Χέσε Ψηλά και Αγνάντευε: Οι Χειρότερες Ιστορίες Χεσίματος σε Κάμπινγκ

Το πρώτο πράγμα που με ρωτάνε οι φίλοι μου όταν τους λέω να έρθουν μαζί μου για ελεύθερο κάμπινγκ είναι «Που θα χέζω;», κάτι που αντικατοπτρίζει την ανησυχία όλων για το συγκεκριμένο θέμα. Η αλήθεια είναι πως το χέσιμο και το κατούρημα όταν δεν κάνεις οργανωμένο κάμπινγκ είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Και αυτό, γιατί οι στιγμές που κάνεις τις συγκεκριμένες λειτουργίες είναι τόσο προσωπικές, που επηρεάζονται από ένα σωρό ψυχολογικούς παράγοντες.

Το άλλο άσχημο κομμάτι του ελεύθερου κάμπινγκ σε ό,τι αφορά τις συγκεκριμένες βιολογικές αναπόφευκτες ανάγκες είναι ότι πάντα υπάρχει η πιθανότητα να σε διακόψει κάποιος ή κάτι αν έχεις επιλέξει κάποιο κοντινό σημείο δίπλα στο μέρος που στήνονται οι σκηνές για να πας. Αν και μεταξύ μας, αν χέζεις σε τόσο κοντινή ακτίνα από εκεί που έχουν στήσει άνθρωποι, καλά να πάθεις, γιατί εσύ και μερικοί άλλοι κάνετε το συγκεκριμένο σημείο να μοιάζει με σκατόσαυρο επειδή βαριέστε να πάτε λίγο παρακάτω.

Όσο προσεκτικός και αν είσαι όμως με το σημείο που θα επιλέξεις, πάντα υπάρχει η πιθανότητα να μην πετύχει γιατί απ' ό,τι φαίνεται το χέσιμο και το κατούρημα στο ελεύθερο κάμπινγκ είναι μια δραστηριότητα που καθορίζεται από ένα σωρό πολυποίκιλους παράγοντες.

Είχαμε πάει για κάμπινγκ στο Πήλιο, σε μια από τις αγαπημένες μου παραλίες. Μετά από δυο μέρες είχα βρει και το κατάλληλο μέρος για να κάνω το χοντρό μου, διότι είμαι και λίγο περίεργος σε αυτά και δεν πάω όπου να 'ναι. Ήταν ένα σημείο-φιλέτο γιατί στην ουσία ήταν λίγο πιο υπερυψωμένο από ένα μονοπάτι και μπορούσες να δεις αν έρχεται κάποιος. Σου πρόσφερε αυτή την αίσθηση ότι δεν θα σε δει κανείς και η αλήθεια είναι ότι τις 3-4 φορές που πήγα δεν πέρασε ούτε μύγα από εκεί. Την τελευταία μέρα, πριν φύγουμε, αποφάσισα να ξαναπάω, πήρα και το κινητό μου για να ακούω μουσική, γιατί κάνω τουλάχιστον 15 λεπτά μέχρι να τελειώσω, σίγουρος πλέον ότι εκεί δεν θα με ενοχλήσει κανείς. Λίγο πριν τελειώσω, είδα μπροστά μου ένα τύπο και προσπάθησα να φέρω κάτι φυλλωσιές μπροστά μου για να μην φαίνομαι. Μετά από 2 δευτερόλεπτα έκανε σήμα σε κάτι άλλους να τον ακολουθήσουν και άρχισαν να περνάνε από μπροστά μου 15 άτομα που είχαν ξεκινήσει για ορειβασία. Το χειρότερο είναι ότι ξέρω πολύ καλά ότι οι 10 τουλάχιστον με είδαν, γιατί το μαγιό μου είναι κίτρινο και κοιτούσαν επίμονα τις φυλωσιές που είχα μπροστά μου.

Έχουμε πάει διακοπές σε ελεύθερο με μια φίλη, και ένα βράδυ αφού έχουμε γνωριστεί με μια παρέα αγοριών από τις διπλανές σκηνές έχουμε αράξει μαζί τους στην παραλία πίνοντας ούζο. Κάποια στιγμή κατουριόμασταν και αποφασίσαμε να πάμε εκεί κοντά γιατί είχε ήδη νυχτώσει και δεν μας έβλεπε κανείς. Αφού πήγαμε πίσω από κάτι θάμνους, γελούσαμε συνέχεια γιατί είχαμε πιει αρκετά, τα κατεβάσαμε και αρχίσαμε να κατουράμε. Είπα κάτι στη φίλη μου και πάνω στο γέλιο της ξέφυγε και την αμόλησε. Μετά γελούσαμε με αυτό και δεν μπορούσε να σταματήσει να κλάνει. Αφού σηκωθήκαμε, είδαμε 2 φακούς να πλησιάζουν και μια φωνή να λέει «Δήμητρα, εσείς είστε;». Ήταν τα παιδιά από την παραλία και είναι άγνωστο αν μας άκουσαν ή όχι μέχρι σήμερα.

Συνήθως την πρώτη φορά που θα πάω να χέσω σε ένα μέρος που δεν έχω ξαναπάει για κάμπινγκ, επιλέγω να πάω όσο πιο μακριά γίνεται γιατί πάντα φοβάμαι ότι κάποιος θα με δει. Εκείνη την ημέρα πρέπει να περπατούσα τουλάχιστον 20 λεπτά από το σημείο που είχα εντοπίσει πως χέζουν οι κατασκηνωτές, και επειδή είχα καταλάβει πως απομακρυνόμουν έβαλα και σημάδι ένα παρατημένο παπούτσι που είχα δει στη διαδρομή. Αφού βρήκα το σωστό σημείο, τελείωσα, σκουπίστηκα και μάζεψα τα χαρτιά που είχα στο σακουλάκι μαζί μου, άρχισα να επιστρέφω, αλλά ξαφνικά βρέθηκα σε ένα μέρος που είχε δυο μικρά μονοπάτια και δεν θυμόμουν ποιο είχα ακολουθήσει. Μπήκα στο ένα, αλλά με οδήγησε σε ένα κεντρικό δρόμο. Γύρισα πίσω να ακολουθήσω και το άλλο, αλλα έβγαζε σε άλλο σημείο. Πρέπει να έλειπα κανένα δύωρο χαμένη στο δάσος όταν είδα ένα παιδί από την παρέα μου να με ψάχνει. Ευτυχώς εκείνος θυμόταν πώς να γυρίσουμε κι εγώ δεν ξαναπήγα για χέσιμο 3 μέρες που έμεινα εκεί.

Καθόμασταν στην παραλία όταν μου είπε πως θα πρέπει να ανέβει για λίγο επάνω στις σκηνές. Πέντε λεπτά μετά, και αφού χεζόμουν από το πρωί –αλλά είχαμε ξυπνήσει μαζί και δεν βρήκα την ευκαιρία να πάω- αποφάσισα να στείλω επιτέλους το φαξ. Σηκώθηκα και ανέβηκα προς το βουνό, τα κατέβασα και περίμενα να αδειάσω, όταν γυρίζοντας το κεφάλι μου δεξιά, είδα πως μερικά μέτρα πιο κάτω, πίσω από κάτι θάμνους ήταν κι εκείνη. Άρχισα να γελάω, κυρίως γιατί μου φάνηκε αστείο που πήγαμε την ίδια ώρα, αλλά προσπάθησα να μην την παρατηρώ πολύ γιατί σκεφτόμουν πως μπορεί να με δει. Η αλήθεια είναι πως είχε ενδιαφέρον, γιατί δεν είχα ξαναδεί ποτέ κορίτσι να χέζει αλλά αν την είχα δει από πιο πριν δεν θα καθόμουν σε αυτό το σημείο, κυρίως γιατί τελικά δεν μπόρεσα εγώ να λειτουργήσω.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στα ελεύθερα κάμπινγκ είναι ότι κανείς δεν κάνει τον κόπο πρν χέσει να κάνει μια μικρή λακουβίτσα και μετά να πετάξει πάνω λίγο χώμα για να μην είναι οι κουράδες σαν μικρές νάρκες μέσα στο δάσος. Εγώ έτσι την πάτησα. Και όταν λέμε «πάτησα», το εννοώ κυριολεκτικά. Προσπαθώντας να βρω ένα σημείο που να με εμπνέει ενώ είχε σουρουπώσει, με τα μωρομάντηλα-ευτυχώς- στο χέρι, δεν μπορούσα να κρατηθώ και δεν πρόσεχα τίποτα. Πηγαίνοντας να κατεβάσω το σορτσάκι μου άρχισα να νιώθω κάτι περίεργο στο πόδι μου, πιο μαλακό από χώμα. Άναψα τον φακό, φώτισα το σημείο, είδα το σκατό να μπαίνει λίγο μέσα από την παντόφλα και ένιωσα πιο σκατά από ποτέ. Μαζέυτηκα όπως ήμουν, έκατσα λίγο πιο 'κει, όπου χάλασα 50 υγρά μαντηλάκια καθαρίζοντας τα σκατά κάποιου άλλου και στο καπάκι πήγα στη θάλασσα για να πληθώ, ενώ μουρμούριζα «Άντε γαμήσου. Άντε γαμήσου».

Περισσότερα από το VICE

Πώς θα Ξεπεράσεις την Αποτυχία στις Πανελληνίες Όταν Βγουν οι Βάσεις: Πέντε Απλά Βήματα

Από Μαξιλαροπόλεμο Μέχρι Κρεμάλα: Ένας Ειδικός Εξηγεί Πώς να Κερδίζεις Κάθε Παιχνίδι που Έχει Δημιουργηθεί

Στους Ναρκισσιστές Αρέσει να Λένε στους Φίλους τους στο Facebook Πόσο Πολύ Γυμνάζονται