Ο «Έλληνας Μαραντόνα»Έκανε Ντεμπούτο Πριν από 45 Χρόνια

Εντυπωσιακός παίκτης, ντριπλαδόρος και διορατικός με τρομερές εμπνεύσεις. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής (aka Βάσια) έγραψε τη δική του ιστορία που ακόμα περνάει από γενιά σε γενιά.

ΑΚ

Κείμενο Αντώνης Κωνσταντάρας

7.12.20

Εικόνα: Wikipedia

Σαν σήμερα πριν από 45 χρόνια, έκανε ντεμπούτο στα ελληνικά γήπεδα ίσως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που έβγαλε ποτέ η χώρα μας. Ο λόγος για τον τεράστιο Βασίλη Χατζηπαναγή, ο οποίος το 1975 πήγε στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό του Ηρακλή. Μια μεταγραφή αεροδρομίου στα χαρτιά, σιδηροδρομικού σταθμού στην πράξη, αφού ο 21χρονος τότε μέσος ήρθε με τρένο στη συμπρωτεύουσα.

Στις 22 Νοεμβρίου του 1975 λοιπόν, τον υποδέχτηκαν η γιαγιά του και 2.000 φίλοι του Ηρακλή, οι οποίοι τον σήκωσαν στον αέρα και του έδειξαν από την πρώτη στιγμή την αγάπη τους. Σχεδόν δύο εβδομάδες αργότερα και πιο συγκεκριμένα στις 7 Δεκεμβρίου του 1975, ο «Βάσια» -όπως ήταν ένα από τα πολλά ψευδώνυμά του- έκανε το ντεμπούτο του στον αγώνα της ομάδας με τον Ατρόμητο, στο γήπεδο της Βέροιας. Πέρασε στο παιχνίδι ως αλλαγή και ενώ δεν πρόλαβε να σκοράρει, κατάφερε να δείξει κάποια πολύ θετικά στοιχεία.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε η εφημερίδα Μακεδονία στο φύλλο της επόμενης μέρας:

Το μοναδικόν ευχάριστον σημείον του αγώνος είναι ότι ο νεοαποκτηθείς Χατζηπαναγής έδειξε ότι αποτελεί ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο. Τον παίκτη όμως αυτόν δεν τον εχρισημοποίησαν και εις τα δύο ημίχρονα, οι συμπαίκτες του δεν μπόρεσαν δηλαδή να εκμεταλλευθούν το μεγάλο ατού που παρουσιάζει η ομάδα έχοντας εις την θέσιν του αριστερού ακραίου κυνηγού έναν παίκτη με τόσα προσόντα. Όταν οι υπόλοιποι θελήσουν να συνεργασθούν με τον νεοαποκτηθέντα και όταν ο ίδιος μπη στο πνεύμα των συμπαικτών του, τότε θα γίνη και η αξιοποίησις του αποκτήματος που λέγεται Χατζηπαναγής.

Αυτό το ανιαρό 1-1 ήταν μόνο η αρχή μιας πορείας που κράτησε για 15 χρόνια. Ο «Νουρέγιεφ» -ακόμη ένα από τα παρατσούκλια που του κόλλησαν οι φίλοι της στρογγυλής θεάς- γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1954 στην Τασκένδη, πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν. Παιδί Ελλήνων ομογενών, ξεκίνησε την πορεία του στην Δυναμό Τασκένδης, για να συνεχίσει στην Παχτακόρ Τασκένδης και να βρεί τελικά την «Ιθάκη» του στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στον «Γηραιό».

Θα μείνει στην ομάδα μέχρι την απόσυρσή του (26 Οκτωβρίου 1990) και θα κατακτήσει ένα Κύπελλο Ελλάδας και ένα Βαλκανικό Κύπελλο.

Οι ομογενείς τον αγάπησαν και θα βρεθεί να παίζει φιλικά παιχνίδια με τον Ηρακλή σε Αυστραλία και ΗΠΑ -μεταξύ άλλων- με την υποδοχή να είναι ιδιαίτερα θερμή.

Πολλοί αναφέρονται σε αυτόν ως τον «Έλληνα Μαραντόνα» και ίσως να έχουν δίκιο. Μπορεί να μην ήταν γκολτζής, αλλά ήταν ικανός να περάσει όλη την αντίπαλη ομάδα, ακόμη και τον τερματοφύλακα. Φαντεζί παίκτης, ντριπλαδόρος, διορατικός με τρομερές εμπνεύσεις - που έδιναν το εύκολο γκολ στους συμπαίκτες του.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Φίλοι όλων των ομάδων που πρόλαβαν τον μεγάλο αυτό παίκτη έχουν ένα πράγμα να πουν: Ότι γεννήθηκε τη λάθος εποχή και πως θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό. Μπορεί κάτι τέτοιο να μη συνέβη, όμως ο «Βάσια» αγαπήθηκε όσο κανένας, γνώρισε καθολική αποδοχή και έγραψε μια ξεχωριστή ιστορία.

Έστω κι αν δεν κατάφερε να αγωνιστεί ποτέ με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας (πήρε μέρος σε ένα φιλικό παιχνίδι το 1976), καθώς είχε ήδη αγωνιστεί σε επίσημα ματς με τις «μικρές» εθνικές της Σοβιετικής Ένωσης. Μάλιστα, ο ίδιος είχε εκφράσει την απογοήτευσή του για αυτό λέγοντας σε συνέντευξή του: «Η μεγάλη μου πίκρα ήταν ότι δεν έπαιξα στην εθνική ομάδα, που είναι ο καθρέφτης για κάθε παίκτη».

Ωστόσο, 30 χρόνια από τότε που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, συνεχίζει να θεωρείται ενας από τους κορυφαίους έλληνες παίκτες. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος του φετινού mini ντοκιμαντέρ που έκανε η σελίδα Copa 90 Stories: «Ο Έλληνας Μαραντόνα, ο Καλύτερος Παίκτης που δεν Γνώρισες».

Έτσι είναι.