Η Αλληλεγγύη Είναι η Μόνη Απάντηση στις Ξενοφοβικές Ανακοινώσεις των Γονιών του Ωραιοκάστρου

Στις παράδοξες μέρες μας, η «αλληλεγγύη» είναι μια έννοια που χρειάζεται διαρκή νοηματοδότηση. Ο κόσμος ακούει ολοένα και συχνότερα τη λέξη, μα χάνει το νόημα. Κάποιοι πιστεύουν πως είναι απλώς το κυρίαρχο «trend» μιας χούφτας ακτιβιστών, άλλοι, μια «πολυφορεμένη» λέξη των μιντιακών τίτλων. Για τους ατομικιστές, δεν είναι τίποτα πέρα από την μάταιη φαντασίωση των αφελών ανθρωπιστών και για την ελίτ των ισχυρών μια δυνητικά θανάσιμη «επιδημία» που δεν πρέπει να εξαπλωθεί στην κοινωνία. Εξ ου και απαξιώνεται καθημερινά, «τσαλαπατιέται» από τον άκαμπτο συντηρητισμό και «οφείλει» να υποτάσσεται στο αναισθητικό κύμα της κοινωνικής αδιαφορίας. Όσο λιγότεροι οι αλληλέγγυοι, τόσο το καλύτερο.

Στην πραγματικότητα, η αλληλεγγύη είναι μοναδική ουσιώδης πράξη που μας έχει απομείνει προτού αφεθούμε ολοκληρωτικά στην αποκτήνωση. Δεν είμαστε μακριά. Οι σπόροι της ξενοφοβίας και του ρατσισμού ανθούν καθημερινά από τη μια άκρη της χώρας ως την άλλη, την ώρα που η κοινωνική συνοχή δοκιμάζεται στην εργαστήριο της λιτότητας. Τα σημάδια πως επιστρέφουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια της ελληνικής ιστορίας είναι εξόχως διακριτά. Άλλοτε με πράξεις και άλλοτε με λέξεις σε σχολικές ανακοινώσεις.

Η ιστορία έχει την τάση να μας ειρωνεύεται - ενίοτε χοντροκομμένα. Σύμφωνα με το λήμμα στη Wikipedia: «Το όνομα Ωραιόκαστρο προέκυψε έπειτα από πρόταση Ποντίων προσφύγων εις ανάμνηση ιστορικού κάστρου που βρίσκεται στο Χατς της Άρδασσας του Πόντου. Η περιοχή του Ωραιοκάστρου επιλέχθηκε από την επιτροπή αποκατάστασης προσφύγων, το 1922, για να εγκατασταθούν πρόσφυγες από τον Πόντο και τον Καύκασο. Οι πρώτες προσφυγικές οικογένειες που εγκαταστάθηκαν ήταν λιγότερες από 200. Συνολικά παραχωρήθηκαν 22.000 στρέμματα που εκτεινόταν, ξεκινώντας από νότια, από τα όρια του σημερινού Παλαιόκαστρου (τουρκικό τοπωνύμιο: Νταούλ-Μπαλή), έως βόρεια σε έναν οικισμό με την ονομασία Ασπρόβρυση (τουρκικό τοπωνύμιο: Ακ Μπουνάρ)».

Άραγε οι δύο ξενοφοβικές ανακοινώσεις -στην τοπική κοινότητα του Μελισσοχωρίου και στο Παλαιόκαστρο- εκφράζουν την Ένωση Συλλόγων Γονέων Μαθητών του δήμου Ωραιοκάστρου; Η πρώτη αντίδραση του Γενικού Γραμματέα, Βασίλη Ρούση, είναι μια άψυχη, ουδέτερη και νεκρικά άκαμπτη ανακοίνωση, διεκπαιρεωτικής φύσεως.

Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι οι γονείς μιλώντας στην Huffington Post Greece εξηγούν τους λόγους για τους οποίους προέβησαν σε αυτή την ενέργεια. Δεν πείθουν. Σε αυτούς τους καιρούς, οι πράξεις μιλούν καλύτερα από τις λέξεις. Και οι πράξεις είναι ρατσιστικές, οι λέξεις ξενοφοβικές. Το πλέον παράδοξο ότι προέρχονται από ένα δήμο 38.317 ανθρώπων όπου πολλοί εξ αυτών φέρουν το «στίγμα» του πρόσφυγα. Ξέρουν, δηλαδή, καλύτερα απ' όλους τι σημαίνει να είσαι αδύναμος και να παλεύεις να ξαναχτίσεις μια νέα ζωή από την αρχή. Γι' αυτό και ευελπιστώ πως οι δυο ανακοινώσεις δεν εκφράζουν το σύνολο του κόσμου.

Αναφερόμενος στο θέμα, ο Υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης είπε στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, Πρακτορείο 104,9 FM: «Είναι ακατανόητη αυτή η συμπεριφορά. Είναι σε αντίθεση με τη συμπεριφορά αγάπης, αλληλεγγύης, κατανόησης από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών στη χώρα μας. Τέτοια φαινόμενα δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά». Πράγματι, δεν μπορούν. Όχι, επειδή το λέει ο Νίκος Φίλης, αλλά επειδή πρέπει να το πει μαζικά η ελληνική κοινωνία. Η ιδεοληψία κανενός δεν μπορεί να ορίζει τη ζωή και το μέλλον ενός μικρού παιδιού. Ο δρόμος της αλληλεγγύης είναι ομολογουμένως κουραστικός, απαιτεί κόπο και χρόνο, όμως είναι το δίχτυ προστασίας μιας κοινωνίας. Μετά ακολουθεί το κενό.

Περισότερα βίντεο από το VICE

Η Γη των Μάγων και των Μαγισσών στο Μεξικό

Οι Συμμορίες του Δρόμου του Ελ Σαλβαδόρ

Οι Χάκερ που Προσπαθούν να Ρίξουν την Κυβέρνηση της Ταϊλάνδης