Πόσους Ιταλούς γκοθάδες ξέρεις; Λόγω της σταρένιας επιδερμίδας και του έντονου ταμπεραμέντου τους, αυτοί που είναι, κάνουν εντύπωση. Πώς μια χώρα τόσο Καθολική, μεσογειακή και χαοτική, γοητεύεται από τα σκοτεινά και απόκοσμα τοπία που βγαίνουν από συγκροτήματα όπως οι Bauhaus και οι Siouxsie and the Banshees;Ακούγεται χαζό, αλλά είναι περίπου το ίδιο ερώτημα που έθεσε το Los Angeles Review of Books, το 2012, όταν ο κριτικός, Alan Williamson, έγραψε για τον Ιταλό πεσιμιστή του 19ου αιώνα, Giacomo Leopardi: «Οι Ιταλοί, πάντα έδιναν στους Βορειοευρωπαίους (και τους Αμερικάνους) την εντύπωση ζεστών, φιλικών, αισθησιακών ανθρώπων, που απολαμβάνουν τη ζωή. Και δεν έκαναν λάθος. Παρουσιάζει ενδιαφέρον, να αναφερθεί τουλάχιστον, το ότι είναι τόσο πιστοί σε έναν απόλυτα πεσιμιστή ποιητή όσο ο Leopardi. Οι δυο από τους μεγαλύτερους Ιταλούς μοντερνιστές, ο Montale και ο Pavese, είναι επίσης σκοτεινοί.»
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οπότε, είναι μια ιστορία που ξεκίνησε από πολύ παλιά. Μια ιστορία που ο φωτογράφος, Dino Ignani, αποφάσισε να απαθανατίσει στις αρχές του 1980, όταν είδε ότι η Siouxsie και οι υπόλοιποι είχαν μεγάλο κοινό στη Ρώμη. Πήγε στα ίδια καφέ και κλαμπ μ’ αυτούς, έγινε φίλος μαζί τους, και τράβηξε καταπληκτικά πορτρέτα. Τριάντα χρόνια αργότερα, συγκέντρωσε αυτές τις φωτογραφίες σε ένα βιβλίο με τίτλο Dark Portraits. Συνάντησα τον Dino για μια συνέντευξη.VICE: Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη goth σκηνή της Ρώμης;Dino Ignani: Ξεκίνησε το 1980. Πήγαινα σε ένα wine bar της Τραστέβερε, το «Fidelio», όπου μάζευε καλλιτέχνες, τεμπέληδες και σκεπτόμενους, όλων των ειδών. Μια μέρα, εμφανίστηκαν οι γκοθάδες. Ήταν καμιά δεκαριά, πολύ νέοι –μεταξύ 18 και 22 ετών. Ήμουν αρκετά μεγαλύτερος και δεν ήξερα τίποτα για την goth μουσική, ούτε για τη μόδα. Αλλά αυτοί μου κέντρισαν το ενδιαφέρον –κάποια στιγμή άρχισα να τους βγάζω φωτογραφίες. Τράβηξα πάνω από 550 φωτογραφίες.
Είπες ότι ήταν μια εντελώς καινούργια εμπειρία.Ναι, ήμουν από τελείως διαφορετικούς χώρους. Γεννημένος τη δεκαετία του ’50 και μεγαλωμένος μέσα σε πολιτικές κολεκτίβες, διαδηλώσεις και κομμούνες. Για μένα το «πάμε για χορό» ανήκε στη μπουρζουαζία και ήταν καταδικασμένο. Πολλά μέρη που πήγαιναν οι γκοθάδες, μου ήταν εντελώς καινούργια. Όπως και να ‘χει, ήταν μια απελευθερωτική εμπειρία.Ήταν και μια ιδιαίτερα χαρούμενη περίοδος για τη Ρώμη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ναι, τα Μολυβένια Χρόνια είχαν περάσει και ο κόσμος είχε αρχίσει να κυκλοφορεί πάλι. Οι γκοθάδες με γοήτευαν γιατί έβγαζαν δημιουργικότητα. Έφτιαχναν οι ίδιοι τα ρούχα τους, έκοβαν περίεργα τα μαλλιά τους και η εικονογραφία τους κινούνταν γύρω από φέρετρα, κεριά, βρικόλακες… Αυτό, για έναν φωτογράφο, είναι καταπληκτικό.
Τι είδους άνθρωποι ήταν;Πολλοί έρχονταν από τα προάστια: Η goth σκηνή της Ρώμης, ήταν ένα φαινόμενο της εργατικής τάξης. Υπήρχαν και ομοφυλοφιλικά στοιχεία –τότε, δεν υπήρχε γκέι κοινότητα στη Ρώμη, γι’ αυτό πιστεύω ότι τους συσσώρευε η goth σκηνή. Πολιτικά, ήταν λίγο απ’ όλα –από τη δεξιά ως την αριστερά.Τι γινόταν με τα ναρκωτικά;Οι γκοθάδες δεν έπαιρναν ναρκωτικά. Ίσως λίγο κρασί. Αν μέθαγε κανείς, ήταν κατά λάθος. Δεν έβγαιναν έξω για να λιώσουν.Η συλλογή έχει φωτογραφίες από το 1981 ως το 1985. Γιατί σταμάτησες;Ξεκίνησα να δουλεύω άλλα projects. Επίσης είχαν αλλάξει οι καιροί. Και το goth δεν ήταν πια μόδα. Οι άνθρωποι που φωτογράφιζα είχαν βρει δουλειές –κάποιος έγινε φούρναρης και ένας άλλος έφυγε για το Λονδίνο.
Έχεις κρατήσει επαφή μαζί τους;Ναι, με αρκετούς. Τώρα είναι σχεδιαστές στη Fendi, ζωγράφοι, καλλιτέχνες στην Όπερα, και κάποιοι που κατέληξαν στην τηλεόραση. Κάποιοι άλλοι, απλώς εξαφανίστηκαν, βυθίστηκαν στην καθημερινότητα.Είναι κάποιος για τον οποίο είσαι πολύ περήφανος;Η Klarita και η Rebecca ήταν το πιο γνωστό ζευγάρι στην κοινότητα. Η Monichetta έφτιαχνε πολύ όμορφα ρούχα και η Rossella. Ήταν ήδη 55 ή 60 ετών και ζούσε σε ένα τροχόσπιτο. Την απέφευγαν και τη σνόμπαραν όλοι, αλλά οι γκοθάδες τη δέχτηκαν αμέσως. Ήταν μοναδικοί. Υποδέχτηκαν και ‘μένα, που ήμουν δέκα χρόνια μεγαλύτερος και, ενδυματολογικά, δεν είχα καμία σχέση μαζί τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
