O Xρόνιος Πόνος Βελτίωσε τη Σεξουαλική μου Ζωή

Όπως δεν είχα ιδέα για το queer sex μέχρι να αρχίσω να κάνω, δεν ήξερα τίποτα για το σεξ με χρόνιο πόνο. Δεν μπορούσα να φανταστώ τίποτα από αυτά, επειδή ως παιδί και έφηβη δεν το έβλεπα ποτέ γύρω μου. Έπρεπε να το ανακαλύψω στην πορεία.

Η πρώτη φορά που έκανα σεξ με άλλο άτομο με χρόνιο πόνο ήταν εφιαλτική. Με είχε χτυπήσει αυτοκίνητο πριν από τρία χρόνια και μετά την επέμβαση έπρεπε να ξαναμάθω να περπατώ και να συνηθίσω ότι θα πονάω σα όλη μου τη ζωή. Ταξιδεύαμε στις ΗΠΑ βδομάδες με αυτοκίνητο και πονούσα, είχα εξαντληθεί και πάγωνα. Η ερωμένη μου ξάπλωσε δίπλα στη μικρή μας φωτιά στη Δυτική Βιρτζίνια και ρώτησε αν ήθελα να κάνουμε σεξ. Είχε φαρδιούς ώμους, ράβδους στην πλάτη της και ξυρισμένο κεφάλι. «Ναι», είπα.

Κατά τη διάρκεια του σεξ, της ζήτησα να με χτυπήσει. Δυνατά. Πήρε πέτρες που είχαν ζεσταθεί από τη φωτιά και με έκαψε. Μου τράβηξε τα μαλλιά μου κράτησε τη μούρη μου στο χώμα. Έβαλε τα χέρια της μέσα μου πολύ δυνατά. Παρακαλούσα να το κάνει πιο άγρια και ανταποκρίθηκε – όλα διέπονταν από τις πολλές εις βάθος κουβέντες που είχαμε κάνει για όρια, επιθυμίες και ασφαλείς λέξεις. Η ανάσα μας έβγαινε αχνός στον κρύο αέρα και εγώ ήθελα να πονέσω. Ήταν επιλογή μου και αυτή η επιλογή ήταν μια αποκάλυψη. Η μετατροπή του πόνου μου σε απόλαυση σήμαινε αυτονομία σε αυτό το πλαίσιο του πόνου.

Όταν σήμερα το πρωί γκούγκλαρα «χρόνιος πόνος και σεξ», η Mayo Clinic με ενημέρωσε πως όταν ο χρόνιος πόνος κυριεύει τη ζωή σου, οι απολαύσεις της σεξουαλικότητας συχνά εξαφανίζονται». Λέει ότι μπορώ να βρω ξανά τη σεξουαλικότητά μου παρά τον πόνο. Αυτός είναι μια κοινή αίσθηση και λογική στις περισσότερες mainstream πληροφορίες για τον χρόνιο πόνο. Ότι είναι κάτι που πρέπει να κατακτήσεις, κάτι ενάντια στο οποίο πρέπει να παλέψεις.

Αλλά αν έχω καλύτερη επαφή με το σώμα μου λόγω του πόνου; Ό,τι κι αν μου λέει η Mayo Clinic –και παρά την αποσεξουαλικοποίηση των ανάπηρων ανθρώπων γενικά– ο πόνος δεν εξαφάνισε την απόλαυσή μου ούτε κυρίευσε στη ζωή μου. Δεν ξεπερνάω ή διαχειρίζομαι τον πόνο μου με την ελπίδα να ξαναρχίσω να κάνω απολαυστικό σεξ ή να ανακτήσω μια σύνδεση με το σώμα μου. Ο έντονος χρόνιος πόνος μου με οδηγεί προς πιο queer και βιτσιόζικο σεξ έτσι τον ακολουθώ πρόθυμα.

Δεν ήμουν πάντα με χρόνιο πόνο, spoonie (όπως λέγεται όρος που εφηύρε η Christine Mierandino, η βραβευμένη συγγραφέας και υποστηρήκτρια ασθενών με λύκο). Ήμουν αρτιμελής μέχρι τα 21 μου. Ήμουν αθλήτρια και έπειτα παράτησα το κολέγιο και έμεινα με τους γονείς μου, δεν μπορούσα να περπατήσω ή να πάω στην τουαλέτα χωρίς επίβλεψη. Ντρεπόμουν και είχα κατάθλιψη. Δεν έβγαινα σχεδόν από το δωμάτιό μου και μετά βίας μιλούσα. Κοιμόμουν και ξυπνούσα στο σκοτάδι. Είδα 22 σεζόν του Law and Order: SVU μέσα σε έξι εβδομάδες. Δεν θυμάμαι τίποτα εκτός από το ότι γούσταρα την Olivia Benson και τον έντονο πόνο και τη θλίψη που διέλυε το κορμί μου.

D&D: Το πιο Διάσημο Παιχνίδι Ρόλων

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τότε μια φίλη μου έδωσε ένα αντίτυπου του Brilliant Imperfection του Eli Clare και σταμάτησα να βλέπω τη σειρά. Ο Clare είναι ποιητής, μελετητής αναπηρίας και βιογράφος trans. Στο Brilliant Imperfection, η Clare βουτάει στην ιατρικοποίηση της αναπηρίας και την εμμονή της κοινωνίας με τις θεραπείες –με την εξάλειψη και εξαφάνιση της αναπηρίας– και το πώς σχετίζεται με τη μετάβαση φύλου, τη σεξουαλικότητα, το να έχεις ανάπηρους και μη εραστές και πώς να κάνεις queer, crip-positive σεξ. Έγραφε, «Τι μπορεί να συμβεί αν δεχόμαστε, διεκδικούσαμε και αγκαλιάζαμε τον σπασμένο εαυτό μας;». Το βιβλίο δεν ήταν ένα βιβλίο με συμβουλές για να ξεπεράσεις τη θλίψη και το τραύμα. Ήταν άδεια να είμαι αυτή που με έκανε το ατύχημα: μια ανάπηρη λεσβία. Ήταν άδεια να θυμώσω ενάντια στη λεσβιοφοβική ντροπή και στη ντροπή για την αναπηρία, που είχα εσωτερικοποιήσει. Ο Clare ήταν ο μόνος άνθρωπος που μου είπε ότι η αξία μου δεν εξαρτιόταν από την ικανότητά μου να βελτιώσω ή να εξαφανίσω τον πόνο μου. Έκλαιγα όταν το διάβαζα ξανά και ξανά.

Μήνες αργότερα, έμαθα να περπατάω ξανά. Έναν μήνα μετά, γνώρισα την κοπέλα μου. Στο πρώτο μας ραντεβού, πρόσεξε ότι κούτσαινα και άρχισε να πηγαίνει πιο αργά. Κάναμε σεξ και, όπως και τον πρώτο χρόνο της μετέπειτα σχέσης μας, έκλαιγα και κατά τη διάρκεια και μετά το σεξ. «Είσαι ασφαλής», μου είπε. «Δεν θα πάω πουθενά». Στην αγκαλιά της κοπέλας μου συνειδητοποίησα ότι το queerness μου με είχε προετοιμάσει για την ασθένεια. Ήταν ακριβώς ό,τι μου έλεγαν ερωμένες και μέντορες όταν έκανα το ταραχώδες coming out μου. Πολλοί φίλοι απομακρύνθηκαν όταν έκανα coming out και όταν έμεινα ανάπηρη, αλλά μια στρατιά λεσβίες και queer γυναίκες με στήριξαν στα πιο αδύναμά μου και προσάρμοσαν το βήμα τους για να περπατήσουν πλάι μου.

Καθώς αναρρώνω, καλλιεργώ μια έντονη αίσθηση ότι δικαιούμαι να βρίσκω απόλαυση στο σώμα μου μέσα από το καλό σεξ που για μένα πρέπει να ‘ναι εμπνευσμένο, άγριο, να ανατρέπει και να απολαμβάνει τα βρόμικα περιθωριοποιημένα attitudes προς το σεξ που έμαθα και επειδή είμαι λεσβία και λόγω του χρόνιου πόνου. Ο Πόνος είναι η απόδρασή μου από τη σύμβαση – μια πύλη για το πιο queer, σέξι και έντονο σεξ που μπορώ να κάνω.

Σε αντίθεση με πολλούς των οποίων ο χρόνιος πόνος δεν ήταν καταλύτης, για μένα πάντα υπήρχε ένα πριν και ένα μετά ως προς τη ζωή μου και τη σχέση μου με το σεξ. Όταν συγκρίνω τη ζωή μου πριν το ατύχημα με το μετά, εκτιμώ το πώς ο χρόνιος πόνος κάνει το σεξ που μοιράζομαι με τους άλλους πιο βαθύ και πλούσιο. Κατά τη διάρκεια του σεξ αγχωνόμουν να τα πάω καλά. Πώς νιώθει; Το κάνω καλά; Η απόλαυση ερχόταν από την ανακούφιση ότι το σεξ είχε τελειώσει ή ότι είχα ικανοποιήσει τη σύντροφό μου κι όχι από την ίδια την πράξη.

Λόγω του χρόνιου πόνου τώρα νιώθω τα πάντα –σωματικά, συναισθηματικά ή οτιδήποτε– μέσα από το κέντρο του σώματός μου. Ο χρόνιος πόνος βουβαίνει το μυαλό μου, μου δίνει περισσότερες σωματικές και αισθησιακές ευκαιρίες. Αυτές οι ευκαιρίες μοιάζουν με bottoming. Σαν να είσαι η πριγκίπισσα με το ρεβύθι. Σαν κακομαθημένες απαιτήσεις και πού και πού απόλυτη υποταγή στη σύντροφό μου. Πριν νόμιζα ότι το bottoming

Θα με έκανε πολύ ευάλωτη, ότι το να ζητάω πράγματα ήταν εγωιστικό και ότι τα βίτσια μου ήταν ντροπιαστικά. Τώρα, επειδή το μυαλό μου έχει ησυχάσει, η υποταγή με βοηθάει να εστιάσω παρατεταμένα στο σώμα μου και στο ότι με φτιάχνει. Ο πόνος έφερε την απόλαυσή μου από το παρασκήνιο στο προσκήνιο. Και μου φαίνεται θεραπευτικό.

Για μένα το ιδανικό σεξ είναι πάντα μια κραυγή «άντε γαμήσου» σε όσους παραμερίζουν τους queer ανθρώπους με χρόνιο πόνο. Ο χρόνιος πόνος δεν ήταν το τέλος του αισθησιασμού μου αλλά η μεταμόρφωσή του σε πιο queer, παράξενους και σύνθετους τρόπους. Μαζί με την αναγκαστικά μεγαλύτερη ανοχή μου στον πόνο, βρήκα μια βαθιά πηγή ευγνωμοσύνης για το σώμα μου που μπορεί να νιώθει. Χωρίς τον χρόνιο πόνο, μπορεί να μην είχα ανακαλύψει ποτέ αυτή την πηγή.

Ακολουθήστε τη Sara Youngblood Gregory στο Twitter .

Περισσότερα από το VICE

Ο Πρώην Διοικητής της Μόριας Λέει Ότι τα Κλειστά Κέντρα Μεταναστών θα Είναι Καταστροφή

«Τσιγάρο Ατέλειωτο Βαρύ η Μοναξιά μου» - Άκουσα για Πρώτη Φορά τον Μάλαμα Χωρίς Τσιγάρο

Φάροι, Ασύρματοι και Περιπολίες – Οι Κάτοικοι στα Μικρά Χωριά της Β. Ελλάδας σε Ρόλο Αστυνομίας