Με θέα τον Πύργο Αθηνών από το παράθυρό του, ο Δημήτρης Πιατάς μας υποδέχτηκε στο σπίτι του. Είναι ένας ευγενικός άνθρωπος με αληθινό χαμόγελο. Σου προκαλεί σεβασμό όχι μόνο λόγω της τεράστιας πορείας του, αλλά και λόγω της ιδιοσυγκρασίας του. Στο σαλόνι του έχει ένα τζουκ μποξ που δεν παίζει πια και πολλά βιβλία. Αυτό όμως που αποτελεί την μικρή του φωλιά είναι το δωματιάκι του στην ταράτσα. Με αφορμή τον Προμηθέα Δεσμώτη που ανεβαίνει στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και στον οποίο πρωταγωνιστεί είχαμε μία συζήτηση για αυτόν τον πρώτο του τραγικό ρόλο, για το θέατρο και την πολιτική.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE: Παίζετε φέτος στον Προμηθέα Δεσμώτη. Τι θα δούμε στην Επίδαυρο;
Δημήτρης Πιατάς: Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση του καλοκαιρινού φεστιβάλ Επιδαύρου το ίδιο το έργο. Είναι Αισχύλος, είναι Προμηθέας Δεσμώτης, ένα έργο το οποίο με κάποιο τρόπο είναι αυτό που εγκαινίασε την παρουσία της αρχαίας τραγωδίας στην Ελλάδα. Ο Σικελιανός το είχε πρωτοανεβάσει προπολεμικά σε μία συγκλονιστική παράσταση στους Δελφούς. Διασώθηκε οπτικά και είναι συγκλονιστικό. Με αυτό έκανε το ντεμπούτο της η Αρχαία τραγωδία στην απελευθερωμένη Ελλάδα και δίνει το πρώτο της στίγμα τί θα μπορούσε να κάνει η κουλτούρα και ο πολιτισμός και η εντρύφηση στους προγόνους μας. Όχι με μία προγονοπληξία μόνο -γιατί αυτό υπάρχει και είναι λογικό να υπάρχει- αλλά με το τί έχει να πει ένα κείμενο το οποίο γράφτηκε πριν τόσα χρόνια, στο σήμερα.Τι έχει να πει ο Προμηθέας Δεσμώτης το 2019;
Έχει να πει πολλά γιατί στην πραγματικότητα είναι η αντίσταση του ανθρώπου. Ο Προμηθέας που είναι ημίθεος πάει κόντρα στην εξουσία, στο Δία για να βοηθήσει τους αδύναμους, τους ανθρώπους δίνοντάς τους τη φωτιά. Και τιμωρείται γιατί η φωτιά δίνει ενέργεια στον άνθρωπο, του δίνει τη δύναμη να μπορεί να αντισταθεί στη φύση, να κυριαρχήσει στη φύση, να γίνει ένα ον το οποίο μπορεί μόνο του να ελέγξει τα στοιχειά της φύσης. Και το δίνει ο Προμηθέας στον άνθρωπο, και η εξουσία, ο Θεός, ο Ζεύς, τον τιμωρεί μέσω του Ήφαιστου και του Κράτους και της Βίας (έτσι ονομάζονται τα πρόσωπα στο έργο). Εγώ υποδύομαι τον Ήφαιστο. Υποδύομαι τον Θεό του σιδήρου και της φωτιάς ο οποίος αναλαμβάνει να δέσει τον Προμηθέα με σίδερα πάνω στο βράχο του Καυκάσου κάπου στο Αραράτ, κάπου εκεί που τελειώνει ο κόσμος. Να τον δέσει για τιμωρία και να μην φύγει ποτέ από εκεί. Κι όχι να πεθάνει, αλλά να έρχονται τα όρνια και να τρώνε τα συκώτια και οτιδήποτε μπορεί να αναπαράγεται για να είναι μία αέναη και διαρκής ζωή βασανιστηρίου ως τιμωρία. Ε, το βρίσκω συγκλονιστικό. Σε επίπεδο ιδέας και για το σήμερα.
Δημήτρης Πιατάς: Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση του καλοκαιρινού φεστιβάλ Επιδαύρου το ίδιο το έργο. Είναι Αισχύλος, είναι Προμηθέας Δεσμώτης, ένα έργο το οποίο με κάποιο τρόπο είναι αυτό που εγκαινίασε την παρουσία της αρχαίας τραγωδίας στην Ελλάδα. Ο Σικελιανός το είχε πρωτοανεβάσει προπολεμικά σε μία συγκλονιστική παράσταση στους Δελφούς. Διασώθηκε οπτικά και είναι συγκλονιστικό. Με αυτό έκανε το ντεμπούτο της η Αρχαία τραγωδία στην απελευθερωμένη Ελλάδα και δίνει το πρώτο της στίγμα τί θα μπορούσε να κάνει η κουλτούρα και ο πολιτισμός και η εντρύφηση στους προγόνους μας. Όχι με μία προγονοπληξία μόνο -γιατί αυτό υπάρχει και είναι λογικό να υπάρχει- αλλά με το τί έχει να πει ένα κείμενο το οποίο γράφτηκε πριν τόσα χρόνια, στο σήμερα.Τι έχει να πει ο Προμηθέας Δεσμώτης το 2019;
Έχει να πει πολλά γιατί στην πραγματικότητα είναι η αντίσταση του ανθρώπου. Ο Προμηθέας που είναι ημίθεος πάει κόντρα στην εξουσία, στο Δία για να βοηθήσει τους αδύναμους, τους ανθρώπους δίνοντάς τους τη φωτιά. Και τιμωρείται γιατί η φωτιά δίνει ενέργεια στον άνθρωπο, του δίνει τη δύναμη να μπορεί να αντισταθεί στη φύση, να κυριαρχήσει στη φύση, να γίνει ένα ον το οποίο μπορεί μόνο του να ελέγξει τα στοιχειά της φύσης. Και το δίνει ο Προμηθέας στον άνθρωπο, και η εξουσία, ο Θεός, ο Ζεύς, τον τιμωρεί μέσω του Ήφαιστου και του Κράτους και της Βίας (έτσι ονομάζονται τα πρόσωπα στο έργο). Εγώ υποδύομαι τον Ήφαιστο. Υποδύομαι τον Θεό του σιδήρου και της φωτιάς ο οποίος αναλαμβάνει να δέσει τον Προμηθέα με σίδερα πάνω στο βράχο του Καυκάσου κάπου στο Αραράτ, κάπου εκεί που τελειώνει ο κόσμος. Να τον δέσει για τιμωρία και να μην φύγει ποτέ από εκεί. Κι όχι να πεθάνει, αλλά να έρχονται τα όρνια και να τρώνε τα συκώτια και οτιδήποτε μπορεί να αναπαράγεται για να είναι μία αέναη και διαρκής ζωή βασανιστηρίου ως τιμωρία. Ε, το βρίσκω συγκλονιστικό. Σε επίπεδο ιδέας και για το σήμερα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς βλέπετε εσείς αυτό που πρέπει να κάνει ο Ήφαιστος στον Προμηθέα και σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα;
Ο Ήφαιστος στην πραγματικότητα είναι ένας Θεός ο οποίος εκτελεί εντολές. Δεν έχει περιθώριο να αντιδράσει στην απόλυτη εξουσία. Μάλιστα ελέγχεται από το Κράτος. Ένας Θεός λοιπόν ελέγχεται. Απλώς σε επίπεδο συγγραφικής σύλληψης και ποίησης, ο Αισχύλος πολύ φοβερά έδωσε στον Ήφαιστο και κάποιες ιδιότητες ενοχικές. Εκτελεί μεν τις εντολές με απόλυτη καθαρότητα και ολοκλήρωση της δουλειάς του παράλληλα όμως δεν κρύβει την ενοχή γι' αυτό που κάνει. Υπάρχει ένα κλείσιμο ματιού ότι βλέπει με αρκετή συμπάθεια το θύμα. Δηλαδή ο θύτης, που είναι ο Ήφαιστος είναι και θύμα μαζί της ίδιας του της πράξης. Αυτό είναι ένα πρόσωπο που έχει πολύ ενδιαφέρον στο σήμερα.Είναι ο πρώτος τραγικός ρόλος που κάνετε στο Φεστιβάλ;
Ναι. Εμένα μέχρι να μου αναθέσει ο Σταύρος Τσακίρης να παίξω τον Ήφαιστο, είχα δηλώσει ότι είμαι ένας κωμικός ηθοποιός. Αυτή την καριέρα έχω κάνει 45 χρόνια στο θέατρο. Συνήθως κωμωδία είναι το στοιχείο μου. Έχω κάνει Αττική κωμωδία, Αριστοφάνη, Μολιέρο, Σακκελάριο, επιθεώρηση με τεράστια επιτυχία, τηλεόραση, κινηματογράφο. Κάποια στιγμή στις ώριμές μου θεατρικές στιγμές ξεκίνησα να δουλεύω την κωμωδία λίγο πιο ψαγμένα. Έπαιξα τη La nonna του Ρομπέρτο Κόσα, που έκανα μια γιαγιά 100 χρονών η οποία έτρωγε, έτρωγε πάχαινε μέχρι που τους σκότωσε όλους κι άρχισε να τρώει το χέρι της. Ήταν μία μεγάλη χιτ θεατρική επιτυχία, όμως ήταν κωμικό πρόσωπο απλώς γινόταν δραματικό. Έπαιξα Μπέκετ, Εστραγκόν με τον Κωνσταντίνο Τζούμα, το Περιμένοντας τον Γκοντό. Ο ίδιος ο Μπέκετ έλεγε ότι το έργο του πρέπει να το παίζουν κωμικοί. Το ίδιο το έργο του Μπέκετ φέρει την κωμωδία σαν στοιχείο. Για πρώτη φορά λοιπόν καλούμαι να υποδυθώ ένα αμιγώς δραματικό πρόσωπο. Τον Ήφαιστο. Ο Σταύρος Τσακίρης με εμπιστεύεται σε μία παράσταση όπου πρωταγωνίστρια είναι μία τεράστια ελληνοαμερικανίδα "συνάδελφος" ηθοποιός. Και βάζω τα εισαγωγικά γιατί είναι τεράστια έχει δουλέψει δίπλα στον Πίτερ Μπρουκ, είναι πολύ σημαντικό πρόσωπο. Και πρώτη φορά γυναίκα θα παίξει τον Προμηθέα. Μόνο που η Κάθριν Χάντερ, το τεράστιο όνομα που έχει κάνει στον Ευρωπαϊκό θεατρικό χάρτη το έκανε παίζοντας σε αντρικούς ρόλους. Οπότε προστίθεται ένας ακόμα ανδρικός ρόλος και δημιουργεί μία παράσταση η οποία έχει μία καινούργια ματιά.
Ο Ήφαιστος στην πραγματικότητα είναι ένας Θεός ο οποίος εκτελεί εντολές. Δεν έχει περιθώριο να αντιδράσει στην απόλυτη εξουσία. Μάλιστα ελέγχεται από το Κράτος. Ένας Θεός λοιπόν ελέγχεται. Απλώς σε επίπεδο συγγραφικής σύλληψης και ποίησης, ο Αισχύλος πολύ φοβερά έδωσε στον Ήφαιστο και κάποιες ιδιότητες ενοχικές. Εκτελεί μεν τις εντολές με απόλυτη καθαρότητα και ολοκλήρωση της δουλειάς του παράλληλα όμως δεν κρύβει την ενοχή γι' αυτό που κάνει. Υπάρχει ένα κλείσιμο ματιού ότι βλέπει με αρκετή συμπάθεια το θύμα. Δηλαδή ο θύτης, που είναι ο Ήφαιστος είναι και θύμα μαζί της ίδιας του της πράξης. Αυτό είναι ένα πρόσωπο που έχει πολύ ενδιαφέρον στο σήμερα.Είναι ο πρώτος τραγικός ρόλος που κάνετε στο Φεστιβάλ;
Ναι. Εμένα μέχρι να μου αναθέσει ο Σταύρος Τσακίρης να παίξω τον Ήφαιστο, είχα δηλώσει ότι είμαι ένας κωμικός ηθοποιός. Αυτή την καριέρα έχω κάνει 45 χρόνια στο θέατρο. Συνήθως κωμωδία είναι το στοιχείο μου. Έχω κάνει Αττική κωμωδία, Αριστοφάνη, Μολιέρο, Σακκελάριο, επιθεώρηση με τεράστια επιτυχία, τηλεόραση, κινηματογράφο. Κάποια στιγμή στις ώριμές μου θεατρικές στιγμές ξεκίνησα να δουλεύω την κωμωδία λίγο πιο ψαγμένα. Έπαιξα τη La nonna του Ρομπέρτο Κόσα, που έκανα μια γιαγιά 100 χρονών η οποία έτρωγε, έτρωγε πάχαινε μέχρι που τους σκότωσε όλους κι άρχισε να τρώει το χέρι της. Ήταν μία μεγάλη χιτ θεατρική επιτυχία, όμως ήταν κωμικό πρόσωπο απλώς γινόταν δραματικό. Έπαιξα Μπέκετ, Εστραγκόν με τον Κωνσταντίνο Τζούμα, το Περιμένοντας τον Γκοντό. Ο ίδιος ο Μπέκετ έλεγε ότι το έργο του πρέπει να το παίζουν κωμικοί. Το ίδιο το έργο του Μπέκετ φέρει την κωμωδία σαν στοιχείο. Για πρώτη φορά λοιπόν καλούμαι να υποδυθώ ένα αμιγώς δραματικό πρόσωπο. Τον Ήφαιστο. Ο Σταύρος Τσακίρης με εμπιστεύεται σε μία παράσταση όπου πρωταγωνίστρια είναι μία τεράστια ελληνοαμερικανίδα "συνάδελφος" ηθοποιός. Και βάζω τα εισαγωγικά γιατί είναι τεράστια έχει δουλέψει δίπλα στον Πίτερ Μπρουκ, είναι πολύ σημαντικό πρόσωπο. Και πρώτη φορά γυναίκα θα παίξει τον Προμηθέα. Μόνο που η Κάθριν Χάντερ, το τεράστιο όνομα που έχει κάνει στον Ευρωπαϊκό θεατρικό χάρτη το έκανε παίζοντας σε αντρικούς ρόλους. Οπότε προστίθεται ένας ακόμα ανδρικός ρόλος και δημιουργεί μία παράσταση η οποία έχει μία καινούργια ματιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για εσάς είναι πρόκληση ο συγκεκριμένος ρόλος που δεν είναι κωμικός;
Πάρα πολύ. Αλλά είναι και πρόκληση όλη η δουλειά. Δηλαδή η ίδια η παρουσία της Κάθριν Χάντερ, και του Νικήτα Τσακίρογλου βεβαίως, και του Αλέξανδρου Μπουρδούμη και όλων των συνεργατών, αλλά κατεξοχίν της Χάντερ, μου δημιουργεί το δέλεαρ ότι η δουλειά φέρει ένα προσωπικό πειραματισμό, άρα μπορώ να μπω κι εγώ σε αυτήν την περιπέτεια του πειραματισμού. Και τουλάχιστον αυτό διεκδικώ από την καριέρα μου. Δεν θέλω να πλήττω. Και δεν έχω πλήξει ακόμα.Απωθημένα έχετε;
Όχι, κανένα.Ούτε κάποιο ρόλο;
Όχι, κανένα, σας βεβαιώ. Δεν θέλω να παίξω τίποτα παραπάνω από αυτά που μου έχουν εμπιστευτεί. Εξάλλου θεωρώ ότι το ίδιο το θέατρο και όλοι οι ρόλοι έχουν την προσωπική τους δυναμική. Το θέατρο όμως είναι μία δουλειά συνόλου δεν είναι του ενός. Παρόλο που το star system διεκδικεί τη μοναδικότητα ενός ατόμου και μετά σβήνονται όλα, το θέατρο όμως είναι μία δουλειά που ο καθένας έχει το προσωπικό του μερίδιο ευθύνης και τελειώνει και στην ταξιθέατρια.Το κοινό τι ρόλο παίζει σε αυτό; Παίζετε για το κοινό πάνω στη σκηνή ή παίζετε για εσάς; Για τον ρόλο;
Θα σου απαντήσω ειλικρινά. Παίζω για μένα. Γιατί αν παίξεις για το κοινό με κάποιον τρόπο εκδίδεσαι. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι του κάνεις τις χάρες που θέλει το κοινό. Είναι λίγο μπουζουκομάγαζο με παραγγελιά. "Τι θέλεις;" "Πες μου ένα αστείο να γελάσω". Εγώ δεν το έκανα ποτέ αυτό. Δεν σου κρύβω ότι με αυτόν τον τρόπο έχασα την δημοτικότητά μου ή την δημοφιλία μου ή αν θέλεις την δυνατότητα να έχω βγάλει χρήματα, να υπάρχω πάρα πολύ στο show θέαμα του θεάτρου. Κέρδισα όμως αξιοπιστία, κέρδισα τον εαυτό μου, και το κυριότερο από όλα όποιο κοινό έρχεται να με βρει δεν είναι χουλιγκάνος. Δεν έρχεται για να με κατασπαράξει. Έρχεται για να με απολαύσει και με ένα τρόπο να ταυτίζει την προσωπική μου αισθητική με την δική του αισθητική.
Πάρα πολύ. Αλλά είναι και πρόκληση όλη η δουλειά. Δηλαδή η ίδια η παρουσία της Κάθριν Χάντερ, και του Νικήτα Τσακίρογλου βεβαίως, και του Αλέξανδρου Μπουρδούμη και όλων των συνεργατών, αλλά κατεξοχίν της Χάντερ, μου δημιουργεί το δέλεαρ ότι η δουλειά φέρει ένα προσωπικό πειραματισμό, άρα μπορώ να μπω κι εγώ σε αυτήν την περιπέτεια του πειραματισμού. Και τουλάχιστον αυτό διεκδικώ από την καριέρα μου. Δεν θέλω να πλήττω. Και δεν έχω πλήξει ακόμα.Απωθημένα έχετε;
Όχι, κανένα.Ούτε κάποιο ρόλο;
Όχι, κανένα, σας βεβαιώ. Δεν θέλω να παίξω τίποτα παραπάνω από αυτά που μου έχουν εμπιστευτεί. Εξάλλου θεωρώ ότι το ίδιο το θέατρο και όλοι οι ρόλοι έχουν την προσωπική τους δυναμική. Το θέατρο όμως είναι μία δουλειά συνόλου δεν είναι του ενός. Παρόλο που το star system διεκδικεί τη μοναδικότητα ενός ατόμου και μετά σβήνονται όλα, το θέατρο όμως είναι μία δουλειά που ο καθένας έχει το προσωπικό του μερίδιο ευθύνης και τελειώνει και στην ταξιθέατρια.Το κοινό τι ρόλο παίζει σε αυτό; Παίζετε για το κοινό πάνω στη σκηνή ή παίζετε για εσάς; Για τον ρόλο;
Θα σου απαντήσω ειλικρινά. Παίζω για μένα. Γιατί αν παίξεις για το κοινό με κάποιον τρόπο εκδίδεσαι. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι του κάνεις τις χάρες που θέλει το κοινό. Είναι λίγο μπουζουκομάγαζο με παραγγελιά. "Τι θέλεις;" "Πες μου ένα αστείο να γελάσω". Εγώ δεν το έκανα ποτέ αυτό. Δεν σου κρύβω ότι με αυτόν τον τρόπο έχασα την δημοτικότητά μου ή την δημοφιλία μου ή αν θέλεις την δυνατότητα να έχω βγάλει χρήματα, να υπάρχω πάρα πολύ στο show θέαμα του θεάτρου. Κέρδισα όμως αξιοπιστία, κέρδισα τον εαυτό μου, και το κυριότερο από όλα όποιο κοινό έρχεται να με βρει δεν είναι χουλιγκάνος. Δεν έρχεται για να με κατασπαράξει. Έρχεται για να με απολαύσει και με ένα τρόπο να ταυτίζει την προσωπική μου αισθητική με την δική του αισθητική.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το έχετε διαμορφώσει ουσιαστικά το κοινό σας.
Με τις πράξεις μου.Η αναγνωρισιμότητα πώς έχει λειτουργήσει στη ζωή σας;
Δεν με επηρέασε καθόλου. Παρόλο που δεν σου κρύβω ότι με αυτόν τον τρόπο μου δίνεται η δυνατότητα να με χαιρετάνε στα διόδια, να μου δίνουν τη θέση τους κάπου.Μπορεί να γίνει ενοχλητική η αναγνωρισιμότητα σε κάποιες φάσεις;
Εξαρτάται από το κοινό το πόσο το σέβεται ή όχι. Δεν έχω παράπονο. Επειδή είμαι ένας ευγενής άνθρωπος και χαμηλών τόνων πιθανώς με κάποιον τρόπο το κοινό με σέβεται κι αν θες με κάποιον τρόπο υπάρχει αυτή η ματιά. Ότι, εντάξει, σε αναγνωρίσαμε αλλά δεν θα σε ενοχλήσουμε. Είναι πάρα πολύ όμορφο αυτό ξέρεις. Είναι εξαιρετικά όμορφο.
Με τις πράξεις μου.Η αναγνωρισιμότητα πώς έχει λειτουργήσει στη ζωή σας;
Δεν με επηρέασε καθόλου. Παρόλο που δεν σου κρύβω ότι με αυτόν τον τρόπο μου δίνεται η δυνατότητα να με χαιρετάνε στα διόδια, να μου δίνουν τη θέση τους κάπου.Μπορεί να γίνει ενοχλητική η αναγνωρισιμότητα σε κάποιες φάσεις;
Εξαρτάται από το κοινό το πόσο το σέβεται ή όχι. Δεν έχω παράπονο. Επειδή είμαι ένας ευγενής άνθρωπος και χαμηλών τόνων πιθανώς με κάποιον τρόπο το κοινό με σέβεται κι αν θες με κάποιον τρόπο υπάρχει αυτή η ματιά. Ότι, εντάξει, σε αναγνωρίσαμε αλλά δεν θα σε ενοχλήσουμε. Είναι πάρα πολύ όμορφο αυτό ξέρεις. Είναι εξαιρετικά όμορφο.
Πώς βλέπετε εσείς την πολιτική επικαιρότητα;
Νομίζω ότι ήταν προδιαγεγραμμένη η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, απλώς δεν μπορούσα να ξέρω το νούμερο. Αυτές οι εκλογές στην πραγματικότητα δεν ήταν Ευρωεκλογές, ήταν γκάλοπ. Ένα γκάλοπ που πλήρωνε η Ευρωπαϊκή Ένωση κι όχι οι ιδιώτες. Δεν είναι τυχαίο ότι έπεσαν έξω ακόμα κι αυτοί που έκαναν προγνωστικά σε σχέση με τους αριθμούς της διαφοράς. Δεν σας κρύβω ότι το κοινό που ψηφίζει είναι το ίδιο με το θεατρικό κοινό. Δηλαδή, του αρέσει να πηγαίνεις με τα νερά του και δεν ψηφίζει αξιοπιστία, ψηφίζει αυτό που ψυχολογικά του είναι πολύ πιο κοντά σε σχέση με την ψυχολογική κατάσταση του ίδιου του κοινού.Πιστεύετε ότι ψηφίζει έτσι ή ψηφίζει με αντίδραση με ψήφο διαμαρτυρίας;
Η ψήφος διαμαρτυρίας, ναι, υπάρχει. Απλώς λείπει, αν μη τι άλλο, η ιδεολογία στον κόσμο και στο κοινό. Παρόλο που υπάρχει ιδεολογία στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική δεν υπάρχει. Τα χρώματα αλλάζουν ανάλογα με την ψυχική κατάσταση και τον τρόπο που πλασαρίζεται ο εκάστοτε υποψήφιος στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε αντιμνημονιακά και μετά έδωσε τα πάντα στο μνημόνιο.
Νομίζω ότι ήταν προδιαγεγραμμένη η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, απλώς δεν μπορούσα να ξέρω το νούμερο. Αυτές οι εκλογές στην πραγματικότητα δεν ήταν Ευρωεκλογές, ήταν γκάλοπ. Ένα γκάλοπ που πλήρωνε η Ευρωπαϊκή Ένωση κι όχι οι ιδιώτες. Δεν είναι τυχαίο ότι έπεσαν έξω ακόμα κι αυτοί που έκαναν προγνωστικά σε σχέση με τους αριθμούς της διαφοράς. Δεν σας κρύβω ότι το κοινό που ψηφίζει είναι το ίδιο με το θεατρικό κοινό. Δηλαδή, του αρέσει να πηγαίνεις με τα νερά του και δεν ψηφίζει αξιοπιστία, ψηφίζει αυτό που ψυχολογικά του είναι πολύ πιο κοντά σε σχέση με την ψυχολογική κατάσταση του ίδιου του κοινού.Πιστεύετε ότι ψηφίζει έτσι ή ψηφίζει με αντίδραση με ψήφο διαμαρτυρίας;
Η ψήφος διαμαρτυρίας, ναι, υπάρχει. Απλώς λείπει, αν μη τι άλλο, η ιδεολογία στον κόσμο και στο κοινό. Παρόλο που υπάρχει ιδεολογία στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική δεν υπάρχει. Τα χρώματα αλλάζουν ανάλογα με την ψυχική κατάσταση και τον τρόπο που πλασαρίζεται ο εκάστοτε υποψήφιος στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε αντιμνημονιακά και μετά έδωσε τα πάντα στο μνημόνιο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είχατε κάνει και μία δήλωση γι' αυτό.
Είχα κάνει μία δήλωση και είχα πει ότι αισθάνομαι αιχμάλωτος πολέμου, αισθάνομαι πρόσφυγας, μόνο που δεν έχω την πολυτέλεια να πάω εκτός της χώρας μου.Είχατε αρχικά πειστεί στο αντιμνημονιακό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ;
Εγώ είμαι καλλιτέχνης. Δεν θα απεμπολήσω ποτέ την ιδιότητά μου, η οποία είναι επαγγελματική ιδιότητα και επαγγελματική διαστροφή. Είναι και ανωμαλία το επάγγελμα. Άρα έχω το δικαίωμα με αυτόν τον τρόπο να μην είμαι ποτέ με την εξουσία. Είμαι απέναντι από την εξουσία. Είμαι ιδεαλιστής και μου αρέσει ο ρομαντισμός, ότι το καλό θα νικήσει το κακό. Άρα δεν θα μπορούσα να είμαι με το μνημόνιο, δεν μου αρέσει να δίνω τα όπλα και να παραδίδομαι, προσπαθώ να κάνω με κάθε τρόπο την προσωπική μου αντίσταση την οποία την κάνω στο σπίτι μου, στους φίλους μου, στο χώρο μου τον επαγγελματικό -όποτε μπορώ-, στον προσωπικό μου χώρο και προσωπικό μου κόσμο. Είμαι δικαιόπολις. Δηλαδή ορίζω σύνορα. Άρα εγώ στα δικά μου σύνορα δεν έχω κάνει εκλογές, δεν έχω χάσει, δεν υπάρχει μνημόνιο, δεν υπάρχει τίποτα. Απλώς τα δικά μου σύνορα είναι πολύ μικρά. Αλλά όταν είμαι εγώ εκεί είμαι ασφαλής. Ξέρεις αυτό δεν είναι εγωιστικό. Με ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο, με ενδιαφέρει το τί γίνεται, προσπαθώ με κάθε τρόπο όπου μπορώ να βοηθήσω, ως καλή πράξη όμως δεν είμαι πρόσκοπος να περνάω κάποιον απέναντι αν δεν θέλει να περάσει. Δεν τον περνάω απέναντι εγώ. Θα περάσει μόνος του. Και ή θα τον πατήσει αυτοκίνητο ή θα περάσει.
Είχα κάνει μία δήλωση και είχα πει ότι αισθάνομαι αιχμάλωτος πολέμου, αισθάνομαι πρόσφυγας, μόνο που δεν έχω την πολυτέλεια να πάω εκτός της χώρας μου.Είχατε αρχικά πειστεί στο αντιμνημονιακό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ;
Εγώ είμαι καλλιτέχνης. Δεν θα απεμπολήσω ποτέ την ιδιότητά μου, η οποία είναι επαγγελματική ιδιότητα και επαγγελματική διαστροφή. Είναι και ανωμαλία το επάγγελμα. Άρα έχω το δικαίωμα με αυτόν τον τρόπο να μην είμαι ποτέ με την εξουσία. Είμαι απέναντι από την εξουσία. Είμαι ιδεαλιστής και μου αρέσει ο ρομαντισμός, ότι το καλό θα νικήσει το κακό. Άρα δεν θα μπορούσα να είμαι με το μνημόνιο, δεν μου αρέσει να δίνω τα όπλα και να παραδίδομαι, προσπαθώ να κάνω με κάθε τρόπο την προσωπική μου αντίσταση την οποία την κάνω στο σπίτι μου, στους φίλους μου, στο χώρο μου τον επαγγελματικό -όποτε μπορώ-, στον προσωπικό μου χώρο και προσωπικό μου κόσμο. Είμαι δικαιόπολις. Δηλαδή ορίζω σύνορα. Άρα εγώ στα δικά μου σύνορα δεν έχω κάνει εκλογές, δεν έχω χάσει, δεν υπάρχει μνημόνιο, δεν υπάρχει τίποτα. Απλώς τα δικά μου σύνορα είναι πολύ μικρά. Αλλά όταν είμαι εγώ εκεί είμαι ασφαλής. Ξέρεις αυτό δεν είναι εγωιστικό. Με ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο, με ενδιαφέρει το τί γίνεται, προσπαθώ με κάθε τρόπο όπου μπορώ να βοηθήσω, ως καλή πράξη όμως δεν είμαι πρόσκοπος να περνάω κάποιον απέναντι αν δεν θέλει να περάσει. Δεν τον περνάω απέναντι εγώ. Θα περάσει μόνος του. Και ή θα τον πατήσει αυτοκίνητο ή θα περάσει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Aθήνα: Η Πρωτεύουσα του Airbnb
Πώς θα ήταν ένας ιδανικός Yπουργός Πολιτισμού;
Να ασχοληθεί με το αντικείμενό του πραγματικά. Ένας υπουργός πολιτισμού δεν μπορεί να είναι παρέα. Την παρέα την κρατάς για τον προσωπικό σου χώρο, από τη στιγμή που διορίζεσαι. Γιατί διορίζεσαι. Το διορίζομαι δεν σημαίνει εξουσία. Σημαίνει -και μπορεί να ακούγεται πολύ λαϊκίστικο- ότι είσαι υπηρέτης, είσαι καλλιτέχνης του λαού. Είσαι καλλιτέχνης όλων των καλλιτεχνών. Πρέπει πραγματικά να αγκαλιάζεις όλους τους νέους, τους υποψήφιους καλλιτέχνες, και παράλληλα να έχεις απέραντο σεβασμό και στους παλιούς. Στην χώρα μου καθένας που αναλαμβάνει την εξουσία, κρατάει το παρεάκι του, πετάει τους πραγματικούς φίλους του, γιατί οι πραγματικοί ουσιαστικοί φίλοι δεν τον κοπλιμεντάρουν. Είναι φίλοι. Θα του κάνουν και άγρια κριτική. Θεωρώ ότι το DNA της χώρας μου πάει κόντρα σε ό,τι έχει σχέση με την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Προσφέρω στον εαυτό μου και στην παρέα μου. Αυτό ισχύει και είναι τραγικό. Οι εξαιρέσεις πάντα υπήρχαν στον χώρο μου και αυτό είναι και το παρήγορο. Διεκδικώ έναν Μαρλώ σε μία χώρα που αν μη τι άλλο ως Υπουργός Πολιτισμού του Ντε Γκωλ, έκανε το Παρίσι Πόλη του Φωτός μετά τον πόλεμο. Ήταν άνθρωπος όλων των διανοούμενων και όλων των λογοτεχνών, κόντρα στην τρέχουσα κατάσταση. Δεν είναι τυχαία ότι όλη η Αριστερά που διώχθηκε από την Ελλάδα, θριάμβευσε στο Παρίσι. Η Αριστερή διανόηση εννοώ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε έναν μικρό απολογισμό των κορυφαίων σας στιγμών ποιες ξεχωρίζετε;
Η επιλογή μου να βρεθώ στο Εθνικό Θέατρο κι όχι στο θέατρο του Κουν. Ήμουν ένας ηθοποιός που έκανε σωματικό θέατρο πολύ, το είχα έμφυτο, άρα η επικρατέστερη δραματική σχολή θα ήταν το Θέατρο Τέχνης κι επέλεξα να πάω κόντρα σε αυτό και πήγα στο Εθνικό Θέατρο. Το θεωρώ ξεχωριστό δώρο γιατί είχα μοναδικούς δασκάλους. Τερζάκη, Μουζενίτη, Βόκοβιτς, φοβερές προσωπικότητες, Μαρία Χορς, εξαιρετικά πρόσωπα. Δεύτερον στο ότι στο ξεκίνημα της επαγγελματικής μου καριέρας βρέθηκα να είμαι ιδρυτικό στέλεχος μίας ομάδας που ξεκινούσε τότε το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Μετά βρέθηκα στο Ελεύθερο θέατρο κι έκανα την απόλυτη επιθεώρηση με την απόλυτη ελευθερία και τον απόλυτο σαρκασμό, με μία ομάδα νέων ανθρώπων που ταράξαμε τα νερά του θεάτρου. Δεν τα τάραξαν κι εγώ απλά βρέθηκα να είμαι στα ίδια νερά, για να εξηγούμαι. Μετά όταν πήρα τα πράγματα στα χέρια μου κι έκανα την προσωπική μου εταιρία την Κομέντια, με το Πολύτεχνο, έναν δικό μου καλλιτεχνικό χώρο στην Μαυρομιχάλη. Σε μία παλιά αποθήκη ξυλείας έστησα ένα θεατρικό μαγαζάκι κι εκεί ανέβασα τη Νόνα, το Περιμένοντας τον Γκοντό, τον Ντάριο Φο, τον Μικρό Ήρωα κι έκανα τρέλες καλλιτεχνικές ξεφεύγοντας από το καθιερωμένο που μου είχε ορίσει το ταλέντο μου, να κάνω τον μπούφο κωμικό μίας εύκολης χιουμοριστικής ιστορίας και να λέω ανέκδοτα και να βγάζω πολλά χρήματα και δημοφιλία. Πήγα κόντρα σε αυτό. Ήταν εξαιρετικό δώρο. Πλέον είμαι ένας διαθέσιμος ηθοποιός κι όποιος έχει μία καλή ιδέα και με επιλέγει και τον επιλέγω είναι πολύ ωραία. Μέχρι να μην με επιλέγει κανένας και να πω αντίο και να πάω στο Λαύκο, εκεί που διαδραματίζεται το βιβλίο που έγραψα.
Η επιλογή μου να βρεθώ στο Εθνικό Θέατρο κι όχι στο θέατρο του Κουν. Ήμουν ένας ηθοποιός που έκανε σωματικό θέατρο πολύ, το είχα έμφυτο, άρα η επικρατέστερη δραματική σχολή θα ήταν το Θέατρο Τέχνης κι επέλεξα να πάω κόντρα σε αυτό και πήγα στο Εθνικό Θέατρο. Το θεωρώ ξεχωριστό δώρο γιατί είχα μοναδικούς δασκάλους. Τερζάκη, Μουζενίτη, Βόκοβιτς, φοβερές προσωπικότητες, Μαρία Χορς, εξαιρετικά πρόσωπα. Δεύτερον στο ότι στο ξεκίνημα της επαγγελματικής μου καριέρας βρέθηκα να είμαι ιδρυτικό στέλεχος μίας ομάδας που ξεκινούσε τότε το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Μετά βρέθηκα στο Ελεύθερο θέατρο κι έκανα την απόλυτη επιθεώρηση με την απόλυτη ελευθερία και τον απόλυτο σαρκασμό, με μία ομάδα νέων ανθρώπων που ταράξαμε τα νερά του θεάτρου. Δεν τα τάραξαν κι εγώ απλά βρέθηκα να είμαι στα ίδια νερά, για να εξηγούμαι. Μετά όταν πήρα τα πράγματα στα χέρια μου κι έκανα την προσωπική μου εταιρία την Κομέντια, με το Πολύτεχνο, έναν δικό μου καλλιτεχνικό χώρο στην Μαυρομιχάλη. Σε μία παλιά αποθήκη ξυλείας έστησα ένα θεατρικό μαγαζάκι κι εκεί ανέβασα τη Νόνα, το Περιμένοντας τον Γκοντό, τον Ντάριο Φο, τον Μικρό Ήρωα κι έκανα τρέλες καλλιτεχνικές ξεφεύγοντας από το καθιερωμένο που μου είχε ορίσει το ταλέντο μου, να κάνω τον μπούφο κωμικό μίας εύκολης χιουμοριστικής ιστορίας και να λέω ανέκδοτα και να βγάζω πολλά χρήματα και δημοφιλία. Πήγα κόντρα σε αυτό. Ήταν εξαιρετικό δώρο. Πλέον είμαι ένας διαθέσιμος ηθοποιός κι όποιος έχει μία καλή ιδέα και με επιλέγει και τον επιλέγω είναι πολύ ωραία. Μέχρι να μην με επιλέγει κανένας και να πω αντίο και να πάω στο Λαύκο, εκεί που διαδραματίζεται το βιβλίο που έγραψα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γράφετε ακόμα;
Πάντα.
Πάντα.
Ετοιμάζετε κάτι ή γράφετε από ανάγκη;
Όχι. Θα σου πω πώς γράφω. Δεν σταματάω ποτέ να ονειρεύομαι. Ό, τι ονειρεύομαι τα γράφω σε χαρτάκια και τα πετάω σε τετράδια τα οποία όποιος το βρει θα τα χάσει. Μόνο εγώ ξέρω. Αν διαβάσω μία είδηση σε μία εφημερίδα την κόβω. Μπορεί να είναι άσχετα πράγματα μεταξύ τους. Μπορεί να είναι ασήμαντα, μπορεί να είναι σημαντικά. Όλα αυτά μαζεύονται κι όταν μαζευτούν αυτό το πράγμα εκφράζεται. Ας πούμε αυτή τη στιγμή δουλεύω ένα όνειρο ζωής και θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει ταινία, θεατρικό έργο, σειρά, ό,τι θέλεις, και είναι η ιστορία της κωμωδίας. Ανακάλυψα ότι υπήρχε ένας άσημος και ατάλαντος προπολεμικός ηθοποιός, ο Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ ο οποίος κάποια στιγμή δούλευε στις οπερέτες. Αυτός γίνεται για πρώτη φορά διάσημος με μία κινηματογραφική ταινία. Η ταινία γυρίζεται στα πρότυπα των ταινιών του 1920, στα πρότυπα του Σαρλό και του βουβού κινηματογράφου. Μία ταινία που κάνει 25.000 εισιτήρια στην Ελλάδα, μάλιστα διασώζεται ακόμα στην Ταινιοθήκη. Αυτός γίνεται σε μία μέρα διάσημος και είναι η αρχή και το τέλος του. Γιατί αυτομάτως μετά τον πετάνε έξω από τις δουλειές, πάει στα μπουλούκια και καταστρέφεται. Αναζητώντας πράγματα γι' αυτόν τον κωμικό ξαφνικά ανακαλύπτω όλο το βάθος της γέννησης της προπολεμικής ελληνικής κωμωδίας, της οποίας η φυσική συνέχεια είναι ο Μάρκος Σεφερλής στο σήμερα. Και το βρίσκω εξαιρετικό.Πώς βλέπετε εσείς τον Μάρκο Σεφερλή;
Τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Μου αρέσει πάρα πολύ ο Μάρκος Σεφερλής. Το λέω ειλικρινά. Δεν κάνει καμία βαθιά κωμωδία, κάνει τη φάρσα, αυτό που πρωτογενώς είναι η κωμωδία. Η κωμωδία δεν έχει αναζητήσεις. Έχει μία τούρτα στο πρόσωπο του ήρωα και τίποτα άλλο.
Όχι. Θα σου πω πώς γράφω. Δεν σταματάω ποτέ να ονειρεύομαι. Ό, τι ονειρεύομαι τα γράφω σε χαρτάκια και τα πετάω σε τετράδια τα οποία όποιος το βρει θα τα χάσει. Μόνο εγώ ξέρω. Αν διαβάσω μία είδηση σε μία εφημερίδα την κόβω. Μπορεί να είναι άσχετα πράγματα μεταξύ τους. Μπορεί να είναι ασήμαντα, μπορεί να είναι σημαντικά. Όλα αυτά μαζεύονται κι όταν μαζευτούν αυτό το πράγμα εκφράζεται. Ας πούμε αυτή τη στιγμή δουλεύω ένα όνειρο ζωής και θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει ταινία, θεατρικό έργο, σειρά, ό,τι θέλεις, και είναι η ιστορία της κωμωδίας. Ανακάλυψα ότι υπήρχε ένας άσημος και ατάλαντος προπολεμικός ηθοποιός, ο Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ ο οποίος κάποια στιγμή δούλευε στις οπερέτες. Αυτός γίνεται για πρώτη φορά διάσημος με μία κινηματογραφική ταινία. Η ταινία γυρίζεται στα πρότυπα των ταινιών του 1920, στα πρότυπα του Σαρλό και του βουβού κινηματογράφου. Μία ταινία που κάνει 25.000 εισιτήρια στην Ελλάδα, μάλιστα διασώζεται ακόμα στην Ταινιοθήκη. Αυτός γίνεται σε μία μέρα διάσημος και είναι η αρχή και το τέλος του. Γιατί αυτομάτως μετά τον πετάνε έξω από τις δουλειές, πάει στα μπουλούκια και καταστρέφεται. Αναζητώντας πράγματα γι' αυτόν τον κωμικό ξαφνικά ανακαλύπτω όλο το βάθος της γέννησης της προπολεμικής ελληνικής κωμωδίας, της οποίας η φυσική συνέχεια είναι ο Μάρκος Σεφερλής στο σήμερα. Και το βρίσκω εξαιρετικό.Πώς βλέπετε εσείς τον Μάρκο Σεφερλή;
Τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Μου αρέσει πάρα πολύ ο Μάρκος Σεφερλής. Το λέω ειλικρινά. Δεν κάνει καμία βαθιά κωμωδία, κάνει τη φάρσα, αυτό που πρωτογενώς είναι η κωμωδία. Η κωμωδία δεν έχει αναζητήσεις. Έχει μία τούρτα στο πρόσωπο του ήρωα και τίποτα άλλο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ναι, αλλά πολλές φορές τα σχόλια που κάνει πάνε κόντρα στο political correct.
Η Τέχνη πρέπει να πηγαίνει κόντρα. Μία αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι ότι το ΠΑΣΟΚ αγκάλιασε όλη την πολιτιστική ελίτ με αποτέλεσμα όταν ήρθε η κρίση το μεγάλο παράπονο του μέσου ανθρώπου να είναι «πού είστε οι καλλιτέχνες μέσα στην κρίση». Η αλήθεια όμως είναι ότι πήγαν όλοι με την εξουσία. Η εξουσία μας θέλει να είμαστε στην αυλή της. Ακόμα και ο γελωτοποιός όμως έλεγε και αλήθειες. Εμείς βρεθήκαμε στις αυλές των πολιτικών ηγετών λέγοντας ψέματα.Το λέω με την έννοια ότι πολλές φορές τα αστεία του μπορεί να στηρίζονται σε σχόλια ρατσιστικά ή σεξιστικά.
Ναι, χάνει τον μέσο όρο. Ξέρεις, η ελευθερία και η ελευθεριότητα είναι αδελφές. Η ελευθερία είναι ηθική, είναι όμορφη και παρθένα. Η ελευθεριότητα είναι πόρνη η οποία κάνει ό,τι ακολασία μπορείς να φανταστείς. Αλλά πάνε μαζί και είναι αδελφές.Από την επιθεώρηση του Δελφιναρίου που κάνει σήμερα ο Σεφερλής μέχρι το Φεστιβάλ Αθηνών και την Επίδαυρο, βλέπετε διαφορά;
Πάντοτε υπάρχουν ιδιαιτερότητες και διαφορές και είναι πολύ λογικό κάθε χώρος να έχει τη δική του ιδιαιτερότητα. Αν θέλεις κι έναν προσωπικό αυτοσεβασμό του καλλιτέχνη που βρίσκεται εκεί. Έχει χαθεί αυτό.Πώς θα τραβήξεις έναν άνθρωπο που θα πάει στο Δελφινάριο να έρθει να δει και το άλλο πράγμα στην Επίδαυρο;
Νομίζω αυτή τη στιγμή το έχουν πετύχει οι μάνατζερ του πολιτισμού μας παίρνοντας τους καλλιτέχνες από το Δελφινάριο και πετώντας τους εκεί. Μετά γίνεται μία απόλυτη σύγχυση κι ένα απόλυτο μπέρδεμα και ασεβούν και στους δύο χώρους γιατί το Δελφινάριο έχει ασέβεια και η Επίδαυρος έχει σεβασμό. Ασεβούν στο Δελφινάριο και είναι χυδαίο και δεν σέβονται επίσης ούτε την Επίδαυρο. Είναι η απόλυτη τρικυμία, το απόλυτο μίξερ της χώρας μου αυτό. Το οποίο πάει να γίνει και κανόνας. Είναι επικίνδυνο.
Η Τέχνη πρέπει να πηγαίνει κόντρα. Μία αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι ότι το ΠΑΣΟΚ αγκάλιασε όλη την πολιτιστική ελίτ με αποτέλεσμα όταν ήρθε η κρίση το μεγάλο παράπονο του μέσου ανθρώπου να είναι «πού είστε οι καλλιτέχνες μέσα στην κρίση». Η αλήθεια όμως είναι ότι πήγαν όλοι με την εξουσία. Η εξουσία μας θέλει να είμαστε στην αυλή της. Ακόμα και ο γελωτοποιός όμως έλεγε και αλήθειες. Εμείς βρεθήκαμε στις αυλές των πολιτικών ηγετών λέγοντας ψέματα.Το λέω με την έννοια ότι πολλές φορές τα αστεία του μπορεί να στηρίζονται σε σχόλια ρατσιστικά ή σεξιστικά.
Ναι, χάνει τον μέσο όρο. Ξέρεις, η ελευθερία και η ελευθεριότητα είναι αδελφές. Η ελευθερία είναι ηθική, είναι όμορφη και παρθένα. Η ελευθεριότητα είναι πόρνη η οποία κάνει ό,τι ακολασία μπορείς να φανταστείς. Αλλά πάνε μαζί και είναι αδελφές.Από την επιθεώρηση του Δελφιναρίου που κάνει σήμερα ο Σεφερλής μέχρι το Φεστιβάλ Αθηνών και την Επίδαυρο, βλέπετε διαφορά;
Πάντοτε υπάρχουν ιδιαιτερότητες και διαφορές και είναι πολύ λογικό κάθε χώρος να έχει τη δική του ιδιαιτερότητα. Αν θέλεις κι έναν προσωπικό αυτοσεβασμό του καλλιτέχνη που βρίσκεται εκεί. Έχει χαθεί αυτό.Πώς θα τραβήξεις έναν άνθρωπο που θα πάει στο Δελφινάριο να έρθει να δει και το άλλο πράγμα στην Επίδαυρο;
Νομίζω αυτή τη στιγμή το έχουν πετύχει οι μάνατζερ του πολιτισμού μας παίρνοντας τους καλλιτέχνες από το Δελφινάριο και πετώντας τους εκεί. Μετά γίνεται μία απόλυτη σύγχυση κι ένα απόλυτο μπέρδεμα και ασεβούν και στους δύο χώρους γιατί το Δελφινάριο έχει ασέβεια και η Επίδαυρος έχει σεβασμό. Ασεβούν στο Δελφινάριο και είναι χυδαίο και δεν σέβονται επίσης ούτε την Επίδαυρο. Είναι η απόλυτη τρικυμία, το απόλυτο μίξερ της χώρας μου αυτό. Το οποίο πάει να γίνει και κανόνας. Είναι επικίνδυνο.
Περισσότερα από το VICEΦωτογραφίες Από τη Ζωή σε Μια Κατάληψη Ναρκωτικών στη ΒαρκελώνηΟ Πυγμαλίων Δαδακαρίδης Λύνει Εγκλήματα, Μελετώντας Σύμβολα και ΑριθμούςH SEM. και οι Υπέροχες Indie Pop Ιστορίες τηςsΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.