Επτά Λόγοι που Έκαναν (και) το Φετινό Primavera Αξέχαστο

Το Primavera Sound είναι πλέον ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ στην Ευρώπη, καθώς από το 2005 που γιγαντώθηκε μουσικά και μεταφέρθηκε στο Parc del Forum, μία αχανή έκταση στη Βαρκελώνη, με εντυπωσιακά κτίσματα δίπλα στη θάλασσα, οι πιστοί του δεκαπλασιάστηκαν, ενώ κατέστη και φεστιβάλ-φετίχ για έναν σημαντικό αριθμό Ελλήνων. Είχαμε την τύχη να βρεθούμε φέτος ανάμεσα σε αυτούς και ιδού κάποια μόνο από τα πράγματα που σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε.

Γούστα είναι αυτά φυσικά, αλλά ακόμη και αν δεν ανατρίχιασες με το «ου-ου» του Wake Up, με το οποίο άνοιξαν το σετ τους, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι εκείνο το πρωτοεμφανιζόμενο πολυμελές γκρουπ με τους Καναδούς που είδες σε έναν χώρο 100 ατόμων πριν από δέκα χρόνια στο Παρίσι, να δημιουργούν ένταση με τα πολλά τύμπανα και τις ολίγον κλαψιάρικες αναφορές σε κηδείες, είναι σήμερα μία από τις μεγαλύτερες μπάντες - και όχι επειδή πήραν Grammy, ξέρω 'γω. Επίσης, ήταν μάλλον ένας από τους βασικούς λόγους που βρέθηκαν στο Primavera μερικές χιλιάδες ανθρώπων το περασμένο Σάββατο. Εμείς συμφωνήσαμε μαζί τους.

Δηλαδή, ο Ιρλανδός παραγωγός που παρέσυρε στην ηλεκτρονική μουσική αμετακίνητους ροκάδες στα 90's. Η εμφάνισή του σε μία από τις περίπου δέκα σκηνές του φεστιβάλ διάλυσε το μυαλό άλλων τόσων χιλιάδων που συγκεντρώθηκαν εκεί. Επειδή δεν πείραξε μόνο ήχους, αλλά και τα μάτια μας, παρουσιάζοντας στα matrix, που βρίσκονταν εκατέρωθεν της παρουσίας του, πρόσωπα θεατών διαστρεβλωμένα σαν ευπρόσδεκτο εφιάλτη. Όλα αυτά, κυρίως πειράζοντας μερικά κουμπιά στους μείκτες του. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, το ίδιο και οι θεατές στο τέλος-τέλος.

Το gig των Αμερικανών με το φημισμένο μη-όνομα (που χάριν συνεννόησης διαβάζεται «chk chk chk») και τον ακούραστο frontman, Nic Offer, που χοροπηδούσε από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη για πάνω από μία ώρα, ήταν εκείνο το upbeat funk χορευτικό δώρο του φεστιβάλ που έκλεισε τις εμφανίσεις στο Parc del Forum. Λίγο αργότερα, ο καθιερωμένος house DJ του Primavera έφερε το ξημέρωμα. Ο χωρίς τέλος χορός από το κάπως μεθυσμένο πλήθος (μερικοί βγήκαν κυριολεκτικά από τα ρούχα τους) μετέτρεψε την (όχι μεγαλύτερη, αλλά κάπως πιο αγαπημένη) σκηνή του φεστιβάλ, τη Ray Ban, σε τεράστιο club.

Οι μη προγραμματισμένες εμφανίσεις, που ανακοινώνουν οι διοργανωτές μερικές φορές μόλις λεπτά νωρίτερα, κυκλοφορούν με μηνύματα -και πλέον notifications- ανάμεσα στους φεστιβαλιστές, συντηρώντας, όμως, τη συνωμοτική αυταπάτη. Φέτος, μεταξύ άλλων, μας έκαναν την τιμή, όχι μόνο οι Arcade Fire σε ένα gig-έκπληξη δυο μέρες πριν από την κεντρική τους εμφάνιση, αλλά και οι Mogwai, παρουσιάζοντας σε παγκόσμια πρώτη τον καινούριο τους δίσκο - σε κλειστό χώρο όμως και έτσι λίγοι τυχεροί πρόλαβαν να μπουν, αφού στριμώχτηκαν σε μία τεράστια ουρά, παρά τις όποιες μυστικότητες. Επίσης και οι Haim, οι τρεις νεαρές αδελφές που κάπως έχουν δημιουργήσει αίσθηση τελευταία, αν και μας φάνηκαν το λιγότερο υπερεκτιμημένες, για να πούμε την αλήθεια.

Η γρήγορη εξυπηρέτηση στο μπαρ, η απόλυτη συνέπεια στις ώρες που γράφει το πρόγραμμα, η καθαριότητα, αλλά και η εύκολη πρόσβαση σε τουαλέτες (ναι, σε τουαλέτες) είναι μεγάλο στοίχημα σε ένα φεστιβάλ, γι' αυτόν που το διοργανώνει. Επειδή αλλιώς, ιδίως σε έναν χώρο που πρέπει να περπατήσεις κάνα τέταρτο τουλάχιστον, για να πας από τη μία σκηνή στην άλλη και θέλεις σίγουρα να προλάβεις και την αρχή του κάθε σετ, η έλλειψη των παραπάνω μπορεί να σου χαλάσει το ζεν. Δέκα με τόνο στο φετινό Primavera λοιπόν - και ως προς αυτό.

Αυτό είναι προσωπικό (όχι ότι τα άλλα δεν είναι, βέβαια), αλλά ας το πούμε. Είναι γοητευτικό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που ακούνε τα ίδια πράγματα με εσένα. Κοινότυπη παρατήρηση για συναυλιόφιλους, όμως, όταν παίζουν πάνω από 200 ονόματα, εκ των οποίων κάποια από τα αγαπημένα σου, back-to-back στον ίδιο χώρο, δεν μπορείς παρά να αντιληφθείς τα τελευταία σταγονίδια αγοραφοβίας να πηγαίνουν περίπατο και την ανακουφιστική αίσθηση ότι είσαι εκεί που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει, με αυτούς που πρέπει.

Είναι αρκετοί και τους βλέπεις συνήθως στα μπαρ τις Αθήνας, ιδίως εκεί που παίζει «καλή μουσική», με τον όρο να χρησιμοποιείται επίτηδες ξεχειλωμένος από τη διάθεση να συνεννοηθείς κάπως με αυτούς (πολλοί μου φάνηκαν) από το προαναφερθέν πλήθος. Ίσως είναι επειδή η πτήση για Ισπανία είναι μόλις δυόμιση ώρες και νιώθουν και μια μεσογειακή συγγένεια με το μέρος, ακόμη πιο πολύ ίσως είναι το συχνότατα μυθικό ετήσιο line-up του Primavera. Πάντως και φέτος στην ομώνυμη κεντρική σκηνή, χορέψαμε μαζί με συντοπίτες μας - και υποσχεθήκαμε να το κάνουμε και του χρόνου.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Περισσότερα από το VICE

Ο Δημήτρης Πουλικάκος Διηγείται τις Ζωές του, από τα Στριπτιτζάδικα της Αγγλίας Μέχρι τα Μάταλα και τη Φυλακή

H Zωή μου ως Ένας Γκέι που Ήθελε να Σπουδάσει Σινεμά στην Αίγυπτο Ήταν μια Κόλαση

Νέοι Γείτονες: Νεαροί Πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη Γράφουν την Ιστορία τους στο VICE