Ένα Μεσημέρι με την Εικαστικό Lilli Thießen στη Βιέννη

Φωτογραφίες: Rosa Rendl

Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι το στούντιο της Lilli, αλλά είναι σίγουρα η πρώτη φορά που το επισκέπτομαι μεσημέρι. Η Lilli Thießen είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εικαστικούς της σκηνής της Βιέννης, έχει ζήσει από κοντά τα γεγονότα του 2008 στην Αθήνα, και την έχω στην καρδιά μου για τον τρόπο που προφέρει τη λέξη «τσογλανάκι». Γεια σου Lilli, από που κατάγεσαι;

Γεννήθηκα στο Αμβούργο, μεγάλωσα στην Πορτογαλία και σπούδασα στη Βιέννη.

Πώς βρέθηκες στην Πορτογαλία;

Η μητέρα μου μας πήγε εκεί με την αδερφή μου, επειδή πήρε μία θέση ως καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Πόρτο. Όπως σκέφτομαι τώρα εκείνα τα χρόνια φαντάζουν ιδανικά, αλλά ίσως αυτό να συμβαίνει γιατί πλέον θυμάμαι μόνο τα καλά από τότε.

Από ότι ξέρω, πρώτα ασχολήθηκες με τη μόδα;

Τελειώνοντας το σχολείο στα 17, ήμουν πολύ μικρή και ανασφαλής για να ξέρω τι θέλω να κάνω. Δούλεψα για λίγο σε ένα καφέ και μετά πήγα στη Γερμανία να τσεκάρω τις σχολές Καλών Τεχνών εκεί, και πιο συγκεκριμένα στο Αμβούργο, το Ντίσελντορφ, και το Βερολίνο. Η όλη κατάσταση εκεί με τις Σχολές Καλών Τεχνών με τρόμαξε ακόμα περισσότερο, κατάλαβα πως δεν είμαι ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο.

Γύρισα πίσω στην Πορτογαλία εντελώς μπερδεμένη. Η ξαδέρφη μου δούλευε σαν φωτογράφος στην Βιέννη, στο Τμήμα Μόδας του Πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Τεχνών. Μου πρότεινε λοιπόν να δοκιμάσω εκεί, σαν guest student για δύο μήνες. Οι δύο μήνες έγιναν τρία χρόνια, στην διάρκεια των οποίων δούλευα κυρίως με δέρμα. Μου άρεσε πολύ αυτό το είδος κατασκευής, να κάνεις κάτι χειρωνακτικό, χρηστικό και να βλέπεις αμέσως τα αποτελέσματα της δουλειάς σου. Επίσης αυτή η περίοδος με προετοίμασε για το τι θέλω να κάνω μετά, που ήταν η αίτηση για την Ακαδημία Καλών Τεχνών.

Στην Ακαδημία Καλών Τεχνών δάσκαλος σου ήταν ο Franz Graf, αλλά τον τελευταίο χρόνο πήρε το εργαστήριο ο Daniel Richter. Πως είναι να σου κάνει μάθημα ο Richter;

Πολύ αστείο, στην αρχή ήταν όλοι ψαρωμένοι γιατί ήταν τρομερά ευθύς με την κριτική του. Μπορεί να έβλεπε κάτι και να έλεγε «Αυτό το έργο είναι σκατά» ή αντίστοιχα «Αυτό το έργο γαμάει», όλοι τρέμαν την ώρα που θα έκανε κριτική, και ο ίδιος διασκέδαζε πολύ υιοθετώντας αυτό το προφίλ, μετά έκανε παιδί και χαλάρωσε… ήταν μία τρομερά ενδιαφέρουσα περίοδος το μάθημα με τον Daniel.

Πώς είναι η ζωή στη Βιέννη για έναν καλλιτέχνη;

Είναι πολύ βολική, σε βαθμό που επαναπαύεται κανείς εύκολα. Αυτή η ευκολία είναι θετικό στοιχείο, αν και πολλές φορές καταλήγει στην τεμπελιά και την βραδύτητα.

Το 2008 έκανες erasmus στην Ελλάδα, όπου έμεινες για εννέα μήνες. Μίλησε μου λίγο για αυτή την εμπειρία.

Σκεφτόμασταν με τον Alex Ruthner να πάμε για erasmus σε κάποια πόλη που δεν είχε καμία σχέση με τη Βιέννη, και έτσι σκεφτήκαμε την Αθήνα. Μέναμε σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια, Στουρνάρη και Νοταρά. Δεν γνωρίζαμε την πολιτική ιστορία της περιοχής, απλώς μας άρεσε πολύ και είπαμε να μείνουμε εκεί. Δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε διαμέρισμα ως φοιτητές από το εξωτερικό, για την ακρίβεια είπαμε ψέματα στην ιδιοκτήτρια πως είμαστε γιατροί και θα μείνουμε στην Ελλάδα για δύο χρόνια. Ωχ μην το βάλεις αυτό, μπορεί να το διαβάσει!

Λες να με διαβάζει η σπιτονοικοκυρά σου; Θα ήταν τέλειο. Πως ζήσατε τα γεγονότα του 2008, τί θυμάσαι από την ημέρα της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου;

Η μέρα είχε ξεκινήσει τρομερά χαλαρά, θυμάμαι το πρωί είχα πάει στο ΕΜΣΤ, αφήνοντας το κινητό μου σπίτι. Στην επιστροφή άκουγα μουσική απολαμβάνοντας την βόλτα, αλλά σιγά σιγά συνειδητοποιούσα πως οι δρόμοι ήταν ασυνήθιστα άδειοι και κάτι μύριζε καμένο. Ανεβαίνοντας προς τα Εξάρχεια άρχισαν να με τσούζουν τα μάτια μου και προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται, μέχρι που είδα έναν κάδο να παίρνει φωτιά και σκέφτηκα «Α ok, καίνε τα σκουπίδια». Στρίβοντας στην Στουρνάρη είχαν πάρει όλοι οι κάδοι φωτιά και είχε ξεκινήσει ο πετροπόλεμος. Πανικόβλητη και με τα μάτια μου να τσούζουν σα να έχω χώσει δύο κρεμμύδια στο καθένα, έτρεξα μέσα από το πλήθος στην πολυκατοικία μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί, φαινόταν μία τόσο χαλαρή μέρα! Φτάνοντας στο διαμέρισμα ο Alex με περίμενε έντρομος, η μάνα μου είχε σπάσει τα τηλέφωνα, νόμιζε ότι γινόταν πόλεμος ή κάτι τέτοιο. Περάσαμε τη μέρα διαβάζοντας εφημερίδες και βλέποντας ειδήσεις για να καταλάβουμε ποια είναι η κατάσταση και τι είχε συμβεί.

Πώς πέρασαν οι επόμενες μέρες;

Το μπαλκόνι μας έβλεπε κυριολεκτικά στο πεδίο της μάχης, πολύ περίεργο συναίσθημα να είσαι στην “ασφάλεια” του διαμερίσματος σου και να βλέπεις από κάτω μπάτσους να καίγονται, κόσμο με ματωμένα κεφάλια και φλεγόμενους κάδους. Το όλο σκηνικό θύμιζε ταινία.

Στην αρχή ήμασταν κατατρομαγμένοι, δεν ξέραμε τι έχει συμβεί. Είναι περίεργο το πως το συνηθίζει κανείς, σε φάση «Βάζω κάτι στο πρόσωπο μου και πετάγομαι μέχρι το μπακάλικο, θες κάτι;» Αργότερα άρχισαν να έχουν και κάτι σαν πρόγραμμα, ξέραμε πότε είχε αναταραχές και σε ποιο σημείο.

Μία μέρα θυμάμαι μου είχε ανοίξει η μύτη, οι πόρτες δεν απομόνωναν τόσο καλά τα δακρυγόνα, κοιμόμασταν κάθε βράδυ με βρεγμένες μπλούζες στο πρόσωπο και παρόλα αυτά μου άνοιξε η μύτη.

Με τις απεργίες που ακολούθησαν δεν έμαθα και ποτέ ελληνικά, που ήθελα πολύ.

Γνωρίζεις όμως κάποιες φράσεις από όσο ξέρω…

Ναι γνωρίζω αλλά είναι όλα πρόστυχα… «μουνόπανο», «Πάμε στην τουαλέτα;» Μου τα έμαθε η φίλη μου η Νεφέλη.

Αυτό το «μουνόπανο» πρέπει να είναι πολύ βαρύ. Το είπα μια φορά σε έναν εδώ, και ακόμα και αν το είπα με τον πιο γλυκό τρόπο που το έχει πει ποτέ κανείς, δε μου ξαναμίλησε ποτέ.

Ας πάμε λίγο στην δουλειά σου. Πριν από μερικούς μήνες είδα την πολύ ενδιαφέρουσα ατομική σου έκθεση στον χώρο HHDM στη Βιέννη, όπου η αντίθεση μεταξύ αναλογικού και ψηφιακού ήταν κάτι σαν τον πυρήνα του σόου. Πως το βλέπεις αυτό;

Ζώντας σε αυτή τη γενιά, τέτοια ερωτήματα επιβάλλονται από μόνα τους, εγώ απλώς προσπαθώ να τα ντιλάρω.

Από που αντλείς έμπνευση;

Από φίλους, από την κακογουστιά, από τα ωραία κάδρα στις εκθέσεις, από το να κάθομαι απλώς και να περιμένω κάτι, κάποιες φορές από πουθενά, κάποιες άλλες από το ίντερνετ, από άλλους καλλιτέχνες, από βιβλία, από το φαγητό, από το design, από τη μουσική, από το να προσπαθώ να σκεφτώ κάτι καλό για να αντεπεξέλθω στα καταστροφικά γεγονότα που συμβαίνουν.

Αν θες μπορώ να αναφέρω κάποιους καλλιτέχνες που αγαπώ πολύ: Isa Gensken, Blinky Palermo, Valloton, Stephen Prina, Charline Von Heyl, και άλλοι πολλοί.

Υπάρχουν προσωπικά στοιχεία στη δουλειά σου;

Όχι, αν συμβαίνει αυτό τότε είναι κατα λάθος.

Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για τα γλυπτά σου και το κατά πόσο συνδέονται με τα ζωγραφικά σου έργα.

Δεν με θεωρούσα ποτέ ως αποκλειστικά ζωγράφο, αποφασίζω για το μέσο που θα χρησιμοποιήσω την στιγμή που έχω την ιδέα για το έργο, θα μπορούσε να είναι μια καρέκλα μπροστά σε έναν καμβά ή ακόμα και βίντεο.

Τι ετοιμάζεις τώρα;

Ετοιμάζω μία έκθεση όπου έχω καλέσει μία πολύ cool κοπέλα, την Duba Bebek από την Σουηδία να συνεργαστούμε, μπορείς να δεις δουλειά της στο http://dudabebek.com/

Μετά από αυτή την έκθεση θα πάω στο Βερολίνο, για μια ομαδική έκθεση στο www.hasinrecs.com