Συναντήσαμε τις Φεμινίστριες του Πακιστάν

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Για σχεδόν μια δεκαετία, η Πακιστανή ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Sabeen Mahmud, ήταν το επίκεντρο μιας ακμάζουσας αντικουλτούρας στο Καράτσι του Πακιστάν. Ανοίγοντας τις πόρτες στην αυτοεξυπηρετούμενη κοινότητα T2F (παλιότερα γνωστή ως «Ο Δεύτερος Όροφος») το 2007, παρείχε σε γυναίκες και άνδρες έναν χώρο για να ξεδιπλώσουν το δημιουργικό εαυτό τους ανεξάρτητα από το εισόδημα, την τάξη ή την ηλικία. Όμως τη νύχτα της Παρασκευής 24 Απριλίου 2015, η Sabeen σιώπησε βάναυσα. Αφού φιλοξένησε ένα σεμινάριο με την πολιτική ακτιβίστρια Mama Quadeer, από το Μπαλουτσιστάν, έπεσε νεκρή από τα πυρά δυο αγνώστων ανδρών, στο δρόμο έξω από το T2F. Η Mahenaz Mahmud -η μητέρα της Sabeen που ήταν μαζί της εκείνη τη νύχτα- επέζησε της επίθεσης με μικροτραύματα.

Καταρχάς, ταξίδεψα στο Καράτσι για να επισκεφθώ φίλους και να καταγράψω την εκεί underground μουσική σκηνή. Αλλά, όταν μπήκα για πρώτη φορά στην αίθουσα συνεδριάσεων του T2F, στα μέσα Απριλίου και είδα την Sabeen περιτριγυρισμένη από γυναίκες συνεργάτιδες, που όλες φαίνονταν να κρέμονται από κάθε λέξη της, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το τι ακριβώς αφορούσε η ιστορία μου - τις γυναίκες που κάνουν την εναλλακτική τέχνη προσιτή στο κοινό και την ελευθερία του λόγου δυνατή στο Πακιστάν. Στην πραγματικότητα, φαινόταν ότι ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της underground κουλτούρας έγινε δυνατό από τις προσπάθειες της Sabeen Mahmud.

Το T2F βρίσκεται στην πολυσύχναστη γειτονιά Defence Housing Authorities Phase II, του Καράτσι. Στα οκτώ χρόνια από τότε που το T2F άνοιξε τις πόρτες του φιλοξενεί περίπου 100 εκδηλώσεις ετησίως, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου κοινωνικού hackathon στο Πακιστάν, τον Απρίλιο του 2013. Μιλώντας με την Sabeen στο καφέ εκείνο το απόγευμα, εντόπισα μια ομάδα κοριτσιών, που σπούδαζαν τέχνες, να πίνουν τα πράσινα smoothies τους και έναν μεσήλικα άνδρα να ξεφυλλίζει στοίβες διεθνών εφημερίδων και φεμινιστικών περιοδικών στο ράφι. Στον τοίχο υπήρχε μια αφίσα με ένα σήμα οδικής κυκλοφορίας που έγραφε «Μείνε πάντα αριστερά».

Η Sabeen είχε τα χέρια της σταυρωμένα όσο μιλούσε με τις συναδέλφους της Sana Nasir και Reem Khurshid. «Σε γενικές γραμμές, ο πληθυσμός μας είναι αρκετά πολιτικά απαθής», είπε συνοφρυώνοντας το πρόσωπό της. «Είμαστε υπό στρατιωτικό καθεστώς σχεδόν κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας μας και δεν έχουμε καταφέρει να οικοδομήσουμε πραγματικά δημοκρατικά κινήματα, για διάφορους λόγους. Υπάρχει μια γενική δυσπιστία για τη δημοκρατία». Η Reem συμφώνησε, προσθέτοντας όμως ότι «παρόλα αυτά, έχουν την επιθυμία και τη θέληση να είναι δημιουργικοί». Καθώς μιλούσαν, μου ήρθε στο μυαλό το T-shirt που είδα να φοράει η Sabeen και θυμήθηκα ότι είχα δει online τη φωτογραφία που έγραφε: «Σκέφτομαι, ως εκ τούτου είμαι επικίνδυνη».

Μερικές ημέρες αργότερα, επέστρεψα στο T2F και βρήκα την Sabeen να μιλάει στο τηλέφωνο. «Δεν με ενδιαφέρει εάν κάποιος μας απειλεί. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι ISI -οι Μυστικές Υπηρεσίες του Πακιστάν- συμβούλευαν το T2F να ματαιώσει μια εκδήλωση. Αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Στο Facebook, η περιγραφή της εκδήλωσης έλεγε «Για να μπει τέλος στη φίμωση του Μπαλουτσιστάν: Χρειάζονται δύο άτομα. Μια συζήτηση μεταξύ της ακτιβίστριας Mama Qadeer από το Μπαλουτσιστάν και των Farzana Baloch, Mir Mohammad Ali Talpur, Wusat Ullah Khan, Malik Siraj Akbar». Το πάνελ είχε σχεδιαστεί για να αποτελέσει εφαλτήριο για συζήτηση γύρω από τους αγνοούμενους του Μπαλουτσιστάν, τους εκατοντάδες όπως λέγεται που έχουν «εξαφανιστεί» από την γειτονική επαρχία του Μπαλουτσιστάν πιθανώς με την ανάμειξη των πακιστανικών υπηρεσιών ασφαλείας και της αστυνομίας. Ήταν και ακόμα είναι ένα πολύ ευαίσθητο πολιτικό θέμα στις επαρχίες Sindh και Punjab. Η ίδια συζήτηση με το ίδιο πάνελ, πάλι με την Qadeer, είχε ακυρωθεί βίαια στη Λαχόρη, μόλις λίγες εβδομάδες πριν από τον επαναπρογραμματισμό του στο Καράτσι. Η ακύρωση προκάλεσε σάλο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η Sabeen αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και να φιλοξενήσει η ίδια την εκδήλωση.

Την Παρασκευή 24 Απριλίου 2015, η εκδήλωση έγινε όπως είχε προγραμματιστεί. Λίγες ώρες μετά, αφού η Mama Qadeer και εκατοντάδες περίεργοι παρευρισκόμενοι έφυγαν από το T2F, δύο άγνωστοι ένοπλοι άνδρες σταμάτησαν με το όχημά τους μπροστά στη Sabeen και τη μητέρα της, καθώς έφευγαν από το κτήριο. Άνοιξαν πυρ. Η Sabeen τραυματίστηκε πολύ σοβαρά από τους πέντε πυροβολισμούς και πέθανε κατά τη μεταφορά της στο νοσοκομείο.

Μια μέρα μετά τη δολοφονία της, η σορός της Sabeen αναπαυόταν ήρεμα στο φέρετρό της στο T2F. Περιτριγυριζόταν από εκατοντάδες φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και εκπροσώπους πρεσβειών, οι οποίοι βρίσκονταν στο δρόμο έξω από την κοινότητα. Μετά την τελετή, εντόπισα τη μητέρα της Sabeen, την Mahenaz, να κάθεται σε μια καρέκλα κοντά στην είσοδο. Μιλούσε σιγά με τη στενή φίλη της Sabeen, την Marvi Mahzahr. Μια γυναίκα έλεγξε το τραύμα της και ξετύλιξε τους επιδέσμους γύρω από το χέρι της αποκαλύπτοντας το. Η Mahenaz φαινόταν να μην ενοχλείται από τον πόνο. Η Marvi με κάλεσε να πάω κοντά. «Ήσουν το τελευταίο άτομο που φωτογράφισε την Sabeen», μου είπε.

Τώρα παρόλο που η ηγέτιδα του T2F έφυγε, ο χώρος δεν θα πάψει να υπάρχει. Αντιθέτως. «Το Καράτσι ακόμα χρειάζεται το T2F», μου τονίζει η γραφίστρια της κοινότητας Sana Nasir. «Το χρειαζόμαστε ως καταφύγιό μας, απαλλαγμένο από προσωπικές φιλοδοξίες και οικονομικά κέρδη. Χρειαζόμαστε αυτή την χωρίς αποκλεισμούς κοινότητα, που γεφυρώνει το κενό μεταξύ ανθρώπων διαφόρων κοινωνικών τάξεων. Χρειαζόμαστε αυτή η κοινότητα να αναπτυχθεί και να διερευνήσει διάφορες εναλλακτικές και όχι να μείνει σε μια γωνία».

Όσο το Καράτσι χρειάζεται το T2F, άλλο τόσο το T2F χρειάζεται τους ανθρώπους του Καράτσι.

Καθ'όλη την παραμονή μου στην πυκνοκατοικημένη πόλη, άρχισα να ψάχνω για άλλες σημαντικές γυναίκες που αντιπροσωπεύουν το μέλλον της κοινότητας την οποία οικοδόμησε η Sabeen και το μέλλον της δημιουργικής ανεξαρτησίας και της ελευθερίας του λόγου. Αυτές είναι οι γυναίκες που συνάντησα.

ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ: MARVI MAHZAHR

«Συνάντησα την Sabeen στο Συμβούλιο Τεχνών του Φεστιβάλ του Καράτσι πριν από τρία χρόνια. Φυσικά όπως όλα τα πράγματα στο Πακιστάν, δεν άρχισε στην ώρα του. Την θυμάμαι να φωνάζει σε κάποιον «Είπες ότι θα αρχίσει στις 8:30 και τώρα είναι 9:30. Ο χρόνος μου είναι πολύτιμος.»

Η μητέρα της Marvi, μια γυναικολόγος που έγινε πολιτικός, πέθανε μετά από προσχεδιασμένη επίθεση το 1992. Συνεργαζόταν στενά με την 11η πρωθυπουργό του Πακιστάν, την Μπεναζίρ Μπούτο, που ήταν η πρώτη και μέχρι τώρα μοναδική γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας. Η Μπούτο έγινε κορυφαία προσωπικότητα για το φεμινιστικό κίνημα στο Πακιστάν μετά την πρώτη εκλογή της, αλλά δολοφονήθηκε το 2007.

Για τη δική της ακτιβιστική δράση, η Marvi λέει ότι εμπνέεται από τη μητέρα της. «Λόγω της μητέρας μας, οι αδερφές μου και εγώ είμαστε όλες πολύ δυνατές γυναίκες» λέει. Ως γυναίκα αρχιτέκτονας εξηγεί, «το να περάσεις την ιδέα ή το concept σου αποτελεί πάντα μια μάχη και είσαι πάντα μόνη σου σε εκείνο το τραπέζι. Αλλά οι γυναίκες εδώ έχουν πλεονέκτημα, πρέπει να πω ότι στο τέλος κάνεις αυτό θέλεις».

Η ΓΡΑΦΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ T2F: SANA NASIR

«Βοήθησα να ιδρυθεί μια βασισμένη στο σχέδιο οργάνωση ενώ ήμουν ακόμα στο κολλέγιο. Στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε αφίσες εκθέματα και να δώσουμε το 100% των κερδών από την πώλησή τους σε φιλανθρωπίες», λέει η Sana. «Η πρώτη μας έκθεση είχε θέμα την αναταραχή στην Γάζα, αλλά σχεδόν κανένας από όσους γνωρίζαμε δεν ήταν πρόθυμος να μας δώσει χώρο για να την κάνουμε. Ένας φίλος μου είπε ότι είχε βρει ένα νέο και ασυνήθιστο χώρο (T2F) και ότι η ιδιοκτήτριά του ήταν πρόθυμη να μας επιτρέψει να τον χρησιμοποιήσουμε, χωρίς καμία χρέωση. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα τη Sabeen.»

Η Sana νιώθει ότι όλοι γύρω της «πρέπει να έχουν κάποιου είδους στρατηγική εξόδου σήμερα» σε αντίθεση με πέντε χρόνια πριν, όταν «οι άνθρωποι ήταν περισσότερο πατριώτες και υπήρχαν λιγότερες επιρροές των Ταλιμπάν στη χώρα». Η ζωή γίνεται αποθαρρυντική, λέει, ιδιαιτέρως όταν σκοτώνονται άνθρωποι. «Πόσα μπορείς να κάνεις όταν ο εχθρός σου έχει αληθινά όπλα και το μόνο που έχεις είναι φωνή;».

Παρά την αποθάρρυνση που δημιουργεί η πόλη, η Sana εξακολουθεί να είναι αισιόδοξη για το μέλλον του Καράτσι. «Θέλω να δω αυτό το μέρος να γίνεται καλύτερο», λέει. «Ξέρω ότι μπορεί, αλλά τα πράγματα μπορεί να χειροτερέψουν πριν να γίνουν καλύτερα».

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ: SAMYA ARIF

«Την πρώτη φορά που συνάντησα την Sabeen ήταν πραγματικά πολύ φιλική, με μεταδοτικό χιούμορ και ένα σαρκαστικό χαμόγελο», μου λέει η Samya. «Σε μια πόλη όπου υπάρχει έλλειψη καθοδήγησης, ήξερα πως θα γινόταν ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους».

Κάτω στο δωμάτιό της, η Samya βγάζει μερικά μεγάλα σκίτσα και πίνακες και τα φέρνει προς το φως του παραθύρου. Νωχελικά στρίβει ένα τσιγάρο και μου δείχνει μια σειρά σχεδίων μιας μεγαλόσωμης κοπέλας από το portfolio. «Τα έφτιαξα αυτά, μετά από μερικές φωτογραφίες της φίλης μου που τις τράβηξαν στην παραλία. Ήταν σχεδόν γυμνή και ξέρεις, υποτίθεται ότι ως γυναίκα σου δεν πρέπει να εκθέτεις το δέρμα σου εδώ. Αυτοί οι άνδρες, αυτοί οι θρησκόληπτοι τύποι, περπατούσαν στην παραλία προς την κατεύθυνσή μας. Έπρεπε να την κρύψω πίσω από το σάλι μου και έναν μεγάλο βράχο μέσα στο νερό. Απλά φανταστείτε εάν είχαν δει λίγη γυναικεία επιδερμίδα-ένα γυμνό πόδι».

Η Samya λέει ότι οι γονείς της ακόμα την ρωτούν «Πού πας;» και «Πόσο θα λείπεις έξω;». Την ενοχλεί. «Το να είμαι 29 ετών και ακόμα να πρέπει να απαντήσω αυτές τις ερωτήσεις είναι γελοίο».

ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: ZEERAK AHMED

Η Zeerak εκτός από ερμηνεύτρια (ηχογραφεί με το μουσικό ψευδώνυμο Slow Spin), είναι και φοιτήτρια Ανατολικής Κλασικής Μουσικής και σπουδάζει τα τελευταία δέκα χρόνια. Όταν της ζήτησα να μου πει περισσότερα για τον τομέα της, ήταν μετρημένη στα λόγια της. «Είναι μια σχέση ζωής» λέει. «Δέκα χρόνια σπουδών είναι ουσιαστικά τίποτα. Δεν αισθάνομαι ακόμα άνετα να λέω ότι είμαι "κλασσική τραγουδίστρια"».

Χαμογελάει όταν θυμάται την πρώτη της εμφάνιση στο T2F. «Εγώ και η καλύτερη φίλη μου είχαμε ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για την κοινωνική σάτιρα, την τέχνη του δρόμου και το ψυχεδελικό περιεχόμενο», λέει «και μια μέρα βρεθήκαμε στο σπίτι της Sabeen. Ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε σαν ενήλικες που λάμβαναν τη γνώμη τους σοβαρά».

ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑ: HAMIDA KHATRI

«Η μητέρα μου είναι το πρότυπο μου», λέει η Hamida. «Αλλά, ο πατέρας μου δεν γνωρίζει για την τέχνη μου. Εάν την έβλεπε, θα πίστευε ότι ήμουν εντελώς τρελή».

Η δουλειά της μιλάει πολύ για το φεμινισμό. «Για τις εσωτερικές διαμάχες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στη ζωή της, ιδιαιτέρως τα ζητήματα που είναι ορατά για σχεδόν κάθε κορίτσι σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι πολύ εύκολο για τις γυναίκες εδώ να εκφραστούν και πολλές δεν είναι τόσο προνομιούχες όπως μερικά από τα κορίτσια που συνάντησες. Προέρχονται από οικογένειες όπου τα κορίτσια δεν επιτρέπεται να βγουν έξω», λέει.

Στην ατομική έκθεση της Hamida, τον Φεβρουάριο, στην γκαλερί Sanat στο Καράτσι, ένα από τα σχέδιά της απεικονίζει την εικόνα μιας γυναίκας που ουρλιάζει από πόνο, καθώς φαίνεται ότι ετοιμάζεται να κόψει το στήθος της με ένα κουζινομάχαιρο. «Κάποιος που γνωρίζω, ένα πολύ θρησκευόμενο άτομο, μου είπε να μην κάνω το σόου» λέει. «Αλλά είπα ΟΚ, διαβάζω το Κοράνι και ξέρω τι λέει η θρησκεία μου αλλά στο κάτω-κάτω χρειάζομαι να έχω φωνή. Αυτό είναι το καλύτερο μέσο που έχω».

ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: SEHER NAVEED

«Το T2F λειτούργησε ως ραχοκοκαλιά για νεότερους επαγγελματίες, οι οποίοι δεν είχαν υποστήριξη από άλλες γκαλερί και ιδρύματα», λέει η Seher. «Πόλεις σαν το Καράτσι χρειάζονται χώρους όπως το T2F, όπου γίνεται ανοιχτός διάλογος, όπου όλοι ενθαρρύνονται να μοιραστούν ιδέες και σκέψεις και μπορούν να κάνουν πειραματική εργασία». Για την παρακαταθήκη της Sabeen λέει: «Χρειαζόμαστε όλο και περισσότερους νέους ανθρώπους να είναι σαν κι αυτή, να κρατήσουν την πόλη ενωμένη όπως έκανε εκείνη».

Η Seher εξηγεί, πώς νιώθει άνετα να ταξιδεύει μόνη της μέσα στην πόλη, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. «Στο σχολείο, ήμασταν πάντα αναγκασμένες να βρίσκουμε εναλλακτικούς τρόπους να ταξιδεύουμε εάν δεν είχαμε αυτοκίνητο μια μέρα» λέει.

«Όταν σπούδαζα στο Λονδίνο για το μάστερ μου, με πίεσαν από τη σχολή να κάνω κάτι πολιτικό, επειδή ήμουν από το Πακιστάν. Έχω πρόβλημα με τους καλλιτέχνες που κάνουν πολιτική δουλειά εδώ απλά για να την κάνουν, ακόμα κι αν τα θέματα δεν τους επηρεάζουν στην πραγματικότητα, με οποιονδήποτε πιθανό τρόπο». Επίσης αρνείται να ακολουθήσει «τον δρόμο που έχει χαράξει η πακιστανική βιομηχανία τέχνης», καθώς τον βρίσκει συμβιβασμένο όσο αφορά στην αυτοέκφραση.

ΓΛΥΠΤΡΙΑ: SEEMA NUSRAT

«Όταν σπούδαζα στο εξωτερικό, ένιωθα σαν χαμένη», λέει η Seema. «Συνειδητοποίησα ότι όλα τα θέματά μου ήταν εδώ στο Καράτσι. Αλλά, νομίζω ότι η εμπειρία να ζω μακριά από την πόλη μου με έκανε να έρθω πιο κοντά της και να γίνω πιο προσεκτική παρατηρώντας το Καράτσι. Όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου, είδα μια δραστική αλλαγή στην πόλη. Ένα πράγμα ήταν αυτά τα οδοφράγματα που άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού και άρχισαν να γίνονται κομμάτι της πόλης. Υπάρχει ένας δυναμικός διαχωρισμός σε αυτά».

«Πιστεύω ότι εκείνες οι ανοιχτές συζητήσεις για την τέχνη στο T2F με βοήθησαν πολύ στην έκθεση της τέχνης μου», λέει.

MULTIMEDIA ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑ: SARA PAGGANWALA

«Υπάρχει ένα ορισμένο όριο λογοκρισίας στο οποίο μπορούμε να υποκύψουμε τόσο ως άνδρες όσο και ως γυναίκες», μου λέει η Sara. «Και ξέρεις, πολλές γυναίκες έχουν ήδη απελευθερωθεί αλλά πρόκειται για ένα διαφορετικό είδος ανεξαρτησίας. Είναι στιγματισμένη». Όχι ότι θα άφηνε κάτι τέτοιο να την αποτρέψει. «Θέλω να πω, τι σας εμποδίζει; Είναι επειδή ο άνδρας είναι δυνατότερος από σας;»

Πάνω στο γραφείο της Sara υπάρχει ένα μικρό, περιστρεφόμενο αντικείμενο που εκπέμπει κόκκινο και πράσινο φως στο δωμάτιο. Κοιτώντας πιο κοντά, το περιστρεφόμενο αντικείμενο είναι, στην πραγματικότητα μια εικόνα του Ιησού, αλλά από την άλλη πλευρά του αντικειμένου έχει καλύψει το πάνω μέρος του σώματος του Ιησού με μια πλαστική μπούργκα. Γλυπτά φτιαγμένα από ποικίλα υλικά κρέμονται στους τοίχους, ενώ τα έργα που δουλεύει είναι αποθηκευμένα στις γωνίες του δωματίου.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ ΑΠΟ ΟΞΥ: MUSARRAT MISBAH

Η Musarrat άρχισε την καριέρα της ως αισθητικός και το πρώτο σαλόνι ομορφιάς το άνοιξε στη Λαχόρη του Πακιστάν, το 1980. Μετά από μερικά χρόνια στο χώρο, οι γυναίκες πελάτισσές της άρχισαν να έρχονται όχι απλά για φροντίδα ομορφιάς αλλά για να τη συμβουλευτούν στα προσωπικά τους. Το 2003 κάτι άλλαξε. «Ετοιμαζόμουν να φύγω από το γραφείο μου όταν ένα νεαρό κορίτσι με μπούργκα μπήκα στο ινστιτούτο και ζήτησε τη βοήθειά μου. Κάτω από το πέπλο ήταν μια γυναίκα χωρίς πρόσωπο», λέει η Musarrat κάνοντας παύση. «Είχε χάσει το ένα από τα μάτια της και αντί για μύτη είχε μια τρύπα. Κάποιος της είχε ρίξει οξύ. Λίγο αργότερα έβαλα αγγελία στην εφημερίδα λέγοντας: "Εάν είσαι θύμα επίθεσης από οξύ ή λαδι κηροζίνης, μπορείς να έρθεις στο ινστιτούτο μου και να κάνεις δωρεάν ιατρικό έλεγχο". Κανόνισα να έρθουν μερικοί γιατροί και την επόμενη μέρα εμφανίστηκαν 42 κορίτσια».

Η Musarrat εξηγεί ότι πολλές από τις επιθέσεις με οξύ γίνονται όταν «ο σύζυγος ζηλεύει ή υποψιάζεται τη σύζυγό του ή όταν ένα νεαρό κορίτσι λέει "δεν θέλω να παντρευτώ, θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου" και τότε ο άνδρας σκέφτεται "Λοιπόν, εάν δεν μπορεί να είναι δική μου, ποτέ δεν θα είναι κάποιου άλλου"».

«Σήμερα» συνεχίζει, «όταν εγώ και η ομάδα μου ακούμε για πρόσφατη επίθεση με οξύ σε Πακιστανή, ο συντονιστής μας ταξιδεύει εκεί που μένει και έρχεται σε επαφή μαζί της. Συγκεντρώνουμε χρήματα από την οικογένεια, τους φίλους και τον κόσμο για να πληρώσουμε τα νοσοκομειακά έξοδα, για τα φάρμακα και τις εγχειρήσεις που χρειάζονται. Αυτήν τη στιγμή, έχω 627 κορίτσια που είναι ακόμα μαζί μου. Υπάρχει ένα κορίτσι που έχει γίνει δικηγόρος, μερικά που έχουν γίνει νοσοκόμες και 13 από τα κορίτσια που παντρεύτηκαν φυσιολογικής εμφάνισης αγόρια». Όμως αυτό που πραγματικά κάνει η Musarrat, παρόλο που δεν το λέει ανοιχτά, είναι ότι βοηθάει αυτές τις γυναίκες να ξανακερδίσουν τον έλεγχο της ζωής τους. Τις βοηθάει να ανακαλύψουν ξανά την υπερηφάνεια τους.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.