Μπράτσα και Δυνατά Κροσέ στο Κλουβί

Κείμενο: Κώστας Κουκουμάκας

Ο νικητής στέκεται στη μέση του ρινγκ, σηκώνει ψηλά τα χέρια και φιλάει τα μπράτσα του. Ο χαμένος κατεβαίνει από το καναβάτσο με ανοιγμένο το φρύδι και χάνεται στις παρηγορητικές αγκαλιές του προπονητή και των υπόλοιπων της ομάδας, που σε λίγο θα ανέβουν και οι ίδιοι εκεί πάνω. Ο κόσμος στην κερκίδα χειροκροτεί και ακούγεται δυνατά αμερικάνικη χιπ-χοπ τα λίγα λεπτά μέχρι την επόμενη ατσάλινη αναμέτρηση. Αυτοί είναι οι ζόρικοι του ρινγκ, τα λαϊκά αγόρια των συνοικιακών γυμναστηρίων, που μεγάλωσαν με την αφίσα του κικ μπόξερ Ζαμπίδη στο παιδικό δωμάτιο, όμως τώρα έχουν κάνει το επόμενο βήμα.

Κοντράρονται στους αγώνες ΜΜΑ (MixedMartialArts), δηλαδή τις μικτές πολεμικές τέχνες, το πιο σκληρό από τα σκληρά αγωνίσματα, που παίζεται σε ρινγκ με συρμάτινο πλέγμα αντί για σχοινιά. Στο λεγόμενο «κλουβί» πρέπει να συνδυάσεις γερά κροσέ της πυγμαχίας, λόου χτυπήματα του κικ μπόξινγκ και λαβές της πάλης. Χωρίς να δαγκώσεις τον αντίπαλο ή να τον χτυπήσεις στα γεννητικά όργανα. Παρακολουθήσαμε στον Εύοσμο στη Δυτική Θεσσαλονίκη, τους δεύτερους πανελλήνιους προκριματικούς αγώνες ΜΜΑ ενόψει του μεγάλου τουρνουά το ερχόμενο φθινόπωρο. Και ρωτήσαμε τους αθλητές για τους δικούς τους ατσαλένιους ήρωες και την τελευταία σκέψη τους πριν κοιμηθούν το βράδυ.

Το οκτάγωνο συρμάτινο ρινγκ με τις δύο εισόδους είναι στημένο στο κέντρο του κλειστού γυμναστηρίου. Συνολικά 124 πυγμάχοι από 24 συλλόγους θα ανέβουν σε αυτό. Οι περισσότεροι προέρχονται από το κικ μπόξινγκ και την πάλη, όμως τώρα δοκιμάζονται στο «κλουβί». Αποκαλούν τον προπονητή τους «δάσκαλο», κάθε φορά που κάποιος φορά τα γάντια του, οι συναθλητές του της ίδιας ομάδας σηκώνονται και κολλούν τα πρόσωπά τους στο σύρμα, στο πλευρό του. Κολλάμε κι εμείς τα δικά μας. Η διάρκεια του αγώνα είναι 4 λεπτά, τα οποία διακόπτονται από τον διαιτητή με τα μαύρα γάντια, όταν ένας παίχτης κάνει αντικανονικό χτύπημα.

Αγόρια, που λίγο πριν κοκκίνιζαν όταν σου μιλούσαν, εκτελούν στο ρινγκ χτυπήματα απίστευτης σφοδρότητας και ακρίβειας, ίσως είναι αυτό που έλεγε ο Άλι ότι ζητούμενο είναι «να φτερουγίζεις σαν πεταλούδα και να κεντρίζεις σαν μέλισσα». Ρουφάμε κροσαριστές εκρήξεις πάνω στη λαστιχένια οκτάγωνη εξέδρα, κάνουμε ένα βήμα πίσω όταν «αγκαλιασμένοι» οι πυγμάχοι πέφτουν με δύναμη στο συρμάτινο πλέγμα.

Ο 23χρονος Γιάννης Αντωνόπουλος αγωνίζεται με την ομάδα του «Αλογάριαστου» από την Καρδίτσα. Κατεβαίνει από το ρινγκ καταπονημένος, βγάζει την προστατευτική μασέλα από το στόμα και αμέσως χαμογελά πλατιά. Ο Χαράλαμπος Βαφειάδης του συλλόγου «Άγιος Γεώργιος» της Θεσσαλονίκης λέει ότι είναι ικανοποιημένος από το επίπεδο της διοργάνωσης. Εκείνος κάνει έξι χρόνια κικ μπόξινγκ, σπουδάζει μηχανικός υπολογιστών κι έχει για είδωλο τον Λιότο Ματσίντα, τον Βραζιλιανο-Ιάπωνα πρωταθλητή του ΜΜΑ.

Το αγώνισμα προέκυψε στις ΗΠΑ πριν από περίπου μια δεκαετία ως μια προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα των πυγμάχων των συνοικιακών γυμναστηρίων σχετικά με το ποιά θα μπορούσε να ήταν εντέλει η καλύτερη πολεμική τέχνη. Στήθηκαν οι πρώτοι αγώνες «αυτών που ήθελαν να γίνουν οι πιο κακοί άνθρωποι στον κόσμο», όπως έγραφαν τότε οι ιστοσελίδες με τα νέα των πολεμικών τεχνών. Μέχρι τη μέρα που ο διορατικός promoterΝτάνα Γουάιτ κατάλαβε ότι η ιστορία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα κερδοφόρο εμπορικό θέαμα, καθώς περιλάμβανε δύο βασικά στοιχεία: μπράτσα και χρήματα. Ο Γουάιτ διοργάνωσε μια σειρά αγώνων πρωταθλήματος, που ονόμασε UFC, κι ανέβασε τους αθλητές στο «κλουβί» για να προσδώσει ακριβώς την αίσθηση της ακραίας αναμέτρησης. Το ΜΜΑ άρχισε να προσελκύει χιλιάδες θεατές και μεγάλους χορηγούς, έγινε ως και ριάλιτι σόου στην αμερικάνικη τηλεόραση, φθάνοντας σε εμπορικότητα το μπέιζμπολ και το αμέρικαν φούντμπολ.

Στην Ελλάδα το ΜΜΑ είναι η τελευταία μόδα στα γυμναστήρια. Έχουν διοργανωθεί πέντε μεγάλα τουρνουά, όμως δεν υπάρχει ξεχωριστή ομοσπονδία αναγνωρισμένη από τη ΓΓ Αθλητισμού, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με το κικ μπόξινγκ. Τα έξοδα των αγώνων και τις αμοιβές των επαγγελματιών αθλητών καλύπτουν οι χορηγοί.

Οι παίχτες-είδωλα στο ελληνικό ΜΜΑ προέρχονται από άλλα αθλήματα, όπως ο Γιάννης Αρζουμανίδης, παγκόσμιος πρωταθλητής πάλης. Ο ίδιος είναι και προπονητής του συλλόγου «Σπάρτακος», κατέβασε αθλητές στους προκριματικούς αγώνες και είναι τώρα το πιο δημοφιλές πρόσωπο στο κλειστό του Ευόσμου.

Εδώ μέσα όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους κι όμως υπάρχουν μικροτσαμπουκάδες κάτω από το ρινγκ, περισσότερο για τα μάτια του κόσμου και λιγότερο για μια απόφαση του διαιτητή. Υπάρχουν ομάδες που έγραψαν το δικό τους τραγούδι χιπ-χοπ και ζητούν από τη γραμματεία να το παίξει στα ηχεία πριν ανέβει στο τερέν κάποιος δικός τους. Κάποιοι προθερμαίνονται στα παρασκήνια στο «σχοινάκι», άλλοι κοιμούνται κάτω στο παρκέ. Αθλητές μετά την τετράλεπτη παράσταση στο σύρμα, τρέχουν ημίγυμνοι ως την κερκίδα, σφίγγουν το κορμί τους και δείχνουν τα τατουάζ. Μοντέρνα κουρέματα, άσπρα λαμπάκια κινητών τηλεφώνων που τραβούν βίντεο και κορίτσια που αγαπούν αυτά τα αγόρια. Και τα ζευγάρια εναλλάσσονται στο ρινγκ, όπως οι αντανακλάσεις του ήλιου στην μεταλλική οροφή του γυμναστηρίου.

Άγρια παιδιά με σφιγμένο πρόσωπο και ζεστό χαμόγελο, που δεν φεύγουν από τα γυμναστήρια ούτε όταν τελειώνει η προπόνηση. Πυγμάχοι με διακρίσεις στο πιο σκληρό αγώνισμα. Κάποιοι μας είπαν ότι ονειρεύονται να ανοίξουν τη δική τους σχολή για να κοιμούνται εκεί το βράδυ, σαν τον προπονητή του Ρόκι Μπαλμπόα μια φορά στη Φιλαδέλφεια.