Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia/NZ.

Στην εποχή μας, το διαζύγιο είναι ο κανόνας. Το ενθαρρύνουν ακόμα και κάτι αγχωτικές θείτσες, γιατί το σημαντικότερο –καταλαβαίνετε– είναι η ευτυχία σας. Η ευτυχία σας είναι υψίστης σημασίας. Εάν δεν είστε ευτυχισμένοι, θα πρέπει να κάνετε ό,τι περνάει από το χέρι σας για να είστε ευτυχισμένοι, ανεξάρτητα από τις παράπλευρες απώλειες. Από τη στιγμή που μπορείτε να κοιμηθείτε μέχρι αργά ή να πάτε στην παμπ για μία επιπλέον ώρα, ποιος νοιάζεται εάν τα παιδιά σας κοιτούν τον τοίχο κάθε βράδυ προσπαθώντας να μη σηκώσουν το σπίτι στο πόδι με τα αναφιλητά τους;

Φυσικά, δεν καταλήγει πάντα έτσι. Αλλά αναμφίβολα είναι μια στιγμή που διαμορφώνει τη ζωή πολλών νέων ανθρώπων. Ίσως η πρώτη αληθινή στιγμή που αντιλαμβάνεσαι το επισφαλές. Ίσως ήταν σοκ. Ίσως το έβλεπες να έρχεται. Σε κάθε περίπτωση, ζητήσαμε από πολλούς φίλους μας να περιγράψουν τη στιγμή που οι δικοί τους τους ανακοίνωσαν ότι τέλειωσε ο γάμος τους, πώς ένιωσαν και τι συνέβη μετά.

Οι γονείς μου ποτέ δεν προσπάθησαν να είναι φίλοι μου. Δεν είμαστε οικογένεια όπως στα GilmoreGirls. Είμαστε μια τυπική, μεσοαστική, πυρηνική οικογένεια τεσσάρων ατόμων. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι λαμπρά παραδείγματα του είδους των παραδοσιακών ενηλίκων που κρατούν τα παιδιά έξω από τα προσωπικά τους και ως εκ τούτου δεν κατάλαβα ότι θα έπαιρναν διαζύγιο. Θέλω να πω ότι η μαμά μου μπορεί να είχε το δικό της δωμάτιο για λίγο, αλλά αυτό δεν φαινόταν παράξενο. Ούτε το ότι η μαμά, η αδερφή μου και εγώ φύγαμε από τη χώρα όταν η μαμά βρήκε καινούργια δουλειά και φιλήσαμε τον μπαμπά στο αεροδρόμιο ενώ ξεκινούσε η περιπέτειά μας που ήταν μόνο για κορίτσια.

Στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, όταν ήμουν οκτώ ετών, επιστρέψαμε στο σπίτι μας, όπου ο μπαμπάς ζούσε τώρα μόνος του, και καθίσαμε όλη η οικογένεια μαζί στο μπροστινό δωμάτιο. Μας είπαν ότι δεν ήταν πια ερωτευμένοι αλλά ότι εξακολουθούσαν να μας αγαπούν και πως τίποτα δεν θα το άλλαζε αυτό. Έκλαψα για περίπου ένα λεπτό, αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί, μιλήσαμε γι' αυτό και αυτό ήταν. Δεν έγινε καμία δικαστική μάχη για την επιμέλεια, εξακολουθούσαμε να ζούμε με τη μαμά μας και σήμερα ο μπαμπάς μου μπορεί να κάνει αστεία σχετικά με τα διαζύγια τα Χριστούγεννα όταν βρίσκονται μαζί και οι δυο πλευρές της οικογένειας. Είναι κουλ. Επίσης, το να έχεις χωρισμένους γονείς είναι πραγματικά βοηθητικό όταν έχεις ανάγκη να μιλήσεις με κάποιον κλαίγοντας, ύστερα από ένα χωρισμό. Μια άλλη οπτική.

Αυτές οι αποτυχίες, που ήταν δικές μου αποτυχίες, έκαιγαν εκείνη την ημέρα πίσω από την έκφραση του 11χρονου προσώπου μου. Έπρεπε να γνωρίζω ότι ερχόταν –οι πληγές τού να μεγαλώνει κανείς βιώνοντας μακροχρόνια γονική σύγκρουση είναι βαθιές– κι όμως όταν έγινε, η ενοχή από το σοκ επιβεβαίωσε ότι έπρεπε να έφταιγα εγώ που είχαν γίνει όλα χάλια.

Μήνες προληπτικής δουλειάς για να επικρατήσει ειρήνη, που κορυφώθηκαν παίζοντας το τραγούδι Let'sStayTogether της TinaTurner στο δωμάτιό μου, αποδείχθηκαν ανώφελοι. Μπορεί να μην μπορείς να παίξεις με έναν παίκτη αλλά, όπως ανακάλυψα τότε, μπορείς με ένα παιδί. Έχοντας απέναντί μου τον μπαμπά μου που είχε κρυμμένη την ντροπή του στα μάτια του και τη μαμά μου που προσπαθούσε απελπισμένα να επιβιώσει, φάνηκα ανόητος και με παιδιάστικη πίστη.

Δεν έκλαψα. Δεν έγινε έτσι. Απλώς κοίταξα έξω από το παράθυρο, παρακολουθώντας την αδερφή μου να παίζει στον κήπο, περιμένοντάς τους να φύγουν. Και το έκαναν, από διαφορετικές πόρτες.

Τη συγκεκριμένη στιγμή που οι γονείς μου μου είπαν ότι παίρνουν διαζύγιο δεν εντυπωσιάστηκα. Ήμουν επτά ετών και ήταν σαν να μου είπαν πως σημειώθηκε σεισμός κάπου βαθιά στον Ατλαντικό ωκεανό – δεν συνειδητοποιείς ότι έχει άμεσες επιπτώσεις σε σένα παρά έξι ώρες μετά, όταν φτάσει το τσουνάμι των 60 μέτρων και καταστρέψει όλα όσα γνωρίζεις.

Ο πατέρας μου βρέθηκε στον τόπο γέννησής μου, στη βορειοανατολική Αγγλία, μόνο και μόνο γιατί το εισιτήριό του από την Τεχεράνη στο Τέξας είχε μια διανυκτέρευση στο Newcastle. Οπότε ολόκληρος ο γάμος τους είχε πάντα ένα στοιχείο ατυχήματος.

VICE Video: Οι Άνδρες που Μεταμορφώνονται σε Ζωντανές Γυναικείες Κούκλες από Λάτεξ

Δείτε ακόμη: Στο Νυφοπάζαρο της Βουλγαρίας οι Γυναίκες Πωλούν την Παρθενιά τους

Παρόλο που μεγαλώνοντας έγινε πολύ πρακτικός τύπος, στα 30 του ήταν σχεδόν άχρηστος, πράγμα που έκανε τη μαμά μου να αηδιάζει. Θυμάμαι ζωντανά την ημέρα που έσπασε το πόδι του κρεβατιού τους. Ο μπαμπάς είχε απολυθεί προσφάτως από το εργοστάσιο και η μαμά εργαζόταν ως νοσοκόμα πλήρους απασχόλησης. Του είπε λοιπόν να το επιδιορθώσει προτού εκείνη γυρίσει στο σπίτι, ώστε το κρεβάτι να σταματήσει να κουνιέται. Όταν επέστρεψε εκείνο το βράδυ στο σπίτι, εκείνος είχε πριονίσει και τα άλλα τρία πόδια.

Λίγους μήνες αργότερα, εξαφανίστηκε μια μέρα με το οικογενειακό μας αυτοκίνητο, ένα πεντάθυρο FordEscort. Το ίδιο βράδυ εμφανίστηκε ξανά˙ το είχε αλλάξει για ένα διθέσιο MercedesSL 350 του 1979 σε μουσταρδί χρώμα. Το όχημα που ονειρευόταν. Πάρκαρε απ' έξω, πατώντας την κόρνα και έχοντας τη φλόγα της αληθινής χαράς στα μάτια του. Θυμάμαι τη μαμά να με κουβαλάει προς το μέρος του φωνάζοντας άγρια: «Τι είναι αυτό; Τι είναι… Ηλίθιε! Γαμημένε ηλίθιε!» Το πρόσωπό μου ήταν κουρνιασμένο στη φόρμα της που θυμάμαι πως βρόμαγε κοτόπουλο Κιέβου που είχαμε για βραδινό.

Όταν λίγους μήνες αργότερα ήρθε η ανακοίνωση του διαζυγίου, την έκανε ο μπαμπάς, επίσημα μέσα στη μουσταρδί Mercedes, ενώ εγώ και η αδερφή μου καθόμασταν άβολα, δεμένοι στο μοναδικό διαθέσιμο κάθισμα, αυτό του συνοδηγού. Ήμασταν στο πάρκινγκ του γηροκομείου όπου εργαζόταν η μαμά. «Η μαμά σας κι εγώ χωρίζουμε», είπε με υγρά μάτια. Θυμάμαι ότι ρώτησα: «Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι πια μισός Ιρανός;» Και απάντησε: «Όχι, προφανώς όχι».

Όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου, το διαζύγιο των γονιών μου προέκυψε με μεγάλη καθυστέρηση αλλά σε μια περίοδο που ήμουν πολύ μεγάλος για να με ενδιαφέρει. Ήμουν 20 χρονών όταν μου το είπαν. Μου τηλεφώνησε ένα απόγευμα η μαμά μου, λέγοντας ότι «είχε τελειώσει» ή κάτι παρόμοιο. Δεν παραπονέθηκα γι' αυτό και πραγματικά δεν φαινόταν να είναι τίποτα σπουδαίο. Τότε είχα άλλα πράγματα που φαίνονταν πιο σπουδαία να ασχολούμαι, όπως όλα όσα κάνουν οι άνθρωποι μετά την εφηβεία. Αργότερα έμαθα τις επιπτώσεις, καθώς η ζήλια προκάλεσε χάος για θέματα όπως με ποιον περνάς περισσότερο χρόνο κ.λπ. Οι γονείς όταν χωρίζουν πάντα λένε «δεν φταις εσύ!», αλλά ίσως ήταν λάθος μου – ίσως παραήμουν κουλ και με ήθελαν για τον εαυτό τους. Γαμώτο.

Μεγαλώνοντας, οι γονείς μου δεν περνούσαν πολύ χρόνο μαζί αλλά ποτέ δεν μάλωναν. Υπήρχαν απλώς οι παράξενοι διαπληκτισμοί για πράγματα όπως ότι ο μπαμπάς μου δεν καθάρισε τις τρίχες από τον νιπτήρα μετά το ξύρισμα. Όλα μου φαίνονται καλά. Ήμουν ένας 17χρονος που δεν αντιλαμβανόταν και πολλά από μακροχρόνιες σχέσεις – εκτός του ότι «δεν κάνεις σεξ πολύ συχνά». Νόμιζα ότι ήταν μια χαρά οι δυο τους, εκείνη με το να περνάει χρόνο με τον εαυτό της όλη την ώρα και εκείνος με το φτιάχνει τον πρόωρο τάφο του.

Τέλος πάντων. Είχαμε ένα παράπηγμα όπου ο αδερφός μου κι εγώ πηγαίναμε για να καπνίσουμε χόρτο, νομίζοντας ότι η μαμά μας δεν είχε ιδέα τι σκαρώναμε. Ήμασταν εκεί ένα βράδυ και επιστρέφοντας σχεδιάζαμε να δούμε το RoadWarsπίνοντας μιλκσέικ σοκολάτας. Αλλά όταν μπήκαμε μέσα, η μαμά μας καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας και μας ζήτησε να πάμε στο δωμάτιό της, όπου μας είπε –σχεδόν αμέσως, από όσο μπορώ να θυμηθώ– ότι εκείνη και ο μπαμπάς έπαιρναν διαζύγιο.

Ίσως έφταιγε το ότι ήμουν φτιαγμένος και ελαφρώς μουδιασμένος από αυτό που συνέβαινε, αλλά στην αρχή δεν στεναχωρήθηκα. Επίσης, αμέσως το εκλογίκευσα φωναχτά, προσπαθώντας να κάνω τη μαμά μου να νιώσει καλύτερα, γιατί μπορούσα να δω ότι ένιωθε άσχημα γι' αυτό. «Είναι λυπηρό, αλλά τουλάχιστον έχουμε μεγαλώσει – τουλάχιστον περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μας ηλικίας μαζί, ως οικογένεια», είπα, ελπίζοντας ότι αυτό θα βοηθούσε. Όπως το ξανασκέφτομαι, πιθανότατα μόνο χειρότερα την έκανε να αισθανθεί.

Περισσότερα από το VICE

H Τελευταία Μόδα στην Τέχνη Είναι το Γυμνό

Πώς να λες Ψέματα: «Επαγγελματικές» Συμβουλές από Έναν Αστυνομικό, Έναν Δικηγόρο και μια Dominatrix

Πήγαμε στην πιο Παλιά «Γαμιστρώνα» στο Κέντρο της Αθήνας