Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, στο κέντρο του Μανχάταν, στην 42η οδό, η Ζωή Κωνσταντοπούλου κοιμόταν. Ο κόσμος γύρω από το διαμέρισμα της άλλαζε, με καπνούς, με κραυγές και με φωτιές, αλλά η ίδια έχει άλλοθι. Το διηγείται η ίδια συχνά, όταν η μάσκα της αυστηρότητας έχει πέσει, όταν -συνήθως τις πρώτες πρωινές ώρες- αποφασίζει να φύγει από το γραφείο της στο ισόγειο της Βουλής και έχει έρθει η ώρα του αυτοσαρκαστικού χιούμορ. «Για να μην παρεξηγηθώ, επειδή κατηγορούμαι για τα πάντα, πρέπει να δώσω το άλλοθι μου. Πράγματι ήμουν στη Νέα Υόρκη την ώρα της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους, αλλά δεν είχα καμία σχέση με αυτή. Κοιμόμουν. Με φιλοξενούσε ένας οικογενειακός φίλος ο οποίος έλειπε στην Ελλάδα και χτυπούσε πολύ επίμονα το τηλέφωνο. Ηταν 9.00 το πρωί και εγώ δεν το σήκωνα. Οταν τελικά συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί, αντίκρισα ένα σεληνιακό τοπίο».

Ο κόσμος είχε αλλάξει. Αλλά η Ζωή είχε παραμείνει ίδια.

Οι παλιοί δικηγόροι λένε πως είσαι τόσο σημαντικός όσο η μηνυτήρια αναφορά που υπογράφεις. Η γεννημένη τον Δεκέμβριο του 1976 στην Αθήνα και μεγαλωμένη στην Αγία Παρασκευή με τους γονείς της, τον πρώην πρόεδρο του Συνασπισμού Νίκο Κωνσταντόπουλο και τη δημοσιογράφο Λίνα Αλεξίου, Ζωή, μπορεί να μην είναι παλιά στην πιάτσα, αλλά ξέρει να κινείται ως τέτοια. Το απέδειξε το 2003, δυο χρόνια μετά την εμπειρία της Νέας Υόρκης, όταν είχε επιστρέψει από το μεταπτυχιακό στο Columbia και αποφάσισε να στοχεύσει ψηλά. Σε μια επίδειξη θράσους, δονκιχωτισμού ή σύμφωνα με τις κακές γλώσσες απεγνωσμένης ανάγκης για δωρεάν δημοσιότητα, αποφάσισε να μηνύσει τον Χένρυ Κίσινγκερ (!) για «εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Αφορμή είχε αποτελέσει το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς «Η δίκη του Χένρυ Κίσινγκερ» που μιλούσε για τον σκοτεινό ρόλο του αμερικανού διπλωμάτη στο Κυπριακό. Την ίδια εποχή συνέταξε άλλη μια κάπως υπερβολική μήνυση, αυτή κατά βρετανών αξιωματούχων για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια πολέμου στο Ιράκ. Πρόκειται για φαντασμογορικές υποθέσεις, χωρίς πρακτική σημασία, με έντονο συμβολισμό, ταξική κατεύθυνση και λαμπερό περιτύλιγμα.

Ένα αστέρι προδιαγεγραμμένο να πολεμήσει το σύστημα, είχε γεννηθεί.

Εχουν περάσει 12 χρόνια από εκείνη την κάπως εξεζητημένη επίθεση της φιλόδοξης 30somehting δικηγόρου στον γεννημένο το 1923 γερόλυκο της εξωτερικής διπλωματίας των ΗΠΑ. Τα πάντα έχουν αλλάξει – ο Κίσινγκερ είναι 92 ετών, και η Ζωή βρίσκεται η ίδια στον ρόλο του συστήματος. Όχι με τον κλασικό ρόλο θεσμικής άμυνας που έχουμε συνηθίσει, αλλά με μια ένταση σχεδόν ανθρωποφαγική για την εξουσία που και η ίδια υπηρετεί.

Προφανώς αυτός ήταν ο λόγος που το προηγούμενο Σάββατο για αρκετές ώρες μιλούσε με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Η πρόεδρος της Βουλής με ρεκόρ 235 ψήφων, οχυρωμένη πίσω από τη αίγλη του τρίτου πολιτειακού αξιώματος της χώρας, δυσκολεύει τη ζωή όχι μόνο της αντιπολίτευσης, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης, αρνούμενη όχι μόνο να αποδεχθεί την απεγνωσμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να καταλήξει σε συμφωνία, αλλά και να τον βοηθήσει πρακτικά διαθέτοντας τα αποθεματικά της Βουλής. Εμμονή; Τακτική για μελλοντικό εσωκομματικό παιχνίδι; Τρόπος ζωής ή απλά αταβιστικό bullying στην εξουσία;

Οσοι νομίζουν πως η περίπτωση της Ζωής είναι μια εύκολη ιστορία που μπορεί να αντιμετωπιστεί με ειρωνεία, χιούμορ και μια επιπόλαιη φροϋδική ανάλυση, κάνουν λάθος. Η Ζωή επιλέγει πάντα να επιτεθεί στο σύστημα, ως μια επαναστάτρια με μια μόνιμη αιτία. Εχει υπερασπιστεί την οικογένεια του Κώστα Τσαλικίδη, ο θάνατος του οποίου ενεπλάκη με το σκάνδαλο των υποκλοπών το 2006. Εχει υπερασπιστεί την οικογένεια του Αλέξη Γρηγορόπουλου στην δίκη της Άμφισσας. Ήταν συνήγορος της δασκάλας Στέλλας Πρωτονοταρίου στην υπόθεση του πολυπολιτισμικού σχολείου της Γκράβας, όπου η κατηγορούμενη, η οποία τελικώς αθωώθηκε, δίδασκε ελληνικά, αλλά και τη μητρική γλώσσα τους σε παιδιά μεταναστών. Εχει αθωώσει πολλάκις τον μονίμως κατηγορούμενο για τρομοκρατία Γιάννη Σερίφη. Στην άλλη όχθη του φεγγαριού, την πιο σκοτεινή, ηταν συνήγορος σε άντρα ο οποίος κατηγορείται για βιασμό τεσσάρων τουριστριών το καλοκαίρι του 2005. Εχει κατακριθεί αρκετές φορές από πολιτικούς της αντιπάλους αλλά η ίδια αρνείται να μιλήσει σχετικά μέχρι να εκδοθεί απόφαση. Η Ζωή που ζει για να συγκρούεται ή συγκρούεται for a living, που λένε και στη Νέα Υόρκη.

Υπάρχει όμως ένα ζήτημα: Το character assassination που γίνεται συστηματικά εναντίον της – από την θολή υπόθεση με το βενζινάδικο, από τις σεξιστικές επιθέσεις εναντίον της («πορφυρογέννητη», «ανακρίτρια», «μαζορέτα», «Κλάραμπελ» λίγα από τα προσωνύμια της και όσα επιτρέπεται να γραφτούν), από τις γκρίνιες για νεποτισμό και κληρονομικότητα αξιωμάτων, όλοι εστιάζουν στον μονίμως συνοφρυωμένο, αντιδραστικό και αμφιλεγόμενο χαρακτήρα της. Πίσω από την απέχθεια για κάποιον που φωνάζει διαρκώς, συνήθως χάνονται και οι αλήθειες που λέει συχνά. Χάνονται κάτω από τις ίδιες της φωνές της.

Το ότι πριν από λίγες μέρες σταμάτησε η ίδια υπουργικές τροπολογίες που κατατέθηκαν σε νομοσχέδιο του Γιώργου Κατρούγκαλου, λέγοντας πως «ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μάχες για να μην καταπατούνται οι θεσμοί και δεν θα δεχθώ παραβίαση της διαδικασίας», ήταν ένα δείγμα φερεγγυότητας, εμμονικής, σχεδόν συμβολαιογραφικής πίστης στο γράμμα του νόμου και διαφάνειας. Η θεσμική αυτή οχύρωση δεν έγινε τόσο γνωστή όσο το «τέλος τα εμφιαλωμένα νερά, να πίνετε από τη βρύση» που φώναξε κατά τη διάρκεια συνεδρίασης, ή τις ειρωνείες που έχει απευθύνει κυρίως κατά βουλευτών του Ποταμιού το οποίο υποφέρει από διαρκές προεδρικό bullying. Αλλά έχει την σημασία της.

Οπως γίνεται εύκολα κατανοητό η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που σε μια αποθέωση της ειρωνείας, θεωρεί καλύτερο βιβλίο που έχει διαβάσει τον γλυκό «Μικρό Πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σαιντ – Εξυπερύ, αναπνέει καλύτερα όταν βρίσκεται σε συνθήκη σύγκρουσης. Ζει για την διαμάχη και μέχρι να εκλεγεί με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθηνών, στις εκλογές του 2012, βιοποριζόταν κυριολεκτικά απ' αυτή. Η ρουτίνα της είναι η κόντρα, η καθημερινότητα της μια διαρκής μάχη ενάντια σε κάθε κατεστημένο.

Τι γίνεται όμως όταν η ίδια είναι κατεστημένο; Τότε προφανώς αναζητεί το ανώτερο κατεστημένο απ' αυτή και του επιτίθεται συστηματικά. Σύμφωνα με τους φίλους της, είναι ένας τρόπος ζωής – ζεις με τον νόμο, πεθαίνεις από τον νόμο. Σύμφωνα με τους εχθρούς της, όταν δεν βρίσκει σε ποιον να επιτεθεί, επιτίθεται στον ίδιο τον εαυτό της. Η Ζωή κανιβαλίζει τη Ζωή αναζητώντας διαρκώς την επόμενη επιβεβαίωση της, την επόμενη κόντρα της, την επόμενη ρητορική της επίθεση.

Ποιος θα νικήσει στο τέλος; Η Ζωή ή η Ζωή;

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.