H Σεξεργασία Kατά τη Διάρκεια της Πανδημίας στην Αθήνα

Το VICE Greece δίνει βήμα σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άτομα, με τη δημιουργία της στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε εβδομάδα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και αξίζουν την προσοχή όλων.

Το συγκεκριμένο άρθρο υπογράφει η Άννα Κουρουπού, διευθύντρια του Red Umbrella Athens.

Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, κάθε δικαίωμα είτε ανθρώπινο, είτε εργασιακό, ή κοινωνικό κλπ (αν και κάθε δικαίωμα είναι πάνω απ’ όλα ανθρώπινο) κατακτήθηκε με πολλή προσπάθεια και αγώνες - πολλές φορές και αίμα. Για κάποιες κυβερνήσεις, ισχύει αυτή η συμπεριληπτική σκέψη. Για πολλές όχι. Αν οι κοινωνίες ωριμάζουν, αυτό δεν σημαίνει πως γίνεται το ίδιο με αυτούς που διακυβεύουν τις ζωές μας.

Η εργασία στο σεξ -πορνεία όπως αναφέρεται στον συγκεκριμένο νόμο- είναι ένα επάγγελμα, που αν και είναι όντως από τα παλαιότερα, παρόλα αυτά, παραμένει ως τελευταίος τροχός, αφήνοντας στερεότυπα και προκαταλήψεις να υπερκερνούν κάθε δικαίωμα που προανέφερα.

Η σωματεμπορία (trafficking) αυξάνεται με δραματικούς ρυθμούς, σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες και μη, πολλές φορές λόγω της ατολμίας αξιωματούχων να ιεραρχίσουν μια νομοθεσία που να δυσκολεύει το «έργο» των εμπόρων ανθρώπινης ζωής.

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται ένα κλειδί που ναι μεν βολεύει στη διαχείριση μαύρου χρήματος, από την άλλη δε, είναι ένα απάνθρωπο επιχείρημα πολλών, συγχέοντας την εμπορία ανθρώπων στο σεξ -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- με την αυτόβουλη εργασία στον χώρο της βιομηχανίας του σεξ.

Συνολικά 197 αυτόφωρα έχω περάσει στη ζωή μου, είτε νόμιμη είτε «παράνομη», αν και πάντα παράνομη είμαι με τον ίδιο νόμο που στοιχειοθετήθηκε από το 1834. Από μόνος του αυτός ο αριθμός λέει πολλά. Χρήματα -απίστευτα πολλά- ξυλοδαρμοί, εξευτελισμός στα κρατητήρια και στην εκάστοτε δικαστική αίθουσα, βρόμα, ψείρες, χειροπέδες και μια ψυχολογική φθορά που έχει χαρακτηριστικά τυφώνα.

Είναι απάνθρωπο να σου δίνει το κράτος το δικαίωμα να εργάζεσαι ως νόμιμος επαγγελματίας, αλλά μόνο ως τις υποχρεώσεις που έχει ένας εργαζόμενος. Το νομικό καθεστώς στην Ελλάδα χωλαίνει αιώνες τώρα, αφήνοντάς μας απροστάτευτες, καθιστώντας μας με την «άδεια» του, παράνομες.

Όταν με κάλεσαν από τη Θετική Φωνή να δράσουμε από κοινού για τη δημιουργία μιας δομής, ως κέντρου ημέρας για τις εργαζόμενες στο σεξ στην Ομόνοια και τη γύρω περιοχή, δεν δίστασα ούτε στιγμή να δεχτώ. Το αίτημα ήρθε έντονο από τη δράση του Street Work της οργάνωσης, όντας στο πεδίο έξια χρόνια.

Σαράντα περίπου χρόνια σε αυτή τη δουλειά, δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόση ανάγκη για ενδυνάμωση έχει αυτή κοινότητα. Μετά από λίγους μήνες, καταλήξαμε -προσωπικά το γνώριζα- πως τα περισσότερα δεινά ξεκινούν και καταλήγουν στο κατάπτυστο νομοθετικό πλαίσιο. Φυσικά, στραφήκαμε και προς τα εκεί.

Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα αναζητήσεων, συναντήσεων, συνεντεύξεων, εκπαιδεύσεων -και ταυτόχρονα το κέντρο ημέρας του Red Umbrella Athens να λειτουργεί με πλείστες υπηρεσίες- ήρθε να ισοπεδώσει τα πάντα ο Covid-19.

Φυσική απόρροια αυτού η καραντίνα. Τότε και ο τελευταίος τροχός αποσυνδέθηκε από το υπόλοιπο τρένο και έπρεπε να πορευτεί για ακόμη μια φορά μόνος του, έρμαιο στις προκαθορισμένες ράγες.

Φόβος, ανασφάλεια, πανικός για κάτι που κανείς δεν γνώριζε. Απαγόρευση κυκλοφορίας, πρόστιμα στους «ανυπάκουους», μάσκες, γάντια, αντισηπτικά και απαραίτητη προϋπόθεση: καμία σωματική επαφή. Έμοιαζε με κακογραμμένο αστείο.

Ακλόνητη η μνήμη μέσα μου, όταν έσκασε στη χώρα μας το AIDS. Ο ίδιος φόβος με κυρίεψε.Υπάρχουν βέβαια δύο βασικές διαφορές, εκ του αποτελέσματος. Μετά από δύο περίπου μήνες, αφού ενοχοποιήθηκε το σεξ όσο ποτέ άλλοτε, ξέραμε τουλάχιστον πώς να προφυλαχτούμε.

Όπως κάθε επιχείρηση, έτσι κλείνουν και οι οίκοι ανοχής. Η εργασία στον δρόμο μοιάζει ουτοπική. Και είναι. Υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας και φυσικά, ο φόβος της μεταδοτικότητας του ιού. Μόνο που η επιβίωση δεν λογαριάζει ούτε φόβο, ούτε πρόστιμα.

Την πρώτη κιόλας εβδομάδα που βγήκα με το Street στην περιοχή, είδα κάποιες ωφελούμενες του Red Umbrella Athens κι όχι μόνο, να εργάζονται. Η μάσκα απαραίτητο αξεσουάρ - παράταιρη εικόνα, που ακόμα δεν είχαμε συνηθίσει. Όλα τα έλεγαν τα μάτια. Αυτό που με εξέπληξε ήταν η παρουσία πελατών. Λιγοστοί μεν, αλλά υπήρχαν. Είναι το ρίσκο, άραγε, συνθήκη που προσφέρει ηδονή;

Τη δεύτερη εβδομάδα είδαμε περισσότερα άτομα. Σε κάποιες είχε δοθεί ήδη το πρόστιμο. Αλλά ποιος το υπολόγιζε; Έτσι κι αλλιώς, οι κλήσεις από αστυνομικούς και τα αυτόφωρα ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Η αιτία άλλαζε.

Τα αιτήματα που δεχόμασταν, πολλά. Μάσκες, γάντια, αντισηπτικά υγρά - πράγματα δυσεύρετα, αναγκαία, οξύμωρα, αν σκεφτείς ποιος τα ζητούσε. Απαραίτητα εργαλεία για να προφυλαχθείς από μια νέα ασθένεια, την ίδια στιγμή που σε λίγη ώρα θα έκανες σεξ με κάποιους αγνώστους.

Με ένα post στον λογαριασμό μου στο Facebook, κατάφερα να μαζέψουμε αντισηπτικά και τα υπόλοιπα αγαθά. Την επομένη τα μοιράσαμε, αλλά δυστυχώς δεν ήταν αρκετά.Ήταν αδύνατο να παρέχεις μια προστασία σε ανθρώπους εκεί έξω και να αφήσεις τον άστεγο χωρίς. Μας ήταν αδύνατον.

Είχα ήδη δημιουργήσει μια καμπάνια σε μια πλατφόρμα για οικονομική ενίσχυση των εργαζομένων στο σεξ. Σε 14 μέρες μαζεύτηκε ένα σεβαστό ποσό, διότι θεωρώ δώσαμε στη κοινωνία να καταλάβει πως όσοι άνθρωποι αναγκάζονται και ασκούν το επάγγελμα σε αυτές τις συνθήκες, παίζουν ρώσικη ρουλέτα την ίδια τους τη ζωή, αλλά και των υπολοίπων.

Τα εξυργυρώσαμε σε δωροεπιταγές για σούπερ-μάρκετ και συνάμα έπαιρνα τρόφιμα από δυο-τρεις ανθρώπους που γνώρισα εκείνες τις μέρες και μαζί με τη Ραφαέλλα κάναμε διανομή σε όποια τρανς είχε τη δυνατότητα να επικοινωνήσει την ανάγκη της.

Υπήρχε πλέον διάχυτη η απελπισία, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον φόβο. Καμία κρατική μέριμνα, κανένα φως σε εκείνο το απόλυτο σκοτάδι.

Τελικά, ναι. Οι κοινωνίες ωριμάζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος τους. Εκείνες τις μέρες που η ανασφάλεια ήταν το πρώτο συναίσθημα κάθε μέρας και νύχτας, το διαπίστωσα ακόμη μια φορά.

Το κέντρο ημέρας παραμένει κλειστό έως και σήμερα, με αμφίβολη ημερομηνία επαναλειτουργίας.

Οι άνθρωποι που εργάζονται στο σεξ συνεχίζουν να έχουν υποχρεώσεις χωρίς κανένα δικαίωμα.

Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στη ζωή και την επιβίωση. 

Περισσότερα από το VICE

Το Γκράφιτι του Μαραντόνα σε ένα Σχολείο στην Καλαμαριά Έφτασε Μέχρι την Αργεντινή

Έτσι Είναι το Lockdown σε Αθήνα και Επαρχία

Μιλήσαμε με Eιδικούς για να Mάθουμε πώς Ζουν Πρώην Αστυνομικοί στη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.