Από τον Αγγελάκα Μέχρι τους Prodigy, Αυτά Είναι τα Καλοκαιρινά Live που Δεν θα Ξεχάσουμε Ποτέ

Επιμέλεια κειμένου: Μελπομένη Μαραγκίδου

Ενας από τους βασικούς λόγους που αγαπάμε το καλοκαίρι είναι και τα live που το συνοδεύουν. Όποιο κι αν είναι το μουσικό είδος που αγαπάει κανείς, οι περισσότεροι θυμόμαστε μία συναυλία για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Αυτές είναι όσες θυμόμαστε εμείς.

Στις αρχές του καλοκαιριού του 2013, στην Ιερισσό Χαλκιδικής, στη συναυλία κατά των μεταλλείων χρυσού, ο Γιάννης Αγγελάκας ανέβηκε δεύτερος στη σκηνή, μετά τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και πέρασε κατευθείαν στο ψητό: «Έχω ένα άδειο σκουριασμένο πιστόλι», τραγουδούσε, ρίχνοντας το κορμί του μπροστά. Αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα καλοκαιρινά live που έχω παρακολουθήσει – ο Αγγελάκας είναι από τις πιο επιδραστικές φιγούρες στον Βορρά. Στην Ιερισσό είχαμε πάει τότε με την Ντ., μετέπειτα γυναίκα μου. Μάλιστα, νοικιάσαμε κατά τύχη δωμάτιο στο ξενοδοχείο του πατέρα της συζύγου του Νίκου Γκάλη, με λίγα λόγια τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Θυμάμαι τον απίστευτο παλμό που είχε η συναυλία, τα συνθήματα και πάνω από όλα τη σχεδόν απόκοσμη εμφάνιση του Αγγελάκα, ένα προσκύνημα μέσα στο πυκνό δάσος. Φορούσε μαύρο πουκάμισο ανοιχτό στον λαιμό και τραγουδούσε σαν να ήταν μετέωρος, ένα βήμα μπρος και ένα πίσω. Στις ανάσες ανάμεσα στα κομμάτια χαμογελούσε με εκείνο το στραβό του χαμόγελο. Τα φώτα τον χτυπούσαν στην πλάτη και πολλές φορές τα μαλλιά του φαίνονταν σαν να 'χαν πάρει λευκή φωτιά.
-Κώστας Κουκουμάκας

Καλοκαιράκι, 2006, Ιούνης μήνας. Στον δρόμο προς το Terra Vibe κυριαρχούσε ένα άναρχοΤetris εκατοντάδων αυτοκινήτων. Κάπου-κάπου, ανάμεσα σε κορναρίσματα και ξαναμμένους κινητήρες, άκουγα στον αέρα σκόρπιους στίχους: «Come in here dear boy, have a cigar / You're gonna go far, fly high / You're never gonna die». Λίγες ώρες αργότερα, ο Roger Waters τραγουδούσε ολοζώντανος μπροστά μου το «Have a cigar» σε ένα φουτουριστικό stage με ψυχεδελικά visual art, παρασύροντας χιλιάδες κόσμου σε μια βραδιά γεμάτη συναίσθημα και νοσταλγία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκεκριμένη συναυλία, μάλλον επειδή εκείνο το ζεστό βράδυ του Ιουνίου, ένα απωθημένο πολλών ετών έπαψε να με πιλατεύει. Δεν ευτύχησα, λόγω ηλικίας, να απολαύσω ένα live των Pink Floyd στην ακμή τους, αλλά τουλάχιστον πρόλαβα -έστω και μέσω του Waters μόνο- να ξεκλέψω λίγη από τη μαγεία της μπάντας που με σημάδεψε μουσικά όσο καμιά άλλη. Φεύγοντας από τον χώρο, έλαμπα από χαρά και ενθουσιασμό, έλαμπα όπως ένα «τρελό διαμάντι».
- Αντώνης Ντινιακός

Το καλύτερο live που θυμάμαι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Σεπτέμβρης του 2012 και η συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα στο Βεάκειο Θέατρο στον Πειραιά είναι sold out. Στην κεντρική είσοδο κόσμος σπρώχνεται για να μπει, αλλά μάταια. Από μέσα, οι πρώτες νότες ακούγονται και ο Μάλαμας καλεί τον κόσμο να ζυγώσει. Η σκηνή στο Βεάκειο έχει ένα μεγάλο ημικύκλιο άπλωμα στο τελείωμά της, που το επιτρέπει. Η φωνή του ακούγεται σαν κάλεσμα που δεν μπορείς να αρνηθείς. Παίρνω τη φίλη μου από το χέρι και πάμε από την πίσω πόρτα - αν είσαι Πειραιώτης, ξέρεις ότι υπάρχει. «Για το μεροκάματο είμαι κι εγώ εδώ», λέει το παιδί που φύλαγε την είσοδο και με εισιτήριο ένα σφηνάκι ρακή, μας αφήνει να μπούμε. Όλα συνωμοτούσαν στο να είμαστε εκεί. Η φωνή του Μάλαμα, ο κόσμος που κάθονταν γύρω του, η θέα του λεκανοπέδιου από τον Προφήτη Ηλία, το φως από το φεγγάρι κάτω στη θάλασσα, στο Μικρολίμανο, τα πιστεύω μας που γίνονταν συνθήματα ανάμεσα στα τραγούδια, οι πόθοι μας που τραγουδιούνταν, η ρακή που έκαιγε τα σωθικά μας, τα σώματά μας που αγγίζονταν χορεύοντας στον ρυθμό, τα χαμόγελα, τα βλέμματα που ανταλλάσσαμε. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, οι πρώτες ψιχάλες της βροχής έκαναν την ατμόσφαιρα κινηματογραφική. «Δεν μασάμε», έλεγε ο Μάλαμας και συνέχιζε να παίζει, δεν μασούσαμε και εμείς και συνεχίζαμε να φωνάζουμε «πως νιώθουμε παράφορα, πως ζούμε έτσι αδιάφορα». Λίγα τραγούδια αργότερα, η κονσόλα βραχυκύκλωσε, η συναυλία σταμάτησε και μας άφησε με ένα κενό και με τη βεβαιότητα πως «Άμα δεν λιώσουμε μαζί, πως θες να γίνουμ' ένα;».
- Μελπομένη Μαραγκίδου

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Είναι ωραίο, όταν αφιερώνεις λίγες λέξεις σε μία γυναίκα. Είναι ακόμη καλύτερο όταν αυτή η γυναίκα έχει τραγουδήσει τον έρωτα σε όλο τον κόσμο. Η καλοκαιρινή συναυλία που νομίζω ότι θυμάμαι λίγο καλύτερα από τις άλλες -μέχρι τώρα τουλάχιστον- είναι εκείνη που διοργάνωσε η Εθνική Λυρική Σκηνή για τη Μαρία Κάλλας το καλοκαίρι του 2014. Οι λόγοι πολλοί: η συναυλία ήταν αφιερωμένη στη μεγαλύτερη λυρική τραγουδίστρια του 20ού αιώνα και εμείς, οι ψυχάκηδες της όπερας και του bel canto, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε πολλούς και καλούς λυρικούς τραγουδιστές στην Αθήνα, έναν τόπο λίγο αφιλόξενο για το λυρικό τραγούδι, τόσο λόγω της κρίσης όσο και λόγω της μουσικής παράδοσης. Τα μουσικά κομμάτια ήταν παρμένα από τις ωραιότερες παρτιτούρες του Verdi, του Puccini, του Bizet και άλλων ιερών τεράτων της λυρικής σκηνής, τραγούδια που αν περιμένεις να τα ακούσεις ξεχωριστά σε κάθε όπερα, μάλλον θα σου πάρει αρκετά χρόνια. Η συναυλία έγινε στο Ηρώδειο στην κόψη του Σεπτέμβρη, την εποχή που η πόλη αποκτά τα βράδια αυτή την όψιμη καλοκαιρινή γλύκα που παλεύει να μείνει ζωντανή στις τελευταίες αναλαμπές του καλοκαιριού.
- Θοδωρής Χονδρόγιαννος

Ήμουν στη Σερβία, συγκεκριμένα στο Νόβι Σαντ, μια πόλη περίπου 300.000 κατοίκων βόρεια του Βελιγραδίου, προκειμένου να καλύψω δημοσιογραφικά το EXIT Festival που διοργανώνεται με μεγάλη επιτυχία εκεί τα τελευταία 16-17 χρόνια. Είδα δεκάδες live, στα 20+ stages που υπήρχαν στο παλιό κάστρο Πετροβαραντίν, όπου διοργανώνεται το φεστιβάλ. Αν και γενικά πέρασα πιο ωραία στην Dance Arena, έναν επίγειο παράδεισο της ηλεκτρονικής μουσικής όπου κάθε μέρα χόρευα υπό τους ήχους ορισμένων από τους αγαπημένους μου DJ και παραγωγούς παγκοσμίως, επειδή μιλάμε για συναυλία, θα ξεχωρίσω το live των Prodigy. Ειλικρινά, δεν θα πω κάτι για το αγγλικό συγκρότημα που μετράει σχεδόν 30 χρόνια ζωής. Είναι εμπειρία και μόνο να τους βλέπεις on stage. Αν και μας ξενέρωσε η τόση αυστηρότητα των ανθρώπων ασφαλείας τους -τόση που με δυσκολία σε άφηναν να βγάλεις φωτογραφίες-, το να λες πως έχεις δει τους Prodigy με δεκάδες χιλιάδες κόσμο από κάτω να παραληρεί είναι σίγουρα κάτι που κρατάς ως κληρονομιά.
- Παύλος Τουμπέκης

Ήταν Τρίτη 11 Ιουλίου του 2006 κι εγώ ήμουν ακόμη ένας πιτσιρικάς που πίστευε ότι θα κατακτήσει τον κόσμο. Εκείνη η μέρα ήταν ξεχωριστή για μένα επειδή θα πήγαινα στο Rockwave Festival, στη Μαλακάσα, δηλαδή στην πρώτη μου μεγάλη συναυλία. Στο line up της ημέρας φιγούραραν δύο από τις αγαπημένες μου μπάντες, οι υπέρτατοι Dandy Warhols και οι Franz Ferdinand. Φτάσαμε στο Terra Vibe πριν ανοίξουν οι πόρτες -μεγάλο λάθος-, γεγονός που σήμαινε ότι θα έπρεπε να περιμένουμε μέσα στο λιοπύρι την «έναρξη των εκδηλώσεων». Με το που άνοιξαν οι πόρτες, αρχίσαμε να τρέχουμε -χωρίς λόγο- στο καταπράσινο λιβάδι για να «πιάσουμε» κάγκελο.

Λίγο πριν ανέβει στο stage ο Courtney Taylor Taylor -που είναι από τα μουσικά μου είδωλα- και η «συμμορία» του (Dandy Warhols), δύο κοπέλες μπροστά μου άρχισαν να τσακώνονται επειδή η μία θεωρούσε πως headliners θα έπρεπε να είναι οι «Dandies», ενώ η δεύτερη ήταν φανατική των Σκοτσέζων indie rock θρύλων, Franz Ferdinand. Τελικά, η φιλονικία τελείωσε με την ατάκα «καλά φάε τη μπανάνα κοπελιά», την οποία ξεστόμισε η fan των Αμερικανών και φυσικά, αναφερόταν στο γνωστό εξώφυλλο του «Wellcome to the Monkey House» που κοσμούσε την μπότα των τυμπάνων του Brent DeBoer. Εντάξει, δεν πρέπει να έχω περάσει περισσότερη ώρα μουδιασμένος από την ανατριχίλα στη ζωή μου - από τη διασκευή του «Interstellar Overdrive» που αφιέρωσαν στον Syd Barrett που είχε πεθάνει λίγες μέρες νωρίτερα, μέχρι το δικό μου αγαπημένο «You Were the Last High», που με έκανε να αισθάνομαι για λίγα λεπτά σαν να είμαι μόνος μου με την μπάντα στη Μαλακάσα. Μόλις τελείωσαν οι «Dandies», ήρθε η στιγμή του «δικού μας» Alex Kapranos και της καλοντυμένης παρέας του, των Franz Ferdinand. Οι τύποι μάς αποτελείωσαν με ένα σόου που περιλάμβανε τραγούδια από τους δύο πρώτους δίσκους τους, σέξι κινήσεις από τα μέλη της μπάντας, ελληνικά από τον Alex Kapranos και, φυσικά, μια επική εκτέλεση του «This Fire» που μας εκτόξευσε στα ουράνια λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν.-
-Αντώνης Κωνσταντάρας

Περισσότερα από το VICE

Παίξαμε Στοίχημα για Τρεις Μήνες στο Διαδίκτυο με «Στημένους Αγώνες» από το Facebook

«Ναι, Είσαι Μισογύνης»: Η Απόδειξη πως η Ελληνική Κοινωνία Είναι Επικίνδυνα Σεξιστική

Όχι Αγαπητέ Γιάννη Σπαλιάρα, Δεν Είσαι πιο Άτυχος από τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες