Στη Γκάνα οι μάγισσες είναι υπαρκτές. Τουλάχιστον, αυτό πιστεύει αρκετός κόσμος, με αποτέλεσμα οι κατηγορίες για μαγεία να αποτελούν σοβαρή υπόθεση. Οι τυχερές καταλήγουν σε έναν απ' τους έξι «καταυλισμούς μαγισσών» της χώρας, όπου οι φύλαρχοι των χωριών προσφέρουν προστασία από τις διώξεις. Ωστόσο, ακόμα και αυτοί οι καταυλισμοί (που μπορούν να φιλοξενήσουν περίπου 800 γυναίκες),είναι κάθε άλλο παρά ειδυλλιακά καταφύγια. Να, τι συμβαίνει όταν οι γυναίκες κατηγορηθούν ως μάγισσες:

Μια γυναίκα γενικά κατηγορείται για μαγεία από την οικογένειά της ή τους γείτονες, όταν κάποιος κολλήσει μια ασθένεια, βρει τραγικό θάνατο, ή κάποιες φορές, είδε έναν εφιάλτη. Η Αγουάμπου, μια γυναίκα στον καταυλισμό Γκαμπάνγκα, μας είπε ότι η νύφη της την αποκάλεσε μάγισσα επειδή ονειρεύτηκε ότι η Αγουάμπου την κυνηγούσε με ένα μαχαίρι. Μια έρευνα του 2012, της μη κερδοσκοπικής ActionAid, κατέδειξε ότι περισσότερο από το 70% των γυναικών σε ένα καταυλισμό ήταν χήρες.

Οι κατηγορούμενες μάγισσες δεν έχουν τρόπο να αποδείξουν την αθωότητά τους, κι έτσι κακοποιούνται, βασανίζονται, εξορίζονται από τα χωριά τους και κάποιες φορές λιντσάρονται ή καίγονται μέχρι θανάτου.

Αν εξοριστούν ή φυγαδευτούν, όπως η Αγουάμπου, οι γυναίκες βρίσκουν πρόσβαση στους καταυλισμούς, κάποιοι από τους οποίους δημιουργήθηκαν πριν από εκατό χρόνια. (Ένας, στο χωριό Γκάνι, φιλοξενεί και μάγους). Μέσα στον καταυλισμό ένας ιερέας τελεί μια λειτουργία για να αποφανθεί αν η μάγισσα είναι αθώα ή ένοχη, πετώντας στα πόδια της ένα θυσιασμένο κοτόπουλο.

Αν το κοτόπουλο πέσει με το κεφάλι πάνω, η γυναίκα δεν είναι μάγισσα. Αν πέσει με το κεφάλι κάτω, όμως, η γυναίκα πρέπει να υποβληθεί σε περισσότερες ιεροτελεστίες, όπως το να πιει αίμα κοτόπουλου, για να εξορκιστεί η μαγεία από το σώμα της. Ούτως ή άλλως, πρέπει να μείνει στον καταυλισμό επ' αόριστον υπό την προστασία του ιερέα του χωριού.

Οι καλύβες σε πολλούς καταυλισμούς είναι υποτυπώδεις, χωρίς πόσιμο νερό ή ρεύμα. Οι γυναίκες που είναι δυνατές για να καλλιεργήσουν, συχνά εργάζονται στο χωράφι του ιερέα, δίνοντάς του ένα μέρος από τη σοδειά. Αν δεν είναι αρκετά καλά για να εργαστούν- πολλές πάσχουν από αυτό που στον δυτικό κόσμο θα αποκαλείτο ψυχική ασθένεια- πρέπει να επιβιώσουν ζητιανεύοντας. Μόλις φτάσουν, η μεγάλη πλειοψηφία των μαγισσών ζει το υπόλοιπο της ζωής της στους καταυλισμούς. Στη Γκαμπάνγκα, κάποιες που προσπάθησαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους ξαναγύρισαν με κομμένο αυτί ή κάποιο άλλο μέρος του σώματός τους. Θεωρητικά, είναι ελεύθερες να φύγουν, αλλά στην πραγματικότητα είναι παγιδευμένες από το έθιμο και την προκατάληψη. Η κυβέρνηση της Γκάνας, αραιά και πού, ζητά να κλείσουν οι καταυλισμοί αυτοί, αλλά όλα μένουν στα λόγια.

Όταν οι γυναίκες στον καταυλισμό Γκαμπάγκα πεθαίνουν, οι οικογένειές τους συχνά αρνούνται να παραλάβουν τις σορούς τους και έτσι ενταφιάζονται στο τοπικό νεκροταφείο της πρεσβυτεριανής εκκλησίας.