H Άγρια Πλευρά του Ελληνικού Ποδοσφαίρου

Photo via flickr faungg's

Ήταν μία από αυτές τις ειδήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, προκαλούν ντόρο για μία ή δύο μέρες και στη συνέχεια «θάβονται». Μέχρι να γίνει η επόμενη επίθεση και ο κύκλος να συνεχιστεί. Σύμφωνα με κάποια  τελευταία ρεπορτάζ, στην αναμέτρηση του Ατρόμητου Πειραιά με την Πέυκη για την Γ' Εθνική, άγνωστοι μπούκαραν στα αποδυτήρια της ομάδας των Βορείων Προαστίων και άρχισαν να χτυπούν ανελέητα τον προπονητή Πέτρο Δημητρίου. Έχουμε συνηθίσει να μην σοκαριζόμαστε από τέτοιες ειδήσεις. Την ακούω για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο και αμέσως φέρνω στο μυαλό το «Walk on the wild side» του Λου Ριντ.  Η άγρια πλευρά του ποδοσφαίρου δεν έχει πορνεία όπως το τραγούδι του αείμνηστου Αμερικανού. Έχει όμως άφθονη βία. Και όσοι έχουν κάνει τη βόλτα στην άγρια πλευρά των γηπέδων των μικρών κατηγοριών, τη γνωρίζουν καλά.

Το 2012, το παιχνίδι της Πεύκης με τον Περαμαϊκό διεκόπη στο 87' με το σκορ στο 2-1 και την αστυνομία να παρακολουθεί τα επεισόδια. Λίγο πριν από τη λήξη του αγώνα, περίπου πενήντα άτομα με κράνη εμφανίστηκαν έξω από το γήπεδο και έκαναν πέσιμο στους Περαματιώτες. Πετροπόλεμος, μαχαιριές, φωτιά σε πεύκο από αδέσποτα καπνογόνα. Ένας μαχαιρωμένος, ένα σοβαρά τραυματίας στο κεφάλι και δύο ακόμα στο νοσοκομείο. Στα γραφεία των διαιτητών, όπου και μεταφέρθηκε ο μαχαιρωμένος μέχρι να τον πάρει το ασθενοφόρο, είχαν γεμίσει αίμα.  Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, οι ποδοσφαιριστές του Ερμή Κορυδαλλού τόλμησαν να πανηγυρίσουν μπροστά στους οπαδούς του Εθνικού. Περίπου 600 άτομα εισέβαλαν στο γήπεδο και πολιόρκησαν τους παίκτες στα αποδυτήρια. Κάθε λογής αντικείμενο εκσφενδονίστηκε προς το μέρος τους. Παράπλευρη απώλεια ένα ball boy, που τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Στις γειτονιές του Πειραιά η ενέδρα των οπαδών του Ερμή Κορυδαλλού στο πούλμαν με την αποστολή της Μυκόνου έχει μείνει στην ιστορία, παρότι έχουν περάσει πολλά χρόνια.

O Στέλιος Μπρατσώλης ήταν για 28 χρόνια στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιά. Τα δέκα ήταν γραμματέας, τα τέσσερα πρόεδρος και τα υπόλοιπα μέλος. Του ζητάω μια προσέγγιση για την κατάσταση στις μικρές κατηγορίες γενικότερα και στον Πειραιά ειδικότερα: «Υπάρχει πολύ μεγάλο πάθος από τους μετέχοντες στις ομάδες, το οποίο μερικές φορές, λόγω του ότι για αυτούς είναι όνειρο η νίκη και δικαίως είναι όνειρο, τους κάνει να ξεφεύγουν και να εκτρέπονται και στα αγωνιστικά πλαίσια. Όμως, ο ερασιτεχνισμός δεν παράγει βία. Παράγει ένταση και υπερβολές, οι οποίες κατά βάση μετά το παιχνίδι ξεχνιούνται. Απόδειξη είναι ότι αγώνες που έχουν δημιουργήσει εντάσεις σε διάφορες κατηγορίες, την επόμενη χρονιά δεν υπάρχουν, είτε γιατί οι ποδοσφαιριστές είναι φίλοι, είτε γιατί έχουν πάει σε άλλες ομάδες. Επαναλαμβάνω ότι ο ερασιτεχνισμός δεν γεννάει βία. Η βία είναι μεταφερόμενη πραγματικότητα στους αγωνιστικούς χώρους.

Η πίεση των καταστάσεων που ζούμε, η αδυναμία ορισμένες φορές να πραγματοποιήσουν οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο τα όνειρά τους σε άλλους τομείς, η ανεργία που είναι κυρίαρχη, ειδικά στον Πειραιά, δημιουργεί αρκετές φορές τη "νίκη πάση θυσία". Κάποιοι επιτήδειοι που πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν τροφοδοτούν αυτή την ένταση που είναι βέβαιο ότι δεν υιοθετείται απ' τα ιστορικά στελέχη των σωματείων και των ανθρώπων του ερασιτεχνισμού που με κόπο και ιδρώτα, ουσιαστικά μόνοι τους, κρατούν τις σημαίες των σωματείων  και τα ίδια τα σωματεία τους ψηλά».

Μιλάω με τον προπονητή Δημητρίου της Πεύκης, ο οποίος και δέχθηκε την επίθεση. «Το θέμα έχει πάρει πλέον τη νομική οδό. Το τμήμα αθλητικής βίας το έχει αναλάβει. Εγώ είμαι επαγγελματίας προπονητής, πήγα να κάνω τη δουλειά μου και δεν προκάλεσα κανέναν. Δεν ασχολήθηκα ούτε μετά με το θέμα, κινήθηκε αυτεπάγγελτα με την αθλητική βία. Ασχολήθηκε εντατικά με το θέμα», μου λέει.

Τα χτυπήματα που δέχθηκε ήταν αρκετά για να τον κρατήσουν στο νοσοκομείο για τέσσερις μέρες. «Οι ίδιοι οι αστυνομικοί είπαν ότι έφαγα ξύλο. Από εκεί και πέρα τι να πω εγώ; Ήμουν κάτω και με χτυπούσαν. Δεν είδα τίποτα, έτρωγα απλώς χτυπήματα. Τα άλλα τα αποκάλυψαν οι αστυνομικοί και οι συνεργάτες μου, όπως και ότι ήταν και οι τραυματιοφορείς που με χτυπούσαν. Η δουλειά μου όμως εμένα είναι άλλη, όχι να ασχολούμαι με τέτοια ζητήματα. Απλά να δώσω συγχαρητήρια στην αθλητική βία που πήρε το θέμα πάνω της. Και να πω ότι λυπάμαι πολύ που έχω ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Είναι κρίμα για μια ιστορική ομάδα όπως ο Ατρόμητος Πειραιά να περνάει στην ιστορία για τέτοια θέματα. Η ομάδα δεν φταίει σε τίποτα. Εύχομαι όλα να βρουν το δρόμο τους και την ηρεμία τους. Εγώ σέβομαι τους πάντες». Ο πρόεδρός του, Χρήστος Σδρένιας, δεν θέλει να μου πει πολλά για το θέμα. «Το ήθος μας είναι γνωστό. Τα υπόλοιπα θα φανούν», τονίζει.  Οι άνθρωποι της Πεύκης έβγαλαν στη δημοσιότητα ένορκες καταθέσεις αστυνομικών, που μιλούν για τα επεισόδια και αναγνωρίζουν συμμετέχοντες.

Παρασκηνιακά για τα συγκεκριμένα επεισόδια λέγονται πολλά. Όπως μου λέει πρώην παράγοντας με επαφές στη νύχτα, δεν ήταν και τόσο σπουδαία. Έχουν γίνει και χειρότερα και στις μικρές κατηγορίες, υπάρχει περισσότερη ελευθερία να χτυπήσουν εκεί που θέλουν. Επίσης τονίζει ότι οι αστυνομικές δυνάμεις συχνά φοβούνται ή αποφεύγουν να επέμβουν.

Ο Στέλιος Μπρατσώλης μου εξηγεί: «Ιστορικά στον Πειραιά, εάν ψάξει κανείς θα δει ότι και ομάδες πρωταγωνίστριες σε διάφορες διοργανώσεις έβγαλαν σε παιχνίδια εντάσεις και βίαιες συμπεριφορές. Δεν είναι όμως αυτό το χαρακτηριστικό της ιστορικής τους διαδρομής. Σε τελική ανάλυση, όσο ανεβαίνει η υποδομή, όσο αυξάνονται τα μέλη των σωματείων, όσο προωθείται η φιλία μεταξύ των ομάδων, ειδικά των γειτονικών και όσο περισσότερο σοβαροί κοινωνικοί άνθρωποι ασχολούνται με τον ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, τόσο μειώνονται και εν τέλει εξαφανίζονται οι συμπεριφορές βίας. Και θα εξαφανιστούν ολοκληρωτικά εάν οι υπάρχοντες ποδοσφαιρικοί χώροι εκσυγχρονιστούν πλήρως και εάν προστεθούν νέα αγωνιστικά γήπεδα ήπιας μορφής. Ειδικά στον κεντρικό Πειραιά που έχει να γίνει γήπεδο τέτοιας μορφής εδώ και 50 χρονιά. Ας ελπίσουμε ότι επιτέλους όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για να στηρίξουν τον ερασιτεχνικό ποδοσφαιρικό αθλητισμό θα καταλάβουν ότι μόνο έτσι μπορεί να αυξηθεί η ποιότητα, να αξιοποιηθούν τα ποδοσφαιρικά ταλέντα, να κερδίσει κύρος το ποδόσφαιρο και να έχουμε μόνιμες επιτυχίες σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.