Όταν ο Χαρακτήρας Ενός Video Game Αρκεί για να Δείξεις την Ανησυχητική Πλευρά του Εαυτού σου

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Waypoint.

Όταν πριν από μερικές εβδομάδες η κοπέλα μου αρρώστησε με γρίπη, ξεκίνησε να παίζει Stardew Valley. «Χρειάζομαι ένα ήρεμο, γλυκό παιχνίδι», είπε και της είχε αρέσει ό,τι είχε δει από μένα όταν έπαιζα, όσο τάιζα κότες, φρόντιζα κήπους και έδινα δώρα σε φίλους. Έτσι, το δοκίμασε.

Το σαββατοκύριακο ανακοίνωσε όλο θλίψη και ντροπή: «Νομίζω πως έφερα τη βιομηχανική επανάσταση στο Stardew Valley». Κοίταξα το laptop της για να καταλάβω τι έλεγε και ένιωσα σαν τον Neo στο Matrix, όταν ο Morpheus τού έδειξε τις πελώριες φάρμες με τους ανθρώπους-μπαταρίες κάτω από τον μαύρο ουρανό. Στην όμορφη 16-bit τέχνη του παιχνιδιού, είχε δημιουργήσει μια τρομακτική μηχανή όπου ο χαρακτήρας ήταν το βασικό γρανάζι. Είχε πιο πολλά χρήματα στην πρώτη της χρονιά, απ’ ό,τι είχα δει γενικά στο παιχνίδι. Ο χαρακτήρας της, παραδέχτηκε, λιποθυμούσε συχνά κάπου στη Stardew Valley, καθώς έπεφτε κάτω από την εξάντληση. Είπε πως συνέφερε οικονομικά να καλύπτει τα ιατρικά κόστη, για να φτάνει τους καθημερινούς στόχους παραγωγής.

«Ε, και με ποιον είσαι φίλη στη Stardew Valley;», ρώτησα.

Με κοίταξε ντροπαλά. «Με κανέναν. Έχω πολλά να κάνω. Αλλά όταν πάρω τους καλούς ψεκαστήρες και δεν χρειάζεται πια να ποτίζω τη φάρμα μου, τότε θα ξεκινήσω να μιλάω με κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους».

«Δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω το νόημα του παιχνιδιού», παραδέχτηκε. Το βρίσκω αγχωτικό, αλλά κάπως ικανοποιητικό».

VICE Video: Ανακαλύψαμε τους Ανθρώπους που Βγάζουν Χρήματα από το Gaming στην Ελλάδα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICEVideo Greece στο Facebook.

Πολλά παιχνίδια, μας αφήνουν να δημιουργούμε άθελά μας ένα πορτρέτο της προσωπικότητάς μας. Στην εκδοχή του παιχνιδιού που έφτιαξε η κοπέλα μου, είδα χαρακτηριστικά της που την έκαναν φοβερή φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο και τελικά διδάκτορα, αλλά και εκείνα που παραλίγο να την εκτροχιάσουν στο Λύκειο. Η μανία να πετυχαίνει στόχους που βάζει μόνη της στον εαυτό της, να μεταθέτει τα πάντα, για να φτάσει σε κάποιο τέλος απ’ όπου μπορεί να ξεκινήσει η πραγματική ζωή, όλα ήταν γνώριμα από τις κανονικές ζωές μας και είχαν αντιγραφεί εδώ μέσα, σε ένα παιχνίδι που υποτίθεται ότι είναι ένα ειδυλλιακό βουκολικό σκηνικό. Όπως και η αγάπη της και η διάθεσή της για προστασία απέναντι στα ζώα και ίσως μια ελαφρά προτίμηση για τα τετράποδα, αντί για τους πιο περίπλοκους και ευμετάβλητους δίποδους συμπαίκτες της.

Από την άλλη, η φάρμα της λειτούργησε, ενώ η δική μου είναι ακόμη σκατά: όλα είναι συγκεντρωμένα, αλλά ελάχιστα χτισμένα στην πραγματικότητα. Όλα είναι στριμωγμένα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι καλλιέργειες που φέρνουν έσοδα και μετά υπάρχει ένα σύντομο κύμα αλόγιστων εξόδων και εν συνεχεία μια γρήγορη επιστροφή στη φτώχεια. Έχω καλές σχέσεις με κάποιους που καταλαβαίνω, αλλά για τους περισσότερους στην πόλη μου είμαι μάλλον διαβόητος, επειδή δίνω για δώρο στους άλλους ό,τι να ’ναι σκουπίδια, που θεωρώ ότι μπορεί να τους αρέσουν.

Είναι παράξενο και ελαφρώς αμήχανο να παίζεις ένα παιχνίδι τελείως αδαής ως προς το τι κάνεις ή τι πρέπει να κάνεις και να ανακαλύπτεις ότι έχεις βρει ένα καινούργιο μέρος να αποτυπώσεις τις προτιμήσεις σου.

Ποιο παιχνίδι σε έκανε ξαφνικά να νιώσεις υπερβολικά αμήχανος ή να εκπλαγείς από το πόσο αντικατόπτριζε την προσωπικότητά σου;

Περισσότερα από το VICE

Πώς ο Ερντογάν Σκότωσε την Ανερχόμενη Σκηνή Ηλεκτρονικής Μουσικής της Τουρκίας

«Ήταν μια Εξευτελιστική Οντισιόν» - Το Viral Βίντεο της Ηθοποιού που Δείχνει Όλα Όσα Πάνε Λάθος στο Ελληνικό Θέατρο

Η Εβδομάδα μιας Άνεργης στην Ελλάδα