Ο Δημήτρης Σαμόλης Δημιουργεί Τέχνη Μέσα από την Καρδιά του

Όταν κυκλοφορεί μία νέα δουλειά ενός καλλιτέχνη είναι πάντα μία αναπάντεχη στιγμή για το κοινό του. Ωστόσο, κάποια τραγούδια προσφέρουν «κάτι νέο» ευρύτερα στη μουσική. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το νέο τραγούδι του Δημήτρη Σαμόλη, με τίτλο «Μέγας Ράφτης» σε στίχους και μουσική δικούς του ενώ συμμετέχει ο Παύλος Παυλίδης καθώς και η Ειρήνη Σκυλακάκη στη παραγωγή και στις ενορχηστρώσεις. Μαζί με τον σκηνοθέτη Thomas Künstler, που δημιούργησε με Stop Motion Animation το storytelling του video clip και τους καλλιτέχνες που τους ενέταξε στην ιστορία των στίχων, προσφέρουν μία ολιστική καλλιτεχνική εμπειρία.

O Δημήτρης Σαμόλης είναι ένας πολυσχιδής καλλιτέχνης, γνωστός για τη συμβολή του στη σύγχρονη ποπ στην Ελλάδα αλλά και από τη καριέρα του ως ηθοποιός. Έχει πρωταγωνιστήσει σε σημαντικές τηλεοπτικές σειρές, στο θέατρο και έχει κυκλοφορήσει προσωπικά άλμπουμ, το αγγλόφωνο «Popetry» και δυο σε ελληνικό στίχο: «Ένα σύμπαν στα μέτρα σου» και «Πινόκιο». Πρόσφατα, έχει συγγράψει και το πρώτο θεατρικό του έργο με τίτλο «Στρακαστρούκες» που πρόκειται να παρουσιαστεί στο κοινό πρώτη Νοεμβρίου.

Είναι ένας καλλιτέχνης που με τα έργα του υπενθυμίζει ότι η Τέχνη είναι μια γέφυρα μεταξύ του προσωπικού και του οικουμενικού. Έτσι ξεκίνησε και η δική μας συζήτηση, ρωτώντας τον πώς εμπνεύστηκε το τραγούδι και τους στίχους του «Μέγα Ράφτη». Διαπιστώνει ότι «συχνά συμβαίνει υποσυνείδητα η έμπνευση και μπορεί να προκύπτει από καθημερινά ερεθίσματα». Όμως, η τέχνη του είναι κάτι περισσότερο από ό,τι φαίνεται με το μάτι. Εξερευνά τα βάθη της φαντασίας, ένα πεδίο που συχνά παραβλέπεται. «Η φαντασία μπορεί να δημιουργήσει τεράστια σύμπαντα», εξηγεί και συνεχίζει: «Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ίσως ο τρόπος να αποκωδικοποιήσω αυτόν τον υπέροχο και τρελό κόσμο στον οποίο έχουμε γεννηθεί. Μας απασχολούν όλους θεωρώ τα βασικά υπαρξιακά ερωτήματα: Ποιοι είμαστε; Από που ερχόμαστε; Που πάμε; Ποιος μας δημιούργησε; Συγκεκριμένα, ο “Μέγας Ράφτης” δημιουργήθηκε αβίαστα, βρισκόμουν στο γυμναστήριο, άρχισα να σιγοτραγουδώ μια μελωδία, την επαναλάμβανα και την ηχογράφησα στο τηλέφωνό μου. Στη συνέχεια την έπαιξα στην κιθάρα στο σπίτι όπου άρχισαν να έρχονται οι λέξεις φυσικά, μόνες τους. Αυτός ο δίσκος που θα προκύψει τους επόμενους μήνες και ο “Μέγας Ράφτης” είναι το ένα τραγούδι από αυτά, είναι πιο κοντά στην καρδιά μου, σε ‘μένα».

Ποιος είναι όμως τελικά ο «Μέγα Ράφτης» για τον ίδιο τον καλλιτέχνη; «Ουσιαστικά για μένα είναι το σύμπαν, είναι ο Θεός -όπως τον αποκαλεί ο καθένας- και καθώς έγραφα το κομμάτι, μου ήρθε στο μυαλό ότι θα μπορούσε να είναι ένας γεράκος σε μία φτωχογειτονιά στο Κερατσίνι, ο οποίος όπως υφαίνει τα ρούχα, πλέκει ταυτόχρονα τις κλωστές με τους δρόμους των ανθρώπων. Και δημιουργεί όλη αυτή την αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων και του σύμπαντος. Ο "Μέγας Pάφτης" δηλαδή εδώ, συμβολίζει το σύμπαν που υφαίνει το πεπρωμένο μας».

Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει με τον Δημήτρη Σαμόλη για αυτή τη δουλειά χωρίς να αναφερθεί στη συνεργασία του με τον Παύλο Παυλίδη. Εκεί, αλλάζει η φωνή του και μιλάει για αυτή τη μνημειώδη συνεργασία με σεβασμό. «Ντρέπομαι λίγο να μιλήσω για τον Παυλίδη γιατί η στάση ζωής του στην τέχνη και στην κοινωνία είναι τόσο ουσιαστική και συνεπής όλα αυτά τα χρόνια που δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι. Τα τραγούδια του είναι ένας διαχρονικός μουσικός θησαυρός απέναντι στον οποίο στέκομαι με δέος. Η συνεργασία μαζί του αποτελεί “σταθμό” στην μουσική μου διαδρομή».

Συνεχίζει τονίζοντας, ότι η συνεργασία τους δεν ήταν κανονισμένη, συνέβη οργανικά.

«Γνωριστήκαμε στη γειτονιά, προέκυψαν συζητήσεις, μου έδινε συμβουλές, και όταν έγραφα αυτό το κομμάτι, αισθανόμουν ότι θέλω με κάποιον να το μοιραστώ. Οπότε επειδή άρεσαν οι στίχοι στον Παυλίδη - που αυτό μου έδωσε τεράστια χαρά, προχωρήσαμε στη συνεργασία. Έπειτα, ήρθε η συμβολή της υπέροχης Ειρήνης Σκυλακάκη η οποία μας έκανε την ενορχήστρωση και φαντάστηκε ηχητικά αυτό το σύμπαν. Ωστόσο, σκέφτηκα ότι αυτή η συνάντηση με τον Παυλίδη θα έπρεπε να έχει ένα ξεχωριστό clip, δεν φανταζόμουν ότι θα παίζουμε εμείς οι ίδιοι», αναφερόμενος στη συνέχεια στον σκηνοθέτη Thomas Künstler, ο οποίος ειδικεύεται στο Animation stop motion και ανέλαβε το clip. «Του πήρε πολλούς μήνες να το ολοκληρώσει και όλοι μαζί συνεργαστήκαμε για το αποτέλεσμα και απολαύσαμε οπτικά τον “Μέγα Ράφτη” που τελικά, είναι ένας από εμάς. Η εικόνα του που είναι ο δημιουργός του σύμπαντος και ταυτόχρονα που δεν είναι καμιά τεράστια θεϊκή οντότητα αλλά ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς σε μία φτωχογειτονιά, μου αρέσει. Αν θες και φιλοσοφικά, οτιδήποτε θεϊκό στοιχείο αν υπάρχει -είναι σίγουρα μέσα μας. Δεν είναι κάτι έξω από μας».

Σε αυτό το σημείο της συζήτησής μας αναφέρομαι αν συνεχίζει να πιστεύει στα θαύματα όπως έχει δηλώσει παλαιότερα και αν τελικά, δημιουργεί τους δρόμους για να πετύχει αυτό που επιθυμεί. Απαντά καταφατικά, «Νιώθω ότι μπορούμε να καταφέρουμε όσα θέλουμε πραγματικά. Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική και το τραγούδι παρόλο που πέρασα Νομική και εργάστηκα για λίγο καιρό στον τομέα αυτό. Ταυτόχρονα, σπούδασα στο Εθνικό Θέατρο όπου ακολούθησα την υποκριτική. Κάποια περίοδο, βρέθηκα άνεργος ως ηθοποιός και είχα απλά την κιθάρα μου και ξεκίνησα να γράφω τραγούδια. Είπα ή θα τρελαθώ ή θα κάτσω να κάνω κάτι δημιουργικό. Η Τέχνη είναι ο χώρος και ο τρόπος που θέλω να ζω - να γράφω μουσική και να παίζω στο θέατρο». 

Διαπιστώνει ακόμα ότι ο συμβολισμός του «Μέγα Ράφτη», συνδέεται. «Υφαίνουμε τη ζωή μας μέρα με τη μέρα. Μπορούμε να φτιάξουμε το δικό μας κοστούμι ο καθένας και τη ζωή μας. Φυσικά με πολλές δυσκολίες γιατί ακούγεται ρομαντικό όμως ζούμε σε μία πολύ δύσκολη εποχή και δεν θέλω να ακούγομαι τοξικά θετικός».

Ένα σημαντικό του όνειρο, που ήταν να γράψει θεατρικά έργα, κατάφερε να το πραγματοποιήσει. «Ήθελα να γράψω ένα θεατρικό έργο πολύ καιρό». Παραδέχεται ότι του πήρε καιρό αλλά ανυπομονεί πλέον να το μοιραστεί με το κοινό. «Το έργο λέγεται “Στρακαστρούκες” και θα ανέβει στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια από τη 1η Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη και Κυριακή», εξηγεί. Αναγνωρίζει πώς έχει μία βιωματική διάσταση το έργο καθώς έχει εμπνευστεί με στοιχεία από τη ζωή της Κρήτης όπου και κατάγεται. Οι «Στρακαστρούκες» υφαίνουν την ιστορία του Κωνσταντή, ο οποίος μεγαλώνει σε ένα κρητικό χωριό, και ξετυλίγεται η ιστορία του στις στιγμές λίγο πριν χτυπήσουν οι καμπάνες για την Ανάσταση. Πρόκειται για ένα μονόλογο - κατάθεση που έχει γράψει ο ίδιος και τα τραγούδια της παράστασης και βάζει στο μικροσκόπιο την «Αγία ελληνική οικογένεια», τη ζωή στην επαρχία και τον εκφοβισμό.

Ο ήρωας του έργου, τονίζει είναι ξεχωριστός και όχι διαφορετικός. Σε αυτό το σημείο αναφέρει στη συζήτηση ότι απεχθάνεται τη λέξη «διαφορετικότητα» καθώς είναι φορτισμένη αρνητικά. «Υπάρχει κάτι εκ προοιμίου ρατσιστικό στη λέξη “διαφορετικότητα” από την πίσω πόρτα. Είναι σα να παραδέχεσαι πως υπάρχει κάτι κανονικό που άρα είναι και το σωστό και τα άλλα είναι “διαφορετικά”. Οι λέξεις “κανονικότητα και φυσιολογικό” είναι ύπουλες και μπορούν πραγματικά με πλάγιο τρόπο να τρέφουν το φίδι του ρατσισμού», υποστηρίζει. Πιστεύει ότι πρέπει να διεκδικούμε ορατότητα και ισότητα και οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι άνθρωποι θα «αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλον» απλώς γι' αυτό που είναι, χωρίς ταμπέλες.

Φτάνοντας στο τέλος της συζήτησης με τον Δημήτρη Σαμόλη, επιστρέφω στην αρχή.

Πώς τελικά, καταλαβαίνει ότι κάτι μπορεί να γίνει στίχος, σύνθεση, ήρωας σε θεατρικό έργο και αν μέσα από τη συγχώνευση των ειδών της Τέχνης, ο ίδιος εξελίσσεται και αν υπάρχουν ακόμα ιστορίες που δεν έχουν γραφτεί. Παραδέχεται ότι η βαθιά εξερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα από τη Τέχνη μπορεί να συμβεί. Στο καλλιτεχνικό του ταξίδι, δεν αφηγείται απλώς ιστορίες αλλά ακούει προσεκτικά. «Για να πω ιστορίες, πρέπει να ακούσω πρώτα. Προσπαθώ να είμαι καλός ακροατής», μοιράζεται. Αν μπορεί να ακούσει κάποιος τη δουλειά του και «να έρθει ένας άνθρωπος να πληρώσει το εισιτήριο του έργου μου και να του πω ένα ωραίο “παραμύθι” και να βγει από τα προβλήματα του για λίγο, αυτό είναι αρκετό για μένα. Υπάρχουν πολλές ακόμα ιστορίες που δεν έχουν γραφτεί, τραγούδια που δεν έχουν τραγουδηθεί και όνειρα που δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Πιστεύω πως μπορούμε να καταφέρουμε όσα αντέχουμε να ονειρευτούμε…».

• Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Όσα μου Δίδαξε για τη Ζωή το «Τhe X-Files»

Για τον ZAF οι Άνθρωποι Πονάμε Λιγότερο, Όταν Πονάμε Μαζί

Φωτογραφίες από ένα Δάσος της Ευρώπης Όπου Κρύβονται Μετανάστες

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.