Το όνειρο πολλών «κάφρων» έγινε πραγματικότητα. Τέλος στις φωτογραφίες που έστελναν μεταξύ τους, για το ποιος «απέδωσε» καλύτερα στην τουαλέτα. Η ιδέα ήρθε από αλλού και κατατάσσεται σίγουρα στα πιο περίεργα πράγματα που μπορείς να δεις.

Δε πρόκειται για κάποιο «βρώμικο» αστείο αλλά για ένα μουσείο που έχει ήδη ξεκινήσει την λειτουργία του και ο κόσμος θα μπορεί να το επισκεφτεί από φέτος το καλοκαίρι. Σε ένα αγρόκτημα στην επαρχία της Piacenza, κοντά στο Μιλάνο, όπου 2.500 αγελάδες τρώνε για να πάρουν το λίπος που χρειάζεται και να παράγουν το γάλα που κάνει το τυρί «Grana Padano», τα βοοειδή παράγουν επίσης και μια τεράστια ποσότητα κοπριάς. Ο Gianantonio Locatelli, ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος, άρχισε να την επαναχρησιμοποιεί για το μεθάνιο, για φυσικά λιπάσματα και για υλικά κατασκευής.

Το κομμάτι μετάλλου που βλέπετε στη φωτογραφία, είναι τόσο ελαφρύ και με τόσο χαμηλή πυκνότητα που μπορεί να επιπλέει στο νερό. Μπορεί επίσης να αντέξει έντονες πιέσεις και φαίνεται να είναι ιδανικό για την κατασκευή σκαφών. Υπάρχουν, φυσικά, διάφοροι τύποι μετάλλων που επιπλέουν στο νερό, αλλά ελάχιστα από αυτά είναι χρήσιμα ως πραγματικά οικοδομικά υλικά.

Λίγους μήνες πριν, το MOTHERBOARD επισκέφθηκε το εργαστήριο του Nikhil Gupta, ερευνητή στο Πολυτεχνείου του NYU, ο οποίος σχεδιάζει μερικά από τα ισχυρότερα υλικά που επινοήθηκαν ποτέ. Ο Gupta μελετά ένα υλικό που ονομάζεται "συντηγμένος αφρός", το οποίο είναι επί της ουσίας ένα σύνθετο υλικό που γεμίζεται με κοίλα σωματίδια.

Εάν πιάσεις στα χέρια σου ένα κομμάτι από τα μέταλλα του Gupta μοιάζει και αισθάνεται στερεό, αλλά στα άκρα του κάθενός, μπορείτε να δείτε τις τρύπες επειδή τα σφαιρικά σωματίδια δεν είναι πάντα ευθυγραμμισμένα με την άκρη (φανταστείτε ότι μοιάζει με τις τρύπες σε ένα κομμάτι ελβετικό τυρί). Αυτά τα κοίλα σωματίδια, φυσικά, είναι ο λόγος που το μέταλλο είναι τόσο ελαφρύ.

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στο The Journal of Neuroscience εξέτασε την φαρμακολογική σύνδεση ανάμεσα στον καφέ και τη μαριχουάνα. Σύμφωνα με τη μελέτη, η οποία εξέτασε την επίδραση της τετραϋδροκανναβινόλης (THC) σε πιθήκους πριν και/ή μετά την καφεΐνη, έδειξε ότι υπάρχει μια σαφής, αλλά παράξενη, αλληλεπίδραση μεταξύ της καφεΐνης και της κατανάλωσης THC.

Με λίγα λόγια η έρευνα έδειξε ότι αν ψάχνεις τρόπο για να αποβάλεις τη συνήθεια με την κάνναβη, πιες λίγο καφέ. Ο λόγος; Μικρές ποσότητες καφέ φαίνεται να μπλοκάρουν τους προσυναπτικούς υποδοχείς μας Α2Α, πράγμα που ακούγεται ακατανόητο, αλλά σύμφωνα με τους ερευνητές υποθέτουν ότι η επιλεκτική φραγή των προσυναπτικών υποδοχέων Α2Α θα μπορούσε είναι μία μικρή θεραπεία για την εξάρτηση σου.

Υπάρχει ένα μικρό ιστορικό αγάπης για την αιματοχυσία, στη μητριαρχική οικογένειά μου. Η προγιαγιά μου, από την πλευρά του παππού μου, ήταν μία μοχθηρή επαγγελματίας οπαδός της πάλης. Στις ημέρες δόξας των «territories» και των «kayfabe» -ειδών πάλης- έσερνε χωρίς επίγνωση τους συγγενείς της στα τοπικά πανηγύρια, για να δει τοπικούς ήρωες να παλεύουν, στα βιαστικά κατασκευασμένα ρινκ. Επευφημούσε τους καλούς. Όταν κέρδιζαν, χτυπούσε όποιον τη συνόδευε στο σόου, με ενθουσιασμό. Όταν έχαναν, δίπλωνε μια εφημερίδα και προσπαθούσε να χτυπήσει το κάθαρμα που είχε «κλέψει» τη νίκη, πιθανότατα μέσω άνομων μέσων, πάνω από το κεφάλι, σαν ένα ανυπάκουο κουτάβι που έβγαινε από τον προκαθορισμένο χώρο του.

Όμως δεν ήταν η διακίνηση ναρκωτικών, αυτή που επρόκειτο να τον «σώσει»: Ήταν το τένις. Ακόμη και μέσα από την άσημη καριέρα του, ως ένας από τους σημαντικότερους διακινητές ναρκωτικών στον κόσμο και, στη συνέχεια, μέσω της αναπόφευκτης «πτώσης» του και της επακόλουθης αυτοαποκατάστασης, το τένις ήταν πάντα εκεί. Ήταν εκεί, από την ημέρα που ήρθε, για πρώτη φορά, σε επαφή με μια ρακέτα.