Ούτε ένας δεν εκπλήσσεται που η Ρωσία παραπήρε στα σοβαρά την ταινία Fight Club. Μοιάζει σαν μέρος που έχει στο dna του την αβάσταχτη βία, είτε αυτή καταγράφεται σε κρούσματα ομοφοβικής κακοποίησης και σε στρατιωτικά καψόνια που καταλήγουν στον ευνουχισμό νεαρών ανδρών, είτε στις προσπάθειες του προέδρου Πούτιν να γίνει αρεστός, κυκλοφορώντας ημίγυμνος στην ύπαιθρο και σκοτώνοντας ό, τι βρει μ’ ένα τουφέκι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το 2008 δύο πρώην μέλη μιας περιθωριακής λέσχης πυγμαχίας με γυμνά χέρια συνέλαβαν την ιδέα να ανοίξουν το δικό τους γυμναστήριο-boot camp. Το ονόμασαν Ronin Family και με συνδρομή εξακοσίων ευρώ ακόμα και δυναμικοί επιχειρηματίες θα μπορούσαν για μια εβδομάδα να «απολαύσουν» την ταπείνωση και την κακοποίηση μπροστά σε αγνώστους. Σύμφωνα με τους ιδρυτές, ο στόχος του Ronin Family ήταν να κάνει τους καλλιεργημένους αστούς, «άντρες», με μέσο την σωματική και ψυχολογική βία.Η Μαρία Τουρτσένκοβα, μια νεαρή ρωσίδα φωτογράφος, φωτογράφιζε για μια εβδομάδα αυτό το ιδιότυπο boot camp. Και μιλήσαμε για τα όσα είδε.VICE: Γεια σου Μαρία. Πρώτα από όλα, πώς έμαθες αρχικά για το Ronin Family?Maria Turchenkova: Είδα τυχαία μια διαφήμισή τους στο διαδίκτυο που έλεγε: «Δεν είσαι αυτό που έχεις -η δουλειά σου, το αυτοκίνητό σου ή ο τραπεζικός σου λογαριασμός. Αν θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου, ανακάλυψε μέσα σου τον πολεμιστή και πολέμησε τον εσωτερικό σου εχθρό -έλα και γράψου στο επόμενο μάθημα»! Έτσι, τηλεφώνησα στους διοργανωτές και τους ρώτησα αν θα μπορούσα να τους κάνω θέμα. Μου είπαν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα.
Ωραία και καλά. Και για να μπεις εκεί πρέπει να πληρώσεις;Ναι, όλοι όσοι συμμετέχουν πρέπει να πληρώσουν περίπου 600€ για μαθήματα μίας εβδομάδας. Οι εκπαιδευτές, όμως, ήταν μέλη μιας πραγματικής πυγμαχικής λέσχης, και αυτό νομίζω ήταν το δέλεαρ για τους άκαπνους . Οποιοσδήποτε φιλοδοξεί να γίνει πυγμάχος, πρέπει να προσκομίσει στη λέσχη πιστοποιητικό υγείας και να περάσει από συνέντευξη προτού τον δεχτούν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποιες ακριβώς ασκήσεις πρέπει να κάνουν;Η πρώτη δοκιμασία γίνεται την δεύτερη μέρα της εκπαίδευσης. Είναι ψυχολογική και κατά την διάρκειά της, καλούνται να θυμηθούν το χειρότερο πράγμα που έχουν κάνει στη ζωή τους, κάτι που δεν έχουν πει σε κανένα ποτέ, και να το πουν στην ομάδα. Από την πλευρά τους, είναι ελεύθεροι να κάνουν όσες ερωτήσεις θέλουν ο ένας στον άλλο. Οι περισσότεροι άντρες κατέληξαν να βάλουν τα κλάματα στο σημείο αυτό. Ακολουθούσε η σωματική δοκιμασία. Οι ασκήσεις ήταν δύσκολες και αν κάποιος σταματούσε στη μέση, τον ξυλοκοπούσαν και τον ανάγκαζαν να ξεκινήσει την άσκηση από την αρχή. Όσοι δεν επιθυμούσαν να συνεχίσουν, έφευγαν από το γυμναστήριο χωρίς το δικαίωμα να επιστρέψουν. Αν κάποιος πάλι επέστρεφε, θα υφίστατο την πλήρη ταπείνωση, και αυτή είναι η ουσία της εκπαίδευσης.
Έβγαζαν κραυγές ή έκλαιγαν;Βέβαια, έχω γυρίσει και σχετικό βίντεο.Πολύ σκληρό. Σε μια από τις φωτογραφίες, μπορούμε να δούμε τους άντρες να κρατούν ο ένας τα μπράτσα του άλλου στη διάρκεια άσκησης; Τι σημαίνει αυτό; Και τι είναι πάλι αυτό με τα μαχαίρια;Βασικά πρόκειται για μια άσκηση για την ενίσχυση του ομαδικού πνεύματος. Κάθε φορά που κάποιος αισθανόταν αδυναμία, ο σύντροφός του θα έπρεπε να τον στηρίξει- διαφορετικά όλοι θα πέσουν και θα πρέπει να αρχίσουν ξανά από την αρχή. Και στη συνέχεια βγαίνουν τα μαχαίρια. Είναι φτιαγμένα από ξύλο, αλλά η εντολή είναι να αντιδράσουν λες και πολεμούν για να σώσουν τη ζωή τους, γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα σκληροί ο ένας με τον άλλο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι γνωρίζεις για τους ιδρυτές του Ronin Family;Ήταν δύο τύποι -και οι δύο αθλητές, χωρίς κάποια πραγματική σχέση με τον στρατό. Ο ένας λεγόταν «Γκάρι», ο Ιγκόρ Λουνιάκοφ και ο άλλος, ο Αντόν Ρουντάκοφ, «Ρέιζορ». Παρεμπιπτόντως όλα τα μέλη της ομάδας είχαν επιλέξει ένα πολεμοχαρές παρατσούκλι -π.χ. Λύκος, Ηγέτης, Αρχιδάτος, Καλλιτέχνης κλπ. Αποκαλούσαν την ομάδα τους «Νέα Σπάρτη».
Τι νόημα έχει μια τέτοια λέσχη;Να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση, να αποβάλεις τον φόβο ότι θα σε χτυπήσουν. Προφανώς και η βάση όλων είναι η ψυχολογία. Οι «πολεμιστές» στην αρχή ταπεινώνονται και μετά υποχρεώνονται να έρθουν αντιμέτωποι με τις ηθικές αδυναμίες τους, ώστε, όταν έρχεται η ώρα της σωματικής εξάντλησης, να έχουν καταφέρει να νικήσουν τον «εσωτερικό τους εχθρό» και σε τελική ανάλυση να πιστέψουν στον εαυτό τους.Πιστεύεις ότι οι οργανωτές την είδαν ιεραπόστολοι;Εννοείται. Ειλικρινά ήθελαν να βοηθήσουν τους ανθρώπους αυτούς. Πρόσφατα, ο Γκάρι και ο Ρέιζορ διαφώνησαν για τον τρόπο που λειτουργεί η λέσχη και αναγκάστηκαν να την κλείσουν. Προφανώς ο Γκάρι αποφάσισε ότι δεν είχαν νόημα όλες οι ψυχολογικές ασκήσεις, ενώ ο Ρέιζορ ήθελε να κρατήσει το πρόγραμμα ως έχει. Αρχικά, όμως οι ιδέες τους ήταν απλές. Σύμφωνα με τον Γκάρι και τον Ρέιζορ, στη σύγχρονη ζωή όλοι παραπονιούνται περισσότερο του επιτρεπτού.
Ποια ήταν η νέα μέθοδος του Γκάρι;Κάποια στιγμή ο Γκάρι μου είπε ότι κατά την άποψή του η ζωή είναι σαν το λόττο. Αν ένα άτομο είναι δυνατό, θα βρει τον τρόπο να ανοίξει το μυαλό του και να βρει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα, αν το άτομο είναι αδύναμο, σύμφωνα με την άποψη του Γκάρι -μια τέτοια εκπαίδευση θα μπορούσε να κάνει χειρότερα τα πράγματα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για μένα, όλη αυτή η εμμονή με το «να ξεπεράσουμε τους φόβους μας» είναι αμερικανιά. Μου θυμίζει τα περί «αυτοδημιούργητου ανθρώπου» και τα συναφή.Δεν νομίζω ότι είναι αμερικανιά. Μπορεί η αρχική ιδέα να προέρχεται από την ταινία, αλλά γενικότερα μπορώ να καταλάβω γιατί οι άντρες στις μεγάλες πόλεις αισθάνονται έτσι. Ειδικά εκείνοι που εργάζονται σε μεγάλες, απρόσωπες εταιρείες ή που έχασαν τη δουλειά τους λόγω της κρίσης στην αγορά. Το αίσθημα της αχρηστίας, της αποπροσωποποίησης και της αδυναμίας να έχουμε εμπιστοσύνη στο μέλλον μας -αυτά είναι πανανθρώπινα συναισθήματα. Από την άλλη χαρακτηρίζουν τη Ρωσία όπως και κάθε άλλο μέρος: Ίσως να υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις και επομένως πολλές ευκαιρίες αυτή τη στιγμή, αλλά δεν υπάρχει κάποιος μηχανισμός που να βοηθά τους ανθρώπους να προσαρμοστούν στην παγκοσμιοποίηση και την οικονομία της αγοράς. Ταυτόχρονα, παρατήρησα ότι όλοι όσοι συμμετείχαν, ήταν ηλικίας 30-35 ετών. Άρα μπορούμε να μιλήσουμε και για κρίση ηλικίας.Νομίζω ότι θα μπορούσαμε. Μαρία, ευχαριστώ.
