8η Μάρτη: Οι Τρανς Γυναίκες Θέλουν Επιτέλους να Ανασάνουν Ελεύθερες

Κάθε χρόνο, στις 8 Μάρτη, χιλιάδες θηλυκότητες ξεχύνονται στους δρόμους και ενώνουν τις φωνές τους για να ακουστούν οι διεκδικήσεις τους. Μια μέρα αφιερωμένη στην ισονομία και τη χειραφέτηση της γυναίκας ενάντια στην εκμετάλλευση. Ακόμα και σήμερα, εν έτει 2022, οι γυναίκες πλήττονται από έμφυλες διακρίσεις και από λεκτική, σωματική και ψυχολογική βία ενώ αντιμετωπίζουν τον διάχυτο σεξισμό που υπάρχει στο κοινωνικό οικοδόμημα. Οι γυναικοκτονίες υποδεικνύουν, εντονότερα από ποτέ, την ανάγκη να αντιδράσουμε, να φωνάξουμε για να σταματήσει αυτός ο κύκλος βίας και για να αφουγκραστούμε τις φωνές των επιζώσων.

Μέσα στις διεκδικήσεις αυτής της μέρας, πρέπει να μιλήσουμε και για την κατοχύρωση της ισότητας των τρανς γυναικών. Διότι, «δεν υπάρχει τρανς πρόσωπο που δεν έχει βιώσει αποκλεισμό», όπως μας λένε με βεβαιότητα οι ίδιες. Σε όλη την πορεία της ζωής τους, έρχονται αντιμέτωπες με διακρίσεις, ταμπού, στερεότυπα, προκαταλήψεις. Οι τρανς γυναίκες θέλουν επιτέλους να ανασάνουν ελεύθερες, να περπατήσουν υπερήφανες και να αντιμετωπίζονται ισότιμα. Να ανοίξουν δικό τους δρόμο μέσα σε αυτήν τη συντηρητική, ομοφοβική, στενόμυαλη κοινωνία που δέχεται μόνο ό,τι χωρά στη δική της «κανονικότητα». Γι' αυτό πρέπει να καλυφθούν όλα τα νομικά κενά, να κατοχυρωθεί η προστασία τους, να σταματήσουν να αποκλείονται από την εργασία, την κοινωνική πρόνοια, την ασφάλιση. Κάθε μέρα είναι μέρα πάλης απέναντι στις παρωχημένες αντιλήψεις που αντιμετωπίζουν, λόγω του φύλου τους.

Το VICE μίλησε με δύο τρανς γυναίκες μέσω του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, οι οποίες τονίζουν πως χρειάζεται διαρκής αγώνας για μια πιο συμπεριληπτική κοινωνία. Γιατί όλες και όλοι είμαστε διαφορετικές και διαφορετικοί, αλλά παράλληλα ίσες και ίσοι. Και αυτή η διαφορετικότητα είναι ο πραγματικός πλούτος της κοινωνίας που ζούμε. Αλλιώς, πόσο όμορφη θα ήταν μια κοινωνία που δεν είναι πολύχρωμη;

Άννα Απέργη, διευθύντρια Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ)

Δεν υπάρχει τρανς πρόσωπο που να μην έχει βιώσει αποκλεισμό - και εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση. Φυσικά και έχω βιώσει, ιδιαίτερα στον εργασιακό χώρο. Από τον Ιούνιο, έπειτα από πολύ αγώνα του ΣΥΔ και προσωπικό αγώνα της Μαρίνας Γαλανού, κατέστη δυνατό να συμπεριληφθούν για πρώτη φορά στη χώρα μας τα τρανς πρόσωπα ανάμεσα στις υπόλοιπες ευάλωτες ομάδες στα προγράμματα του ΟΑΕΔ για την ενίσχυση της εργασίας. Η απόφαση αυτή του υπουργού Εργασίας, κ. Χατζηδάκη, ήταν μία απόφαση-σταθμός για τα δικαιώματα της τρανς κοινότητας, όμως σίγουρα πρέπει να ακολουθήσουν πολλά περισσότερα ώστε να αρθούν οι αποκλεισμοί που αντιμετωπίζουν τα τρανς πρόσωπα στον χώρο της εργασίας. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που η ίδια η Πολιτεία στιγματίζει τους τρανς ανθρώπους, ενώ αποκλείει και με αθέμιτο τρόπο. Αν ένας τρανς άνθρωπος θέλει να δώσει εξετάσεις ώστε να περάσει σε κάποια από στις Σχολές Αξιωματικών και Αστυφυλάκων, με το Σύστημα των Γενικών Εξετάσεων, δεν του επιτρέπεται καθώς ανάμεσα στις ψυχικές παθήσεις που αποτελούν λόγο αποκλεισμού, αναφέρονται οι «ψυχοσεξουαλικές διαταραχές (όπως η διαταραχή ταυτότητος φύλου)».

Η πρόσβαση στις Σχολές Αξιωματικών και Αστυφυλάκων, σαφέστατα εμπίπτει στο πεδίο της επαγγελματικής κατάρτισης και συνεπώς, ο αποκλεισμός για λόγους ταυτότητας φύλου είναι ξεκάθαρα μία παράνομη και αθέμιτη διάκριση, που παραβιάζει κατάφορα τον νόμο της ίσης μεταχείρισης και στιγματίζει τα τρανς πρόσωπα παρότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, από το 2018 με την νέα αναθεωρημένη έκδοση του ICD-11, έχει αφαιρέσει εντελώς από τους ταξινομικούς ψυχιατρικούς καταλόγους τον όρο «διαταραχή ταυτότητας φύλου». Τώρα σε ότι αφορά το αν απέκρυψα το ότι είμαι τρανς, όχι δεν το έκανα ποτέ. Όμως θα σας πω ότι γενικότερα ένα τρανς πρόσωπο ειδικά όταν σε αυτό δεν έχουν μεταβληθεί τα στοιχεία στα δημόσια έγγραφα του σύμφωνα με τον ν.4491/2017 της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να κρύψει την ταυτότητα φύλου του. Αυτή είναι και μία από τις πολλές διαφορές των τρανς με τα υπόλοιπα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας γενικότερα. Ένα τρανς άτομο πολλές φορές εξαναγκάζεται να υποστεί ένα κακοποιητικό outing όταν π.χ. θα πρέπει να κάνει μία καθημερινή συναλλαγή σε μία δημόσια υπηρεσία. Τη στιγμή που θα αναγκαστεί να δείξει την ταυτότητά του, θα αποκαλυφθεί χωρίς τη θέλησή του η ταυτότητα φύλου του και αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που ξεκινάνε οι διακρίσεις και η βία απέναντί του.

Δανάη, μέλος ΣΥΔ

Στην αρχή της φυλομετάβασής μου, αφήνοντας πίσω το μικρό επαρχιακό χωριό μου, μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Μιλάμε για τη χρονική περίοδο 2014-2015 όπου ακόμα δεν υπήρχε ο νομός της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου. Ήταν πολύ δύσκολο ακόμη και για να σου νοικιάσουν ένα σπίτι για να μείνεις, λόγω της αναντιστοιχίας που υπήρχε στα στοιχεία των εγγράφων με την ταυτότητα φύλου. Θυμάμαι ένα περιστατικό, όπου είχα πάει με τους γονείς μου για να νοικιάσω ένα διαμέρισμα. Το συμβόλαιο θα γινόταν στο όνομα του πατέρα μου, για να μην καταλάβει ο ιδιοκτήτης ότι ήμουν τρανς πρόσωπο, όμως όταν ο ιδιοκτήτης αντιλήφθηκε ότι είμαι τρανς αρνήθηκε να το νοικιάσει λέγοντας γελοίες δικαιολογίες, ενώ πριν από μερικά λεπτά ήταν έτοιμος να δώσει τα κλειδιά. Ένα επίσης περιστατικό που θυμάμαι έντονα, ήταν όταν είχα πάει σε ένα Κέντρο Επαγγελματικής Κατάρτισης (Κ.Ε.Κ.) για να παρακολουθήσω ένα επιδοτούμενο πρόγραμμα επειδή είχα κάρτα ανεργίας, μήπως και με έπαιρναν σε κάποιο επιδοτούμενο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Και αντιμετώπισα προβλήματα λόγω των στοιχείων στα επίσημα έγγραφά μου. Η υπεύθυνη μάλιστα του Κ.Ε.Κ. μού είπε συγκεκριμένα πως «δεν μπορούμε να σε στείλουμε έτσι σε κανέναν εργοδότη».

Από το 2017 μεταβλήθηκαν και επίσημα τα στοιχεία στα επίσημα έγγραφά μου, ώστε να έρχονται σε αρμονία με την ταυτότητα φύλου μου. Ομολογώ πως ακόμα και η ενοικίαση ενός σπιτιού ήταν μία πολύ πιο εύκολη διαδικασία, χωρίς να εξηγώ στον κάθε ένα ότι «δεν είμαι ελέφαντας», έχω παρακολουθήσει δύο επιδοτούμενα προγράμματα σε Κ.Ε.Κ, χωρίς να αντιμετωπίσω κάποιο αποκλεισμό ή στιγματισμό. Έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα στο πανεπιστήμιο. Τώρα είμαι επαγγελματίας υγείας και εργάζομαι στον χώρο της υγείας, χωρίς να έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα και χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ στον κάθε έναν τι είμαι ή τι δεν είμαι.

Άννα Απέργη

Δυστυχώς αυτό αποτελεί μία πραγματικότητα και επιβεβαιώνεται και μέσα από την έκθεση «Ανθρώπινα Δικαιώματα και Ταυτότητα Φύλου», του π. Επιτρόπου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, που αναφέρει ότι η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των τρανς προσώπων σε μεγάλο βαθμό περιφρονείται, δεν δεικνύεται το ενδιαφέρον, παρόλο που τα προβλήματά τους είναι πολύ σοβαρά και συναντώνται μόνο σε αυτή την ομάδα, ενώ αντιμετωπίζουν στο μέγιστο διακρίσεις, μισαλλοδοξία και απερίφραστη βία. Βέβαια, σίγουρα δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση που ήμασταν πριν δέκα χρόνια.

Υπάρχουν μεν κάποιες νομοθεσίες για την προστασία των τρανς δικαιωμάτων, οι οποίες όμως είναι ατελείς και χρήζουν τροποποίησης όπως π.χ. η νομοθεσία για την ίση μεταχείριση και την απαγόρευση των διακρίσεων που συμπεριλαμβάνει μόνο τον τομέα της εργασίας και της απασχόλησης και όχι τους τομείς της υγείας και της πρόνοιας, της εκπαίδευσης και της στέγασης. Επίσης αν κοιτάξουμε τα στοιχεία που δίνει στη δημοσιότητα κάθε χρόνο το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, θα δούμε ότι γενικότερα το ρατσιστικό φαινόμενο στη χώρα μας παραμένει σταθερά σε υψηλά επίπεδα, με τα περιστατικά κατά ΛΟΑΤΚΙ+ και ιδιαίτερα κατά τρανς προσώπων να είναι πολύ υψηλά σε ποσοστά. Σκεφτείτε ότι από το σύνολο των ρατσιστικών περιστατικών, εδώ και τρία περίπου χρόνια, σταθερά τα περιστατικά που αφορούσαν τρανς άτομα, ήταν περίπου το 20% του συνόλου. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι το ποσοστό είναι δυσανάλογα υψηλό σε σχέση με τον πληθυσμό των τρανς που είναι σχετικά μικρός.

Δανάη

Η ταυτότητα ή η έκφραση φύλου είναι κάτι για το όποιο αστικοποιείται πιο συχνά ένα τρανς πρόσωπο για την ιδία του την υπόσταση. Η τρανσοφοβια υπάρχει παντού. Μπορεί ακόμη να έχει τη μορφή ενός «αστείου» -που δεν είναι καθόλου αστείο- μιας προσβολής, μιας ψυχικής, λεκτικής ή σωματικής κακοποίησης, μέχρι και τη μορφή βίας ή δολοφονίας. Μην ξεχνάτε ότι κάθε χρόνο, στις 20 Νοέμβριου, έχουν τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης, όπου ερχόμαστε στη δυσάρεστη θέση να καταμετρήσουμε τις δολοφονίες τρανς συνανθρώπων μας, λόγω του παράλογου τρανσφοβικού μίσους.

Άννα Απέργη

Πρόκειται για τη μεταβολή της καταχώρισης του καταγεγραμμένου κατά της γέννηση φύλου και ονόματος και όχι κάποιας μετάβασης ή αλλαγής. Η διαδικασία της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου ορίζεται μέσα από τον νόμο 4491/2017. Πρόκειται για μία δικαστική διαδικασία ιδιαίτερα χρονοβόρα και με υψηλό κόστος, που συνεπώς δεν είναι προσβάσιμη σε όλα τα τρανς πρόσωπα. Επίσης, εξαιρούνται από τον νόμο τα έγγαμα τρανς πρόσωπα, δεν μεταβάλλεται η ληξιαρχική πράξη γέννησης πιθανού τέκνου, ενώ υπάρχει και ηλικιακό όριο. Επίσης στις ηλικίες 15 έως 17 η διαδικασία είναι ψυχιατρικοποιημένη. Τέλος, δεν συμπεριλαμβάνει τα μη-δυαδικά (non-binary) αλλά και τα ίντερσεξ πρόσωπα, καθώς επίσης και τους τρανς πρόσφυγες. Είναι μία διαδικασία με αρκετά προβλήματα και πολλούς περιορισμούς που βρίσκεται μακριά από τα ευρωπαϊκά πρότυπα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αυτό λοιπόν πρέπει να αλλάξει. Δεν μπορεί μία νομοθεσία που φτιάχτηκε για να καλυτερεύσει τη ζωή των τρανς ανθρώπων να τους ταλαιπωρεί και κάποιους από αυτούς ακόμα και να τους αποκλείει.

Δανάη

Πλέον και σύμφωνα με τη νομοθεσία 4491/2017, της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, μπορεί ένα τρανς άτομο να μεταβάλει τα έγγραφα του. Όμως, υπάρχουν πολλές περιοριστικές προϋποθέσεις Η διαδικασία είναι δικαστική, όποτε αυτό έχει και κόστος για το τρανς άτομο, αλλά είναι και πολύ χρονοβόρα. Θα μπορούσε να γινόταν με μια απλή αίτηση στον ληξίαρχο. Αυτή ήταν η πρόταση μας με το ΣΥΔ εξ’ αρχής, ώστε να βρίσκεται και σε συμφωνία με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Άννα Απέργη

Η προβληματική αντιμετώπιση της κοινωνίας σε οτιδήποτε προάγει τη διαφορετικότητα, σίγουρα οφείλεται στην πατριαρχία, στις προκαταλήψεις και στα πολύ καλά εδραιωμένα στερεότυπα που έχουμε όλες και όλοι μέσα μας. Θέλει πολλή δουλειά για να μπορέσουμε να τα εξαλείψουμε. Χρειάζεται ένας διαρκής αγώνας ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μας αξίζει μία κοινωνία που κάποιοι άνθρωποι θεωρούνται λιγότερο άνθρωποι από κάποιους άλλους. Ότι όλες και όλοι είμαστε διαφορετικές και διαφορετικοί, αλλά είμαστε ίσες και ίσοι, και ότι αυτή η διαφορετικότητα μας είναι ο πραγματικός πλούτος της κοινωνίας που ζούμε. Οι νομοθεσίες, πέραν του ότι ρυθμίζουν κάποια βασικά ζητήματα στην ορθή λειτουργία ενός κράτους, έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, γιατί μέσα από τους νόμους εκπαιδεύονται και οι πολίτες του. Πριν έναν χρόνο πέρασε η νομοθεσία 4823/2021 του Υπουργείου Παιδείας, για την αναβάθμιση και την αξιολόγηση του Νέου Σχολείου, που αδυνατεί για μία ακόμη φορά να αντιμετωπίσει στη ρίζα του το ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα του ενδοσχολικού εκφοβισμού, του μπούλινγκ. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν τα πολλά περιστατικά που βγαίνουν στη δημοσιότητα. Έχει ανακοινωθεί από το αρμόδιο Υπουργείο ότι θα ενταχθεί στα ελληνικά σχολεία το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Ακόμη όμως δεν έχουμε δει κάτι επ’ αυτού. Ξέρετε, αν τύχει και διαβάσετε την ιδρυτική διακήρυξη του 1976 του ΑΚΟΕ, από τότε η κοινότητα μας μιλούσε για το θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα ελληνικά σχολεία. Έχουμε φτάσει στο 2022 και ακόμη το συζητάμε. Ήμουνα νια και γέρασα που λέει και μία ελληνική ρήση.

Δανάη

Η αντιμετώπιση της κοινωνίας σε οτιδήποτε προάγει τη διαφορετικότητα, οφείλεται στην έλλειψη σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, που ενώ σε πολλές χώρες στην Ευρώπη υπάρχει ως μάθημα από τη δεκαετία του ’80, στη χώρα μας ακόμα το συζητάμε. Ωστόσο, πιστεύω ότι γενικά υπάρχει έλλειψη παιδείας πάνω σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας, τόσο από τους γονείς, την οικογένεια δηλαδή, όσο και από τους εκπαιδευτικούς.

Άννα Απέργη

Κάθε μέρα είναι ημέρα πάλης και διεκδίκησης όταν δεν ζεις μέσα σε μία κοινωνία ισότητας. Κάθε ημέρα είναι ένας αγώνας απέναντι σε κάθε στερεότυπο, προκατάληψη και σε παρωχημένες αντιλήψεις, που καλείσαι να αντιμετωπίσεις λόγω του φύλου σου. Αν κοιτάξουμε τον Δείκτη Ισότητας των Φύλων (EIGE Index 2020), θα δούμε ότι η χώρα μας βρίσκεται στο τέλος της λίστας με 52,2 βαθμούς, 15,7 βαθμούς κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε. Τόσο στην προ-COVID εποχή, η περίοδος της μεγάλης οικονομικής κρίσης στη χώρα μας είχε τεράστιες έμφυλες επιπτώσεις, που αυτές στη σημερινή εποχή ήρθαν και γιγαντώθηκαν. Βλέπουμε συνεχώς μία μεγάλη έξαρση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, ενώ ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα, έρχονται στη δημοσιότητα όλο και πιο σοβαρά και ειδεχθή περιστατικά γυναικοκτονιών, ενώ είναι ακόμη νωπές οι πολλές καταγγελίες έμφυλης βίας και κακοποίησης που υπήρξαν από το ξέσπασμα του ελληνικού #MeToo. Σε ό,τι αφορά τα τρανς πρόσωπα και όχι μόνο τις τρανς γυναίκες, θα μου επιτρέψετε να δανειστώ μία φράση της αείμνηστης Προέδρου μας Μαρίνας Γαλανού, η οποία είχε πει πως η ισότητα είναι ακόμη ένα πολύ μακρινό όνειρο για τα τρανς άτομα στη χώρα μας. Πράγματι έτσι είναι, είναι ένα μακρινό όνειρο το οποίο γίνεται καθημερινός εφιάλτης. Είμαστε πολύ μακριά και έχουμε να διανύσουμε ακόμη πολύ δρόμο για να φτάσουμε σε μία κοινωνία ισότητας και δεν αναφέρομαι μόνο για τα τρανς ή τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αλλά και γενικότερα. Για τα πρόσωπα που ζουν σε κέντρα κράτησης ή σε φυλακές, για τους πρόσφυγες, μετανάστες και αιτούντες άσυλο, για τους ανθρώπους που ζουν με HIV, για τους ΑμεΑ, για τα πρόσωπα που εργάζονται στο σεξ και για τους άστεγους συνανθρώπους μας.

Δανάη

Πιστεύω ότι έχουν γίνει βήματα για την κατοχύρωση της ισότητας των τρανς ατόμων. Σίγουρα δεν είμαστε στο σημείο που βρισκόμασταν πριν 10-15 χρόνια. Η χρήση μη σεξιστικής γλώσσας ήδη άρχισε να μπαίνει σε δημόσια έγγραφα και αυτό είναι θετικό. Είναι βέβαια ένα πολύ μικρό λιθαράκι σε αυτά που πραγματικά πρέπει να γίνουν. Αν θέλουμε όμως να δούμε την πραγματική εικόνα, θα τη βρούμε μέσα στις καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες, στα περιστατικά βίας που καθημερινά βιώνουν οι θηλυκότητες ανά την επικράτεια, ενώ ο «μαύρος χάρτης» αυξάνεται με επικίνδυνες ταχύτητες. Ό,τι ακριβώς ισχύει και για τις cis γυναίκες, ισχύει και για τις τρανς γυναίκες, ο κακοποίητης μπορεί να βρίσκεται παντού, μέσα στο οικογενειακό, σχολικό, φιλικό ή εργασιακό περιβάλλον.

Άννα Απέργη

Όταν μιλάμε για ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς, δεν πρέπει να αναφερόμαστε μόνο στο δικαίωμα της παιδοθεσίας. Ένα τρανς πρόσωπο, ένας γκέι ή μία λεσβία, δεν μπορεί να έχει δικό του βιολογικό εννοώ παιδί; Θα «σόκαρε» η εικόνα ενός τρανς άνδρα που να εγκυμονεί το δικό του παιδί; Σε πολλές χώρες πλέον σε όλο τον πλανήτη έχουν δοθεί δικαιώματα παιδοθεσίας ή από κοινού επιμέλειας υπαρχόντων τέκνων σε ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια που είτε έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, είτε έχουν τελέσει γάμο, ενώ κάποιες χώρες έχουν κατοχυρώσει το δικαίωμα της παιδοθεσίας, ακόμα και αν υπάρχει μόνο ελεύθερη συμβίωση. Στη χώρα μας ακόμη εν έτει 2022, το θέμα της γονεϊκότητας των ΛΟΑΤΚΙ+ κάνει «τζιζ». Με το ΣΥΔ έχουμε καταθέσει τις προτάσεις μας για την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου. Πρόσφατα, είχαμε μία ιστορική απόφαση από το Δικαστήριο της Ε.Ε., η οποία δείχνει ολοκάθαρα τον δρόμο να προχωρήσει και η χώρα μας στην νομοθέτηση της επέκτασης του γάμου και της τεκνοθεσίας και για τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια, ώστε να αναγνωρίζονται και οι ΛΟΑΤΚΙ+ γονείς αλλά και τα παιδιά τους ως οικογένεια, όπως άλλωστε προτείνει και το Πόρισμα της Εθνικής Στρατηγικής για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+.

Δανάη

Ακούμε συνέχεια διαφορές στερεοτυπικές απόψεις που δεν βασίζονται σε καμία επιστημονική έρευνα. Υπάρχουν αρνητικές αντιδράσεις και αυτό το βλέπουμε ακόμη και στα ΜΜΕ, όταν π.χ. δημοσιευτεί ένα άρθρο για το δικαίωμα στην τεκνοθεσία των ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγαριών ή τον γάμο. Η Πολιτεία οφείλει να αναγνωρίσει της πολύχρωμες οικογένειες ως οικογένειες με ίσα δικαιώματα, όπως κάθε οικογένεια. Οι «πολύχρωμες» οικογένειες πάντα υπήρχαν, δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε και θα πάψουν να υπάρχουν.

Άννα Απέργη

Καθώς τα περιστατικά της έμφυλης βίας κυριολεκτικά βοούν, να κάνουμε λίγο ησυχία και να αφουγκραστούμε τις φωνές των επιζώντων προσώπων έμφυλης βίας. Να σπάσουμε την αποσιώπηση μας και να μην κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, όταν ενδεχομένως τύχουμε μάρτυρες ενός τέτοιου περιστατικού, έτσι ώστε να μη γίνουμε συνεργοί της έμφυλης βίας, σπάζοντας κάθε τοίχο ανοχής και προστασίας που υπάρχει γύρω από κάθε κακοποιητή.

Δανάη

Για να πάψει μια κοινωνία να είναι βυθισμένη στην τοξικότητα πρέπει να διαλύσει τον σεξισμό στη ρίζα του. Θα ήθελα μια κοινωνία πιο συμπεριληπτική για όλα τα άτομα, για όλες τις γυναίκες. Είμαστε όλες ίσες με κοινό εχθρό την πατριαρχία.

Άννα Απέργη

Τροποποίηση της νομοθεσίας 4491/2017 της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, έτσι ώστε η διαδικασία να είναι εξωδικαστική και να αρθούν οι αποκλεισμοί και το περιοριστικό της πλαίσιο, ώστε να βρίσκεται σε συμφωνία με την Απόφαση 2048/2015 της Κοινοβουλευτικής Ολομέλειας του Συμβουλίου της Ευρώπης. Τροποποίηση του νόμου 4443/2016 της ίσης μεταχείρισης, ώστε να συμπεριλαμβάνεται η ταυτότητα φύλου πέραν της εργασίας και στα πεδία της υγείας και της πρόνοιας, της εκπαίδευσης και της στέγασης. Να γίνει άμεσα η ενσωμάτωση του ICD-11, έτσι ώστε να πάψει η παθολογικοποίηση και η ψυχιατρικοποίηση των τρανς ταυτοτήτων, όπως άλλωστε επιτάσσει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Δανάη

Γρήγορη, δωρεάν και εξωδικαστική διαδικασία της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου. Πλήρης δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και κάλυψη των εξόδων για τις διαδικασίες φυλομετάβασης ιατροφαρμακευτικές και χειρουργικές επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού του φύλου από δημοσίους και ιδιωτικούς φορείς -όπως συμβαίνει σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Προσθήκη των τρανς προσώπων σε όλα τα κοινωνικά κριτήρια.

Οι Έλληνες στην Ουκρανία Συνεχίζουν τη Ζωή τους στη «Σκιά» της Ρωσικής Απειλής

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη Είναι Τόσο Νομοταγής που Αηδιάζει με τον Εαυτό της

Την Αστρολογία μου Μέσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.