Η Θλιβερή Γενιά που δεν Καταλαβαίνει Πότε το Πάρτι Πρέπει να Τελειώσει

Το να «ζεις» το Σαββατοκύριακο, δεν είναι κάτι νέο. Άλλωστε αυτή η ιστορία είναι γνωστή και ως «Η κουλτούρα των νέων» - δηλαδή των νέων ανθρώπων που τους είναι αδύνατο να συνδιάσουν την καθημερινότητα με την κοινωνική τους ζωή με αποτέλεσμα να ξεσπούν τα Σάββατα και να «θυσιάζουν» την καριέρα και την οικογένεια -ή ο,τιδήποτε άλλο-, για να απολαμβάνουν πρωινά γεμάτα καθισιό.

Παίρνετε ναρκωτικά για μερικά χρόνια, κάνετε βόλτες και τσαμπουκάδες στους δρόμους, λέγοντας μπούρδες, πριν γίνετε τελικά οικογενειάρχες - είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Περνάτε τις πρώτες τέσσερις ημέρες της εβδομάδας χαζεύοντας στις αθλητικές σελίδες του facebook, περιμένετε στο τουίτερ να δώσετε το έναυσμα για την τελευταία ηθική καταστροφή που μας βρήκε, μέχρι ο δείκτης του ρολογιού να δείξει 5 ή 6 ή 6:30 για να πάτε στο μπαράκι της γειτονιάς σας και να πιείτε ένα κουβά μπόμπες και να γίνετε σκατα; Δεν είστε και τόσο διαφορετικοί μεταξύ σας. Το μόνο που διαφέρει είναι τα προφίλ σας στο Facebook. Αν κι ακόμη και αυτό είναι ένα πρόβλημα δεκαετιών, που ήρθε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα του καπιταλισμού. Είναι απλά ένα σύμπτωμα της ατελείωτης ανυπαρξίας της σύγχρονης ζωής.

Περιέργως αυτός ο τρόπος ζωής σας προσφέρει μια θολή ασφάλεια. Και δεν χρειάζεται να είσαι ο μάγκας του σχολείου σου για να είσαι ένας ρέμπελος. Ακόμη και οι σπασίκλες το ξέρουν αυτό. Στις μέρες μας άλλωστε θεωρείται πιο υπερβατικό το να απέχεις παρά το να μετέχεις.

Σήμερα οι έφηβοι λειτουργούν όπως και στα 60s, και αυτό έχει αρχίσει να φαίνεται ξεπερασμένο. Εκεί που παλιά ενδίδαμε στις παρορμήσεις μας τα βράδια της Παρασκευής – γιατί τις θεωρούσαμε μια φυσιολογική φάση των υπαρξιακών της εφηβείας μας- τα hangover από τα μεθύσια άρχισαν να κρατάνε μέρες αντί για ώρες.

Δεν είναι μόνο οι μαθητές και οι έφηβοι που φαίνεται να τρέχουν αντίθετα από την πραγματική ζωή, αλλά και άνθρωποι που είναι 20 και 30 χρονών. Άνθρωποι που θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα πως είναι να ζεις. Ημι-λειτουργικοί ενήλικες, που είναι ανίκανοι να αντισταθούν στα ατελείωτα ξενύχτια. Άνθρωποι σαν κι εμένα.

Αυτή είναι η γενιά μου. Μια γενιά που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει. Χωρίς κουτσούβελα για να νιώθεις τύψεις, χωρίς υποθήκες να πληρώσεις, με αξιοπρεπή υγειονομική περίθαλψη για να μείνεις στη ζωή, με θέσεις εργασίας που τους προσφέρουν ίσα ίσα χρήματα για να φάνε, να πληρώσουν το νοίκι τους και να πλένονται, με τις φωνές του εκάστοτε εργοδότη να τρυπάνε το αυτί και με γονείς να ανησυχούν και να γκρινιάζουν που δεν τους παίρνεις τηλέφωνο. Ένας στρατός από ανθρώπους χαμένους, παγιδευμένους σε ένα λαβίρυνθο ανωριμότητας.

Ένας φίλος μου, μου είπε πρόσφατα πως διάβασε κάπου ότι είναι αδύνατο να τα καταφέρει πριν τα 30 επειδή μέχρι εκείνη την ηλικία λειτουργείς σαν έφηβος. Και ναι, όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγοράζει φλιπεράκι και να φοράει τζινάκια στο γραφείο του, αυτό που λέει δεν είναι περίεργο. Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη κι αν είσαι 40 χρονών.

Δεν είμαι 30, αλλά δεν είμαι και πολύ μακρυά από αυτή την ηλικία, και όταν κοιτάζω τη ζωή μου, βλέπω ότι έχει διαφοροποιηθεί ελάχιστα από την ηλικία των 17. Κοιτάζω το καλοκαίρι του παρελθόντος μου. Επιστρέφει μαζί με τις αναμνήσεις από τους δρόμους του Λονδίνου που περιπλανιόμουν μαζί με δεκάδες ηθοποιούς, ρίχνοντας γκόμενες, τραγουδώντας ύμνους ποδοσφαίρου, προσπαθώντας να μπω σε περίεργα μέρη, στέλνοντας μηνύματα σε κορίτσια για να κανονίσω εξόδους και να καταλήγω να με φτύνουν, ακούγοντας Underworld φορώντας φαρδιές φόρμες. Νιώθω ότι παίζω σε σκηνή από το Goodbye Charlie Bright για την ακρίβεια και δεν ξέρω πώς να ξεφύγω απ' αυτό.

Αν και μια τέτοια συμπεριφορά είναι διασκεδαστική και φέρνει μια στιγμιαία κάθαρση μέσα μου, δεν είναι ακριβώς αυτό που ονειρευόμουν πως θα κάνω στην ηλικία μου. Όταν ήμουν έφηβος πίστευα πως μέχρι τώρα θα είχα τη ζωή ενός χαρακτήρα από το Manhattan, με μια ανθισμένη αλλά και εκλεπτυσμένη κοινωνική ζωή περιτριγυρισμένη από ανθρώπους της καλής κοινωνίας. Δεν πίστευα ότι θα κάνω παιδιά νωρίς ή κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα δεν περίμενα να περπατάω στους δρόμους με σορτσάκι.

Μπορεί να σκεφτείτε ότι έχω πάθει «κρίσεις ανδρισμού». Μπορείτε να σκεφτείτε ότι με έχει πιάσει ο «φόβος της δέσμευσης» ή απλά του «μαλάκα κλαψιάρη» - αλλά σίγουρα αγνοείτε μια στοιχειώδη αλήθεια. Μπορείτε να πιστεύετε πως αυτό είναι η Λονδρέζικη κουλτούρα ή απλά ότι ο Πίτερ Παν μετακόμισε σε αυτή την πόλη και δασκάλεψε πολλούς μαθητές. Αλλά ακόμη και αν είστε στην ίδια ηλικία με εμένα, και είστε τρομερά υπεύθυνοι, αυτού του είδους η συμπεριφορά είναι κάτι που θα συναντήσετε σε κάθε πόλη αυτής της χώρας. Στο μυαλό μου υπάρχει μια μικρή αμφιβολία πως όλο αυτό είναι μαζικό, πως η αποστασιοποίηση της γενιάς μου από την ωριμότητα είναι ένα πανεθνικό πρόβλημα και πιθανότατα η ιστορία που θα γράψουμε να δείξει άλλα πράγματα. Θα μας εξηγήσει πως οι παραδοσιακές αξίες -μωρά, σπίτια, οικογένεια και μια δουλειά που αξίζει θυσίες- μας παγίδευαν σε μια κατάσταση συνεχόμενης εφηβείας.

Αλλά τώρα που η γενιά μου έχει διανύσει το ένα τρίτο της ζωής της, οι περισσότεροι συνειδητοποιούμε ότι τα 20 πέρασαν και ήταν απλά μια περίοδος από ατελείωτα μεθύσια, βλέπουμε πως δεν έχουμε από τίποτα να ξεφύγουμε.

Στις μέρες των γονιών μου ήταν πιο εύκολο να μεγαλώσει κανείς. Θα ήταν αδύνατο δηλαδή να σε αφήσει η κοινωνία να μην το κάνεις, είτε το ήθελες, είτε όχι. Όμως μην ξεχνάμε ότι ήταν μια εποχή, όπου ακόμη και οι άνθρωποι της εργατικής τάξης, ακόμη και οι άνθρωποι του Λονδίνου, ακόμη και οι άνθρωποι που δεν πήγαν σε κάποιο Πανεπιστήμιο, θα μπορούσαν να βρουν μια δουλειά από την οποία να παίρνουν καλά λεφτά και τελικά να κάνουν οικογένεια και παιδιά κάπου στα προάστια – τα οποία μπορεί να είναι και κόλαση και παράδεισος μαζί. Σίγουρα και εκείνοι το έκαναν πιο αργά από τους δικούς τους γονείς, και η πίεση που ένιωθαν ότι έπρεπε να νοικοκυρευτούν και να μείνουν πιστοί στον παραδοσιακό τρόπο ζωής ήταν όλα εκείνα που τους έκαναν καμιά φορά να κάνουν τη λάθος επιλογή, βιαστικά. Το αποτέλεσμα είμαστε εμείς, ένα μάτσο πρωτότοκα παιδιά.

Αλλά όλο και λιγότεροι άνθρωποι κάνουν αυτό το λάθος τώρα. Μόνο φέτος, το περιοδικό The Economist δημοσίευσε μια έρευνα με τίτλο «The End Of The Baby Boom?» στην οποία σημείωνε την ξαφνική μαζική μείωση των γεννήσεων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ήταν και η πρώτη μείωση του ποσοστού από το 2001, και η μεγαλύτερη από το 1970.

Οι εκθέσεις που ακολούθησαν μετά την έρευνα εξέτασαν διάφορους πιθανούς παράγοντες, όμως περισσότερο το απέδωσαν σε 2 πιθανές αιτίες: την τρελή στεγαστική αγορά και την παραπαίουσα οικονομία, τα οποία τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αλληλένδετα. Το απλό γεγονός είναι ότι η ανεργία βρίσκεται στα ύψη, τα προνόμια των ανθρώπων όλο και λιγοστεύουν και τα σπίτια είναι πανάκριβα. Άλλη μια χαρούμενη έρευνα ανέφερε πως για να πάρεις ένα σπίτι στο Λονδίνο, θα πρέπει να βγάζεις τουλάχιστον 100 χιλιάρικα το χρόνο. Και οκ, σύμφωνοι. Αυτό είναι το Λονδίνο. Όμως εκτός από αυτό, είναι και η πρωτεύουσα, στην οποία μένει πλέον ο ένας στους δέκα ανθρώπους, και το μέρος με τις μακράν πιο υψηλές αμοιβές στην εργασία. Ναι, μπορείς να μείνεις και σε άλλα μέρη, αλλά η εικόνα μάλλον είναι ίδια παντού. Οι μισθοί έχουν μείνει στάσιμοι στις £ 40.000 το χρόνο περίπου,κάτι που τους κατατάσσει στους 10 καλύτερους μισθούς που μπορεί να πάρει κάποιος. Οπότε ουσιαστικά, μάλλον όλοι μαλακιζόμαστε εκεί έξω.

Σίγουρα, δεν μπορούμε να πούμε ότι η ανωριμότητα μας ως προς τα παιδιά και την οικογένεια στηρίζεται μόνο στην ιδιοκτησία ενός σπιτιού, αλλά το να επενδύσεις σε ένα σπίτι είναι η μόνη λύση για να σταματήσεις κάποια στιγμή να χαλάς τόσα λεφτά σε ενοίκια, και να μπορέσεις να κάνεις κάτι άλλο με αυτά τα χρήματα. Και τα παιδιά είναι ίσως ο καταλύτης που θα σε κάνει να πιστέψεις πως το πάρτι στη ζωή σου θα πρέπει να τειλειώσει.

Φυσικά η ενήλικη ζωή δεν είναι για όλους, αλλά αυτό το πρόβλημα που έχουμε με τους ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να μεγαλώσουν, έχει πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο από ένα μάτσο μεθυσμένους που κλαίνε επειδή νοσταλγούν την εφηβεία τους.

Όλα γύρω μας είναι η απόδειξη για το τι συμβαίνει όταν μια ολόκληρη γενιά αρνείται να μεγαλώσει. Μπορείτε να το δείτε στις στρατιές των νέων ανθρώπων, ανδρών και γυναικών που τριγυρνάνε οργισμένοι και ξερνάνε τις μπλούζες τους κάθε φορά που βγαίνουν έξω, στα 3.3 εκ. νέων ανθρώπων που μένουν ακόμα με τους γονείς τους, στα υψηλά ποσοστά νέων που επιχειρούν να αυτοκτονήσουν, στις κόκες, στα στέκια που αράζεις δήθεν κουρασμένος, στους ανειδίκευτους εργάτες, στα παιδιά που εθίστηκαν στις selfies και σε ο,τιδήποτε χαρακτηρίζει αυτή τη γενιά και την κάνει να μην μπορεί να ανασυγκροτηθεί.

Αντί να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα τις ζωές μας, μένουμε σε αυτά που ξέρουμε, γιατί το να ψαχτούμε είναι απλά πολύ δύσκολο. Ξοδεύουμε τα περισσότερα χρήματα μας για να νοικιάσουμε σπίτια που δεν μας αρέσουν, για να φάμε πίτσες από το σούπερμάρκετ, και κατεβάζουμε επεισόδια από Αμερικάνικες σειρές πριν βάλουμε το κεφάλι μας στο μαξιλάρι και να σκεφτούμε καινούριες δικαιολογίες για να μην πάμε για δουλεια. Τα Σαββατοκύριακα γινόμαστε κώλος από τα ξύδια, παρά το γεγονός ότι αυτό μας προκαλεί καταθλιψάρες, νομίζουμε πως είναι η τελευταία σανίδα σωτηρίας για εμάς. Είμαστε οι καινούριοι εργένηδες της «The Great Beauty» έκδοσης. Μια γενιά ρέμπελων που δεν ξέρει τι να κάνει με την πάρτη της και έχει αναγκαστεί να επιλέξει μια άλλη πραγματικότητα για να ξεφύγει από τον μύθο των γονιών της, ένα μύθο που καθόριζε το πώς είναι να ζεις με ευπρέπεια και αξιοπρέπεια. Όταν όμως δεν έχεις κανένα μύθο να σε καθοδηγήσει, και το hangover του Σαβατοκύριακου φεύγει, τι κάνεις για να επιστρέψεις ομαλά στην πραγματικότητα;

Αν είναι να διευρύνουμε τις επιλογές μας και να τις πάμε πέρα από το διχοτομημένο «μετανάστευση ή εγκατάλειψη», θα πρέπει να βρούμε νέους τρόπους για να προσαρμοστούμε σε ένα κόσμο που δεν έχουμε άλλη επιλογή πέρα από το να ζήσουμε. Οι καιροί είναι δύσκολοι, τα πράγματα είναι γάμησε τα, και ίσως ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε κι άλλα πράγματα πέρα από το να παρτάρουμε συνέχεια μέσα στη μεσήλικη λήθη μας. Ίσως να μας θυμούνται όλοι για τη μεφεδρόνη και τους Vine Comedians, αλλά μάλλον θα πρέπει να σταματήσουμε να νοιαζόμαστε για το πώς θα μας θυμούνται όλοι και να εξερευνήσουμε επιτέλους μια ολο-δικιά μας διαδρομή.

Δεν χρειάζεται να μάθουμε μπιρίμπα και να βρούμε εναλλακτικούς και οικολογικούς τρόπους ζωής σε κάποιο αγρόκτημα. Το να μετακομίσεις και να φύγεις από μια πρωτεύουσα δεν σημαίνει ότι η ζωή τελειώνει. Θα πρέπει όμως να σκεφτούμε πως το να νοικιάζουμε διαμερίσματα σε χλιδάτους δρόμους και να προσπαθούμε να ζήσουμε με όσα λεφτά μας απομένουν για να επιβιώσουμε σε όλο αυτό το life style που μας έχουν πλασάρει είναι απλά μια ουτοπία χωρίς κανένα απολύτως νόημα.

Διεκδικούμε το δικαίωμα να μισούμε αυτό το σύστημα που μας έκανε έτσι, αλλά είμαστε όλοι ένα μέρος του. Και ίσως είναι καλύτερα να είσαι νέος σε ένα καινούριο κόσμο, παρά γέρος σε ένα κόσμο που ήδη έχεις μάθει. Κοιτάζουμε πια τον πάτο του βαρελιού αυτής της γενιάς και μάλλον ήρθε η ώρα να βρούμε νέους τρόπους να μεγαλώσουμε και να ενηλιωθούμε.