Βιασμοί και Διαφθορά σε μια από τις Χειρότερες Φυλακές της Αμερικής

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Οι αθώες γυναίκες που βιάζονται και δέχονται επιθέσεις στο σωφρονιστικό κατάστημα Rikers Island Correctional Facility δεν είναι κάτι ιδιαίτερο - οι ιστορίες για βιασμούς στη φυλακή είναι κομμάτι της Αμερικής εδώ και χρόνια. Για παράδειγμα, ένα ζεστό πρωινό του Ιουλίου, ένας δικαστής άκουσε την πρώτη από τις πολλές ακροάσεις στην υπόθεση Jane Doe 1 & Jane Doe 2. Σύμφωνα με την ομαδική αγωγή, ο δεσμοφύλακας Benny Santiago βίασε επανειλημμένως δύο γυναίκες, που δεν κατονομάζονται.

«Συνήθως κανένας δεν εμφανίζεται σε αυτά τα είδη των ακροάσεων», λέει η Kelly Grace Price, πρώην κρατούμενη στο Rikers Island. Αλλά, για αυτήν την ακρόαση, ακτιβιστές από τον συνασπισμό New York City Jails Action Coalition συγκεντρώθηκαν στο δικαστήριο. Στις φυλακές μας, είναι σε εξέλιξη επιδημία βιασμών. Τον Μάρτιο, το Nation ανέφερε ότι «32 στους 1.000 ανθρώπους κακοποιούνται σεξουαλικά σε φυλακές προσωρινής ή μικρού διαστήματος κράτησης. Επίσης, 40 στους 1.000 κρατουμένους κακοποιούνται σεξουαλικά στις φυλακές πολυετούς κράτησης και 95 στους 1.000 νεαρούς τροφίμους κακοποιήθηκαν σεξουαλικά στα κέντρα κράτησης ανηλίκων το διάστημα 2011-2012», σύμφωνα με έρευνα του Γραφείου Στατιστικής του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Το δικηγορικό γραφείο Cleary Gottlieb Steen & Hamilton LLP και η ένωση παροχής νομικής βοήθειας Legal Aid Society κατέθεσαν την καταγγελία τον Μάιο του 2015. Στην αγωγή περιγράφεται η παρενόχληση της Jane Doe 1 και της Jane Doe 2. Ο Santiago κατηγορείται ότι τιμώρησε τις γυναίκες για μη συμμόρφωση σε πρωκτικό βιασμό και απείλησε τις οικογένειές τους. Στην υπόθεση της Jane Doe 2, ο Santiago φέρεται να έβαλε άλλους δεσμοφύλακες να αρνούνται να της δώσουν τροφή και να της επιτρέψουν να κάνει ντους όταν σκέφτηκε ότι μπορεί να τον είχε καταδώσει. Ο τελευταίος βιασμός αναφέρθηκε τον Μάιο του 2014, σύμφωνα με την αγωγή, αλλά δεν είχε ληφθεί κάποιο άλλο μέτρο σε αυτή την υπόθεση μέχρι την άνοιξη αυτής της χρονιάς. «Επειδή είναι ομοσπονδιακή ομαδική αγωγή, οι ενάγοντες έχουν το δικαίωμα να προτείνουν αλλαγές στο περιβάλλον», είπε ο Mik Kinkead, δικηγόρος στο πρόγραμμα Sylvia Rivera Law Project, μια εταιρεία που δουλεύει με φυλακισμένους και εκπροσωπεί διαφυλικούς και μη συμμορφούμενους με το φύλο ανθρώπους, ανεξαρτήτως φυλής ή εισοδήματος.

Το μόνο πράγμα που είναι μοναδικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι κατάφερε να φθάσει στη δικαστική αίθουσα. Για τις περισσότερες φυλακισμένες γυναίκες στο κέντρο κράτησης Rose M. Singer Center, στο Rikers Island, η σεξουαλική επίθεση είναι κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο, αλλά σπανίως καταγγέλλεται λόγω του φόβου για αντίποινα. Σύμφωνα με τη δημόσια συνήγορο, τη Letitia James, τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι «το Rose M. Singer Center [στο Rikers] είναι μια από τις εννέα χειρότερες φυλακές στη χώρα». Είπε ότι το 8,6% των φυλακισμένων έχουν καταγγείλει σεξουαλική κακοποίηση. Ο εθνικός μέσος όρος είναι 3,6%. Η αγωγή επιδιώκει κάτι περισσότερο από οικονομική αποζημίωση για τα δυο θύματα, την Jane Doe 1 και την Jane Doe 2. Ζητά συστημικές αλλαγές στη λειτουργία του Rikers Island, την τοποθέτηση περισσότερων καμερών και μεγαλύτερη εποπτεία καθώς και την υιοθέτησης πολιτικής πραγματικά μηδενικής ανοχής.

Οι κατηγορίες για συστημική διαφθορά στο Rikers δεν είναι καινούριες. Οι ιστορίες των Jane Doe 1 και Jane Doe 2 εντάσσονται σε έναν μακρύ κατάλογο ειδεχθών εγκλημάτων, η διάπραξη των οποίων έχει βγει από τα τείχη του Rikers τα τελευταία χρόνια. Το 2014, ο γενικός εισαγγελέας της Νότιας Περιφέρειας Νέας Υόρκης Preet Bharara προχώρησε σε ομαδική αγωγή κατά του Rikers για αντισυνταγματική μεταχείριση εφήβων, όπως αναφέρεται σε έκθεση του υπουργείου Δικαιοσύνης μετά από έρευνα 2,5 ετών. (Η πόλη συμφώνησε σε συμβιβασμό). Την ίδια στιγμή, οι New York Times δημοσίευσαν μια σειρά ερευνητικών εκθέσεων για την κακοποίηση στο Rikers.

Η Cecily McMillan, μια 26χρονη λευκή ακτιβίστρια από το κίνημα Occupy Wall Street, γνωρίζει καλά το διεφθαρμένο σύστημα της φυλακής. Κατέληξε στο Rikers αφότου οι Αρχές τη συνέλαβαν επειδή έριξε αγκωνιά στο πρόσωπο αστυνομικού, στη διάρκεια χαοτικής συμπλοκής σε μια διαδήλωση του Occupy. Η McMillan θυμάται την ανεξέλεγκτη σεξουαλική κακοποίηση στο Rikers. «Οι γιατροί είναι πολύ χειρότεροι από τους δεσμοφύλακες», λέει. «Γιατρός έχωσε τα χέρια του στους κόλπους τριών γυναικών από τον κοιτώνα, υποστηρίζοντας ότι υπήρχε πρόβλημα με τα χρωμοσωμικά διαγράμματα τους και πως χρειαζόταν να κάνει ιδιωτική εξέταση της περιοχής του κόλπου τους για να διαπιστωθεί εάν ήταν άνδρες ή γυναίκες». Λέει ότι επτά κρατούμενες την προειδοποίησαν για έναν συγκεκριμένο γιατρό, τον οποίον μία από τις νοσοκόμες της φυλακής ονόμαζε «Handsy», δηλαδή αυτός που «βάζει χέρι». Η McMillan λέει ότι κάποιες κατηγορούμενες ιερόδουλες θα έδιναν αντάλλαγμα σεξουαλικές χάρες, απλά για να πάρουν το φάρμακό τους.

Ενώ ήταν στο Rikers, η McMillan ανέφερε και πολλές άλλες καταγγελίες, συμπεριλαμβανομένης της ιατρικής αμέλειας που οδήγησε στο θάνατο της κρατουμένης Judy Jean Caquias. Μια άλλη κρατούμενη, λέει η McMillan, αγνοήθηκε ενώ «αιμορραγούσε από τον κόλπο για ώρες» και καλούσε για βοήθεια ουρλιάζοντας ότι είχε αποβάλει.

«Το σώμα σου δεν είναι δικό σου. Οποιαδήποτε στιγμή κάποιος μπορεί να σου πει να γδυθείς και πρέπει να το κάνεις. Μπορεί να σου πουν να καθίσεις οκλαδόν και να βήξεις - πρέπει να το κάνεις. Οι δεσμοφύλακες φέρονται σε τακτική βάση να κάνουν πρόστυχα σχόλια στη McMillan, αποκαλώντας την "σκύλα, τσούλα, μουνί, πουτάνα"».

«Αυτά γίνονται το όνομά σου», λέει η McMillan. Σύμφωνα με τα όσα αφηγείται ένας από τους δεσμοφύλακες, την έλεγε «λευκή καριόλα σκύλα» και μετά χτυπούσε με το σήμα του το πρόσωπό της και την έσπρωχνε προς τον τοίχο. Η παράβασή της ήταν το ότι κοιτούσε το σήμα του αφού ζητούσε να μιλήσει με τον φαρμακοποιό λίγο περισσότερο. «Άρχισε να κινείται προς το μέρος μου ξανά με τα χέρια του σηκωμένα», λέει η McMillan, «αλλά μια γυναίκα αξιωματικός τον σταμάτησε».

Οι άνδρες δεσμοφύλακες έχουν, επίσης, επιτεθεί σε γυναίκες σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Η Robin K. Miller, μια πρώην σωφρονιστική υπάλληλος που έγινε ακτιβίστρια, άρχισε να μιλάει ανοιχτά νωρίτερα φέτος για τη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών φρουρών και τις δικές της εμπειρίες ενώ εργαζόταν στο κτήριο C-76 (γνωστό σήμερα ως Eric M. Taylor Center) στο Rikers.

«Η τάξη μου (1983) ήταν η πρώτη γυναικών δεσμοφυλάκων που πέρασαν την πύλη και πήγαν στις οικιστικές μονάδες», λέει. (Σήμερα οι γυναίκες φρουροί έχουν καθήκον να περπατούν στους ορόφους των ανδρικών φυλακών). «Όταν πας εκεί για πρώτη φορά, είσαι στόχος, είσαι σαν κρέας. Οι αξιωματικοί σε προσεγγίζουν συνεχώς, προσπαθούν να στην πέσουν, να βγουν ραντεβού μαζί σου. Εάν δεν βγεις ραντεβού, γίνονται βίαιοι».

Λέει ότι οι άνδρες αξιωματικοί «θα μπορούσαν να σου κάνουν τη ζωή σου σκέτη κόλαση εάν δεν συμμορφωνόσουν». Η αδερφή της Miller, η οποία πέθανε μια μέρα αφότου η Miller «βγήκε από τα κρατικά λογιστικά βιβλία» το 2005, είχε εθιστεί στο κρακ ενώ εργαζόταν ως σωφρονιστική υπάλληλος. Η Robin θυμάται πολλούς αξιωματικούς «να φτιάχνονται με ναρκωτικά» από χόρτο μέχρι κοκαΐνη. Υπήρχε η κουλτούρα του παράνομου λαθρεμπορίου ναρκωτικών μέσα στη φυλακή από άλλους φύλακες. «Υπάρχουν και καλοί αξιωματικοί εκεί μέσα, αλλά οι κακοί επικαλύπτουν το καλό που προσπαθεί να κάνει οποιοσδήποτε από εμάς».

Η Letitia James έχει υποβάλει αίτηση στο Συμβούλιο Διορθώσεων της Νέας Υόρκης και προτείνει μεταρρυθμίσεις παρόμοιες με εκείνες που ζητούνται στην αγωγή των Jane Doe 1 και Jane Doe 2. «Θα απαιτούσε ενίσχυση της κατάρτισης του προσωπικού και ελέγχους ιστορικού, κάμερες», λέει. «Θα διαχώριζε τους έφηβους κρατουμένους ώστε να μην έχουν καμία επαφή με τους ενήλικες κρατουμένους» και πολλά ακόμα. Το συμβούλιο ομόφωνα ψήφισε να προχωρήσει η υλοποίηση της πρότασης, αλλά αυτό συνέβη τον Ιούνιο και οι αλλαγές μπορεί να πάρουν μήνες και μερικές φορές χρόνια. «Όλοι γνωρίζουμε ότι για πάρα πολύ καιρό έκαναν τα στραβά μάτια στη σεξουαλική θυματοποίηση», λέει η James. Το γραφείο της δέχεται έναν ανησυχητικά μεγάλο αριθμό τηλεφωνημάτων κάθε μέρα από κρατουμένους και τις οικογένειές τους, που αναφέρουν κακοποιητική συμπεριφορά εκτός της αναφερόμενης αιτίας. «Τα στοιχεία είναι θλιβερά» λέει.«Ελπίζω το Συμβούλιο Διορθώσεων να κινείται ταχέως προς την ψήφιση αυτού του νόμου», συμπληρώνει.

Εάν η μεταρρύθμιση δεν γίνει σύντομα, θα συνεχίσουν να καταστρέφονται πολλές ζωές για ήσσονος σημασίας αδικήματα. Πολλοί άνθρωποι στο Rikers βρίσκονται εκεί για ήσσονος σημασίας αδικήματα και σύμφωνα με την Robin Miller, δεν γίνεται καμία προσπάθεια να διαχωριστούν οι τρόφιμοι σύμφωνα με το γιατί κατηγορούνται. Η McMillan ήταν στο Rikers Island για κακούργημα. Λέει ότι «η κατηγορία εναντίον μου ήταν πολύ χειρότερη από τις κατηγορίες εναντίον των περισσότερων από τις άλλες γυναίκες που γνώριζα».

«Θα μπορούσες να καταλήξεις σαν την Felicia», λέει η McMillan, «την κρατουμένη που πασαλειφόταν με περιττώματα, τα έβαζε στο στόμα της και τα έφτυνε». Η McMillan είπε ότι ερχόταν αντιμέτωπη με αυτή τη γυναίκα κάθε φορά που έπρεπε να περάσει από το δωμάτιο καταγραφής εισόδου/εξόδου κρατουμένων από και προς το δικαστήριο. «Τι να είχε συμβεί σε εκείνη τη γυναίκα που ήταν πρόθυμη να βάζει τα ίδια τα περιττώματά της στο στόμα της και να καλύπτεται με αυτά, για να διασφαλίσει πώς κανείς δεν θα την ακουμπούσε;», είπε η McMillan.

Ο δήμαρχος De Blasio και ο Επίτροπος του Τμήματος Διορθώσεων Joseph Ponte, έχουν υποσχεθεί σαρωτικές μεταρρυθμίσεις συμπεριλαμβανομένου της διακοπής του συμβολαίου της πόλης με την Corizon Health, το διαβόητο πάροχο ιατρικών υπηρεσιών στη Rikers, να σταματήσουν οι κρατούμενοι να αντιμετωπίζουν όλα αυτά που καταγγέλλει η McMillan. Για πολλούς κρατουμένους οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να έρθουν γρηγορότερα. Ο κόσμος καλούν ακόμα και για κλείσιμο του Rikers.

«Θα ήταν πολύ δύσκολο να αλλάξει η κουλτούρα της βίας στο Rikers», είπε η Kinkead. «Δεν χρειάζεται να έχουμε τόσους πολλούς ανθρώπους στη φυλακή». Η McMillan παραμένει απαισιόδοξη σχετικά με το τι θα κάνει η μεταρρύθμιση ή το κλείσιμο του Rikers, αλλά είπε ότι «νομίζω ότι θα έκανε πολλούς να κοιμηθούν καλύτερα τη νύχτα». Οι περισσότεροι υποστηρικτές, φυσικά, θα προτιμούσαν το Rikers να κλείσει εντελώς και οι άνθρωποι να φυλακίζονται σε περιοχές πιο κοντά στις οικογένειές τους. Όπως η Letitia James είπε, «ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να κρατάνε σταθερά ανοιχτή τη γραμμή επικοινωνίας με το αγαπημένο πρόσωπό που είναι φυλακισμένο».

Για τις Jane Doe 1 και Jane Doe 2, η πολιτική της πόλης και το ενδιαφέρον των δημοσιογράφων των ταμπλόιντ εφημερίδων δεν είναι αρκετά. Σήμερα οργανώσεις όπως ο συνασπισμός Jails Action Coalition, το κέντρο Urban Justice Center και το πρόγραμμα Sylvia Rivera Law Project προσπαθούν να δημοσιοποιήσουν την υπόθεση και τα προβλήματα στο Rikers. Το κλείσιμο του Rikers δεν θα βελτιώσει το τεράστιο πρόβλημα με το σωφρονιστικό σύστημα που υπάρχει στην Αμερική, αλλά θα ήταν ένα πραγματικά καλό βήμα για να αρχίσει η μεταρρύθμισή του.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.