Ρωτήσαμε Έναν Ταξιτζή, Έναν Βενζινά κι Έναν Ηλεκτρολόγο Πώς θα την Παλέψουμε το 2023

«Κοπέλα μου, δουλεύω ταξί από το 1987, βλέπω ότι έχει ζοριστεί ο κόσμος τελευταία, πάρα πολύ. Οι περισσότεροι είναι πολύ στενοχωρημένοι και θέλουν να μιλήσουν μέσα στο ταξί, να πουν δυο κουβέντες. Εμείς προσπαθούμε να τους φτιάξουμε το κέφι όσο μπορούμε. Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος Γιάννα μου, δεν είμαι της μίρλας, σε βλέπω κι εσένα είσαι νέο κορίτσι και προσπαθείς».

Του κυρίου Αργύρη δεν του διόρθωνα το «Γιάννα» για πολλή ώρα, δεν χρειαζόταν. Τον συνάντησα ένα απόγευμα μετά τις γιορτές, με ήλιο ανοιξιάτικο στο δεύτερο σπίτι του, την πιάτσα ταξί του μετρό της Πανόρμου. Τριανταπέντε χρόνια πίσω απ’ το τιμόνι και γέννημα θρέμμα Αμπελοκηπιώτης, είναι σήμερα 55 χρονών και συνεχίζει να δουλεύει 12ωρα, ακόμα και 24ωρα καμιά φορά. Δεν είναι δικό του το ταξί, αλλά το νοικιάζει για όλη τη μέρα και τη νύχτα.  

Πλαστικό τραπεζάκι και μια καρέκλα –η γνωστή, η άσπρη, η αγαπημένη- στο παρκάκι της πλατείας, δίπλα στη μεγάλη σειρά των ταξί, να τα λένε οι οδηγοί ανάμεσα στις διαδρομές και να κάνουν κάνα τσιγάρο. Ο Αργύρης επιμένει να κάτσω, γιατί αυτός τόσην ώρα στο ταξί βαρέθηκε να κάθεται. Εγώ σε «κατάθλιψη» μετά τις γιορτές και την επιστροφή στο κάθε μέρα τα ίδια, αυτός να καπνίζει και να χαιρετάει κάθε συνάδελφο που ο πελάτης του είχε προορισμό την Πανόρμου.

Στον αντίποδα της αντίληψης του Αργύρη ότι τα πράγματα είναι απλά και το σημαντικό είναι να ξαναγνωριστούμε μεταξύ μας, η πολύ γνώριμη τάση της ανελέητης αυτοβελτίωσης: Το 2023 θα τρώω υγιεινά, θα κάνω γυμναστική, θα χάσω βάρος, θα ζω τη ζωή στο έπακρο. Σύμφωνα με έρευνες, αυτές είναι μερικά από τα δέκα πιο συνηθισμένα new year’ s resolutions των ανθρώπων, που -ποιος να το περίμενε- δεν μας κάνουν ευτυχισμένους.

Έτσι, στην αρχή της νέας χρονιάς, αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα: αντί για σκέψεις λογικής “new year, new me’’, είπα να ρωτήσω ένα ταξιτζή πώς θα την παλέψουμε φέτος. Και για πιο πρακτικές συμβουλές απευθύνθηκα σε έναν υπάλληλο βενζινάδικου κι έναν ηλεκτρολόγο, μπας και δεν μας τελειώνουν τα λεφτά τη δεύτερη βδομάδα του μήνα.

«Με φωνάζουν πρόεδρο, εδώ στην πιάτσα. Εγώ αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να πάω τον άλλο σπίτι του ή όπου πάει και να του φτιάξω το κέφι, όσο μπορώ. Να του φύγει αυτό το ‘‘αχ, δεν μπορώ’’, ‘‘αχ, γιατί ακριβαίνει το σούπερ μάρκετ;’’ κλπ. Οι περισσότεροι δυσκολεύονται, δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, το πετρέλαιο, τα φροντιστήρια για τα παιδιά τους».

Τι θα πεις σ’ αυτούς που ζορίζονται; «Θα βάλω το ράδιο, να τον φτιάξω λίγο τον πελάτη. Στο ταξί ακούω τα πάντα, από λαϊκά και κρητικά μέχρι ξένα. «Μέρα που περνάει, δεν ξαναπερνάει», αυτό θα του πω και θα το πω και σε σένα. Κοιτάχτε τι ωραία μέρα είναι σήμερα. Πάντα υπάρχουν και χειρότερα, κόσμος που είναι στο νοσοκομείο».

Οι επιβάτες του Αργύρη θα συζητήσουν περισσότερο για οικονομικά ζόρια ή για ερωτικά; «Και ο έρωτας μάς απασχολεί και πώς θα περάσουμε καλά, και πώς θα βγει ο μήνας – όλα μαζί. Στα ερωτικά του κόσμου, είμαστε ψυχολόγοι. Μας έχει φάει ο εγωισμός - μεγάλο δηλητήριο. Ο κόσμος έχει μοναξιές. Θέλει να κάνει κάτι και δεν μπορεί. Μου λένε “θέλω να μιλήσω σε κάποιον, αλλά φοβάμαι’’. Άσε που υπάρχει και εκμετάλλευση. Κι εγώ ψάχνω μια κοπέλα και δεν μπορώ να βρω.

»Έχω ακούσει πολλές ιστορίες. Μου έλεγε μια πελάτισσα πρόσφατα ότι ήταν με έναν τύπο που την εκμεταλλεύτηκε και της έφαγε λεφτά. Θα σου δώσω μια συμβουλή. Να προσέχεις στις σχέσεις σου. Όταν κάνεις μια σχέση να ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου και να μη σκέφτεσαι πονηρά ούτε εσύ.

»Μου λέγε η άλλη “είμαι παντρεμένη, έχω και τον γκόμενο’’. Πώς γίνεται και τα καταφέρνεις και τα δύο; Όταν είσαι με τον δικό σου και βλέπεις ερωτικά κάποιον άλλο, γιατί παντρεύεσαι; Ασ’ το ρε παιδί μου. Κάτι δεν κολλάει», θα μου πει και θα ανάψει ένα τσιγάρο. Μου είχε προσφέρει στην αρχή και σαν να του φάνηκε παράξενο που δεν καπνίζω.

Όση ώρα καθόμαστε και συζητάμε –εγώ στην πλαστική καρέκλα που μου παραχώρησε, ο Αργύρης στο κάγκελο του Αβραμόπουλου στην πλατεία της Πανόρμου– μόνο μια γυναίκα ρωτάει αγχωμένα ποιο ταξί είναι πρώτο στη σειρά και επιβιβάζεται. Ο Αργύρης το καταλαβαίνει: «Οι άνθρωποι δυσκολεύονται. Έχω μάθει στη ζωή μου να δουλεύω όλη μέρα για να ζήσω, απ’ τη στιγμή που έχω γεννηθεί από φτωχά “καρύδια’’. Και οι πελάτες όλο αυτό μού λένε. ‘‘Έχουμε κάθε μέρα το άγχος να πληρώσουμε τους λογαριασμούς’’».

Πάνω στην ώρα! Ας κάνουμε ένα flashback στην τηλεφωνική συνομιλία που είχα την προηγούμενη μέρα με τον ηλεκτρολόγο Βασίλη Τσαφά για το πώς μπορούμε να εξοικονομήσουμε ρεύμα, τώρα που αυτό έχει γίνει ένα μόνιμο άγχος.

«Αποφεύγουμε να βάζουμε σόμπες και άλλα θερμαντικά σώματα στην πρίζα, όπως ο διάολος το λιβάνι. Τώρα που έχει πάει η κιλοβατώρα στο ένα ευρώ, καίνε τουλάχιστον ένα ευρώ την ώρα. Αν έχεις τη σόμπα ανοιχτή 10 ώρες, θα πληρώσεις 10 ευρώ - μπορεί και πολύ παραπάνω, όπως με μια σόμπα που διαφημίζεται πολύ τηλεοπτικά και αν τη βάλεις στην πρίζα, ο λογαριασμός σού έρχεται στον θεό. Έχουν αυξηθεί και οι ρευματοκλοπές πάλι, πάρα πολύ».

«Και πώς θα ζεσταθούμε;», ψελλίζω μετρώντας στο κεφάλι μου μία-μία τις φορές που άναψα τη σόμπα τον προηγούμενο μήνα. «Όταν μπουν τα κρύα, θα κλάψουν μανούλες, αυτή είναι η αλήθεια. Το ρεύμα είναι παγίδα. Ο συμβατικός τρόπος θέρμανσης είναι πιο οικονομικός, για τις πολυκατοικίες που ακόμα βάζουν πετρέλαιο. Αν δεν υπάρχει αυτή η επιλογή, ο κόσμος πρέπει να ξέρει ότι ένα κλιματιστικό, ειδικά αν είναι inverter, έχει πολύ χαμηλότερη κατανάλωση από μια σόμπα οποιουδήποτε είδους ή ένα αερόθερμο.

 »Βέβαια, το θέμα είναι ποιος έχει λεφτά για να αγοράσει κλιματιστικό αν δεν έχει ήδη ή να αντικαταστήσει τις ενεργοβόρες συσκευές του π.χ. ψυγείο, πλυντήριο με ενεργειακής κλάσης Α, που καίνε λιγότερο. Επίσης, όλες οι λάμπες πρέπει να γίνουν LED και να προσέχουμε να μην έχουμε ενεργειακές απώλειες από τα κουφώματα.

»Επιπλέον, όποιος έχει ηλιακό θερμοσίφωνα είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα. Είναι παράλογο να έχουν όλοι στη Γερμανία και όχι εμείς. Εμείς στο σπίτι μου έχουμε ηλιακό, ανάβουμε κλιματιστικό για να ζεσταθούμε και κάνουμε τον σταυρό μας».

Όταν ο ηλεκτρολόγος κι ο γιατρός το ρίχνουν στα θεία, δεν είναι καλό σημάδι. Τουλάχιστον ο Αλμπέρτο, υπάλληλος βενζινάδικου στην Αγία Παρασκευή, τα τελευταία τρία χρόνια, δεν κατέφυγε εκεί.

Παρά τη μικρή αποκλιμάκωση σε σχέση με τις τιμές στα καύσιμα τον Νοέμβριο, αυτήν τη στιγμή (οι τιμές αλλάζουν καθημερινά) συνεχίζουμε να έχουμε σχεδόν ίδια τιμή βενζίνης με το Μονακό και ακριβότερη τιμή από Γαλλία, Ελβετία, Σουηδία, Βρετανία και Γερμανία μεταξύ άλλων. Οπότε αφού δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε την αρρώστια, ας βάλουμε μια γάζα στη γρατζουνιά κι ας μιλήσουμε για την οικονομικότερη οδήγηση. 

«Για να μην καίει βενζίνη τ’ αμάξι, δεν πρέπει να ζορίζεται, να μην πατάμε απότομα γκάζι-φρένο. Βέβαια με το σταμάτα-ξεκίνα μέσα στην πόλη και με τα παλιά αυτοκίνητα που έχω κι εγώ και πολλοί, λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε», θα μου πει ο Αλμπέρτο.

«Επίσης, εννοείται ότι το πολύ στις 3.000 στροφές αλλάζουμε ταχύτητα και τα ελαστικά μας πρέπει να είναι καλά φουσκωμένα. Όταν το μποτιλιάρισμα είναι ακραίο και είμαστε σταματημένοι, καλό είναι να σβήνουμε τον κινητήρα. Γενικά, όταν ξέρουμε ότι θα είμαστε σταματημένοι για πάνω από μισό λεπτό, είτε στο φανάρι είτε στην κίνηση, δεν υπάρχει λόγος να είναι αναμμένη η μηχανή. Και τσεκάρουμε πάντα τις τιμές των πρατηρίων online. Αναρτώνται κάθε μέρα. Είναι κάτι πολύ απλό, που όμως πολύς κόσμος δεν το κάνει», θα μου πει και θα κλείσουμε το τηλέφωνο για να εξυπηρετήσει τον επόμενο πελάτη.  

Κι ερχόμαστε στην ερώτηση του εκατομμυρίου, στην πιάτσα ταξί που μας είχατε αφήσει προηγουμένως. Με όλα αυτά πώς θα την παλέψουμε και φέτος; «Μπορούμε να ξαναγνωριστούμε πάλι απ’ την αρχή; Εγώ αυτό θέλω. Έχουμε χάσει τη μπάλα, δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, δεν υπάρχει επικοινωνία. Είναι αμαρτία απ΄ τον θεό. Πρέπει να ξανασυστηθούμε, να ξαναβρούμε την ταυτότητά μας που την έχουμε χάσει και να πούμε “παιδιά, αυτός είμαι’’, χωρίς πολλά-πολλά», μου λέει ο Αργύρης και απαντάει στο εγκάρδιο «καλή χρονιά» του οδηγού ταξί που μόλις ήρθε.

«Έχουμε τα άγχη μας για τις δουλειές, για τα λεφτά, αλλά αν επικοινωνούσαμε μεταξύ μας, ακόμα κι έτσι, θα ήμασταν καλύτερα. Μακάρι να μπορούσα να φτιάξω τον κόσμο. Θέλω χαμόγελο, χαβαλέ, να μιλάμε, να γελάμε. Ήρθες εδώ. Είπαμε μια κουβέντα, ξένοι ξε-ξένοι. Αυτό θέλω εγώ. Ψυχραιμία και θα το παλέψουμε για καλύτερες μέρες», θα μου πει καθώς αποχαιρετιόμαστε, πράγμα που ακούγεται πολύ πιο βιώσιμο πλάνο από τα περισσότερα mantra που κυκλοφορούν εκεί έξω. 

Περισσότερα από το VICE

«Στελέχη Είχαν Σεξουαλικές Σχέσεις με Τρόφιμες» - Όσα Έζησα στην Κιβωτό Μαζί με τα Αδέρφια μου

«Ήθελε να Βάψει τη Ferrari του Μέσα σε 96 Ώρες» - Η Τρελή Ζωή των Βοηθών Πολυτελείας των Ποδοσφαιριστών

«Δεν Αναγνώριζα τον Εαυτό μου στον Καθρέφτη»: Ο Ανδρέας Περιγράφει Πώς Είναι να Ζεις με Αποπροσωποποίηση

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.