Το VICE Greece δίνει βήμα σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άτομα, με τη δημιουργία της στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε εβδομάδα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και αξίζουν την προσοχή όλων.Το συγκεκριμένο άρθρο είναι του Ερμή Παπουτσή, δικηγόρου-ποινικολόγου.
«Δολοφονημένος από λεβέντες». Τρεις λέξεις βαμμένες με μαύρη μπογιά που όμως χαράζουν τη ψυχή λες και στην λαξεύουν με καλέμι. Δίπλα τους ζωγραφισμένο το πορτραίτο ενός νέου, μετέφηβου αγοριού, ήρεμου με αποτυπωμένο ένα αδιόρατο χαμόγελο. Είναι το πρόσωπο του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αν ζούσε σήμερα, ίσως τα χαρακτηριστικά του να είχαν σκληρύνει από τη συνεχή μάχη που θα συνέχιζε να δίνει, την ίδια μάχη που έδινε όσο πρόλαβε να ζήσει. Δυστυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ.Μέχρι σήμερα ο πατέρας του, αυτή η μειλίχια, στωική φιγούρα, συνεχίζει να δίνει τον αγώνα για τη δικαίωση του παιδιού του, και να παραδίδει μαθήματα ήθους σε εμάς τους υπόλοιπους, μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Σε ποιον γονιό αλήθεια αρμόζει τέτοια τύχη; Οι γονείς όταν πηγαίνουν στο νοσοκομείο για χάρη του παιδιού τους, πρέπει να πηγαίνουν στο μαιευτήριο και όχι στο νεκροτομείο. Στο νεκροτομείο εκλήθησαν πριν από λίγες ημέρες και οι συγγενείς μιας άλλης κατατρεγμένης ψυχής, της Δημήτρη της Λέσβου. Η προσφώνηση ξενίζει κάποιους, όμως λόγω αυτού του φόβου που έχει το αλλιώτικο σήμερα ο άνθρωπος αυτός δεν είναι μαζί μας, και γι’αυτό θα μου επιτρέψετε να την αναφέρω όπως επιθυμούσε. Γεννήθηκε στη Λέσβο ως Δημήτρης, στα 16 της χρόνια αποκάλυψε ότι θέλει να ζει ως γυναίκα και κάπου εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς της. Οι γονείς οι οποίοι φέρονται, συμφωνα με όσα έχει αναφέρει η ίδια, ότι της έριχναν χάπια στο φαγητό για να την κάνουν «καλά», αναγκάζοντάς την στα 20 χρόνια της να κοιμάται στα παγκάκια στην Αθήνα. Και στα 63 της χρόνια όμως, επειδή δεν χωρούσε στα κουτάκια που έχουμε τακτοποιήσει τη ζωή μας ως κοινωνία συνέχιζε να δέχεται παρενοχλήσεις και τραμπουκισμούς, το 2019 μάλιστα από μικρά παιδιά που εισέβαλαν στο σπίτι της και βιντεοσκόπησαν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Κάποια χρόνια πριν, το 2016 είχε προλάβει να φροντίσει αρκετούς από τους πρόσφυγες που έφταναν κατά εκατοντάδες με τις βάρκες. Κι ας είχε πάρει ελάχιστα από τους συνανθρώπους της, βρήκε απόθεμα στην ψυχή της για να δώσει. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι έσπρωχναν βάρκες με εγκύους πίσω στη θάλασσα, υπό τις επευφημίες του πλήθους. Λογικό που η Δημήτρης δεν άντεξε να είναι μαζί μας.Αγάπη χρειάζεται, ή μάλλον διαχρονικά χρειαζόταν, αυτός ο κόσμος. Αγάπη, δόσιμο και Δον Κιχώτες που δεν θα σταματάνε να κυνηγούν αυτούς τους όμορφους ανεμόμυλους. Δεν είναι πολλοί μα μας είναι πολύτιμοι, και ας τους κοιτάμε με μισό μάτι. Γιατί όπως έχει πει κι ο ποιητής: «Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι. Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Δολοφονημένος από λεβέντες». Τρεις λέξεις βαμμένες με μαύρη μπογιά που όμως χαράζουν τη ψυχή λες και στην λαξεύουν με καλέμι. Δίπλα τους ζωγραφισμένο το πορτραίτο ενός νέου, μετέφηβου αγοριού, ήρεμου με αποτυπωμένο ένα αδιόρατο χαμόγελο. Είναι το πρόσωπο του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αν ζούσε σήμερα, ίσως τα χαρακτηριστικά του να είχαν σκληρύνει από τη συνεχή μάχη που θα συνέχιζε να δίνει, την ίδια μάχη που έδινε όσο πρόλαβε να ζήσει. Δυστυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ.Μέχρι σήμερα ο πατέρας του, αυτή η μειλίχια, στωική φιγούρα, συνεχίζει να δίνει τον αγώνα για τη δικαίωση του παιδιού του, και να παραδίδει μαθήματα ήθους σε εμάς τους υπόλοιπους, μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Σε ποιον γονιό αλήθεια αρμόζει τέτοια τύχη; Οι γονείς όταν πηγαίνουν στο νοσοκομείο για χάρη του παιδιού τους, πρέπει να πηγαίνουν στο μαιευτήριο και όχι στο νεκροτομείο. Στο νεκροτομείο εκλήθησαν πριν από λίγες ημέρες και οι συγγενείς μιας άλλης κατατρεγμένης ψυχής, της Δημήτρη της Λέσβου. Η προσφώνηση ξενίζει κάποιους, όμως λόγω αυτού του φόβου που έχει το αλλιώτικο σήμερα ο άνθρωπος αυτός δεν είναι μαζί μας, και γι’αυτό θα μου επιτρέψετε να την αναφέρω όπως επιθυμούσε. Γεννήθηκε στη Λέσβο ως Δημήτρης, στα 16 της χρόνια αποκάλυψε ότι θέλει να ζει ως γυναίκα και κάπου εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς της. Οι γονείς οι οποίοι φέρονται, συμφωνα με όσα έχει αναφέρει η ίδια, ότι της έριχναν χάπια στο φαγητό για να την κάνουν «καλά», αναγκάζοντάς την στα 20 χρόνια της να κοιμάται στα παγκάκια στην Αθήνα. Και στα 63 της χρόνια όμως, επειδή δεν χωρούσε στα κουτάκια που έχουμε τακτοποιήσει τη ζωή μας ως κοινωνία συνέχιζε να δέχεται παρενοχλήσεις και τραμπουκισμούς, το 2019 μάλιστα από μικρά παιδιά που εισέβαλαν στο σπίτι της και βιντεοσκόπησαν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Κάποια χρόνια πριν, το 2016 είχε προλάβει να φροντίσει αρκετούς από τους πρόσφυγες που έφταναν κατά εκατοντάδες με τις βάρκες. Κι ας είχε πάρει ελάχιστα από τους συνανθρώπους της, βρήκε απόθεμα στην ψυχή της για να δώσει. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι έσπρωχναν βάρκες με εγκύους πίσω στη θάλασσα, υπό τις επευφημίες του πλήθους. Λογικό που η Δημήτρης δεν άντεξε να είναι μαζί μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Περισσότερα από το VICEΕπιτέλους, Γνωρίζουμε τι Πωλούνταν στις Αγορές της Γουχάν Πριν Από την ΠανδημίαΟ Θωμάς Ζάμπρας Δεν «Πνίγεται» Από την Πολιτική ΟρθότηταO Elon Musk «Φλεξάρει» στο Twitter με Αρχαία ΕλληνικάΑκολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.