Οι Πρόσφυγες που Κατάφεραν να Φθάσουν στη Γερμανία μάς Λένε πώς Είναι οι Ζωές τους Σήμερα

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

«Νόμιζα ότι η Γερμανία ήταν παράδεισος. Όλοι πίστευαν ότι αμέσως μόλις φτάσεις στο Βερολίνο, όλα θα είναι ΟΚ», λέει ο Ahmed Kanaan. Ο 19χρονος Σύρος μετανάστης είναι ένας από τους σχεδόν 1,5 εκατομμύριο νεοπρόσφυγες που αναμένεται να μπουν στη Γερμανία μέχρι το τέλος του χρόνου. Παρόλο που ο νεαρός άνδρας αισθάνεται τυχερός που έφτασε στο Βερολίνο -καθώς φέτος πέθαναν περίπου 3.000 διασχίζοντας τη Μεσόγειο- πλέον κάνει την ίδια ερώτηση όπως αμέτρητοι άλλοι μετανάστες: Και τώρα τι ακολουθεί;

Η μεταναστευτική κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) είναι ένα από τα πλέον προβληματικά και περίπλοκα παγκόσμια θέματα το 2015, με εκατομμύρια ανθρώπους να φεύγουν από χώρες όπου μαίνεται ο πόλεμος, όπως η Συρία, το Αφγανιστάν και το Κόσοβο. Χιλιάδες πεθαίνουν κατά το ταξίδι προς ασφαλέστερες περιοχές, ενώ χώρες σαν τη Γερμανία και την Αυστρία αναζητούν τρόπους να διαχειριστούν την εισροή των εκτοπισμένων.

Καθώς, οι πολιτικοί ηγέτες μελετούν το ποιος θα «επιτρέπεται» να εισέλθει στην Ε.Ε και πώς θα επισπευστούν οι διαδικασίες, αμέτρητοι άνθρωποι διακινδυνεύουν τις ζωές τους, προσπαθώντας να φτάσουν στο Βερολίνο. Κι όταν φτάσουν ακολουθεί ένας καφκικός εφιάλτης με το καθεστώς ασύλου να αποτελεί κομμάτι του πολύπλοκου συστήματος της γερμανικής γραφειοκρατίας. Συχνά μάλιστα οδηγεί στην απέλαση.

Κάθε άτομο, πάντως, αρχίζει τη δική του «περιπέτεια» μέσω της υπηρεσίας Landesamt für Gesundheit und Soziales-LaGeSo (Δημόσια Υπηρεσία για την Υγεία και τις Κοινωνικές Υποθέσεις). Η LaGeSo χειρίζεται θέματα προσφύγων σχετικά με τη στέγαση, την ασφάλιση υγείας και τις κάρτες μετακίνησης στα μέσα μαζικής μεταφοράς BVG. Ο οργανισμός επίσης ενημερώνει τα άτομα όταν μπορούν επισήμως να κάνουν αίτηση για άσυλο και γερμανική κατοικία μέσω του Bundesamt für Migration und Flüchtlinge ή αλλιώς του Ομοσπονδιακού Γραφείου για τη Μετανάστευση και τους Πρόσφυγες. Ουσιαστικά, η LaGeSo είναι το πρώτο -μιας σειράς γραφειοκρατικών σημείων ελέγχου από το οποίο οι πρόσφυγες χρειάζονται να περάσουν προτού να τους επιτραπεί να μείνουν νόμιμα στη χώρα.

Έξω από το γραφείο της LaGeSo, βρίσκονται πρόσφυγες στους οποίους δίνεται ένας αριθμός και τους λένε να περιμένουν στην ουρά από νωρίς το πρωί έως και μετά το ηλιοβασίλεμα, με την ελπίδα να τους φωνάξουν να κάνουν εγγραφή για να αποκτήσουν πρόσβαση σε λίγο καλύτερη διαμονή σε υπερπλήρεις καταυλισμούς στα περίχωρα του Βερολίνου, τους οποίους διαχειρίζεται ο οργανισμός. Όμως, υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις, αναγκάζοντας τους πρόσφυγες να περιμένουν έξω από το κτήριο της LaGeSo για ώρες. Όταν τελικά μπουν στους καταυλισμούς, οι πρόσφυγες μπορούν να ζήσουν εκεί μέχρι η LaGeSo τους βοηθήσει να κάνουν αίτηση παραμονής στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Μετανάστευσης και Παραμονής - κάτι που μπορεί να προσθέσει μήνες αναμονής στην περιπέτεια.

Ασφαλώς το παιχνίδι της αναμονής είναι ιδιαιτέρως στρεσογόνο. Ο αριθμός των ανθρώπων που καλούνται καθημερινά έχει διακυμάνσεις και εάν φύγεις από τη γραμμή ακόμα και για πέντε λεπτά, υπάρχει η πιθανότητα να χάσεις την ευκαιρία της μεταφοράς σου στους καταυλισμούς των προαστίων. Επιπλέον, τα γλωσσικά εμπόδια, οι φυλετικές προκαταλήψεις και το υπερβολικό άγχος μεταξύ των μεταναστών, των δημοσίων υπαλλήλων και των εθελοντών σε συνδυασμό δημιουργούν μια ωρολογιακή βόμβα συναισθηματικής δυσφορίας και σύγχυσης.

Τα Σαββατοκύριακα, η LaGeSo είναι κλειστή. Οπότε, αντί να περιμένουν στην ουρά μήπως και μεταφερθούν σε καλύτερο κατάλυμα, απομένουν συχνά χωρίς επιλογές.

Για να αντισταθμίσουν την έλλειψη των κρατικών υποδομών, απλοί πολίτες του Βερολίνου έχουν αρχίσει να δημιουργούν πολλαπλές οργανώσεις πολιτών προκειμένου να παρέχουν καλύτερη στέγαση, τροφή και να δώσουν άλλες δωρεές στους πρόσφυγες.

Καθώς περίμεναν με άγχος να πάρουν την επίσημη άδεια εισόδου στο Βερολίνο, ο φωτογράφος Alexander Coggin και οι μεταφραστές Qudsija Ansary και Yasmine Jamal μίλησαν με πολλούς από αυτούς τους μετανάστες, οι οποίοι έχουν κολλήσει στα γρανάζια της διαδικασίας αίτησης ασύλου. Μερικοί κατάφεραν να περάσουν από την LaGeSo και ζούσαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς, άλλοι έμεναν έξω από το κρατικό κτήριο για μέρες περιμένοντας να φωνάξουν το νούμερό τους, έτσι ώστε να μπορούν να μπουν στους καταυλισμούς και μερικοί εξαιρετικά τυχεροί είχαν φύγει από την κόλαση και μόλις άρχισαν τη νέα τους ζωή. Αυτές είναι οι ιστορίες που μας είπαν για τα ταξίδια τους στο Βερολίνο και τι τους συνέβη από τότε που έφτασαν εκεί.

Sarah Kohestani (δεξιά), 38 ετών, από το Αφγανιστάν.
Έφτασε στο Βερολίνο πριν από 14 μέρες.

«Στη διαδρομή φεύγοντας από το Αφγανιστάν, συνέβη ένα ατύχημα. Ταξιδεύαμε σε ένα φορτηγό με 40 ανθρώπους και το πόδι μου κάηκε από τη μηχανή του φορτηγού. Καθόμουν στον κινητήρα όταν αυτός άρχισε να γίνεται όλο και πιο ζεστός, αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ γιατί ήταν τόσο υπερπλήρες το φορτηγό. Το πόδι μου καιγόταν για σχεδόν δυο ώρες. Αυτό συνέβη στα σύνορα του Ιράν με την Τουρκία, οπότε δεν υπήρχαν επιλογές για γιατρό για το υπόλοιπο ταξίδι. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσα να περπατήσω και η πληγή γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Αλλά κανένας δεν ενδιαφερόταν. Όλοι μου είπαν να πάω αμέσως στη Γερμανία γιατί εκεί υπήρχαν πολλοί γιατροί, αλλά κανένας δεν με βοηθάει και είμαστε εδώ δύο εβδομάδες. Δεν υπάρχουν ούτε φάρμακα για εμάς. Απλά θέλω να έχω ένα μέρος όπου μπορώ να κοιμηθώ και να δω ένα γιατρό».

Aws, 30 ετών και Steven, 24 ετών,από τη Συρία.
Έφτασαν στο Βερολίνο πριν από 30 μέρες.

«Όταν φτάσαμε στο Βερολίνο, ψάξαμε για ένα μέρος να κοιμηθούμε, αλλά μας κράτησαν σε έναν καταυλισμό όπου υπήρχαν περισσότεροι από 60 άνθρωποι σε ένα δωμάτιο. Μείναμε εκεί τρία βράδια και δεν υπήρχε αρκετό φαγητό. Επιστρέψαμε στη LaGeSo και εκεί συνάντησα μια Γερμανίδα. Της είπα ότι ήμουν με το αγόρι μου και πως δεν θέλαμε να επιστρέψουμε στον καταυλισμό γιατί θα πρόσεχαν πως είμαστε γκέι και αυτό είναι επικίνδυνο. Με σύστησε σε ένα άλλο κορίτσι που ετοίμασε για εμάς ένα μέρος για να μείνουμε κοντά στη LaGeSo. Τους είπαμε ότι μας παρενόχλησαν μια φορά επειδή κρατιόμασταν χέρι-χέρι στη διάρκεια του ταξιδιού μας στο Βερολίνο και ότι ακόμα φοβόμασταν μήπως μας κάνουν κακό. Το κορίτσι μάς βοήθησε να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε και μας έδωσε χρήματα για παπούτσια. Επίσης, μας βοήθησε να αγοράσουμε κάρτες για μετακίνηση με λεωφορείο και έλεγξε όλα τα έγγραφά μας.

Σήμερα ζούμε με έναν τύπο στο διαμέρισμά του και μας φροντίζουν. Άνθρωποι της LGBT κοινότητας μάς βοηθούν. Νιώθουν υπεύθυνοι για εμάς. Σήμερα, ακόμα περιμένουμε να φωνάξουν τον αριθμό μας στη LaGeSo. Αφού πάρουμε άδεια παραμονής, θα θέλαμε να παντρευτούμε. Είναι ελεύθερη χώρα, οπότε πλέον μπορούμε να φιλιόμαστε και να είμαστε ανοιχτά γκέι μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Θα θέλαμε να εργαστούμε και να μάθουμε - δεν ήρθαμε εδώ απλά για να παίρνουμε τα λεφτά του κράτους. Θέλουμε να είμαστε σε μια ελεύθερη χώρα, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας στις αραβικές χώρες».

Joud, 24 ετών, από τη Συρία.
Έφτασε στο Βερολίνο πριν από 30 μέρες.

«Ήμουν στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Συρίας και αποφάσισα να φύγω μετά τη δολοφονία της κοπέλας μου. Έφυγα από τη Συρία περπατώντας, γεγονός που μου πήρε 22 μέρες. Κατέληξα να ταξιδεύω από την Τουρκία στην Ελλάδα, σε μια μικρή βάρκα γεμάτη με 37 ακόμη ανθρώπους. Τα κύματα ήταν τόσο μεγάλα που η βάρκα ήταν εξαιρετικά ασταθής. Το νερό μάς έλουσε και "πήρε" ένα παιδί. Ήταν δύο, ίσως τριών ετών. Και η βάρκα δεν σταματούσε. Εάν σταματούσαν και γυρνούσαν πίσω, 37 άνθρωποι θα μπορούσαν να πεθάνουν. Έτσι, βούτηξα στα νερά και άρπαξα το παιδί. Είδα ένα νησί που λέγεται Σάμος και κολύμπησα για μια ώρα με το παιδί στα χέρια μου. Πάλευα για να κολυμπήσω γιατί φορούσα τζιν και ήμουν σε θέση να χρησιμοποιήσω τα δύο μου πόδια και μόνο το δεξί μου χέρι. Το νερό ήταν τόσο παγωμένο και νόμιζα ότι το παιδί ήταν νεκρό - είχε πιει πολύ νερό.

Όταν έφτασα στην παραλία, άρχισα να κάνω μαλάξεις στο στήθος του παιδιού. Το νερό βγήκε και άρχισε να βήχει. Έβγαλα το πουκάμισό μου και τον τύλιξα σε μια προσπάθεια να τον ζεστάνω λίγο. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε τίποτα στο νησί, ήταν άδειο. Έφαγα ό,τι μπορούσα να βρω στα δέντρα. Πήρα νερό από τη θάλασσα, μούλιασα τα ρούχα μου και έπειτα τα άφησα να στεγνώσουν, ώστε να εξατμιστεί το αλάτι και να μπορέσουμε να το καταναλώσουμε. Όταν η κατάσταση και των δυο μας είχε σταθεροποιηθεί, μετέφερα το παιδί και άρχισα να διασχίζω το νησί. Όταν έφτασα τελικά στο αστυνομικό τμήμα, στην άλλη άκρη του νησιού, με πήγαν στο νοσοκομείο και βρήκα τους γονείς του παιδιού. Πήγα στην Αθήνα και έπειτα περπάτησα προς την ΠΓΔΜ, στη συνέχεια προς τη Σερβία και μετά στην Ουγγαρία.

Στη διαδρομή προς την Ουγγαρία, μπήκα σε ένα φορτηγό λαθρέμπορου. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στριμωγμένοι στην καρότσα, αλλά κάθισα μπροστά με τον οδηγό. Η αστυνομία μάς σταμάτησε και ο οδηγός έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό μου και το τηλέφωνό του στην τσέπη μου. Όταν η αστυνομία πλησίασε το αυτοκίνητο, πέταξε το μαχαίρι. Όταν είδαν το τηλέφωνο, πίστεψαν ότι εγώ ήμουν ο λαθρέμπορος επειδή ήταν γεμάτο με αριθμούς από τη Σερβία. Με συνέλαβαν για μια εβδομάδα και με έδερναν συνεχώς. Όπως ήμουν δεμένος, μαστίγωναν και την πλάτη μου. Τελικά πλήρωσα 50 ευρώ για να φύγω και μου έδωσαν ουγγρικά χαρτιά. Πήγα στη Βουδαπέστη και έμεινα σε ξενοδοχείο.

Την επόμενη μέρα, ετοιμαζόμουν να φύγω όταν άνοιξα την πόρτα και με περίμενε η αστυνομία. Ήμουν τόσο χαρούμενος που είχα χαρτιά να τους δείξω, αλλά μου είπαν ότι είχαν λήξει. Τα χαρτιά που μου είχαν δώσει έληγαν μια μέρα μετά. Με συνέλαβαν ξανά για δυο μέρες. Όταν με άφησαν να φύγω, πήγα στην Αυστρία. Έπειτα βρήκα έναν διακινητή που με πήγε στη Γερμανία. Όταν έφτασα, η αστυνομία συνέλαβε τον λαθρέμπορο που ήταν Ιταλός και μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Η γερμανική αστυνομία ήταν τόσο καλή και τόσο διαφορετική. Μας είπαν ότι "τώρα είσαι στη Γερμανία. Είσαι ασφαλής". Έχασα πολλά πράγματα μέχρι να φτάσω εδώ, αλλά θα αρχίσω από την αρχή πάλι. Μπορώ να το κάνω. Έστω κι αν είναι δύσκολο για μένα. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Όταν θα τελειώσουν όλα αυτά, θα αρχίσω μαθήματα γερμανικών και θα προσπαθήσω να πάρω το μάστερ μου στα Οικονομικά. Μπορώ να το κάνω».

Ali Ahmad, 37 ετών, από το Αφγανιστάν.
Έφτασε στο Βερολίνο πριν από 10 μέρες.

«Έφυγα από το Αφγανιστάν, πριν από 28 μέρες. Ήρθα με έναν διακινητή, πρώτα με καγιάκ, έπειτα με μεγαλύτερη βάρκα και μετά με τα πόδια. Δεν είμαι σίγουρος πότε έφτασα στην Ε.Ε. Είμαι στο Βερολίνο 10 μέρες. Έχω συγγενείς που έχουν διαμέρισμα εδώ, οπότε μένουμε μαζί τους. Ήρθα με τη σύζυγό μου και τους δύο γιους μου. Πληρώσαμε τον λαθρέμπορο 8.000 δολάρια για μένα, 8.000 δολάρια για τη γυναίκα μου και 4.000 δολάρια για καθέναν από τους γιους μου. Επίσης, έπρεπε να πληρώσουμε για το φαγητό μας επειδή οι λαθρέμποροι δεν μας τάισαν. Φέραμε φαγητό μαζί μας, αλλά δεν ήταν αρκετό για 28 μέρες ταξιδιού. Μπορούσα να μη φάω, αλλά τα παιδιά μου δεν γινόταν να μείνουν νηστικά. Οπότε, τα ταΐζαμε πρώτα. Έρχομαι στη LaGeSo κάθε μέρα και περιμένω στην ουρά από τις 08:00. Εάν φύγω έστω και για πέντε λεπτά, φοβάμαι ότι θα φωνάξουν τον αριθμό μου και θα χάσω την ευκαιρία να με καλέσει το κράτος για βοήθεια».

Ο Kathem, η Wijdan Selim και τα παιδιά τους (Muemel - 15 ετών, Ahmed - 13 ετών, Abrar και Anwar - 8 ετών) από το Ιράκ.
Έφτασαν στο Βερολίνο πριν από περίπου 60 μέρες.

Kathem Selim: Εργαζόμουν ως νοσοκόμος σε ένα νοσοκομείο και μια κλινική στο Ιράκ. Πριν φύγουμε, μια ομάδα πολιτοφυλάκων ήρθε στην κλινική μου και ζήτησε να φροντίσουμε τα τραύματά τους χωρίς να το αναφέρουμε. Αυτό με τρόμαξε και έτσι αρνήθηκα. Εάν ήταν πραγματικοί στρατιωτικοί θα πήγαιναν κατευθείαν σε κανονικό νοσοκομείο. Με χτύπησαν στο κεφάλι, με έδειραν και έπρεπε να παραιτηθώ από τη δουλειά στην κλινική. Είχα δεχθεί τόσες πολλές απειλές. Δύο εβδομάδες αργότερα, απήγαγαν την κόρη μου. Την άρπαξαν ακριβώς μπροστά από το σπίτι μας. Ψάξαμε να δούμε εάν ήταν με τις άλλες φίλες της, αλλά δεν μπορούσαμε τη βρούμε. Τρεις ώρες αργότερα, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από έναν απόρρητο αριθμό. Ένας άνδρας, μου είπε ότι είχαν την κόρη μου και πως έπρεπε να πληρώσω 5.000 δολάρια για να την πάρω πίσω. Δεν είχαμε τα χρήματα.

Τους παρακάλεσα να μην της κάνουν κακό, γιατί "είναι μόνο ένα παιδί". Η σύζυγός μου ήταν έγκυος και απέβαλε από το σοκ. Η κόρη μου έλειπε για τρεις μέρες. Έπειτα μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι θα έβρισκα το πτώμα της κόρης μου ακριβώς έξω από την μπροστινή πόρτα του σπιτιού μας. Νόμιζαν ότι την άφησαν νεκρή, αλλά ήταν μόνο αναίσθητη και άσχημα καμένη σε όλο το σώμα της. Επίσης, της έχωσαν πράγματα στο σώμα της. Μόλις που ανέπνεε αλλά την επαναφέραμε στη ζωή. Φοβήθηκα τόσο πολύ να την πάω στο νοσοκομείο. Νόμιζα ότι θα μας έβρισκαν εκεί πάλι. Την πήγα στο σπίτι του γαμπρού μου και τη φρόντισε εκεί ιδιωτικά. Χρειάστηκαν έξι μήνες για να συνέλθει και ήταν τυφλή για λίγο όσο αντιμετώπιζε το τραύμα.

Αυτό συνέβη πριν από έναν χρόνο. Φοβόμασταν πολύ να μείνουμε στην περιοχή, οπότε μετά από αυτό μετακινηθήκαμε στο Ιράκ. Τελικά, πληρώσαμε στους διακινητές 20.000 δολάρια για όλη την οικογένεια για να μας φέρουν στη Γερμανία. Δεν ξέραμε πού να πάμε, οπότε αποφασίσαμε να πάμε στην πρωτεύουσα. Παραδοθήκαμε στην αστυνομία αμέσως μόλις φτάσαμε στο Βερολίνο. Από τότε έχουμε γραφτεί στη LaGeSo, αλλά ακόμα δεν έχουμε λάβει χρήματα, γερμανικές ταυτότητες ή ιατρική βοήθεια. Έχουν ορίσει ραντεβού για τη συνέχιση της διαδικασίας, αλλά εξακολουθούν να την αναβάλλουν. Πρέπει να πάμε ξανά αύριο το πρωί στη LaGeSo.

Θέλουμε σταθερότητα και ασφάλεια για τα παιδιά μας. Θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν εκπαίδευση και ένα μέλλον. Θα ήθελα να εργάζομαι στον ιατρικό τομέα και να βοηθήσω ανθρώπους ξανά. Θέλω να πω "ευχαριστώ" στη Γερμανία. Αξίζουν πολύ σεβασμό για την ανθρωπιά που δείχνουν εν μέσω κρίσης. Η Γερμανία είναι ένα αξιοσέβαστο κράτος που προέρχεται από αξιοσέβαστο λαό».

Siwar Rasho, 19 ετών, από τη Συρία.
Έφτασε στο Βερολίνο πριν από περίπου 60 μέρες.

«Είμαι από το Χαλέπι και μόλις έγινα 19 ετών. Έφυγα γιατί υπήρχε πίεση για να πάω στο στρατό (τις ένοπλες δυνάμεις της Συρίας του Άσαντ) και δεν ήθελα να το κάνω. Πήγα στην Τουρκία για να βρω δουλειά, αλλά ήταν δύσκολο γιατί οι Σύροι πέφτουν πραγματικά θύματα εκμετάλλευσης στην Τουρκία. Δεν είχα χρήματα να μπω σε βάρκα για την Ελλάδα και όταν δεν έχεις λεφτά, σου προτείνουν να γίνεις ο καπετάνιος της βάρκας με αντάλλαγμα τη δωρεάν μεταφορά. Μου έδωσαν ναρκωτικά για να μη φοβάμαι. Ήταν κάτι χάπια, δεν ξέρω τι ήταν. Η βάρκα είχε μικρή μηχανή και υπήρχαν 48 άνθρωποι πάνω σ' αυτή. Κανονικά χωρούσε 20 ανθρώπους. Κάθε άτομο έπρεπε να πληρώσει 1.200 δολάρια για να διασχίσει τη θάλασσα. Φύγαμε μεσάνυχτα και μου είπαν να ακολουθήσω το φως του φεγγαριού και μετά από 4 ώρες θα έβλεπα δυο νησιά. Το ένα θα είχε κόκκινο φως και το άλλο κανένα φως. Είπαν να πάω σε εκείνο με το κόκκινο φως. Δεν υπήρξαν προβλήματα με τη βάρκα στη διαδρομή. Όταν φτάσαμε στο νησί, μείναμε σε έναν καταυλισμό και έπειτα πήρα κάρτα για να μπω σε πλοίο που θα μας μετέφερε στην Αθήνα. Φτάσαμε στην ελληνική πρωτεύουσα και έπειτα περπατήσαμε μέχρι τα σύνορα της ΠΓΔΜ, ακολουθώντας τις ράγες του τρένου. Συνεχίσαμε να ταξιδεύουμε και τελικά τα καταφέραμε να φτάσουμε στην Ουγγαρία, όπου μας έπιασαν και μας έστειλαν στον καταυλισμό. Μερικές μέρες αργότερα, μας έστειλαν να δώσουμε τα δακτυλικά αποτυπώματά μας. Χτυπούσαν τους πάντες, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών, επειδή αρνηθήκαμε να δώσουμε τα δακτυλικά αποτυπώματά μας. Όταν ήταν η σειρά μας, πήρα το μηχάνημα και το έσπασα πετώντας το πάνω από το τραπέζι. Με χτύπησαν εμένα και 10 από τους φίλους μου και μας έβαλαν όλους στη φυλακή για τρεις μέρες. Χωρίς φαγητό και χωρίς νερό. Μας πήραν δακτυλικά αποτυπώματα και μας άφησαν να φύγουμε, αλλά δεν είχα καθόλου λεφτά.

Πήρα το τρένο για την Αυστρία, το Μόναχο και το Βερολίνο και κρύφτηκα στις τουαλέτες σε όλη τη διαδρομή. Με έπιασαν μεταξύ Μονάχου και Βερολίνου και μου έδωσαν πρόστιμο 450 ευρώ. Δεν το έχω πληρώσει ακόμα. Επίσης, χρωστάω χρήματα για ιατρική περίθαλψη γιατί με τσίμπησε μέλισσα, το χέρι μου πρήστηκε και δεν ήξερα τι να κάνω. Πήγα στο νοσοκομείο και τώρα είμαι χρεωμένος για αυτό. Μου πήρε ενάμιση μήνα για να μου χορηγήσουν άσυλο στο Βερολίνο. Θέλω να εργαστώ πάλι. Επίσης, θα μου άρεσε να φτιάξω ένα συγκρότημα ραπ. Να παντρευτώ και να έχω ζωή».

Inana Alassar, 20 ετών, από τη Συρία.
Έφτασε στο Βερολίνο πριν από περίπου 60 μέρες.

«Είμαι εδώ σχεδόν δύο μήνες και είμαι από τη Συρία. Χρειάστηκαν 25 μέρες για να φτάσω εδώ. Το Βερολίνο ήταν πάντα εκεί που ήθελα να πάω. Ο ξάδερφός μου είναι εδώ έξι χρόνια και έχει τον δικό του χώρο, οπότε γνώριζα πως είχα κάπου να μείνω ενώ περίμενα να πάρω άσυλο.

Το να μπεις στη χώρα ήταν μια αηδιαστική διαδικασία. Μια διαδικασία που σου έσπαγε τα νεύρα και διέλυε την υπομονή σου. Ήταν τρελό και νιώθεις ότι είσαι χαμένος και πως δεν έχεις στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Είναι τρελό γιατί νιώθεις ότι η ζωή σου έχει τεθεί σε παύση. Καταλαβαίνετε; Είναι φρικτό.

Τώρα, ζω με μια 49χρονη γυναίκα που προσέφερε ένα επιπλέον δωμάτιο στο διαμέρισμά της. Η μαμά μου μένει με τον ξάδελφό μου και η αδερφή μου πήρε στέγαση μέσω της (LaGeSo) πολύ γρήγορα γιατί είναι ανήλικη. Όταν έφτασα εδώ, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα ευλογημένη γιατί είμαι λεσβία. Είναι παράνομο να είσαι ομοφυλόφιλος στη Συρία. Μπαίνεις φυλακή. Νιώθεις καταδικασμένη όλη σου τη ζωή, σαν να είσαι καταραμένη επειδή είσαι ομοφυλόφιλη. Είναι σχεδόν σαν να έχεις θαφτεί ζωντανή όλη σου τη ζωή εκεί και η παράνοια σε κάνει πάντα να κοιτάς πίσω σου, κάτι που γίνεται ασφυκτικό.

Εδώ, νιώθω τόσο ευλογημένη. Είναι τόσο μεγάλο αυτό που νιώθω, διότι μοιάζει με ένα μικρό όνειρο, σχεδόν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Το να μπορείς απλά να είσαι αυτή που είσαι είναι απίστευτα εκπληκτικό. Όταν τελειώσουν όλα θα ήθελα να σπουδάσω τραγούδι και να γίνω επαγγελματίας τραγουδίστρια και να έχω το δικό μου διαμέρισμα, μακάρι με κάποια. Πραγματικά ανυπομονώ».

Ahmed Almasri, 24 ετών,από τη Συρία.
Έφτασε στο Βερολίνο πριν από 60 μέρες.

«Κοιμήθηκα μια εβδομάδα έξω από το κτήριο της LaGeSo, όπου πρόσφυγες εγγράφονται πριν κάνουν αίτηση ασύλου. Μου έδωσαν ένα κουπόνι για να μείνω σε ξενοδοχείο ενώ εγώ περίμενα, αλλά έπρεπε να είναι κάτω από 50 ευρώ τη βραδιά γιατί το αντίτιμο θα καταβάλλονταν από τη γερμανική κυβέρνηση. Πήγα να ψάξω για ένα ξενοδοχείο και όπου πήγα είπαν όχι. Είπαν όχι γιατί το ξενοδοχείο δεν αποζημιώνεται πριν από δυο χρόνια. Όλα τα ξενοδοχεία είπαν όχι. Πήγα στη LaGeSo και είπα ότι δεν υπήρχε μέρος για να μείνω και μου είπαν ότι αυτό ήταν δικό μου πρόβλημα. Είχα το κουπόνι και τώρα ήταν δική μου ευθύνη να βρω ξενοδοχείο. Έξω από τη LaGeSo υπάρχουν άνθρωποι, για παράδεγιμα λαθρέμποροι που γνωρίζουν τα ξενοδοχεία όπου θα πάνε πρόσφυγες και σε μεταφέρουν εκεί με ένα αντίτιμο 20 ή 30 ευρώ το άτομο.

Συνέχισα να κοιμάμαι μπροστά από τη LaGeSo και ο αριθμός των ανθρώπων που ήταν εκεί συνέχισε να αυξάνεται. Τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να δίνουν σημασία. Αμέσως μόλις οι δημοσιογράφοι άρχισαν να βγάζουν φωτογραφίες, τελικά έφεραν λεωφορεία και πήγαν περισσότερους ανθρώπους στους καταυλισμούς. Τώρα, θέλω να ξέρω πώς θα φέρω τα μέλη της οικογένειάς μου εδώ. Αλλά η οικογένειά μου στη Συρία πρέπει να έχει διαβατήριο. Η LaGeSo έχει Άραβες που βοηθούν με τα χαρτιά αλλά επιβραδύνουν την διαδικασία. Προτιμώ να κάνουν οι Γερμανοί τα γραφειοκρατικά, έτσι ώστε να υπάρχουν λιγότερες διακρίσεις».

Ahmed Kanaan, 19 ετών, από τη Συρία.
Έφτασε στο Βερολίνο πριν από περίπου 60 μέρες.

«Όλοι πιστεύαμε ότι αμέσως μόλις φτάσουμε στη Γερμανία, όλα θα είναι ΟΚ και η αλλαγή θα συμβεί πραγματικά γρήγορα. Πιστεύαμε ότι τα πράγματα θα τακτοποιηθούν για μας. Πίστεψα ότι επρόκειτο για παράδεισο. Παίρνεις ένα διαμέρισμα 390 ευρώ τον μήνα και έπειτα σου επιτρέπουν να εργαστείς. Τίποτα από αυτά δεν έχει συμβεί. Το μόνο που θέλω είναι να πάρω το απολυτήριο λυκείου».

Δείτε κι άλλη δουλειά του Alexander στην ιστοσελίδα του εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Πρώην Κρατούμενοι Λένε τι Πρέπει να Κάνεις όταν Βγεις από τη Φυλακή

Μια Βόλτα στα πιο Ανατριχιαστικά Μοτέλ της Αμερικής

Έτσι Έπρεπε να Είναι το Ελληνικό Πρωτάθλημα στο Football Manager '16