Τα Πολιτικά Παιχνίδια σε Βάρος των Οκτώ Τούρκων Αξιωματικών

Kείμενο: Ειρήνη Αγαπηδάκη*

Στις 15 Ιουλίου γίνεται απόπειρα πραξικοπήματος κατά της κυβέρνησης Ερντογάν στην Τουρκία. Εκείνο το βράδυ, ο Σουλεϊμάν, ο Μεσούτ, ο Φέριντουν, ο Γκέντσαϊ, ο Μπιλάλ, ο Ούχουρ, ο Άχμεντ και ο Αμπντάλα, αξιωματικοί και μέλη πληρωμάτων σωστικών ελικοπτέρων, βρίσκονταν στη βάρδιά τους όπως κάθε μέρα. Δέχονται εντολή να παραλάβουν τραυματισμένους στρατιώτες και να τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Στην επιστροφή, διαπιστώνουν ότι η βάση τους δέχεται ένοπλη επίθεση. Μάταια αναζητούν τον επικεφαλής τους στο τηλέφωνο. Δεν υπάρχει κανείς για να τους δώσει εντολές. Η χώρα βρίσκεται σε χάος. Αποφασίζουν να το σκάσουν και να αναζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα. Διάλεξαν τη χώρα μας επειδή τη θεωρούν «ευρωπαϊκή». Πιστεύουν δηλαδή ότι εδώ ισχύει το κράτος δικαίου, η δίκαιη δίκη, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ήρθαν εδώ, με άλλα λόγια, ως πολιτικοί πρόσφυγες, ζητώντας προστασία.

Η απόπειρα του πραξικοπήματος έδωσε στον Ερντογάν το τέλειο άλλοθι για να εδραιώσει το καθεστώς του. Ήδη από την επομένη πέρασε στην αντεπίθεση. Πρώτο του μέλημα, να ελέγξει τη Δικαιοσύνη. Αφού αντικατέστησε τους δικαστές, ώστε να μπορεί ανενόχλητος να διώκει όποιον θεωρεί ότι τον επιβουλεύεται, στη συνέχεια εξαπέλυσε γενικό πογκρόμ. Τα στοιχεία από τις εκθέσεις του ΟΗΕ, της Διεθνούς Αμνηστίας και του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δείχνουν ότι μέχρι τώρα έχουν διωχθεί, απολυθεί, φυλακιστεί και βασανιστεί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι: δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου, δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί, στρατιωτικοί. Ο Ερντογάν συλλαμβάνει τους πάντες: γκιουλενιστές, κεμαλικούς, Κούρδους, αριστερούς, κεντρώους, φιλελεύθερους, οποιονδήποτε θεωρεί «ύποπτο». Η συμμετοχή όλων αυτών στο πραξικόπημα δεν αποδεικνύεται. Απολύθηκαν χωρίς αιτιολογία, φυλακίστηκαν χωρίς δίκη, ενώ για είκοσι δύο ανθρώπους ως τώρα δηλώθηκε ότι «βρέθηκε νεκρός στο κελί του», χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες. Η αιτία θανάτου, προφανής - βασανιστήρια. Για να μην αφήσει την απόλυτη εξολόθρευση στην τύχη, ο Ερντογάν ζητά την επαναφορά της θανατικής ποινής, η οποία προπαγανδίζεται ακόμη και από τους δασκάλους Δημοτικού στα σχολεία. Παιδιά μεγαλώνουν μαθαίνοντας να φτιάχνουν κρεμάλες στο σχολείο και να ζητούν τον θάνατο ως τιμωρία. Αυτό που δεν τους μαθαίνουν, είναι ότι ο θάνατος αποτελεί τιμωρία για τη διαφορετική άποψη: την ίδια που θα υποστούν και αυτά στο μέλλον αν τολμήσουν να διαφωνήσουν με έναν δικτάτορα.

Διαβάστε ακόμα: «Γιατί οι Τούρκοι Αξιωματικοί Δεν Πρέπει να Εκδοθούν στην Τουρκία»

Για να καταφέρει να περάσει την προπαγάνδα του και την παραπληροφόρηση ώστε να εμφανίζεται ο ίδιος ως θύμα και όχι ως θύτης, ο Ερντογάν έχει εστιάσει στη δίωξη των ανεξάρτητων δημοσιογράφων. Πριν από λίγες ημέρες, η Άσλι Αϊνταντασμπάς, μια από τις γνωστότερες δημοσιογράφους της Τουρκίας, είπε σε συνέντευξη ότι η πιο κοινή αιτιολογία φυλάκισης για τους δημοσιογράφους είναι το ότι «με τα άρθρα τους υποστήριξαν υποσυνείδητα το πραξικόπημα». Σας φαίνεται παράξενο; Αυτό σημαίνει καθεστώς. Όταν απολύεις 3.000 δικαστές και φυλακίζεις δημοσιογράφους, κανένας δε μπορεί να σε εμποδίσει να φέρεσαι ως στυγνός δικτάτορας. Όποιος ελέγχει τον Τύπο και τη Δικαιοσύνη, είναι πανίσχυρος. Όσα συμβαίνουν στην Τουρκία έχουν λάβει διεθνείς διαστάσεις. Πολλές ευρωπαϊκές οργανώσεις και ενώσεις τάσσονται κατά της δράσης του καθεστώτος Ερντογάν και χτυπάνε το καμπανάκι για τον κίνδυνο που διατρέχει η ζωή χιλιάδων ανθρώπων στην Τουρκία, απλά και μόνο επειδή τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση!

Εφόσον τα γνωρίζουμε εμείς όλα αυτά, τα γνωρίζει και η ελληνική πολιτική ηγεσία. Γνωρίζει επίσης ότι στη χώρα μας βρίσκονται οκτώ άνθρωποι ως ικέτες. Μόλις τρεις μέρες μετά την απόπειρα του πραξικοπήματος, ο Ερντογάν σε δημόσια ομιλία του είπε ότι «ο Τσίπρας μου είπε ότι σε δεκαπέντε ημέρες θα εκδώσει τους πραξικοπηματίες». Τις ίδιες μέρες, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον ομόλογό του Νίκο Κοτζιά, δήλωσε ότι ο έλληνας υπουργός εξέφρασε τη συμπαράστασή του στην κυβέρνηση Ερντογάν μετά την απόπειρα του πραξικοπήματος και τον διαβεβαίωσε ότι «οι οκτώ προδότες θα επιστραφούν στην Τουρκία». Η ελληνική πλευρά όχι μόνο δε διέψευσε, αλλά δια στόματος του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας, Δημήτρη Βίτσα που δήλωσε «πρέπει να πω ότι το επιχείρημα έκδοσης από την πλευρά της Τουρκίας είναι αρκετά ισχυρό. Θα έλεγα πολύ ισχυρό», ενίσχυσε το αστήρικτο επιχείρημα Ερντογάν. Το «καλύτερο» όμως ήταν  όταν δύο μήνες αργότερα, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δήλωσε από τη Νέα Υόρκη ότι «οι πραξικοπηματίες δεν είναι ευπρόσδεκτοι στην Ελλάδα». Ο Αλέξης Τσίπρας είχε ήδη βγάλει απόφαση ότι οι «Οκτώ» είναι «πραξικοπηματίες» και ότι μάλιστα δεν τους θέλει και στη χώρα! Άρον, άρον σταύρωσον αυτούς!

Παρατηρώντας όλη αυτή την κατάσταση, αποφασίσαμε από κοινού με κάποιους φίλους (Απόστολος Δοξιάδης, Ξένια Κουναλάκη, Όλγα Κετικίδου, Λευτέρης Παπαγιαννάκης, Λίνα Παπαδοπούλου, Ανδρέας Πετρουλάκης) να αναλάβουμε δράση για να δημοσιοποιήσουμε το θέμα και να διοργανώσουμε μια συγκέντρωση για να φωνάξουμε το αυτονόητο: ότι στην Ελλάδα υπάρχει κράτος δικαίου και ότι δεν γίνεται να παραβιαστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες. Αναλάβαμε δράση, σε πείσμα όσων θεωρούν τους Έλληνες πολίτες απαθείς και την κοινωνία καθηλωμένη στον καναπέ. Αρέσει-δεν αρέσει στην ελληνική κυβέρνηση, για τους Οκτώ θα αποφασίσει η Δικαιοσύνη. Αρέσει-δεν αρέσει στον κ. Κοντονή, οι πολίτες έχουν δικαίωμα, λόγο και υποχρέωση να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γι' αυτό, όταν μπαίνει στον κόπο να μας εγκαλέσει και να στιγματίσει την πρωτοβουλία μας, καλό θα είναι να θυμηθεί σε ποια κυβέρνηση είναι Υπουργός και πώς έχει αντιμετωπίσει ως τώρα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αναρωτιέμαι ειλικρινά, αν η περίπτωση των Οκτώ είναι η μόνη που η ελληνική κυβέρνηση δείχνει ότι προτεραιότητα έχει η σκοπιμότητα και όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν σκεφτεί κάποιος τον τρόπο με τον οποίο έχει αντιμετωπίσει ως τώρα τους πρόσφυγες, οδηγείται σε πολύ δυσάρεστες σκέψεις. Άνθρωποι που ζουν σε άθλιες συνθήκες κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διεθνών δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα μας. Είναι να απορεί κανείς, αν η κυβέρνηση περιφρονεί γενικά τα ανθρώπινα δικαιώματα ή το κάνει αλά καρτ.

Από τον Ιούλιο ως τώρα, έχουν ακουστεί διάφορα επιχειρήματα από πλευρές που επιδιώκουν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι Οκτώ πρέπει να εκδοθούν. Από το ότι «αν δεν τους δώσουμε, ο Ερντογάν θα γεμίσει την Ελλάδα πρόσφυγες», μέχρι το «αν δεν τους δώσουμε, ο Ερντογάν θα μπλοκάρει τη λύση του Κυπριακού». Υποτίθεται ότι ζούμε σε οργανωμένη κοινωνία, με δημοκρατία, κράτος δικαίου και κανόνες. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι υπάρχει κίνδυνος να επιστρέψουμε στην εποχή των ανθρωποθυσιών. Ο Ερντογάν από εθνολαϊκιστής, εξελίσσεται σε στυγνό δικτάτορα που δικαιολογεί τις πράξεις του με κυνικά ψεύδη. Αλήθεια, πώς μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον που δε διστάζει να παραβιάζει διεθνείς συνθήκες, να απειλεί και να σκοτώνει ανθρώπους; Και ας πούμε ότι δεν υπήρχε θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ας το δούμε εργαλειακά, αισχρά, μικροπολιτικά, όπως επιδιώκουν ορισμένοι. Τι μας λέει ότι αν σήμερα εκδώσουμε τους Οκτώ, αύριο δε θα ζητήσει κάτι άλλο ο Ερντογάν ή οποιοσδήποτε άλλος; Τι θα κάνουμε δηλαδή; Θα θυσιάζουμε επτά όμορφους νέους και επτά όμορφες νέες στον Μινώταυρο κάθε χρόνο, όπως ο Αιγέας; Ακόμη και αυτός, έβαλε τέλος στις ανθρωποθυσίες, με κίνδυνο να χάσει τον γιο του.

Η υπόθεση των Οκτώ αποτελεί απλά και καθαρά, ζήτημα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της Δημοκρατίας και του διεθνούς δικαίου. Καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία ζήτησαν πολιτικό άσυλο Τούρκοι από το καλοκαίρι και μετά, δεν έβγαλε απόφαση έκδοσης.

Αν το κάνει η Ελλάδα, δεν πρόκειται απλώς να εξευτελιστούμε διεθνώς, δεν είναι  μόνο το ότι θα αμφισβητηθεί στην πράξη η ύπαρξη κράτους δικαίου στη χώρα μας, είναι και το ότι θα έχουμε βάψει τα χέρια μας με αίμα.

Οι δίκες των Οκτώ έχουν προγραμματιστεί στις 10, 11 και 13 Ιανουαρίου. Ενδιάμεσα παρεμβάλλεται η συνάντηση της Γενεύης για το Κυπριακό. Πολλοί λένε ότι αυτό προοιωνίζεται δυσάρεστα νέα για τους Οκτώ. Αν εγώ που είμαι μια απλή πολίτης, μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει «διάκριση εξουσιών», αν μπορώ καταλάβω ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αποτελούν θέμα πολιτικής ή διπλωματικής διαπραγμάτευσης και σκοπιμότητας, αν βρίσκω γελοία αυτά τα επιχειρήματα, θέλω να πιστεύω ότι το ίδιο θα κάνουν και οι δικαστές που ξέρουν τους νόμους πολύ-πολύ καλύτερα από μένα.

Οι αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων ξεκινούν με τη φράση «Στο όνομα του Ελληνικού Λαού».

Η έκδοση των Οκτώ δεν αντιπροσωπεύει τον ελληνικό λαό. NOT IN MY NAME.

*Η Ειρήνη Αγαπηδάκη είναι Ψυχολόγος και μέλος της Πρωτοβουλίας για τη Μη Έκδοση των Οκτώ.

Περισσότερα από το VICE

Η Παράξενη Ιστορία μιας Κρεβατοκάμαρας που Έγινε Χώρα

Έλληνες Σαολίν Φωτογραφίζονται ως Φρουροί της Φύσης

«Κάτσε Καλά Γεράσιμε» - Πώς η Ιστορία των Σχολικών Καταλήψεων Έγινε Βιβλίο