Η Ειρωνεία της Μαθητικής Παρέλασης για την 25η Μαρτίου

Η μαθητική παρέλαση, για τον κάθε άνθρωπο συμβολίζει κάτι διαφορετικό. Για κάποιον παππού, που έχει πολεμήσει στην ζωή του, είναι ένας δίκαιος φόρος τιμής σε χιλιάδες, που πέθαναν κατά την Επανάσταση του 1821 ή μια στιγμή για να χαζέψει τα νιάτα που παρελαύνουν. Για κάποια μαμά, είναι η ευκαιρία να καμαρώσει τον κανακάρη της να φοράει άσπρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι, παρόλο που του είναι μεγάλα. Για μια δημοσιογράφο είναι ακόμα ένα ρεπορτάζ, στο οποίο θα βγει και θα ρωτήσει τους Έλληνες, αν ξέρουν τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου. Για μένα, από μικρή, ήταν κάτι που δεν μπορούσα να χωρέσω στο μυαλό μου.

Δεν είναι ακριβώς ότι δεν μου άρεσε, αλλά κυρίως ότι την θεωρούσα ειρωνική. Και ακόμα την θεωρώ ειρωνική, σαν θεσμό. Καθώς και εγώ, όπως πολλά άλλα παιδιά, εξαναγκάστηκα για αρκετά χρόνια, από τους εκάστοτε γυμναστές του σχολείου, να παρελάσω, χωρίς ποτέ να λάβω μια ικανοποιητική εξήγηση γιατί.

Τι σκοπό εξυπηρετεί, ρεαλιστικά, σε μια χώρα, σαν την σημερινή Ελλάδα, η παρέλαση; Τιμάμε τους νεκρούς προγόνους μας, που πολέμησαν για μας πριν από τόσα χρόνια, για να έχουμε εμείς σήμερα φαΐ να φάμε και να μην μιλάμε τούρκικα, είναι το μίνι λογύδριο, που λάμβανα πάντα σαν απάντηση. Και ως αιτιολογία την σέβομαι. Με μια μικρή διαφωνία. Δεν υπάρχει τίποτα τιμητικό για τους πεσόντες του '21, σε αυτή την παρωδία, που είναι σήμερα η παρέλαση.

Ένα κράτος που παραπαίει μαζεύει δυο φορές τον χρόνο όλες του τις δυνάμεις για να στήσει μια πολυπαιγμένη θεατρική παράσταση. Τα παιδιά θα ξυπνήσουν νωρίς, θα βάλουν τις στολές τους και η μαμά τους θα τα βγάλει φωτογραφία στο σαλόνι. Οι «επίτιμοι» θα φορέσουν το καλό τους χαμόγελο και θα κάτσουν ο ένας δίπλα στον άλλον, στις κακοφτιαγμένες, παμπάλαιες εξέδρες τους. Τα παιδιά θα γυρίσουν να τους κοιτάξουν, όταν περάσουν από δίπλα και ο διμοιρίτης θα σηκώσει το χέρι του. Μετά το πέρασμα του σχολείου τους, που διαρκεί περίπου 5 λεπτά, όλα έχουν τελειώσει, όλοι είναι χαρούμενοι και βγάζουν φωτογραφίες με τα κινητά τους. Και αυτό υποτίθεται ότι τίμησε τους νεκρούς και ότι είχε κάποια σημασία για τους συμμετέχοντες.

Έχοντας βιώσει τις παρελάσεις εκ των έσω, το μόνο που μου προκαλούν είναι αηδία, εξ' αιτίας της υποκριτικότητας που τις χαρακτηρίζει. Τυμπανιστές γίνονται πάντα οι πιο δημοφιλείς του σχολείου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, το να γίνει παραστάτης ή σημαιοφόρος κάποιος ξένος, γινόταν θέμα στις ειδήσεις. Οι ίδιοι οι καθηγητές, που οργάνωναν την παρέλαση, αναφερόντουσαν στην διαδικασία ως: «Έχει πλάκα. Θα κοπανήσετε τα τύμπανα, θα κάνετε και μια βόλτα και θα πιείτε τον καφέ σας μετά όλοι μαζί. Θα βάλουν και τα κοριτσάκια τα κοντά τους, τα ωραία». Υπήρχε slutty dress code για τις κοπέλες, που απαιτούσε κοντή, στενή φούστα και τακούνια. Και ακόμα θεωρούμαι ασεβής, όταν αμφισβητώ τον θεσμό, στην μορφή που έχει πάρει.

Μέσα στα σχολεία δεν γίνεται καμία προσπάθεια σοβαρής συζήτησης ή έστω εξήγησης, σχετικά με αυτό που γιορτάζεται την 25η Μαρτίου. Μιας συζήτησης σε σύγχρονη βάση και όχι μια απλή εξιστόρηση, που αυτή την στιγμή μπορεί να κάνει πολύ καλύτερα το Wikipedia. Και αυτό γιατί οι καθηγητές, θεωρούν πως οι μαθητές, αν κρίνω από τα θέλγητρα που παρουσιάζουν για να τους πείσουν να συμμετάσχουν, είναι χαζοί ή πως δεν θα μπορούν να αντιληφθούν την σημειολογία της κατάστασης αν τους την εξηγήσουν. Μπορεί ακόμα, απλά να βαριούνται ή και να μην την γνωρίζουν καλά- καλά οι ίδιοι. Αυτό που ξέρουν, όμως, όλοι τους πολύ καλά να κάνουν, είναι να βουλώνουν τα στόματα των παιδιών που αντιδρούν, με βρισιές και απειλές για αποβολές.

Στην άλλη μεριά, οι μανάδες σπρώχνονται σαν μανιακές για να πιάσουν το καλό πλάνο της κόρης, η οποία περπατάει με τα δωδεκάποντα και τις μπούκλες, βαμμένη πιο πολύ και από στάρλετ σε μπουζούκια. Οι πατεράδες σέρνονται από πίσω, νωχελικοί και άμα έχουν πολύ πιεστικές γυναίκες θα κουνήσουν καμιά σημαία. «Αχ αχ, περνάει ο Γιώργος! Γιώργο, Γιώργο κοίτα την κάμερα!». Και κοιτάει ο Γιώργος. Μπορεί να κάνει και καμιά γκριμάτσα.

Μετά έρχεται το αποκορύφωμα της τιμής, με το επίσης χιλιοπαιγμένο πρόγραμμα στην τηλεόραση. Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα. Μετά είναι οι σχολικές γιορτές, στις οποίες τραγουδιούνται για χιλιοστή φορά τα ίδια τραγούδια, από τις ίδιες πρόχειρα φτιαγμένες «χορωδίες», που απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά από παιδιά που βαριόντουσαν να κάνουν μάθημα. Αν ο υπεύθυνος είχε κέφια, μπορεί να διαβαστούν και μερικά ποιήματα. Οι καθηγητές μισοκοιμούνται, τα παιδιά έχουν δει το ίδιο έργο τουλάχιστον δυο φορές. Οι πιο μεγάλοι αλήτες το σκάνε και καπνίζουν. Οι περισσότεροι κοιτάνε τα κινητά τους.

Και όλο αυτό είναι ο τρόπος που επιλέγουμε για να θυμηθούμε κάποιους ανθρώπους, που ήταν όντως ήρωες και χρήζουν τιμών. Μέσα σε αυτή την τρέλα που αποτελεί την πραγματικότητα μας, κρατιόμαστε με νύχια και με δόντια πάνω σε παραδόσεις που έχουν παρακμάσει εδώ και χρόνια. Και ο καλύτερος τρόπος για να μην σκεφτούμε το πρόβλημα, είναι να απαγορεύσουμε οποιαδήποτε συζήτηση πάνω σε αυτό. Δεν δικαιούσαι να αμφιβάλεις για την παρέλαση γιατί είναι ιερή. Ιερή όσο οι επαναλήψεις στην τηλεόραση.

Περισσότερα από το VICE

Τι Σημαίνει να είσαι Agender και Νon Βinary Άτομο στην Ελλάδα του 2017;

Τι Σημαίνει να Έχεις Σπουδάσει στο Πάντειο

«Για Νορμάλ Οικογένειες από Χριστιανικό Γάμο» - Οι Αγγελίες με τις Οποίες Ήρθα Αντιμέτωπη Ψάχνοντας Σπίτι στην Αθήνα