. Κάποιος άλλος έκανε το ίδιο, και στο τέλος μαζεύτηκαν κάπου 60 παιδιά –όλος ο όροφος- να κοιμηθούν, ή να προσπαθήσουν να κοιμηθούν, στο διάδρομο, περιμένοντας τον Paul. Η εικόνα αυτών των 60 στρωμάτων ήταν… ανατριχιαστική… ήταν πολύ ζωντανή.

Ήλπιζαν ότι θα εμφανιστεί;

Πιστεύω ότι μέχρι το βράδυ, είχαν καταλάβει ότι ήταν ο Paul που είχε πυροβοληθεί. Αλλά δεν ήθελαν να το παραδεχτούν, μέχρι που ανακοινώθηκε. Μέχρι να ανακοινωθεί, κυκλοφορούσαν φήμες ότι ο Paul ήταν για ψάρεμα την ώρα των πυροβολισμών, και ατελείωτες συζητήσεις για τη νεκροσακούλα που μεταφερόταν στο νοσοκομείο. Έλεγαν: «Αυτά είναι τα παπούτσι του Paul; Δεν θα φόραγε ποτέ τέτοια παπούτσια!»

Γιατί πιστεύεις ότι οι συμμετέχοντες ήθελαν να συνεχίσεις το γύρισμα;

Το αντικείμενο των γυρισμάτων αποδείχτηκε ένα μέσο για να ξεσπάσουν τα παιδιά. Ήταν σαν να το διαχειρίζονταν μπροστά στο φακό, εκτονώνοντας πολύ άγχος –όπως στη σκηνή με το πιάτο. Όλες οι αντιδράσεις των παιδιών στο βίντεο είναι πραγματικές.

Κινιόμουν ανάμεσα στο ότι έκανα καλά που βοήθαγα μια μικρή μπάντα που δεν είχε λεφτά για άλλο βίντεο και στο ότι σεβόμουν την οικογένεια του Paul, κάτι που έγινε, ούτως ή άλλως. Μιλήσαμε ατελείωτες ώρες με το αδερφό μου για το τι θα έμπαινε στο βίντεο.

Στο τέλος πώς αποφάσισες τι θα έμενε και τι το παρατράβαγε;

Όλα έγιναν στο μοντάζ. Για παράδειγμα, σε κάποια φάση, γυρίζαμε τον τύπο που έκανε skate μπροστά στη διακόσμηση του τάφου. Ήταν και οι φίλοι του εκεί, και έκλαιγαν. Είχαμε τρεις κάμερες εκεί και τελικά το κρατήσαμε.

Όταν φτάσαμε στην επιμέλεια του promo, δεν κόλλαγε. Ένα μουσικό βίντεο δεν μπορεί να πλαισιώνεται από ένα μάτσο τύπους που ξεσπούν σε λυγμούς. Το κόψαμε. Μην ξεχνάς ότι οι δυο από τους τρεις καμεραμάν ήταν εθελοντές από το κολλέγιο και φίλοι του Paul. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων έκλαιγαν και οι ίδιοι.

Τι έγινε όταν έφυγες;

Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα, την επόμενη μέρα με πήγε ο αδερφός μου στο αεροδρόμιο για να γυρίσω στο Λος Άντζελες. Και μου είπε: «Δεν ήξερα αν έπρεπε να σου το πω ή όχι.» Και μου είπε ότι την ημέρα του πυροβολισμού, έπρεπε να βρίσκεται και ο ίδιος στην είσοδο του κτιρίου που συνέβη, και να πουλάει επετηρίδες για δυο ώρες, στο σημείο ακριβώς που έγινε. Ο λόγος που δεν ήταν εκεί, ήταν γιατί το ακύρωσε για να έρθει να με παραλάβει από το αεροδρόμιο, που ερχόμουν για τα γυρίσματα.

Σοβαρά;

Ναι. Όταν το άκουσα, μου βγήκαν όλα τα συναισθήματα που καταπίεζα όλη αυτή τη δύσκολη βδομάδα.

Όταν επέστρεψες και έπρεπε να κάνεις το μοντάζ, ήταν δύσκολο;

Ένιωθα τεράστια ευθύνη να κάνω σωστά το βίντεο.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία του βίντεο είναι ότι, ανάμεσα στα γυρίσματα, οι αντιδράσεις τους συνεχίζουν να εναλλάσσονται με παραστάσεις από όλα άλλα που συμβαίνουν στη ζωή τους. Δεν ήταν απλά ένα βίντεο σχετικά με έναν πυροβολισμό.

Δεν θέλαμε να είναι ένα βίντεο γι’ αυτό. Θέλαμε το περιστατικό να έχει τον ίδιο χρόνο στο βίντεο όσο οτιδήποτε άλλο, κάτι που μας οδήγησε σε μια αίσθηση κανονικότητας. Θέλαμε να δείξουμε την καθημερινότητα προκειμένου να φανεί το ότι η ζωή συνεχίζεται.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.