Χρώμα, Βελόνες και Ανθρώπινοι Καμβάδες στο Thessalonink

FYI.

This story is over 5 years old.

Stuff

Χρώμα, Βελόνες και Ανθρώπινοι Καμβάδες στο Thessalonink

Πήγαμε στο πρώτο διεθνές φεστιβάλ δερματοστιξίας που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη και είχε απίστευτη ανταπόκριση, πολύ χρώμα και καλή παλαβομάρα.

Δείτε στο gallery περισσότερες φωτογραφίες από το Thessalonink: 1st International Thessaloniki Tattoo Convention.

Κείμενο: Κώστας Κουκουμάκας

«Το μεν έστιχθαι ευγενές κέκριται, το δε άστικτον αγενές» γράφει ένα μεγάλο μπάνερ, αποδίδοντας τη φράση στον αρχαίο ιστορικό Ηρόδοτο. Δεν μπορώ να ξέρω αν εννοούσε ακριβώς το τατουάζ, μπορώ όμως να βεβαιώσω ότι ήμουν ο μοναδικός στην αποθήκη Γ΄ του λιμανιού της Θεσσαλονίκης χωρίς τατουάζ πάνω από τον λαιμό και κάτω από τον καρπό. Το πρώτο διεθνές φεστιβάλ δερματοστιξίας, το Thessalonink, που διοργανώθηκε το τριήμερο στον Βορρά, είχε απίστευτη ανταπόκριση, πολύ χρώμα και καλή παλαβομάρα. Εξήντα καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό αναμετρήθηκαν στο σχέδιο και την παλέτα, έχοντας για καμβάδες κορμιά ανθρώπων.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Στους δύο ορόφους του χώρου του φεστιβάλ μυρίζει σαν αποστειρωμένο ιατρείο. Τα μηχανάκια γουργουρίζουν ασταμάτητα και τα κορμιά κεντιούνται δαιμονικά παντού: στα χέρια, στα πόδια, στον λαιμό, στο κεφάλι και το πρόσωπο.

Ο tattoo artist Νίκος Κατσούλης, ο πασίγνωστος Nico, που θεωρείται «γερόλυκος» της ιστορίας ήδη στα 47 του χρόνια, απολαμβάνει τον σεβασμό όλων. Ο ίδιος δεν θα μπορούσε να φανταστεί αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ, όταν πριν από 30 χρόνια ξεκινούσε να χτυπά τατουάζ στην Αλεξανδρούπολη και αργότερα στη Θεσσαλονίκη - τότε που πήγε στην Εφορία να κάνει έναρξη επαγγέλματος για το studio και ο υπάλληλος δεν μπορούσε να τον εντάξει σε κάποια κατηγορία…

«Πριν 30 χρόνια δεν είχε κανένας τατού. Μόνο κάτι σκόρπιοι που είχαν πάει στα καράβια στην Αμερική ή που δοκίμασαν μόνοι στη φυλακή. Μέχρι που άρχισε να ασχολείται πιο συστηματικά η πρώτη ομάδα, οι πανκς. Χτυπούσαμε τα εξώφυλλα των δίσκων, καθώς δεν υπήρχαν άλλες εικόνες στην Ελλάδα και βέβαια ούτε το Ίντερνετ» περιγράφει στο VICE ο Nico. «Εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν μόνο κάποια κόμικς. Έτσι, θα έκανες τον Λούκι Λουκ ή τον άγιο, το ανθρωπάκι με το φωτοστέφανο στο κεφάλι ή καμιά βλακεία τύπου 'Μαρία σ' αγαπώ' κλπ. Με τους πανκς άρχισε κάπως να περνά το τατού στη νεολαία, αλλά οι ίδιοι ήταν ελάχιστοι στον αριθμό. Το μεγάλο άνοιγμα έγινε στις αρχές του ΄90, όταν ήρθε στην Ελλάδα η δορυφορική τηλεόραση και μάθαμε κάτι καινούριο. Μπήκε το MTV στη ζωή μας και αρχίσαμε να βλέπουμε τους Guns n' Roses και τους Red Hot Chili Peppers, που είχαν και οι δύο τατού. Έτσι, ο κόσμος ζητούσε σχέδια που είχαν τα μέλη των συγκροτημάτων, το tribal βραχιόλι, τον ινδιάνο κλπ. Και μη νομίζεις ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. Και τώρα ο κόσμος ζητά σχέδια που βλέπει σε τραγουδιστές και ποδοσφαιριστές».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Τον ρωτάω πώς αντιλαμβάνεται σήμερα όλον αυτόν τον παροξυσμό. «Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Όταν εμείς κάναμε τατουάζ, ήταν σαν είχαμε κέρατα στο κεφάλι. Το αρνητικό είναι ίσως ότι πολλοί πλέον το αντιμετωπίζουν επιπόλαια και παραβλέπουν τη σοβαρότητα του γεγονότος ότι θα είναι ανεξίτηλο. Ξυπνάει κάποιος, πηγαίνει στην παραλία και βλέπει ότι όλοι έχουν τατού και είναι όμορφο και λέει θέλει κι εγώ, χωρίς να το φιλοσοφεί πολύ. Ο άλλος μπαίνει στο μαγαζί και μου ζητάει ένα "μανίκι". Παλιότερα, θα ζητούσε απλώς "ένα τατού". Δεν ξέρει τι θέλει να κάνει. Ρωτάει μόνο πόσο θα κοστίσει και έπειτα μου λέει δεν ξέρω τι θέλω να κάνω, μόνο να γίνω σαν τον τάδε ποδοσφαιριστή. Του λες να σου κάνω ένα τριαντάφυλλο κι ένα ρολόι και λέει "α, ναι" και στο τέλος όλοι έχουν το ίδιο ρολόι και το ίδιο τριαντάφυλλο. Έχει χαθεί η μοναδικότητα» περιγράφει ο Nico.

Στον χώρο του φεστιβάλ τα μηχανάκια ξερνάνε αδιάκοπα χρώμα. Κάθε τόσο γίνονται διαγωνισμοί και απονέμονται βραβεία για το καλύτερο σχέδιο, χρώμα κλπ. Ακούγονται χειροκροτήματα και επιδοκιμασίες. Το βραβείο του φεστιβάλ αναπαριστά τη γοργόνα και μαζί προσφέρονται στους νικητές εξαρτήματα δερματοστιξίας, κρέμες και ντοκιμαντέρ σε dvd. Παράλληλα, γίνονται προβολές video με θέμα το τατού και το piercing. Κατά τη διάρκεια του τριημέρου θα περάσουν από το λιμάνι ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ Κλάους Αθανασιάδης, φορτωμένος τατού και ο οποίος προβάριζε την προσωπογραφία του Αλ Καπόνε στη γάμπα, αλλά και ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης, που όταν ρωτήθηκε πρόσφατα αν ενδιαφέρεται για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, είχε απαντήσει αφοπλιστικά ότι «δεν φαντάζεται τον πρόεδρο με τατού και σκουλαρίκι».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Όλη αυτή τη γιορτή διοργάνωσε ο Θεσσαλονικιός tattoo artist Γιώργος Μαυρίδης (Tattooligans), πολλάκις βραβευμένος σε διεθνή φεστιβάλ και εσχάτως τηλεοπτικό πρόσωπο μέσω ταξιδιωτικής εκπομπής στην ελληνική τηλεόραση. Κάνει τις παρουσιάσεις και φωτογραφίζεται με τον κόσμο. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που συμβαίνει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. «Πριν από λίγα χρόνια, δεν θα περίμενα αυτό το υψηλό επίπεδο διοργάνωσης. Βαδίζω προσεχτικά και ότι μου ΄ρχεται μπροστά μου προσπαθώ να το αξιοποιήσω με τον καλύτερο τρόπο» λέει. Τον ρωτάω αν βρίσκει κάτι υπερβολικό στη διογκούμενη μόδα των τατουάζ. «Όχι, δεν είναι τίποτα υπερβολή. Είναι άξιο λόγου αυτό που γίνεται. Έπρεπε να ξεκινήσει στην πόλη ένας θεσμός, για να μάθουμε στον κόσμο πέντε πράγματα, να προχωρήσει και να δούμε λίγο μπροστά».

Έξω στην προβλήτα του λιμανιού καταναλώνεται μπίρα και τεκίλα. Κάθε βραδιά κλείνει με λάιβ. Ο tattoo artist Sifou είναι Σουηδός ελληνικής καταγωγής κι έχει κεντημένη μια κόκκινη τρίαινα στο μέτωπο ανάμεσα στα φρύδια. «Έχω συμμετάσχει στα προηγούμενα φεστιβάλ στην Αθήνα» λέει. «Το επίπεδο των Ελλήνων artists είναι υψηλό και συνεχώς βελτιώνεται. Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σήμερα εδώ μαζί σας».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.