Παρά το γεγονός ότι η θλίψη είναι ένα ιδιαίτερα έντονο συναίσθημα -και ειδικότερα το πένθος- πρέπει να είναι το βάσανο του ανθρώπου που συζητιέται το λιγότερο στον Δυτικό κόσμο. Σκεφτείτε το για λίγο. Έχετε χάσει ποτέ κάποιο δικό σας πρόσωπο; Όταν σας ρώτησαν πως ήσασταν, παραδεχτήκατε ότι όντως αισθανόσασταν άθλια, ότι αισθανόσασταν αδύναμοι και περιέργως κάπως ένοχοι; Ή είπατε απλά ένα «δεν είμαι καλά, αλλά θα περάσει» και πήγατε την κουβέντα κάπου αλλού, σε κάποιο θέμα που δεν είχε κάποια σχέση με τον θάνατο του αγαπημένου σας προσώπου;

Δεν ήξερα τι να πω όταν το προηγούμενο καλοκαίρι ένας αστυνομικός με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι ο πατέρας μου είχε πεθάνει πριν από τρεις μέρες. Με έναν περίεργο αγγλικό τρόπο, αισθάνθηκα ότι όφειλα να απολογηθώ για το γεγονός ότι έπρεπε να αλλάξω το πρόγραμμα της δουλειάς μου για να χωρέσω την κηδεία του πατέρα μου.

Έπειτα ήταν και το ζήτημα με τον τύπο με τον οποίο έβγαινα. Έναν τύπο, που σαν να μην έφταναν τα υπόλοιπα, ζούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα ότι ο πατέρας μου δεν ήταν πια στην ζωή και ότι δεν ήξερα πως θα ήταν η ζωή από εδώ και πέρα.

Τίποτα από αυτά που είχα δει, διαβάσει ή ακούσει μπορούσε να με προετοιμάσει για την εμπειρία της θλίψης και του πένθους. Αρχικά, δεν θα τα είχα πιστέψει. Δεν θα είχα πιστέψει πως με το που άκουσα για τον θάνατο του πατέρα μου, έτρεξα. Έτρεξα λες και κάποιος με κυνηγούσε γύρω από το πάρκο της γειτονιάς. Από την άλλη βέβαια, θα είχα πιστέψει το ότι θα έπινα ένα μπουκάλι ροζέ σε λιγότερο από μια ώρα, κάτι το οποίο έκανα μόλις γύρισα από το πάρκο.

Το αρχικό σοκ διήρκεσε περίπου τέσσερις ημέρες. Το άλλο περίεργο συναίσθημα είχε να κάνει με το γεγονός ότι πλημμύρισα με αγάπη για τον πατέρα μου, μια αγάπη μιας ολόκληρης ζωής που γέμισε το κάθε μου κύτταρο και με έκανε ευτυχισμένη που γεννήθηκα κόρη του.

Στα γενέθλιά μου, μια εβδομάδα μετά, ήθελα να παρτάρω. Όχι για να αποδράσω από την κατάσταση, αλλά για να γιορτάσω το γεγονός ότι ήμουν ζωντανή και ότι το εκτιμούσα.

Όταν είδα ξανά το αγόρι μου μετά από δύο εβδομάδες, ήθελα να μιλήσω για τον πατέρα μου. Και αυτό έκανα. Αλλά έστω και αν εκείνος ήταν πολύ καταδεκτικός και τα δέχτηκε όλα, μου φάνηκε περίεργο να του μιλάω για κάποιον που δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Πιάστηκα από το γεγονός ότι είχα μιλήσει για αυτόν στον πατέρα μου, περιγράφοντάς τον ως «έχει ξυρισμένο κεφάλι, αλλά δεν είναι κανένας νέο-φασίστας». Η όλη κατάσταση με άγχωσε. Δεν ήξερα τι να περιμένω από την θλίψη μου, απλά ήξερα πως ό,τι και να έκανα θα έπνιγε την κάθε μου σχέση. Άρα και αυτή. Μάλιστα σε ένα κρεσέντο εγωισμού, λίγα λεπτά αφότου έμαθα για τον θάνατο του πατέρα μου είπα δυνατά ανάμεσα σε λυγμούς: «Ωραία τα κανόνισες μπαμπά, πάνω που είχα βρει κάποιον που μου άρεσε».

Όταν το αγόρι μου έφυγε, η θλίψη μου έγινε πιο έντονη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινα ακόμα πιο δυστυχισμένη. Η θλίψη δεν σε «ρίχνει» με την πατροπαράδοτη έννοια, ή τουλάχιστον δεν έγινε έτσι με εμένα. Στην δική μου περίπτωση «κατάπιε» τις σκέψεις μου, αφήνοντάς μου μόνο χώρο για να σκεφτώ τον πατέρα μου και το πώς θα είναι πλέον η ζωή χωρίς αυτόν. Η θλίψη είναι πάντα εκεί, αλλά κινείται σε διαφορετικούς δρόμους από τα καθημερινά σου συναισθήματα. Μπορούσα ακόμα να νιώσω χαρά, ζήλεια, όλα αυτά. Απλά πλέον ένιωθα θλίψη ταυτόχρονα με όλα. Όταν έτρωγα, όταν γιόρταζα κάποια γενέθλια, όταν πλήρωνα λογαριασμούς. Η θλίψη δεν με σταμάτησε από το να θέλω να διασκεδάσω, να πάω σε συναυλίες, να πάω σε μπαρ, να κάνω αερόμπικ, να κάνω πυγμαχία (ίσα ίσα που η θετική ενέργεια που αντλούσα από την άσκηση με έκανε για ένα διάστημα φανατική της γυμναστικής). Και δεν με έκανε να θέλω να σταματήσω να πηδιέμαι.

Το τελευταίο δεν είναι και τόσο σπάνιο φαινόμενο, σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια Tania Glyde, με την οποία άρχισα να μιλάω μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Από το να ανησυχείς και να αισθάνεσαι άσχημα που θέλεις να βιώνεις την απόλαυση του σεξ, λέει η Tania, αυτό που έχει σημασία είναι να δίνεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να σταματάει τις ερωτικές περιπτύξεις αν το μυαλό σου δεν είναι εκεί.

Ακόμα και αν ήμασταν στην φάση του «αρχικού ενθουσιασμού» βέβαια με το αγόρι μου, το πόση ευχαρίστηση μου έδιναν οι περιπτύξεις μας με ανησυχούσε κάπως. Η Tania μου περιέγραψε πως καμιά φορά μπορεί να χρησιμοποιούμε τους νέους εραστές μας ως «πιθανά μεταβατικά αντικείμενα», ειδικά στις πρώτες φάσεις ενός πένθους. Προσωπικά ήμουν σίγουρη πως τα αισθήματά μου για εκείνον δεν ήταν περαστικά, αλλά τελικά βρήκα τον εαυτό μου να τον αποφεύγει κατά καιρούς, θέλοντας να σιγουρευτώ ότι δεν επένδυα τα πάντα σε αυτόν.

Από συναισθηματικής άποψης, ανακάλυψα και ένα άλλο θετικό «υπό-προϊόν» του πένθους. Είμαι από εκείνα τα άτομα που πάντα μοιάζω πάρα πολύ χαλαρή όταν βγαίνω ραντεβού, αλλά στην πραγματικότητα επενδύω πολλά στον άλλον από πάρα πολύ νωρίς. Βρίσκω τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν ο άλλος είναι ανοιχτός στον γάμο, έστω κι αν δεν είμαι μεγάλη οπαδός της διαδικασίας, αν θα ήταν καλός πατέρας, αν και δεν θέλω παιδιά και αν θα ήταν ένας καλός σύντροφος για τα γηρατειά μου, έστω και αν έχω ακόμα πολύ δρόμο μέχρι τότε.

Έχω επίσης το σπάνιο ταλέντο να βρίσκω άντρες που εμφανίζονται ως ευαίσθητοι, αλλά μεταμορφώνονται σε πλάσματα που αποφεύγουν την οικειότητα όσο προχωράει η σχέση. Έχοντας λάβει τις προειδοποιήσεις μου από τους ειδικούς ότι η θλίψη ίσως με έσπρωχνε προς τις λάθος ή εκτός του χαρακτήρα μου επιλογές, ανακάλυψα λοιπόν άλλο ένα «θετικό» της θλίψης: ότι κατάφερα να πάρω τα πράγματα, όσο αυτά είχαν να κάνουνε με τις ερωτικές μου σχέσεις, πολύ πιο ήρεμα και πολύ πιο αργά. Η θλίψη μου παρείχε την συναισθηματική απόσταση που χρειαζόμουν για να ζυγίσω τα πράγματα, μια απόσταση που ποτέ στο παρελθόν δεν είχα. Μακάβριο; Σίγουρα. Αλλά με βοήθησε.

Τι περίμενα αλήθεια να βγει από όλη αυτήν την θλίψη; Να έχω τις αντιδράσεις που θα είχα αν όλα ήταν «κανονικά»; Ρώτησα την σύμβουλο σχέσεων Susan Quilliam να μου πει την γνώμη της: «Είναι κλισέ, αλλά εξαρτάται από τον άνθρωπο», μου είπε. «Συμβουλεύουμε πάντα πως δεν θα πρέπει κάποιος να βιαστεί να μπει σε μια νέα σχέση, κυρίως λόγω του ότι η απώλεια μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις του. Από την άλλη βέβαια, μπορεί να οδηγήσει στην δημιουργία ισχυρών δεσμών με κάποιο άτομο που του στέκεται στην περίοδο θλίψης».

Δεν είμαι σίγουρη βέβαια αν αυτό ισχύει στην περίπτωσή μου. Τις περισσότερες φορές «κρυβόμουν» συναισθηματικά από το αγόρι μου για να μην τον φοβίσω και το εκτίμησε. Και μόνο στην ιδέα ότι θα πήγαινα μαζί του από στιγμές βαριάς θλίψης, σε στιγμές ερωτικής τρέλας με τρόμαζε. Αλλά όταν βρίσκεσαι σε μια πιο μακροχρόνια σχέση, αυτή του είδους η υποστήριξη είναι καίρια. «Αν δεν υπάρχει συναισθηματική υποστήριξη από τον/την σύντροφο, τότε αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στην σχέση», λέει η Susan. Λες και δεν αντιμετωπίζουμε ήδη αρκετά προβλήματα με τις σχέσεις.

Δεν μπορώ να αντικαταστήσω τον πατέρα μου και ούτε το έχω προσπαθήσει. Αλλά η ανάγκη για φροντίδα έγινε πιο έντονη και όπως ήταν φυσιολογικό την έψαξα στους πιθανούς συντρόφους μου. Ο πατέρας μου ήταν ο μόνος συγγενής μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου περνούσα το μεγαλύτερο μέρος του καιρού μου, πράγμα που ήταν κάπως τρομακτικό, μιας και η υπόλοιπη οικογένειά μου βρισκόταν πολύ μακριά. Τα κατάφερα όμως να μην αρχίσω να ψάχνω για «πατρικές φιγούρες». Τι θέλω να πω με όλο αυτό; Ότι δεν είναι αναπόφευκτο να αρχίσεις να ψάχνεις για αντικαταστάτη του γονέα που μόλις έχασες.

Υπάρχει όμως ένα πράγμα που πραγματικά με ενόχλησε σε όλη αυτήν την ιστορία της απώλειας του πατέρα μου.

Όταν τελικά παραδέχτηκα στο Facebook, αρκετές εβδομάδες μετά το συμβάν, ότι τον είχα χάσει, το προφίλ μου πλημμύρισε από μηνύματα ψευτοσυμπαράστασης και ψηφιακές αγκαλιές. Τουλάχιστον εγώ έτσι το κατάλαβα. Τα μηνύματα ήταν κυρίως από άντρες και κάπου άρχισα να καταλαβαίνω ότι ήταν προσπάθειες να φανούν ότι «είναι εκεί για μένα», ελπίζοντας ότι αυτό ίσως τους δώσει και κάποια πράγματα παραπάνω. Ερωτικής φύσης.

Όσο για την τότε εκκολαπτόμενη σχέση μου, τα καλά νέα είναι πως δεν την «έκαψα» πριν εκείνη σταθεί στα πόδια της. Τώρα που η πρώτη φάση της απώλειας πέρασε, θα ήθελα να μπορώ να πω στον πατέρα μου πως «γνώρισα κάποιον…και είμαστε ακόμα μαζί, παρά το γεγονός ότι δεν είσαι πια εδώ». Εκείνος θα απαντούσε απλά με ένα «Α, εντάξει». Φυσικά. Και αυτό θα ήταν όλο. Αλλά για μένα σημαίνει πως μια τόσο σημαντική απώλεια δεν είναι απαραίτητο πως τραβάει χειρόφρενο στην ζωή.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.