«Ήταν Ώρα για Εκδίκηση» - Έτσι Έζησα τις Ταραχές του Λονδίνου

Το 2011 πλέον υποφέραμε κανονικά. Ήμουν 22 ετών και τα πράγματα για μας, πήγαιναν απ’ το κακό στο χειρότερο: όλοι έβλεπαν αυτό που δεν βλέπαμε εμείς, τόσο σε απτά πράγματα αλά και από άποψη ευκαιριών.

Ας πούμε ότι έχουμε μια πολυκατοικία. Πολλοί άνθρωποι στην πολυκατοικία αυτή είναι μέλη συμμοριών, τοξικοεξαρτημένοι, άνθρωποι με ψυχικά προβλήματα. Όπου κοιτάζεις, βλέπεις εξαχρείωση. Πας λίγο πιο κάτω, όμως, στον ίδιο δρόμο και υπάρχουν τεράστια σπίτια όπου οι άνθρωποι ζουν άλλες ζωές. Αυτό το χάσμα όλο και μεγάλωνε. Και όσο μεγάλωνε, τόσο το νιώθαμε. Δεν ήταν ζήλια, απλώς ρωτούσαμε, «Γιατί δεν μπορώ να το έχω κι εγώ; Γιατί είμαι κατώτερος;».

Υπήρχε θυμός και πικρία στους δρόμους και έπειτα το έναυσμα στάθηκε η δολοφονία του Mark Duggan από την αστυνομία στις 4 Αυγούστου του 2011. Πυροδότησε το έθνος.

Άκουγα για νέα από το βόρειο Λονδίνο. Ένας από τους φίλους μου με πήρε και μου είπε τι είχε συμβεί. Για πολλούς, όπως και για μένα, ήταν ώρα για εκδίκηση. Μας φέρονταν άσχημα τόσο καιρό, μας έκαναν να νιώθουμε κατώτεροι, πολίτες β' κατηγορίας. Ξαφνικά μπορούσαμε να ανακτήσουμε τους δρόμους, να ανακτήσουμε τη δύναμή μας. Για να δολοφονηθεί κάποιος στο βόρειο Λονδίνο και να φτάσει στο νότιο, στο Μπέρμιγχαμ και πιο πέρα, υπάρχει κι άλλος λόγος. Δεν ήταν μόνο ο Mark, αλλά ό,τι εκπροσωπούσε, κάτι μεγαλύτερο.

Η δράση ήταν συντονισμένη, αλλά εκ πρώτης όψεως δεν θα το καταλάβαινες. Ναι, χρησιμοποιούσαμε κινητά, μηνύματα, Messenger. Αλλά αν ξέρεις από δρόμο, ξέρεις ότι επικοινωνούμε με βάση το πώς κινούμαστε, πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη. Ξέρουμε πού είναι ο κόσμος, ξέρουμε ποιος είναι πού και κάνει τι. Συναντιόμασταν σε τοπικά σημεία –στοιχηματζίδικα, McDonald's, κοτοπουλάδικα, έξω από σταθμούς τρένων– και αρχίζαμε να μιιλάμε. Όχι μόνο συμμορίες. Οι συμμορίες μόνες τους δεν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν.

Στην αρχή δεν υπήρχε αστυνομία, μόνο ομάδες ανθρώπων που ετοιμάζονταν να σπάσουν πράγματα, να διαλύσουν, να λεηλατήσουν – όπως θες, πες το. Άνθρωποι που ετοιμάζονταν να επαναστατήσουν ενάντια σε όλους τους νόμους, χωρίς να κάνουν κακό σε ανθρώπους. Νόμους που είχαν να κάνουν με το πώς είναι φτιαγμένη η κοινωνία, νόμους που συντηρούν την ανισότητα. Θέλαμε να επιτεθούμε σε πράγματα ώστε να μας προσέξουν. Και δεν θα επρόκειτο να σταματήσουμε – έπρεπε να δείξουμε ότι μπορούσαμε να πάρουμε τον έλεγχο.

Ξύπνησα στις 6 Αυγούστου χωρίς να ξέρω ότι θα εμπλακώ στις ταραχές. Πήρα ένα τρένο προς ένα σημείο της περιοχής που ήξερα ότι θα έφταναν τα πράγματα. Θυμάμαι κόσμο να λεηλατεί και να αρπάζει ό,τι μπορούσε. Τα περισσότερα που έβλεπα, μου φαίνονταν φυσιολογικά. Ληστείες μαγαζιών; Το έκανα από τα δύο μου. Αλλά θυμάμαι να βλέπω φωτιά, την αστυνομία να έρχεται προς το μέρος μου, τον φόβο στα μάτια τους.

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ένα περιπολικό πέρασε και ένα σπασμένο κομμάτι από το πεζοδρόμιο διαπέρασε το παράθυρο. Χτύπησε τον οδηγό και οι δύο αστυνομικοί στο πίσω κάθισμα πετάχτηκαν έξω. Ο οδηγός έφυγε, το πλήθος γελούσε. Οι δύο αστυνομικοί έβγαλαν γκλομπ – δεν είχαν καταλάβει ότι τα αγόρια στους δρόμους είχαν επίσης στυλιάρια. Έτρεξαν και σταμάτησαν το αυτοκίνητο. Ο αστυνομικός πετάχτηκε έξω και έβαλαν φωτιά στο περιπολικό. Υπερασπιζόμασταν τους εαυτούς μας ενάντια στην αστυνομία – άλλη βία δεν υπήρχε. Οι άνθρωποι αντιστέκονταν στις Αρχές, σε όσους είχαν εξουσία, σε όσους έκαναν κουμάντο. Η αίσθηση ήταν απίστευτα έντονη, δεν θα πω ψέματα. Για πρώτη φορά οι δρόμοι ήταν ενωμένοι, ήταν ένα πράγμα. Ένα σωρό διαφορετικές συμμορίες μάχονταν μαζί. Άνθρωποι που συνήθως πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον τώρα συνεργάζονταν. Ήταν εξωπραγματικό. Υπήρχαν όμως ανάμικτα συναισθήματα. Αν κοίταζες ολόγυρα έβλεπες πως το πράγμα πήγαινε στραβά. Δεν ήταν αυτό που θέλαμε, αλλά ο μόνος τρόπος να το κάνουμε ήταν να επαναστατήσουμε. Δεν ήταν επιλογή, αλλά αναγκαιότητα. Απ’ όσο καταλάβαινα, οι στόχοι ήταν προαποφασισμένοι. Αν υπήρχε καλύτερη ασφάλεια και ρολά, τα αφήναμε. Κανείς δεν ήθελε να βρεθούν μικρές τοπικές επιχειρήσεις σε διασταυρούμενα πυρά. Κανείς δεν χαιρόταν γι’ αυτό, αλλά πηγαίναμε όπου μπορούσαμε.

Κάποια πράγματα οδήγησαν στο τέλος. Οι ληστείες πυροδοτούσαν την αδρεναλίνη, αλλά μετά συνειδητοποιήσαμε την αλήθεια, ότι είχαμε παραβεί τον νόμο και ξέρουμε ότι υπάρχουν συνέπειες. Στους γύρω μου ασκούνταν κατηγορίες πολύ γρήγορα σε δικαστήρια έκτακτης ανάγκης, τους απένειμαν τεράστιες ποινές σχεδόν για το τίποτα. Η κοπέλα του φίλου μου «έφαγε» δυο χρόνια. Δεν τη συνέλαβαν ποτέ. Έκλεψε μια μαλακία, ένα παντελόνι. Ένας γνωστός μου έφαγε πέντε χρόνια επειδή ήταν απλώς εκεί.

Πέρασε μια βδομάδα μέχρι να τον συλλάβουν. Εγώ ήμουν έξω υπό όρους για τρεις μήνες και καταδικάστηκα σε δύο χρόνια στη φυλακή. Αλλά δεν ήταν καινούργιο ούτε απρόσμενο. Είχα περάσει σχεδόν 16 χρόνια της ζωής μου σε συμμορίες. Με προετοίμαζαν να πουλάω ναρκωτικά στα οκτώ. Με είχαν πυροβολήσει, με είχαν κόψει με μπουκάλι, με είχαν μαχαιρώσει στο πρόσωπο. Η διαφορά τώρα ήταν ότι όλοι βρήκαμε μια ελευθερία εκείνη τη μέρα και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Ήταν αρκετό για να θεωρήσουμε ότι η φυλακή άξιζε τον κόπο.

Θα ξανασυμβεί, είμαι απολύτως σίγουρος. Ο πληθυσμός της φυλακής αυξάνεται, η ανισότητα και ο αποκλεισμός επίσης. Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους στους δρόμους. Τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα. Αλλά πάλι κατηγορούν εμάς, όχι τις δομές, όχι το σύστημα.

Όταν τώρα κανείς αναφέρεται στον Αύγουστο του 2011, το ωραιοποιεί. Όλοι μιλάνε για εκείνες τις μέρες, με χαμόγελα, με ελπίδα. Κάποιοι πήγαν φυλακή αλλά η χώρα μοιάζει φυλακή για μας έτσι κι αλλιώς. Αυτό που συνέβη, μας έδωσε ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει κάτι – όλοι ενωθήκαμε. Το ότι είδαμε πώς θα μπορούσε να είναι αυτό ήταν πολύ ξεχωριστό.

Πρέπει να δοθεί εξουσία στον λαό. Δεν γίνεται να μας καταπιέζουν και να γινόμαστε θύματα. Αν οι άνθρωποι που αυτή τη στιγμή δεν έχουν φωνή και λόγο αποκτήσουν φωνή, τα πράγματα θα αλλάξουν. Ο δρόμος έχει δικό του σύστημα, δικούς του αρχηγούς, δικούς του κανόνες. Αλλά δεν γίνονται σεβαστά όλα αυτά, δεν αναγνωρίζονται, από τους ιθύνοντες.

Έχουμε χτίσει τον δικό μας κόσμο επειδή έπρεπε, αλλά έξω από αυτόν δεν επιτρέπεται να ξεχωρίσουμε. Δεν μας λαμβάνουν υπόψη. Βρήκα τη φωνή μου τώρα, αλλά πολλοί δεν την έχουν βρει. Το ερώτημα είναι το εξής: ακολουθούμε τους κανόνες επειδή πρέπει ή επειδή θέλουμε; Όταν θέλεις – όταν νιώθεις δυνατός και ικανοποιημένος – δεν περιμένεις μια στιγμή να εκφράσεις τον θυμό και την αγανάκτησή σου. Όταν όμως πας πάσο επειδή πρέπει, περιμένεις μια ευκαιρία να σπάσεις τα δεσμά σου.

Περισσότερα από το VICE

Τι Είδαν οι Έλληνες στο YouTube Μέσα στο 2019

O Xρόνιος Πόνος Βελτίωσε τη Σεξουαλική μου Ζωή

«Το Μισό μου Πρόσωπο Ήταν Διαλυμένο» - Πώς Επιβίωσα Από τα Βασανιστήρια σε μια Φυλακή του Εκουαδόρ