Ο Μοναχικός Δρόμος Ενός Εξαρτημένου στην Κωδεΐνη

Φαντάζομαι ότι μιλάω για τα οπιούχα όσο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος. Και ακριβώς όπως οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, οι σπάνιες κουβέντες μου περί του θέματος, περιστρέφονται γύρω από την ηρωίνη, επειδή ο Κέρτ Κομπέην, ο Έρβαην Γουέλς και ο γυμναστής σου στο λύκειο, έχουν εξασφαλίσει την φήμη του εν λόγω ναρκωτικού. Αν όμως ρωτήσεις κάποιον για την κωδεΐνη, θα σε κοιτάξει με βλέμμα απόλυτης απορίας και θα σου μουρμουρίσει κάτι για τον DJ Screw και κάποιον γιατρό που του είχε πει ότι είναι χρήσιμο όταν έχεις πόνους από περίοδο.

Η κωδεΐνη λοιπόν, για κάποιον που δεν έχει πάρε-δώσε με την αυτοθεραπεία ή το χιπ χοπ του «βρώμικου» Νότου, είναι ένα οπιούχο παυσίπονο, το οποίο μπορείς να προμηθευτείς χωρίς πολλά-πολλά από οποιοδήποτε φαρμακείο. Είναι επίσης το ναρκωτικό στο οποίο είμαι εθισμένος εδώ και μια δεκαετία, από τότε που η κοπέλα που είχα στο πανεπιστήμιο με έβαλε στην λούπα των ναρκωτικών «αναψυχής», τα οποία ως ιστορία είναι κάπως πιο καθαρά και εύκολα από το να ξηγιέσαι χρήμα για σακουλάκια αμφισβητήσιμης σκόνης από ένα περίεργο που στα σερβίρει από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του.

Αν δεν είσαι συχνός χρήστης κωδεΐνης, είναι ένα πολύ εύκολο ναρκωτικό να αποκτήσεις. Λες «θέλω» και ο τύπος στο ταμείο σου λέει «πάρτο». Αλλά όταν πέσεις με τα μούτρα (και όταν λέω με τα μούτρα εννοώ πολλαπλά κουτιά την ημέρα), το πράγμα γίνεται κάπως πιο δύσκολο. Σε γενικές γραμμές οι φαρμακοποιοί θα σου πουλήσουν ένα πακέτο την εβδομάδα, αλλά αυτό παίζει από φαρμακείο σε φαρμακείο. Υπήρχε ένα μέρος που πήγαινα ας πούμε, που μου έδινε δύο μπουκάλια κωδεΐνης και δύο κουτιά co-codamol, χάπια κωδεΐνης δηλαδή αναμεμειγμένα με παρακεταμόλη. Το αγαπούσα αυτό το φαρμακείο, έκανε την ζωή μου πολύ εύκολη.

Αν δεν έχεις βολικό φαρμακείο, μαθαίνεις να λες ψέματα στον υπάλληλο σχετικά με το γιατί κάνεις χρήση. Και καμιά φορά σε πιστεύουν. Από την άλλη, έχω ξοδέψει άφθονες ώρες στο παρελθόν, οδηγώντας από πόλη σε πόλη και από γειτονιά σε γειτονιά, μαζεύοντας την ποσότητα που χρειαζόμουν για να περάσω την ημέρα μου. Όταν αυτό το κάνεις έχοντας και μια κανονική δουλειά, σου κάθεται κάπως. Μαθαίνεις πολύ γρήγορα ότι μέσω μιας μοναδικής χρονικής ανωμαλίας, τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά και οι ώρες διαρκούν πολύ λιγότερο, όταν τρέχεις σε κατάσταση αλλοφροσύνης από μέρος σε μέρος, με το ένα μάτι καρφωμένο στον χρόνο που σου μένει στο διάλειμμα που δικαιούσαι μακριά από το γραφείο σου.

Πέρα όμως από τον χρόνο που χρειάζεσαι για να βρεις την απαιτούμενη ποσότητα καθημερινά, από τριάντα λεπτά μέχρι τρείς ώρες περίπου, πρέπει να υπολογίσεις και τον χρόνο που θα αναλώσεις για να παρασκευάσεις την κωδεΐνη όπως πρέπει, να βγάλεις δηλαδή το απόσταγμά της από τα άλλα υλικά με τα οποία την ανακατεύουν. Για να την «ακούσεις» στερεοφωνικά θα πρέπει να «βγάλεις» 250mg. Αυτό σημαίνει 32 χάπια co-codamol (ένα ολόκληρο πακέτο κοινώς), από τα οποία πρέπει να πετάξεις τα 16mg παρακεταμόλης, γιατί αλλιώς πες καληνύχτα στα νεφρά και το συκώτι σου και καλησπέρα σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, αλλά η κωδεΐνη διαλύεται σε νερό, η παρακεταμόλη όχι. Δεν χρειάζεται να είσαι και μάστορας στην χημεία για να πάρεις γραμμή τι γίνεται.

Ένα στάδιο της διαδικασίας εξαγωγής

Πολλές φορές, όπως κάθε άλλος εθισμός, όλη αυτή η προεργασία καταντάει να γίνεται η δεύτερη δουλειά σου, μια πρακτική άσκηση στην μικρή χαρά του να μαζεύεις όλα όσα χρειάζεσαι. Που δεν σου δίνει τάλιρο. Και αυτό είναι μόνο το ένα μειονέκτημα. Υπάρχουν άφθονα ακόμα για να ζυγίσεις. Το γεγονός ότι η συνείδησή σου αρχίζει και κάνει εκπτώσεις, ο πόνος και το βάσανο όταν δεν έχεις την δόση σου, το να κουμαντάρεις τις αρνητικές απόψεις των άλλων για το άτομό σου, ο ύπνος σου που χάνει πλέον το πρόγραμμά του και βέβαια το πως όλο αυτό σε οδηγεί στο να γκρεμίσεις από τα θεμέλια τις πλέον σημαντικές σου σχέσεις.

Όλα αυτά βέβαια τραβάνε χειρόφρενο όταν σου έρχεται η ανάμνηση της πρώτης φοράς. Το ξέρω ότι είναι ένα κουρασμένο κλισέ, αλλά ενώ ξέρεις ότι αυτή η πρώτη, η μια και μοναδική φορά ήταν ακριβώς αυτό και πάει, γεια σας, έφυγε, η ελπίδα της σε κρατάει εκεί. Η ελπίδα να σου έρθει πάλι εκείνη η μαγική στιγμή της απόλυτης λαμπερής απόλαυσης, όταν όλο το μίσος, ο πόνος και η αρνητικότητα του κόσμου έφυγε από μέσα σου, από πάνω σου.

Ένα μπουκάλι κωδεΐνης

Έχω συζητήσει για τον εθισμό μου με τον γιατρό μου, σχετικά με τι σόι ζημιά έχω κάνει στον εαυτό μου μετά από δέκα χρόνια χρήσης. Μου απαντάει ότι από την στιγμή που δεν είμαστε σίγουροι για το πόση ακριβώς παρακεταμόλη μένει μέσα στο προϊόν όταν τελειώνει η διεργασία, είναι αδύνατο να ξέρουμε τι ακριβώς έχω κάνει στον οργανισμό μου, αν και σύμφωνα με την τελευταία εξέταση αίματος, συκώτι και νεφρά είναι ακόμα σε άριστη κατάσταση και μπράβο τους.

Είναι σίγουρα περίεργο το να είσαι στην καρδιά μιας εξάρτησης από κωδεΐνη. Πρακτικά είναι μια νόμιμη ουσία, γύρω από την οποία δεν συναντάς το ίδιο σούσουρο που στήνεται ας πούμε γύρω από την ηρωίνη, ή από κάποιο άλλο ναρκωτικό που δημιουργεί εικόνες από κατεστραμμένες οικογένειες και ειδήσεις με δραματικό ύφος. Ίσως για αυτό οι φίλοι μου δεν ασχολούνται πολύ με την χρήση μου. Μπορεί βέβαια να είναι και το γεγονός ότι γνωρίζοντας την στενοκεφαλιά μου, ξέρουν ότι ό,τι και να μου έλεγαν θα το αγνοούσα. Αλλά σίγουρα μου κάνει κακό και το ξέρω πολύ καλά.

Χάπια Co-codamol έτοιμα για τη διαδικασία εξαγωγής

Υπάρχει κόσμος στις Ηνωμένες Πολιτείες που χρησιμοποιεί την κωδεΐνη όπως εγώ, αλλά υπάρχουν και άλλοι που ανακατεύουν ένα σιρόπι για το βήχα που περιέχει κωδεΐνη και προμεθαζίνη μαζί με Sprite, δημιουργώντας έτσι ένα ναρκωτικό που λέγεται lean ή purple drank. Ο τρόπος που ζει κανείς με το lean, είναι πολύ διαφορετικός από την κουλτούρα της κωδεΐνης που γνωρίζω εγώ, είναι εκεί που ξηγιέσαι Three 6 Mafia, πλαστικά ποτήρια και πάρτι σε κήπους, όχι χαλαρά και ευτυχισμένα βράδια στον καναπέ, χαμένος στην τηλεόραση.

Αυτά τα δέκα χρόνια έχουν μια συνοχή, μια συνέχεια, είναι μια ζωή στην οποία η κωδεΐνη είναι το σκηνικό αλλά και το περιεχόμενο όσων κάνω. Οι σχέσεις μου πάντα καταρρέουν εξαιτίας της ανικανότητας μου να βρω το θάρρος να σταματήσω και η αποχαύνωση της συνείδησής μου, με έχει οδηγήσει στο να φτιάξω μια μακρά λίστα με λάθη και κακές επιλογές. Πήρα γραμμή εδώ και πάρα πολύ καιρό ότι τα ναρκωτικά δεν δίνουν κάποια λύση, είναι απλά ένας τρόπος να χαμηλώσω την ένταση των επιπτώσεων αυτού του διαιωνιζόμενου κύκλου μέσα στον οποίο βρίσκω τον εαυτό μου.

Ξέρω ότι θα πρέπει να το κόψω κάποια στιγμή, αλλά το πρόβλημα είναι πώς το να περνάς τα στερητικά σου, δεν κάθεται πολύ βολικά δίπλα στις ανάγκες της καθημερινής εργασίας. Ναι, μπορείς να το κάνεις, λειτουργείς, αλλά είναι μια ζωντανή κόλαση. Για την ώρα, παραμένω στην λούπα, έστω και αν αυτή δεν είναι στα καλύτερά της, γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα αυτής της μαγικής στιγμής κάπου στο μέλλον. Και αυτό, ναι, είναι κάτι.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.