«Έχω Πάρει Πάρα Πολλά Χάπια​» - Μια Συνέντευξη με τον Άνθρωπο που Πήρε Ι5 Κάνοντας Κακό στον Εαυτό του

Αρκετοί συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό έως και απαξίωση όσους χρησιμοποιούν τη διαδικασία της απαλλαγής από το στράτευμα για ψυχολογικούς λόγους, προκειμένου να αποφύγουν τη θητεία. Ακόμη και αν αυτή η στάση συναντιέται όλο και πιο αραιά πλέον, ωστόσο υπάρχει και είναι ακόμα ισχυρή. Με απόψεις του τύπου, «στον Στρατό γίνεσαι άντρας» ή «πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τις δυσκολίες», αυτοί οι άνθρωποι αναπαράγουν την ιδέα πως όλοι μπορούν να ανταπεξέλθουν στο ξένο και περίεργο για τους περισσότερους νέους περιβάλλον του Στρατού και πως απλά κάποιοι προσποιούνται ότι δεν μπορούν, για να τη σκαπουλάρουν. Τι γίνεται όμως, με κάποιον που, αν και δεν πάσχει από κάποιο ψυχικό νόσημα την ημέρα της κατάταξης και έχει αποφασίσει ότι θέλει να υπηρετήσει, φτάνει μέσα στο στράτευμα στο σημείο να κάνει κακό στον εαυτό του, απλά και μόνο για να φύγει; Γνώρισα έναν τέτοιο άνθρωπο και του ζήτησα να μου πει την ιστορία του.

«Αποφάσισα να κάνω τη θητεία μου, όταν τελείωσα το μεταπτυχιακό μου. Πήγα πιστεύοντας ότι ήθελα να το ζήσω αυτό το πράγμα, το έβλεπα σαν εμπειρία. Όλοι λένε ιστορίες από τον Στρατό, ήθελα να λέω και εγώ. Ήξερα τι σημαίνει Στρατός, είχα τις ιδεολογικές μου διαφωνίες, αλλά δεν πήγα με μισή καρδιά», μου είπε.

Τον ρώτησα πώς ήταν τις πρώτες ημέρες, στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων. «Στο Κέντρο είχα παρέα φίλους από την κανονική ζωή και τον αδελφό μου. Αλλά ακόμη και τα παιδιά στο λόχο, ήταν τα περισσότερα λίγο «καμένα» και είχε ένα ενδιαφέρον. Προφανώς, μου φάνηκε ακατανόητο που αντί για γυμναστική κάναμε τόσες μέρες πρόβες για την παρέλαση και κοπιάζαμε για να στρώσουμε το κρεβάτι με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αλλά θα έλεγα ότι στο Κέντρο ήταν σχετικά καλά. Στη συνέχεια, με έστειλαν για εκπαίδευση ειδικότητας για δύο εβδομάδες. Ήταν ακόμη καλύτερα, επειδή είχαμε ελάχιστες υπηρεσίες».

Στη συνέχεια, έρχεται η μετάθεση στην παραμεθόριο. «Η μετάθεσή μου ήταν αυτή που είχα ζητήσει, στον τόπο καταγωγής μου. Όμως, με πήγαν σε μία μονάδα που ήταν κάτι ανάμεσα σε τάγμα και φυλάκιο, με έξι ή επτά φαντάρους και κάποιους ΕΠΟΠ (σ.σ. μισθωτοί στρατιώτες ή υπαξιωματικοί που δεν έχουν αποφοιτήσει από στρατιωτική σχολή)».

Τον ρώτησα πότε άρχισε να στραβώνει το πράγμα. «Πολύ γρήγορα η καθημερινότητα εκεί έπαψε να μου φαίνεται "εμπειρία" ή κατά κάποιο τρόπο ενδιαφέρουσα. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά στην υπηρεσία της ειδικότητας είχα να κάνω πράγματα που ήταν εντελώς ανούσια και εντελώς για να λέμε ότι γίνονται, χωρίς να έχουν να προσφέρουν το παραμικρό στην άμυνα της χώρας. Συν σκοπιές, συν καθαριότητες. Παρά το γεγονός ότι έβγαινα μία στις τρεις ημέρες, όλο αυτό μου δημιουργούσε μια τρομερή αίσθηση ματαιότητας. Η υποχρεωτική απραξία με εξαντλούσε ψυχολογικά. Ακόμη και όταν προσπαθούσαμε με μουσική ή με βιβλία να περνάμε κάποιες από αυτές τις ώρες ανώδυνα, υπήρχαν ανώτεροι που μας την έλεγαν. Δε μας άφηναν κανένα περιθώριο, για να μη νιώθουμε απλά κορμιά που γεμίζουν έναν συγκεκριμένο χώρο που πρέπει να είναι γεμάτος. Αλλά ξεκίνησα να έχω και βιολογικά θέματα: Κακός ύπνος και προβλήματα στην τουαλέτα».

Του ζήτησα να μου πει πώς του μπήκε η ιδέα να κάνει κακό στον εαυτό του. «Αυτή η κατάσταση κράτησε περίπου ενάμιση μήνα. Από ένα σημείο και έπειτα, ξεκίνησα να σκέφτομαι τι βλακεία μπορώ να κάνω εκεί μέσα, για να διαταράξω αυτό το πράγμα. Αυτή η σκέψη δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας επεξεργασίας στο μυαλό μου, ήταν καθαρά ενστικτώδης. Με αυτή τη σκέψη γύρισα στην Αθήνα με την άδεια των Χριστουγέννων και ξεκίνησα να ψάχνω τι μπορώ να κάνω, για να απαλλαγώ από αυτή τη φάση. Πήγα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και μίλησα στο γιατρό για τις αϋπνίες μου και την αίσθηση άγχους που είχα. Μου έδωσε ηρεμιστικά και αγχολυτικά χάπια και μου πρότεινε να δοκιμάζω πότε τα μεν, πότε τα δε, για να δω τι θα λειτουργήσει».

Έπειτα, πίσω στη μονάδα. «Με το που γύρισα στη μονάδα, ενημέρωσα τον Διοικητή. Θορυβήθηκε λίγο και διέταξε να μου πάρουν το όπλο. Ξεκίνησα να παίρνω την αγωγή και όντως κοιμόμουν καλύτερα. Ωστόσο, η πηγή της πίεσης που ένιωθα ήταν εκεί. Η αίσθηση της ματαιότητας ήταν εκεί. Σκεφτόμουν λοιπόν τι να κάνω. Εγκατέλειψα γρήγορα την ιδέα της ανυπακοής, επειδή δεν είχα καμία όρεξη να μπλέξω με στρατοδικεία. Δεν ήθελα να πω ότι δεν την παλεύω και να μπω στη διαδικασία των αναβολών, για να πάρω κάποια στιγμή Ι5. Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι δεν την πάλευαν και η αντιμετώπιση που θα είχα, θα ήταν, "έλα μην γκρινιάζεις, εδώ θα γίνεις άνδρας" ή, στην καλύτερη περίπτωση, "διαχειρίσου το". Οπότε και αυτό πίεση θα μου δημιουργούσε. Δεν ήθελα με τίποτα να βρεθώ κατηγορούμενος για κάτι, για το οποίο θα έπρεπε να απολογηθούν άλλοι», μου είπε.

«Έτσι, έφτασα στην απόφαση να βλάψω τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να κάνω ανεπανόρθωτο κακό, αλλά τόσο που θα έκανε τους αρμόδιους να καταλάβουν πως δεν άντεχα άλλο εκεί μέσα. Στις άπειρες ώρες της ανούσιας υπηρεσίας διάβασα στα χαρτάκια των χαπιών όλες τις πιθανές επιπτώσεις σε περίπτωσης υπερβολικής δόσης και θεωρούσα πως "το είχα". Έτσι, ξεκίνησα να κουβαλάω και τα δύο κουτιά πάντα μαζί μου και να λέω στον εαυτό μου "τώρα;", "σε λίγο;", "αύριο;" Μάλλον περίμενα να συμβεί κάτι που θα με χάλαγε πάρα πολύ, για να πάρω τελικά τα πολλά χάπια».

«Μια μέρα λοιπόν που έκανα συνεχόμενες υπηρεσίες από τις 7 το πρωί, η ώρα είχε φτάσει 3 το μεσημέρι και καθυστερούσαν να με αλλάξουν. Είπα στον εαυτό μου, "τώρα". Με τρομερή ταχυπαλμία, ήπια τρία χάπια. Περίμενα ανυπόμονα να νιώσω τις επιπτώσεις. Δεν ένιωθα τίποτα, ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει. Πανικοβλήθηκα ακόμη περισσότερο στην ιδέα ότι η σκέψη που με συντηρούσε εκεί μέσα, μπορούσε να αποδειχτεί άκυρη. Μέσα σε αυτόν τον πανικό, πήρα καμιά δεκαριά χάπια. Τότε φοβήθηκα πως θα χάσω εντελώς τον έλεγχο, πως ίσως πάρω περισσότερα από αυτά που μπορεί να αντέξει ο οργανισμός μου. Μίλησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και πέταξα τα υπόλοιπα χάπια στον γκρεμό. Παρά το πόσο καλά το είχα δουλεμένο τον όλον προηγούμενο καιρό, εκείνη τη στιγμή ήμουν σε μεγάλο πανικό.

Ενώ είχα αρχίσει να ζαλίζομαι, κατάφερα να πάρω τηλέφωνο στο Διοικητήριο. Τους είπα, "έχω κάνει κάτι που δεν έπρεπε, έχω πάρει πάρα πολλά χάπια". Φτάνουν αμέσως στο σημείο τέσσερα-πέντε άτομα, αλλά, ενώ με το ζόρι με κράταγαν τα πόδια μου, κανένας τους δεν με πλησίαζε. Θυμάμαι στα πρόσωπά τους έναν φόβο, ίσως μην πεθάνω, αλλά πολύ περισσότερο την ευθύνη που θα είχαν, αν πέθαινα στα χέρια τους. Μόνο ένας φαντάρος ήρθε και με βοήθησε τελικά. Από εκείνη τη στιγμή και για τις επόμενες ώρες, δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα, ίσως λίγο το σωληνάκι που μου έβαλαν για την πλύση στομάχου, αλλά και πάλι, σαν όνειρο».

«Ξύπνησα αργά το βράδυ σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα καμιά δεκαριά αξιωματικούς γύρω-γύρω και τον αδελφό μου δίπλα μου. Τον είχαν φέρει από τη μονάδα που υπηρετούσε. Ήθελα να του εξηγήσω τι έγινε, αλλά δεν μπορούσα με όλους αυτούς εκεί μπροστά. Ο Διοικητής της μονάδας μου ήταν άσπρος σαν το πανί. Αργότερα μου είπαν πως την επόμενη μέρα ξέχεσε όλους τους ΕΠΟΠ, ανέθεσε την οργάνωση των υπηρεσιών σε φαντάρους και τους προέτρεψε να πηγαίνουν να λένε στον ίδιο ό, τι τους απασχολούσε.

Νοσηλεύτηκα τέσσερις ημέρες. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου με επισκέφτηκε ένας στρατιωτικός ψυχίατρος και κάποιοι άλλοι αξιωματικοί, για να τους πω τι έγινε. Είχαν βάλει μάλιστα υπηρεσία δίπλα μου κάποιο φαντάρο, ώστε να μη μένω ποτέ μόνος μου στο κρεβάτι. Έφτασε και ο πατέρας μου ο οποίος έβγαλε όλα τα απωθημένα του προς τον Ελληνικό Στρατό, ζητώντας εξηγήσεις από όποιον έβλεπε να φοράει στολή. Μετά, πήγα στο σπίτι μας, εκεί στην παραμεθόριο και γύρισα μία μέρα μόνο στο στρατόπεδο, για να πάρω το χαρτί που έλεγε ότι έχω εκπληρώσει τη θητεία μου.Το περιστατικό δηλώθηκε στο στρατόπεδο ως απόπειρα αυτοκτονίας. Το επόμενο διάστημα έγινε και ΕΔΕ (σ.σ. Ένορκη Διοικητική Εξέταση), πήγα και κατέθεσα, αλλά δεν έμαθα ποτέ, αν κατηγορήθηκε κάποιος ή αν επιβλήθηκαν κυρώσεις.

Επέστρεψα στην Αθήνα και για τον πρώτο καιρό έμενα στο σπίτι των γονιών μου. Η μάνα μου έκανε να μου μιλήσει σχεδόν δυο μήνες, αλλά σταδιακά έβλεπε πως είμαι εγώ ο ίδιος, το παιδί της που ήξερε και όχι κάποιος ανισόρροπος, οπότε τα βρήκαμε. Κατάλαβε πως ήταν οι συνθήκες στο Στρατό που με οδήγησαν να βλάψω τον εαυτό μου και όχι κάτι που είχα μέσα μου, έτσι κι αλλιώς. Πάντως, ακόμη και τώρα, δε συζητάμε γι' αυτό στα οικογενειακά τραπέζια…

Έκτοτε συνεχίζω κανονικά τη ζωή μου. Κανένας γιατρός δεν είπε ότι κινδύνευσε η ζωή μου και ευτυχώς η ιστορία δεν άφησε τίποτα στον οργανισμό μου. Ωστόσο, σκεπτόμενος όλο το σκηνικό εκ των υστέρων, διαπίστωσα ξεκάθαρα ότι δεν το ήλεγχα. Θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι χειρότερο στον εαυτό μου, κυρίως εξαιτίας του πανικού που βίωσα καταπίνοντας τα χάπια».

Περισσότερα από το VICE

Οι Γυναίκες που τα Έβαλαν με τη Χρυσή Αυγή

Φοιτήτριες που Πληρώνουν τα Πανεπιστημιακά Δίδακτρά τους Κάνοντας τις Ερωτικές Συνοδούς

Τρόμαξα Παρακολουθώντας την Εκπομπή «Με Αρετή και Τόλμη» για τον Ελληνικό Στρατό