Μαρίν Λεπέν: Όταν τα Εθνικιστικά Αουτσάιντερ Γίνονται Φαβορί

Η Λεπέν μιλάει όπως οι παλιοί κομμουνιστές του '70. Αν κάποιος Έλληνας δημοσιογράφος είχε το θράσος (και την ανοησία) να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, είναι βέβαιο ότι θα είχαν πέσει όλοι να τον φάνε. Όχι άδικα. Κι όμως, αυτή η σοβαροφανής όσο και παιδαριώδης προσέγγιση του Εθνικού Μετώπου (FN), του οποίου ηγείται η Μαρίν Λεπέν, δεν προήλθε από την επιπόλαιη γραφίδα κάποιου Έλληνα ή άλλης εθνικότητας δημοσιογράφου. Η φράση ανήκει στον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ ο οποίος βρίσκεται, μαζί με τους ομοεθνείς του, σε προφανή σύγχυση και αδυναμία κατανόησης του φαινομένου που ονομάζεται «άνοδος της ακροδεξιάς στη Γαλλία».

Η αλήθεια είναι ότι σπανίζουν οι ψύχραιμες και χωρίς ιδεοληψίες απαντήσεις στο ερώτημα «πώς το άλλοτε περιθωριακό ακροδεξιό κόμμα του Ζαν-Μαρί Λεπέν κατάφερε -την περασμένη Κυριακή- να έρθει πρώτο στις περιφερειακές εκλογές της χώρας». Από τη μια πλευρά, οι παλιοί ορισμοί για το τι είναι «αριστερό» και «δεξιό» μοιάζουν πια με απαρχαιωμένα λυσάρια ιστορίας για μαθητές Λυκείου περασμένων δεκαετιών. Από την άλλη, ο πολιτικός κόσμος της Γαλλίας βουτάει, χωρίς ντροπή, τα χέρια του στο ίδιο νερό που πλύθηκε ο Πόντιος Πιλάτος: καμιά ευθύνη δεν χρεώνουν στον εαυτό τους ούτε ο σημερινός σοσιαλιστής ηγέτης ούτε ο δεξιός πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί. Αντ'αυτού προτιμούν να υψώσουν σημαίες ευκαιρίας. Για τους δεξιούς του UMP, είναι ολοφάνερη η ανίερη πολιτική συμμαχία ανάμεσα στο κυβερνών κόμμα και την ακροδεξιά. Για τους σοσιαλιστές, το δόγμα είναι εξίσου απλοϊκό: τι δεξιά, τι ακροδεξιά, είναι το ίδιο πράγμα. Και κάπως έτσι προχωρά με ούριο άνεμο η επιχείρηση «κανονικοποίησης» των ιδεών του Εθνικού Μετώπου που έχει βάλει μπροστά η Μαρίν Λεπέν από το 2011, όταν ανέλαβε το τιμόνι του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας της το 1972. Χρονιά με τη χρονιά το FN βρίσκει όλο και μεγαλύτερο εκλογικό ακροατήριο. Τα «σοβαρά» μέσα ενημέρωσης έχουν φροντίσει έγκαιρα γι'αυτό, φιλοτεχνώντας για την κόρη Λεπέν ένα πιο φιλικό προφίλ σε σχέση με τον εξτρεμιστή πατέρα. Στα χέρια της Λεπέν, το Εθνικό Μέτωπο εμφανίζεται από τα ΜΜΕ «φιλολαϊκό και μετριοπαθές», με στρογγυλεμένες θέσεις, μακριά από τις αντισημητικές ή φιλοναζιστικές θέσεις του ιδρυτή του, ο οποίος άλλωστε εξοβελίστηκε από αυτό τον περασμένο Αύγουστο. Ο ίδιος ο Λεπέν έκανε λόγο για πατροκτονία. Εκείνη είδε τη διαγραφή του ως την κορυφαία πράξη της αποδαιμονοποίησης του κόμματος, στα μάτια των συμπατριωτών της. Με άλλα λόγια, η νέα ακροδεξιά που υπερασπίζεται η Λεπέν δεν είναι παρά ένα κανονικό κόμμα, με ολίγη από «αριστερές ευαισθησίες» για τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις (όχι τους μετανάστες βέβαια!) αλλά και με «δεξιές πεποιθήσεις» ως προς την πολιτισμική ταυτότητα και την εθνική ανεξαρτησία. Μέσα στο ιδεολογικό τουρλουμπούκι της Λεπέν χωράνε τα πάντα: αντιισλαμισμός και αντιπαγκοσμιοποίηση, κοινωνικό κράτος και δρακόντεια μέτρα δημόσιας τάξης, αύξηση κατώτερου μισθού και αποκλεισμός των μεταναστών από την εκπαίδευση και την εργασία.

Έτσι μπερδεύονται και οι άμοιροι οι δημοσκόποι ψάχνοντας εναγωνίως να βρουν από πού προέρχονται τα κύματα των νέων ψηφοφόρων του κόμματος. Είναι απογοητευμένοι κομμουνιστές ή απλώς οι σύγχρονοι δεξιοί; Μήπως είναι μπερδεμένοι κεντρώοι; Μήπως απολίτικοι; Μπας κι είναι λιγάκι εθνικιστές; Πάντως οι λέξεις «φασίστας» ή «νεοναζί» δεν παίζουν στο λεξιλόγιο του επίσημου δημόσιου λόγου. Είπαμε, το Εθνικό Μέτωπο αντιμετωπίζεται πλέον ως ο τρίτος πόλος στον (αποπροσανατολισμένο) κομματικό χάρτη της χώρας.

Ωστόσο η πίσω αυλή του FN κρύβει πολλά μυστικά. Δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες και τα χαμόγελα της Μαρίν Λεπέν δίπλα σε νεοναζί σκίνχεντ που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, για όποιον θέλει να τις ψάξει. Δεν είναι μόνο οι εκλεκτικές συγγένειες του κόμματος με όλο το φάσμα της άκρας δεξιάς στη Γαλλία: από τους νεοφασίστες της Ordre Nouveau το 1970 μέχρι τις σύγχρονες εθνικιστικές φράξιες και από τους παλιούς αντικομμουνιστές και απολογητές του δωσιλογικού καθεστώτος Πετέν μέχρι τους σημερινούς συνωμοσιολόγους που βλέπουν παντού μασόνους, εβραίους και τραπεζίτες. Η πιο βρώμικη γωνιά του γαλλικού ακροδεξιού κόμματος κρύβει πολιτική διαπλοκή με το περιβάλλον του Πούτιν, μαύρο χρήμα εκατομμυρίων ευρώ από ρώσους ολιγάρχες (μεταξύ αυτών ο Κονσταντίν Μαλοφέεβ) και ιδεολογική συνάφεια με νεορθόδοξους της Μόσχας που ονειρεύονται μια τσαρική Ρωσία με συμμάχους τους λατινογενείς ευρωπαίους εναντίον των αγγλοσαξόνων.

Αλλά αν θέλει κανείς να ψάξει για το οπλοστάσιο που κρύβεται πίσω από την άνοδο της Λεπέν, οι διαδρομές του (δηλωμένου ή αδήλωτου) χρήματος είναι μόνο ο ένας δρόμος. Ο άλλος είναι αυτός των ιδεών. Στο επίπεδο της προπαγάνδας και της αφομοίωσης του πολιτικού του λόγου, το Εθνικό Κόμμα μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει κερδίσει εδώ και καιρό. Δεν χρειάστηκε να περιμένει την περασμένη Κυριακή και την πρωτιά στις έξι από τις 13 περιφέρειες της χώρας. Δεν περίμενε ούτε τις περσινές ευρωεκλογές στις οποίες πήρε το 25% των ψήφων, για να νιώσει δικαίωση. Η επικράτηση της ακροδεξιάς έχει αποτυπωθεί εδώ και χρόνια από τη στιγμή που η δική της πολιτική ατζέντα είναι εκείνη που κατευθύνει το δημόσιο λόγο και ορίζει σε μεγάλο βαθμό τις κυβερνητικές πολιτικές, ανεξάρτητα από το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία.

Για παράδειγμα, πέρσι, όταν είχε ξεσπάσει σάλος στα μίντια με τη (μαύρη) υπουργό δικαιοσύνης που είχε αρνηθεί να ψάλει τον εθνικό ύμνο σε επίσημη εκδήλωση, τα εθνικιστικά παραληρήματα τόσων ετών του Ζαν-Μαρί Λεπέν είχαν βρει το πιο πλατύ κοινό τους! Όταν το 2005 ο τότε υπουργός Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί αποκαλούσε «αποβράσματα» και «εγκληματίες» τους νεαρούς που συμμετείχαν στην εξέγερση των παρισινών προαστίων, το δόγμα «τάξη και ασφάλεια» της ακροδεξιάς έπαιρνε σάρκα και οστά από την ίδια την κυβέρνηση. Όταν τα γαλλικά ΜΑΤ διαλύουν κάθε τόσο τους καταυλισμούς μεταναστών στο Παρίσι και στις βόρειες ακτές της χώρας, ενισχυμένος δεν βγαίνει ο εκάστοτε πρόεδρος αλλά το Εθνικό Κόμμα που εδώ και δυο δεκαετίες χύνει ρατσιστικό οχετό κραυγάζοντας ότι «το καράβι δεν χωράει άλλους μετανάστες».

Όλα τα παραπάνω αφορούν το χτες, τα «πώς» και τα «γιατί». Όμως το αύριο της πολιτικής ζωής στη Γαλλία έχει ήδη πάρει κάτι από τα χρώματα του Εθνικού Μετώπου. Κι αυτό διότι η σταθερή άνοδος του εθνικιστικού κόμματος στις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων ετών, αλλά και στις δημοσκοπικές έρευνες, προεικονίζει τη σκληρή μάχη που θα δώσει η Μαρίν Λεπέν ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2017. Κανείς δεν τολμά να το πει φωναχτά κι όμως όλοι φοβούνται το ενδεχόμενο η πρώτη γυναίκα που θα μπει νικήτρια στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων να είναι η Μαρίν Λεπέν. Κι αυτός ο φόβος κάνει τα υπόλοιπα κόμματα να αντιδρούν με αλλοπρόσαλλο τρόπο ή να σχεδιάζουν στρατηγικές του τύπου «όλοι μαζί εναντίον του κοινού εχθρού». Αν όμως δηλώσεις όπως αυτές του Ολάντ (η Λεπέν μοιάζει με τους παλιούς κομμουνιστές) ηχούν απαράδεκτες ως γελοίες, ένας πιθανολογούμενος «μεγάλος συνασπισμός» κομμάτων της κεντροαριστεράς και της δεξιάς προκειμένου να χτυπηθεί το FN, θα ήταν τραγικό λάθος. Διότι, όπως επισημαίνουν οι πιο σοβαροί πολιτικοί αναλυτές, κάτι τέτοιο θα επιβεβαίωνε απλώς τη ρητορική του FN ότι «μας πολεμάει το σύστημα» και θα προσέλκυε γύρω του ακόμα περισσότερους ψηφοφόρους. Μέχρι τότε, τα δολοφονικά χτυπήματα των ισλαμιστών στην εφημερίδα Charlie Hebdo και οι τελευταίες επιθέσεις των τζιχαντιστών είναι προφανές ότι ρίχνουν λίπασμα στα χωράφια της ξενοφοβικής ακροδεξιάς. Το ίδιο προφανές είναι ότι η παρατεταμένη οικονομική κρίση στην Ευρώπη ενισχύει την άλλη πηγή που τροφοδοτεί τον εθνικισμό: τον ευρωσκεπτικισμό.

Η κατάμαυρη σκιά της Λεπέν πλανιέται, για τα καλά, πάνω από τη Γαλλία.

Περισσότερα από το VICE

Μία Ελληνίδα Ανάμεσα στους Συλληφθέντες στα Επεισόδια στο Παρίσι Μιλάει για Όσα Έζησε

Αυτό το Βίντεο Μπορεί να Κάνει τους Νέους να Σταματήσουν την Κοκαϊνη;

Αυτή Είναι η Χρυσή Αυγή