Η Πρωτομαγιά, η Τουλίπα και το Φραπέ

Φωτογραφίες: Δημήτρης Ραπακούσης

Όσοι γνωρίζουν τι είναι η Πρωτομαγιά να σηκώσουν το χέρι. Όσοι γνωρίζουν γιατί βάζουμε στεφάνια σε πόρτες, κεφάλια και τοίχους, ας σηκώσουν την τουλίπα που κρατάνε. Όσοι πιστεύουν ότι είναι μέρα θύμησης των εργατικών δικαιωμάτων και των ανθρώπων που πάλεψαν για αυτά ας σηκώσουν το λάβαρο. Όσοι νομίζουν ότι είναι συνυφασμένες έννοιες και ότι εκείνη την ημέρα "γιορτάζουμε" και τα δύο, ας μην σηκώσουν τίποτα.

Ναι, την Πρώτη Μάη μπαίνουμε σε μία περίοδο ζέστης και φωτός, αφού η μέρα αυτή σηματοδοτεί την μετάβαση από την άνοιξη στο καλοκαίρι. Είναι η μέρα που ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δεν εργάζεται και έχει την δυνατότητα να βγει και να απολαύσει στιγμές ελευθερίας και ξεγνοιασιάς, που σπάνε την μονοτονία της άχαρης κατά τα άλλα εβδομάδα τους (ναι ειρωνεύομαι, dahhh!). Η Πρώτη Μάη είναι επίσης μία μέρα ήλιου και χρώματος και λουλουδιών, μέρα αράγματος, μέρα της παρέας και του ούζου, «μέρα μαγιού μου μίσεψες».

Η άλλη έκφανση της Πρωτομαγιάς είναι η εργατικά ιστορική και πολιτικο-κοινωνική της σημασία. Τα γεγονότα του Σικάγο και του Καναδά που οδήγησαν στη θέσπιση της οχτάωρης εργασίας, θα έπρεπε σήμερα περισσότερο από ποτέ όχι μόνο να υπενθυμίζονται, αλλά και να εξυμνούνται. Το ότι οι περισσότεροι γνωρίζουν στο περίπου τη σημασία της εργατικής πρωτομαγιάς το παίρνουμε σαν δεδομένο, τη σέβονται όμως;

Δυστύχως, αν κρίνω από την εμπειρία μου στην χθεσινή πορεία, ήταν κάθε άλλο παρά αυτό. Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, κάποια σημεία μου θύμισαν Δεκαπενταύγουστο, κάποια άλλα σημεία του ιστορικού κέντρου κινούνταν σε ρυθμούς Σαββατοκύριακου στις Σπέτσες. Όσο για την πορεία, αντίκρυσα χωρισμένες παρατάξεις για άλλη μία φορά και άνευρο κλίμα γενικότερα.

Προφανώς, δεν κρίνω το κατά πόσον ήταν επιτυχής ή όχι η πορεία, σε σχέση με το άμα έπεσε ξύλο, δακρυγόνα και τις πωλήσεις Maalox. Αλλά, αυτό που με ξενέρωσε ήταν το ευρύτερο απολιτίκ κλίμα του «έλα μωρέ, θα περπατήσουμε μέχρι το Σύνταγμα, θα πούμε εκεί κάνα σύνθημα για να το 'χουμε πει και μετά πάμε Καρύτση για καφέ – αργία σήμερα».

Σε μία περίοδο όπου κάθε εργατικό δικαίωμα έχει καταρριφθεί, η Πρωτομαγιά θα έπρεπε να είναι η αφορμή προκειμένου να ξεκινήσει έστω ο εποικοδομητικός διάλογος για το τι μας γίνεται ή έστω να βγουν όλοι στους δρόμους κάνοντας μια ξεκάθαρη δήλωση- φάση atenistas με το πλέξιμο των στάσεων των λεωφορείων (πάλι είμαι ειρωνική). Δήλωση για παράδειγμα έκαναν κοντά εκατό χιλιάδες Μοσχοβίτες στην Κόκκινη Πλατεία, στην πρώτη μετασοβιετική διαδήλωση για την Πρωτομαγιά. Οι Τούρκοι με τριάντα τρεις χιλιάδες άτομα στη, Πλατεία Taksim –με μία αστυνομία όσο ευγενική είναι και η ΕΛ.ΑΣ.- και οι εργάτες της Adidas στην Ινδονησία που πληρώνονταν λιγότερο απ' όσο κοστίζει ο freddo που ρούφαγες χθες.

Η γενιά μας, από όποια σκοπιά και να το δεις, είναι εντελώς fucked up. Δουλεύει χωρίς ωράρια για πολύ λίγα λεφτά, τα τζάμπα internships έχουν γίνει πλέον η νόρμα, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρεις να βάλεις κανά χρήμα στην άκρη και αν μιλήσεις υπάρχουν και 50 βιογραφικά που περιμένουν να πάρουν την σειρά σου. Και παρά το γεγονός ότι οι προηγούμενες γενιές μας απογοήτευσαν πανηγυρικά και με το νόμο, εμείς ίσως να μην έπρεπε να πάμε για τζατζίκι εκείνη την μέρα. WAKE UP!

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.