Την πρώτη μου μέρα στο γυμνάσιο King George School, ο ξεναγός μου, ένας άβολα ενθουσιώδης δευτεροετής, με οδήγησε στη βιβλιοθήκη (ή «ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» όπως αναγραφόταν στην πόρτα) και καθίσαμε σε ένα τραπέζι με ένα άλλο κορίτσι που την έλεγαν Zoe. Με πληροφόρησε ότι δυστυχώς «το όνομα Zoe το είχε ήδη άλλη» και πώς από εδώ και στο εξής, θα αναφερόμουν ως «Claire», δηλαδή με την εσφαλμένη προφορά του επωνύμου μου Klar. Στα 14 δεν ήμουν σε θέση να προκαλέσω την 16χρονη αρχαιότητά της Zoe, κι έτσι δέχθηκα. Οι δυο νέοι φίλοι μου γρήγορα εξαφανίστηκαν, προφανώς για να μου δώσουν λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσω τη νέα ταυτότητά μου. Μετά από λίγα λεπτά, ένα μεγαλύτερο αγόρι με κόκκινα μαλλιά ήρθε προς εμένα και με ρώτησε τι ώρα ήταν. Άρχισα να λέω «δεν ξέρω» και πριν ακόμα τελειώσω τη φράση μου, το πέος του ήταν τον καρπό μου και στη συνέχεια τριβόταν στο υπόλοιπο χέρι μου ενώ φώναζε «ώρα για πάρτι!». Αυτά τα περιστατικά ήταν η εισαγωγή μου στο ένδοξο ακαδημαϊκό ίδρυμα όπου θα περνούσα τους επόμενους έξι μήνες.

Το King George School, στο Βέρμοντ, διαφημιζόταν ως ένα εναλλακτικό «θεραπευτικό» σχολείο για εφήβους με συναισθηματικά προβλήματα και προβλήματα συμπεριφοράς. Το KGS αυτοδιαχωριζόταν από άλλα σχολεία του είδους -σύμφωνα με το NATSP υπάρχουν 32 τέτοια σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες- καθώς δίνει έμφαση στην Τέχνη ως μεθόδου συναισθηματικής ανάπτυξης. Μια και τα περισσότερα από αυτά είναι ιδιωτικά, δεν υπάρχει κάποιο πρότυπο πρόγραμμα σπουδών, γεγονός που καθιστά δύσκολη τη μέτρηση της αποτελεσματικότητάς τους ως μορφή θεραπείας. Με δεδομένο ότι αυτοί οι σπουδαστές μπαίνουν στα προγράμματα με ένα τόσο ευρύ φάσμα προβλημάτων, υπάρχουν πολλές μπερδεμένες μεταβλητές όταν πρόκειται για να βγουν ερευνητικά συμπεράσματα. Όταν έγιναν οι πρώτες μελέτες για την αποτελεσματικότητά τους τη δεκαετία του 1950, τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά αρνητικά. Από τότε, οι μέθοδοι μέτρησης των συμπεριφορικών αποτελεσμάτων έχουν ευτυχώς βελτιωθεί και σύμφωνα με μελέτη που έγινε το 2002, υπήρχε σημαντική βελτίωση στη συμπεριφορά των σπουδαστών μετά την ολοκλήρωση ενός θεραπευτικού προγράμματος. Η δική μου εμπειρία, όπως ίσως έχετε μαντέψει με βάση το καλωσόρισμα μου στη βιβλιοθήκη ήταν λιγότερο από ιδανική.

Όμως για ποιον ακριβώς λόγο ήμουν εκεί; «Λοιπόν, έπαθα κατάθλιψη, σταμάτησα να πηγαίνω στο σχολείο. Μετά… τρελάθηκα, έπρεπε να πάω στην ψυχιατρική κλινική και με κάποιο τρόπο κατέληξα σε ένα πρόγραμμα θεραπείας σε άγριο φυσικό περιβάλλον… και τώρα είμαι εδώ! Εσύ;». Το είπα τόσες πολλές φορές, που το απομνημόνευσα. Άδεια από συναισθήματα, σα να ήταν απόσπασμα από την Τορά μου (ιερό εβραϊκό βιβλίο). Η μινιμαλιστική μου απάντηση ήταν αρκετή για να χορτάσει η περιέργεια των συμφοιτητών μου, οι οποίοι ενδιαφέρονταν πολύ περισσότερο για να συζητήσουν για τις παράνομες σεξουαλικές περιπέτειές τους ή για τους παράφρονες θετούς γονείς τους.

Η πραγματική ιστορία για το πώς κατέληξα σε ένα θεραπευτικό οικοτροφείο στο αγροτικό Βέρμοντ είναι πολύ λιγότερο ξεκάθαρη. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν δύο και όταν ήμουν 13 πέθανε ο πατέρας του. Δεν ήμουν ιδιαιτέρως κοντά με τον παππού από την πλευρά του πατέρα μου αλλά η απώλεια ήταν αρκετή για να με ρίξει σε μια πολύ σκοτεινή δίνη άλυτων προβλημάτων γύρω από το πρόσωπο του πατέρα. Γρήγορα μου έδωσαν αντικαταθλιπτικά γιατί συνέβη το 2003 και υπήρχε το Zoloft. Στην αρχή, τα αντικαταθλιπτικά φαίνονταν φανταστικά. Δεν είχα κατάθλιψη. Ήμουν καλύτερα από ποτέ. Αυτό συνέβαινε, όπως μάθαμε σύντομα, γιατί το Zoloft είχε πυροδοτήσει τη λανθάνουσα διπολική διαταραχή μου και ένιωθα καλύτερα παρά ποτέ επειδή ήμουν μανιακή. Έτσι, δυο μήνες αργότερα, αφού «έριξα» ένα στυλό στο λαιμό ενός συμμαθητή μου και υπέφερα από μία σύντομη κρίση παραισθήσεων, αποφασίστηκε ότι το Zoloft δεν είχε αποτέλεσμα και προκειμένου να απαλλαχθώ από τη φαρμακευτική θεραπεία «γρήγορα και με ασφάλεια» έπρεπε να μπω σε μια ψυχιατρική κλινική.

Βγήκα μετά από δυο εβδομάδες και μου έδωσαν καινούργια αγωγή. Η ζωή φαινόταν σταθερή για λίγο. Εκείνο το καλοκαίρι πήγα κατασκήνωση και κέρδισα το βραβείο του «Πιο Βελτιωμένου Κατασκηνωτή» που ακόμα και στα 13 φαινόταν ως ανειλικρινές κομπλιμέντο. Μετά το καλοκαίρι τελείωσε και δεν ήθελα να επιστρέψω στο σχολείο, οπότε δεν πήγα. Κλείστηκα στον εαυτό μου και περνούσα 14 ώρες την ημέρα στα chat rooms προσποιούμενη ότι είμαι ένα 18χρονο μοντέλο ισπανικής καταγωγής που λεγόταν Stephanie. Περιττό να πω ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά και κάτι έπρεπε να αλλάξει. Η μητέρα μου, μαζί με μια ετερόκλητη ομάδα ψυχιάτρων και θεραπευτών, σκέφτηκαν ότι ένα πρόγραμμα επιβίωσης στην άγρια φύση που θα προηγηθεί της φοίτησης σε οικοτροφείο «συναισθηματικής ανάπτυξης» θα έκανε τη διαφορά. Προφανώς δεν ήμουν ενθουσιασμένη με την προοπτική να με στείλουν μακριά, αλλά είχα παραιτηθεί εντελώς από τον εαυτό μου. Είχα φθάσει σε ένα στάδιο κατάθλιψης όπου ειλικρινά δεν με ενδιέφερε τι θα μου συμβεί. Ήμουν εντελώς απελπισμένη.

Στην τρυφερή ηλικία των 14 ετών, δεν ήταν εύκολο για να μένα να προσαρμοστώ στη ζωή του KGS. Ήμουν νεότερη συγκριτικά με τους περισσότερους σπουδαστές και σημαντικό λιγότερο έμπειρη, σεξουαλική και όχι μόνο. Θυμάμαι έντονα να βλέπω δύο από τις φίλες μου να δείχνουν τεχνικές πεοθηλασμού σε ένα Silly Putty-βελόνα πλεξίματος και ενώ αυτή η εμπειρία ήταν σίγουρα κατατοπιστική, τρομοκρατήθηκαν. Δεν είχα καν στήθος ακόμα, πόσο μάλλον προηγούμενη έκθεση σε «βελόνες πλεξίματος».

Θυμάμαι την πρώτη φορά που κάποιος μου είπε «φαίνεσαι περίπου φυσιολογική» ότι φρικάρισα. «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ DAN! Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ… ΕΙΠΑ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ ΟΤΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ STEPHANIE!». Όμως είχε δίκιο. Κατά κάποιο τρόπο ήμουν φυσιολογική και αυτό με έκανε διαφορετική. Πρώτα απ'όλα, εν γνώσει μου μπήκα στο KGS, σε αντίθεση με πολλούς τους οποίους «συνόδευαν» εκεί άγνωστοι που τους είχαν μέσα στη νύχτα από τα σπίτια τους. Δεν είχα προβλήματα θυμού ή τάσεις χρήσης ναρκωτικών ουσιών και τα προβλήματα επικοινωνίας που είχα με την μητέρα μου δεν ήταν τόσο ακραία συγκριτικά με αυτά έχει ένα μέσο κορίτσι στην εφηβεία.

Το συναίσθημα ότι ήμουν παραγκωνισμένη ήταν οικείο καθώς είχα περάσει τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης μου σε ένα σχολείο προετοιμασίας στη Νέα Υόρκη. Στην πραγματικότητα, το άγχος που ένιωθα επειδή δεν κολλούσα στο παλιό μου σχολείο, χωρίς αμφιβολία συνέβαλε στο να βρεθώ στο KGS, αλλά δεν το βρήκα και ευκολότερο να κάνω φίλους στο νέο περιβάλλον μου.

Ούτε και πήρα σπουδαία παιδεία στο KGS. Οι δάσκαλοι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν δεδομένης της δομής του σχολείου, αλλά όταν τοποθετείς ένα 14χρονο με ικανότητες γυμνασίου στα μαθηματικά σε μάθημα οικονομικών όπου μετέχουν οι τελειόφοιτοι λυκείου, υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορεί να κάνει ένας καλός δάσκαλος. Στο ένα μάθημα, θυμάμαι να παρακολουθώ για τρίτη φορά David Blaine: Street Magic και να σκέφτομαι ότι ακόμα και οι δάσκαλοι τα είχαν παρατήσει. Ευτυχώς για τους γονείς, η διεύθυνση έγινε εξαιρετικά καλή στο να συντηρεί τη βιτρίνα ότι ενδιαφέρεται - αλλά για 5.300 δολάρια το μήνα, το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να προσποιηθούν.

Η θεραπεία ήταν τόσο εξατομικευμένη όσο και τα μαθήματα, που σημαίνει καθόλου. Είχα ατομική θεραπεία δυο φορές την εβδομάδα μέχρι που η θεραπεύτριά μου απολύθηκε και μετά έγινε μια φορά την εβδομάδα. Περιστασιακά είχαμε ομαδικές συνεδρίες αλλά η μόνη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η 5ωρη συνάντηση όταν μια ομάδα αγοριών αμόλησε ένα σωρό κοτόπουλα στις τουαλέτες των κοριτσιών. Αιτία της συνάντησης ήταν καταρχήν να βρεθούν οι ένοχοι, και όχι για να γίνει κάποια παραγωγική συζήτηση.

Πραγματοποιούνταν «εργαστήρια», ενσωματωμένα στο πρόγραμμα σπουδών στα οποία συμμετείχαμε και στη διάρκεια των οποίων χάναμε μια μέρα μάθημα για να πάμε να φάμε πίτσα, πέφταμε ξαφνικά πάνω στους άλλους και τους αφήναμε να μας πιάσουν και μιλούσαμε για τα «λάθη» μας που μας οδήγησαν στο KGS. Οι ομάδες καθορίζονταν από το πότε κάναμε την εγγραφή μας και όχι το συγκεκριμένο πρόβλημα για το οποίο ήμασταν εκεί. Απέκτησα κάποιου τύπου πολυπόθητη προοπτική για τα πράγματα λόγω της έκθεσης σε μια σειρά προβλήματα των άλλων σπουδαστών, από κατάχρηση σκληρών ναρκωτικών έως ένα αγόρι που σκέφτηκε ότι το να χέσει πάνω στο γραφείο της διευθύντριάς του ήταν απολύτως κατάλληλος τρόπος να εκφραστεί. Ωστόσο, ακόμα και τότε αναρωτήθηκα εάν η θεραπευτική μέθοδος τους είχε καμιά τύχη να είναι αποτελεσματική με δεδομένα τα ποικίλα θέματα που αντιμετωπίζαμε.

Τελικά το σχολείο King George School χρεοκόπησε, ένα σύνηθες αποτέλεσμα αυτού του είδους των οικοτροφείων, που είναι ακριβά για να συντηρηθούν και αφού δεν παίρνουν κρατική επιχορήγηση, χρεώνουν τους γονείς απίστευτα ποσά. Ήταν φανερή η οικονομική κακοδιαχείριση του ιδρύματος-θυμάμαι ότι όχι πολύ καιρό μετά την απόλυση της θεραπεύτριάς μου, η διευθύντρια αγόρασε ένα καινούργιο αυτοκίνητο του γκολφ. Στην πραγματικότητα, το σχολείο έφθασε στο χείλος της πτώχευσης όταν εγγράφηκα εκεί. Αυτή ήταν η χειρότερη μέρα μου. Η διευθύντρια συγκάλεσε συνέλευση για να μας ενημερώσει ότι θα έπρεπε να φύγουμε σύντομα. Μας διαβεβαίωσε ότι πρόκειται για κάτι προσωρινό, αλλά καθώς πολλοί σπουδαστές είχαν μεταφερθεί επίσης από άλλα πτωχευμένα σχολεία θεραπείας, δεν ήμασταν αισιόδοξοι. Έγινε σαφές ότι η πραγματική απάντηση στην ερώτηση «γιατί είσαι εδώ;» ήταν επειδή δεν είχαμε πουθενά αλλού να πάμε.

Ευτυχώς για μένα, δεν μου είχε μείνει πολύς καιρός. Μετά τους έξι μήνες μου στο KGS, πήγα σε ένα συνηθισμένο οικοτροφείο (OK, Quaker), παρακολούθησα μαθήματα στο κολέγιο Oberlin College και τελικά έφθασα να δω την βελόνα πλεξίματος Silly Putty.

Στη διάρκεια του γυμνασίου και του λυκείου και στο μεγαλύτερο διάστημα του πανεπιστημίου, κράτησα μυστικό το ότι είχα μείνει στο KGS. Ντρεπόμουν που ο έφηβος εαυτός μου ήταν τόσο εκτός ελέγχου που έπρεπε να με «στείλουν μακριά». Τα τελευταία χρόνια, αυτό το συναίσθημα της ντροπής, σιγά-σιγά αντικαθιστάται με το γενικότερο άγχος μου που αφορά την εμπειρία μου στο KGS και τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτό. Μπορώ να δω τα προβλήματα που είχα με το KGS ως προέκταση των προβλημάτων που έχω με το πώς αντιμετωπίζεται και θεραπεύεται η ψυχική υγεία στην Αμερική. Το εύρος των προβλημάτων που είχαν οι σπουδαστές δεν αποτελεί αντανάκλαση ενός κακώς οργανωμένου σχολείου αλλά μιας κοινωνίας που δεν έχει δομές για να βοηθήσει παιδιά με προβλήματα ψυχικής υγείας (ή αλλιώς γνωστά ως «ζητήματα υγείας»). Ακόμα αποκτώ εμπειρία και ειλικρινά, εξακολουθώ να ντρέπομαι λιγάκι για το χρόνο που έμεινα εκεί.

Μακάρι να υπήρχαν προγράμματα για παιδιά σαν και μένα, έφηβους που έχουν χαθεί και δεν έχουν που αλλού να πάνε αφού δεν είχαν τύχει με το σωρό των επαγγελματιών υγείας που πήγαν και των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων. Κανενός, και ειδικά ενός παιδιού, δεν πρέπει να πηδάνε τον καρπό πριν να είναι έτοιμος.

Η Zoë Klar είναι συνιδρύτρια του Lady Parts Magazine.