Το "Call of Duty: Modern Warfare" Είναι το Απόλυτο Πολεμικό Παιχνίδι

Η κυκλοφορία του Call of Duty 4: Modern Warfare το 2007, όρισε σε μεγάλο βαθμό τα first person shooter παιχνίδια για πάνω από μία δεκαετία. Ενώ μέχρι πρότινος εστίαζαν στα ευρωπαϊκά μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το sci-fi, χάρη στην τεράστια επιτυχία του Modern Warfare πολλά παιχνίδια άρχισαν να απεικονίζουν πολέμους στους οποίους εμπλέκονταν οι ΗΠΑ - και τους οποίους ακόμα κάνει.

Έχουν περάσει 18 χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου, 16 από την εισβολή στο Ιράκ και 12 από την κυκλοφορία του Modern Warfare. Από τότε, το Call of Duty έχει δύο κανονικά sequels του Modern Warfare, παιχνίδια για πολέμους στο εγγύς και απώτερο μέλλον, παιχνίδια Ψυχρού Πολέμου, παιχνίδια πολέμου στο διάστημα, παιχνίδια για μια Αμερική που έχει καταρρεύσει και μια επιστροφή στον Β’ ΠΠ. Όλο αυτό το διάστημα, οι ΗΠΑ δεν σταμάτησε τους πολέμους που το Modern Warfare του 2007 αποφάσισε ανερυθρίαστα να απεικονίσει.

Και τώρα το, Call of Duty: Modern Warfare επιστρέφει ως reboot. Ένα καινούργιο παιχνίδι για μια καινούργια εποχή αλλά με τους ίδιους πολέμους. Οι δημιουργοί του λένε πως δεν είναι πολιτικό αλλά ότι ασχολείται με έννοιες όπως αποικιοκρατία, κατοχή, ανεξαρτησία και ελευθερία. Το αποτέλεσμα είναι ένα κολάζ ακατανόητης τραγωδίας, πόνου και εγκλημάτων πολέμου: πτώματα παιδιών εμφανίζονται μέσα από ερείπια μες στη σκόνη, άντρες με AK-47 πυροβολούν στους δρόμους ευρωπαϊκών πόλεων, η επίθεση στις αμερικανικές εγκαταστάσεις στη Βεγγάζη, η έφοδος στο κρησφύγετο του Osama bin Laden. Το Modern Warfare δεν είναι ένα παιχνίδι που καλύπτει έναν πόλεμο και τον παρουσιάζει ως ένα κεφάλαιο στην ιστορία. Είναι μια παραδοχή ότι οι πόλεμοι που απεικονίζει είναι μόνιμο στοιχείο της πραγματικότητα που δεν πρόκειται να εξαλειφθεί.

Πρόσφατα γεγονότα αναπαράγονται στο Modern Warfare όπως τα θυμόμαστε από το CNN και ταινίες όπως το Zero Dark Thirty και Hurt Locker, αλλά με μια ελαφριά επίστρωση μυθοπλασίας που χρησιμοποιεί διαφορετικά ονόματα και μέρη. Αισθητικά, τα παιχνίδια Call of Duty δεν είχαν ποτέ τη δική τους φωνή όσο την τόλμη να μιμηθούν τις πιο καταιγιστικές σκηνές δράσεις χολιγουντιανών ταινιών. Παλιά αυτό σήμαινε ότι έπαιρναν ιδέες από τη σχολή Michael Bay για τη δημιουργία συγκλονιστικών CGI εκρήξεων. Στο Modern Warfare, παίρνουν ιδέες από το καθαρό, σοβαρό σινεμά της Kathryn Bigelow, που επίσης είναι φτιαχτό αλλά προς το παρόν μοιάζει περισσότερο με εικόνες πολέμου που έχουν διαρρεύσει παρά με χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ.

Η νέα αντίληψη του Modern Warfare για το ρεαλιστικό και αληθινό φαίνεται περισσότερο στο πώς ακούγονται τα όπλα, που έχει μεγάλη σημασία επειδή κατά βάση αυτό κάνεις στα παιχνίδια Call of Duty: πυροβολείς. Με τα χρόνια, τα όπλα του Call of Duty άρχισαν να μοιάζουν σαν laser. Σημαδεύεις και ρίχνεις και είναι ικανοποιητικό επειδή κάνουν αυτό που περιμένεις, αλλά είναι χωρίς συνέπειες. Στο Modern Warfare, κάθε πυροβολισμός από αυτόματο είναι εκρηκτικός και τραντάζει την οθόνη. Τα όπλα εξακολουθούν να είναι αξιόπιστα εργαλεία με προβλέψιμες συμπεριφορές που μπορούν να μαθευτούν, αλλά επίσης κλοτσάνε σαν αδάμαστα άλογα.

Καθώς αυτά τα όπλα τώρα συνδυάζονται με επίπεδα βγαλμένα από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, το Modern Warfare κατάφερε να με σοκάρει και να με συναρπάσει όπως και το αρχικό του 2007. Το επίπεδο το οποίο βασίζεται στην επίθεση του 2012 στις αμερικανικές εγκαταστάσεις στη Βεγγάζη, ξεχωρίζει ως το πιο σοκαριστικό και το καλύτερα σχεδιασμένο επίπεδο Call of Duty εδώ και χρόνια. Είναι μια απλή αποστολή σε κλειστό χώρο: προσγειώνομαι στην οροφή της πρεσβείας, συνοδεύω έναν σημαντικό στόχο εκτός κτιρίου και τον οδηγώ σε ένα κοντινό σημείο όπου μπορεί να βγει.

Προσγειώνομαι στο έδαφος τη στιγμή που οι χειρότεροι φόβοι γίνονται πραγματικότητα. Ο εξωτερικός τοίχος ασφαλείας έχει παραβιαστεί και το μόνο πράγμα ανάμεσα σε ένα μοντέρνο γραφείο και δεκάδες οπλισμένους άντρες έτοιμους να σκοτώσουν όποιον βρουν μπροστά τους είναι ένα αλεξίσφαιρο τζάμι και μερικές κλειδωμένες πόρτες. Αυτά τα εμπόδια καταρρίπτονται και το Modern Warfare εξαπολύει τρόμο. Μια γυναίκα, ήδη τραυματισμένη, σέρνεται για να απομακρυνθεί από τον επιτιθέμενο αλλά εκείνος τελικά την πιάνει και την εκτελεί. Κάποια στιγμή το Modern Warfare στρέφει την προσοχή σου, σε ένα παιδί που το πυροβολούν εξ επαφής στο κεφάλι.

Πριν προλάβω να επεξεργαστώ τις φρικτές εικόνες, το Modern Warfare με περνάει στις επόμενες, καθώς ο κλοιός του τρόμου σφίγγει γύρω μου και αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Μόλις νομίζω ότι έχω βρει μια ασφαλή στέγη, εμφανίζονται κι άλλα αγροτικά φορτηγά με μαχητές. Βλήματα όλμου πέφτουν γύρω μου και με κάθε επίθεση πλησιάζουν. Μου τελειώνουν τα πυρομαχικά και δεν σταματάνε να έρχονται. Ίσως είναι από το επίπεδα του Call of Duty που πρέπει να πεθάνω, σκέφτομαι, και το ότι δεν είμαι σίγουρος δείχνει πόσο τρομακτική εμπειρία είναι.

Για ποιο λόγο το Modern Warfare μιμείται αυτές τις φρικτές εικόνες, εμπνευσμένες από πραγματικά γεγονότα; Διαδραματίζεται στη φανταστική χώρα του Ουρζικστάν, που βασίζεται τόσο ξεκάθαρα στη Συρία που είναι δειλία να την αποκαλέσεις με οποιοδήποτε άλλο όνομα. Το Ουρζικστάν έχει εμφύλιο πόλεμο εδώ και δεκαετίες και μια από τις φράξιες έχει κλέψει ένα χημικό όπλο από τη Ρωσία. Ο παίκτης –που μερικές φορές παίρνει τον ρόλο ελίτ στρατιωτών δυτικών χωρών και μερικές φορές τον ρόλο ενός επαναστάτη ηγέτη στο πρότυπο των γυναικών, κυρίως από το Κουρδιστάν, που πολεμάνε στη Συρία- πρέπει να βρει το όπλο πριν χρησιμοποιηθεί, και υπάρχει μια αίσθηση επιτακτικότητας εφόσον μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε δυτική χώρα.

Η θέση του Modern Warfare είναι ότι κάποιοι απ’ όσους πολεμάνε σε αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο, όπως ένας σαδιστής ρώσος στρατηγός ή οι άνθρωποι που έκλεψαν τα χημικά του όπλα, είναι κακοί. Κάποιοι όπως οι Αμερικανοί στρατιώτες ή οι επαναστάτες μαχητές με τους οποίους συμμαχούν, είναι καλοί. Μερικές φορές οι καλοί κάνουν τα ίδια με τους κακούς και το αντίστροφο. Είναι μια ελαφρώς ραφιναρισμένη εκδοχή ενός πολύ πραγματικού τρόπου σύγκρουσης που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Συρία.

Η θέση του Modern Warfare για τη στρατιωτική ηγεμονία των ΗΠΑ όμως δεν είναι καθόλου ραφιναρισμένη. Το παιχνίδι μοιάζει να λέει πως ο αμερικανικός μιλιταρισμός δεν είναι μόνο καλός αλλά η φυσική τάξη πραγμάτων. Όπου οι δυτικές δυνάμεις έχουν απόλυτο έλεγχο σε τόπους και ανθρώπους, τα πράγματα είναι καλά. Όταν χάνουν τον έλεγχο, είτε από τη Ρωσία είτε από διάφορες επαναστατικές φράξιες, υπάρχει χάος και θάνατος.

VICE Video: Η Ιθαγενής Ακτιβίστρια των Μάγια στην Αθήνα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όπου η πραγματική ιστορία δεν ταιριάζει με την αφήγηση, το Modern Warfare την ξαναγράφει. Υπάρχει ένα επίπεδο που είναι σχεδόν ολόιδιο με τη λεγόμενη Λεωφόρο του Θανάτου, όπου η συμμαχία των ΗΠΑ κατέστρεψε ένα κομβόι ιρακινών οχημάτων καθώς υποχωρούσε κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου. Στο Modern Warfare, το έχουν βομβαρδίσει οι Ρώσοι. Υπάρχει μια σκηνή waterboarding, μορφής βασανιστηρίου που χρησιμοποιείτο από τις ΗΠΑ και αποτέλεσε αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης για χρόνια. Στο Modern Warfare το χρησιμοποιούν οι Ρώσοι.

Αυτή η κοσμοθεωρία είναι προφανής και στην προσπάθεια του Modern Warfare να γεμίσει τα επίπεδά του με άμαχους. Όχι κακούς ή καλούς αλλά άμαχους που βρίσκονται εκεί. Στο επίπεδο που είναι εμπνευσμένο από την έφοδο στο κρησφύγετο του Bin Laden για παράδειγμα περπατάω προσεκτικά σε ένα σπίτι όπου υπάρχουν και μαχητές που περιμένουν να με σκοτώσουν και γυναικόπαιδα. Αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στο Modenr Warfare και αν πυροβολήσεις άμαχους χάνεις και επιστρέφεις σε προηγούμενο σημείο. Σε μια απροκάλυπτη προσπάθεια να σοκάρουν, όταν μια γυναίκα προσπαθεί να πιάσει ένα όπλο έτσι είναι ασφαλές και καλό να τη σκοτώσεις.

Έτσι, η διαφορά ανάμεσα στον άμαχο και τον εχθρό είναι διττή: όταν τρέχουν και κρύβονται από εμένα είναι άμαχοι. Όταν επιστρέφουν τα πυρά ή κάνουν να πιάσουν ένα όπλο είναι τρομοκράτες. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Αυτά που πιστεύουν, το ποιοι είναι ή ιδεολογία τους δεν έχει σημασία. Το Modern Warfare κάνει ό,τι μπορεί για να το καταστήσει σαφές: Ρώσοι, Αμερικάνοι, επαναστάτες – όλοι λερώνουν τα χέρια τους στον αγώνα για εξουσία. Αυτό που ορίζει έναν εχθρό στο Modern Warfare είναι να στέκεται στον δρόμο του παίκτη, ένα άβαταρ της δυτικής υπεροχής. Το Modern Warfare δεν λέει καν ότι αυτός ο συνολικός έλεγχος του κόσμου είναι καλός, απλώς πως το να στέκεσαι εμπόδιο τιμωρείται με θάνατο.

Ήταν ιδιαίτερα σουρεαλιστικό να παίζω Modern Warfare το σαββατοκύριακο που ο Trump ανακοίνωσε ότι ο ηγέτης και ιδρυτής του ISIS, Abu Bakr al-Baghdadi, αυτοκτόνησε καθώς οι δυνάμεις των ΗΠΑ πλησίαζαν. Το επίπεδο που είναι εμπνευσμένο από την έφοδο στο κρησφύγετο του Osama bin Laden στο Αμποταμπάντ, διανθίζει τα γεγονότα για να είναι πιο συναρπαστικά και με μεγαλύτερη διάρκεια έτσι υπάρχει περισσότερος σχεδιασμός. Αλλά παραδόξως πολλά από τα στοιχεία που διανθίζουν την έφοδο στο κρησφύγετο του bin Laden ταιριάζουν με τις λεπτομέρειες του θανάτου του al-Baghdadi. Δεν νομίζω ότι αυτό δείχνει την ικανότητα του Call of Duty να προβλέπει το μέλλον αλλά τη ματαιότητα αυτών των εφόδων. Ενώ η ομάδα πίσω από το Modern Warfare προσπαθούσε να αναδημιουργήσει τον θάνατο του bin Laden, οι ΗΠΑ κατάφεραν να σκοτώσουν το επόμενο ανδρείκελο που τον αντικατέστησε στη συνείδησή μας. Δεν έχω δεδομένα που να λένε ότι δεν θα εμφανιστεί μια αντίστοιχα φρικτή φιγούρα στη θέση του.

Περισσότερο απ’ οτιδήποτε, όλα αυτά βοηθάνε να εξηγήσουμε γιατί τα παιχνίδια Call of Duty αφορούν τους ίδιους πολέμους εδώ και πάνω από δέκα χρόνια – πολέμους που οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κερδίσουν επειδή δεν ξέρουν πως είναι η νίκη και που δεν τις παίρνει να χάσουν επειδή φαντάζονται πως ό, τι έρθει αφού παραδώσουν τον έλεγχο θα είναι χειρότερο από το να κάνεις πόλεμο για πάντα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Η Ιστορία της Βραζιλιάνας Τρανς που Αναγκάστηκε να Καταπιεί «Αυγά» Κόκας και Συνελήφθη στην Αθήνα

«Τους Είπαμε Ότι Δεν Θέλουμε να Φύγουμε» - Οι Ενοικιαστές Απειλούνται με Εξώσεις στην Αθήνα

Φώτη Σεργουλόπουλε, Είσαι Ωραίος Τύπος